Με λένε Θοδωρή, είμαι καλά και χρόνια μου πολλά…

 Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια έκρυβα από τους πάντες τα γενέθλια μου. Υπήρχαν φορές που έκλεινα κινητά και… κατέβαζα τα σταθερά για να μην μου μιλήσει άνθρωπος. Επεφτα σε μια ατελείωτη μαυρίλα, που έκανα μέρες να συνέλθω. Ιδίως όταν έκλεισα τα τριάντα η κρίση κράτησε κανά μήνα. Πάντα έβρισκα βέβαια τον τρόπο να βγω από την μελαγχολία μου είτε από μόνος μου, είτε με βοήθεια, ας είναι καλά κάποιοι άνθρωποι που βρέθηκαν και βρίσκονται στη ζωή μου ο Σάκης, η Ιουλία, η Αρετή, ο Αντρέας, η Ελενα που με ανέχτηκαν, με ανέχονται και ελπίζω να με ανέχονται για πολύ ακόμη.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που φοβόμουν περισσότερο, τη μοναξιά, ότι μεγάλωνα, ότι δεν είχα πετύχει επαγγελματικά αυτά που ήθελα, ότι παρέμενα φτωχός για άλλη μια χρονιά για όλα αυτά, ή για κάτι άλλο που δεν το γνώριζα, η ουσία ήταν ότι όσο πλησίαζε η μέρα των γενεθλίων τόσο βυθιζόμουν στο σκοτάδι μου.

Τα τελευταία επτά χρόνια για κάποια πράγματα άρχισα να αναθεωρώ. Μέσα σε αυτά να μην κρύβω τα γενέθλια μου. Βέβαια αρκετές φορές υπήρχαν πάλι μέρες σκοταδισμού, αλλά η επαναφορά στο φως γινόταν πολύ γρηγορότερα. Αυτό την μεταμόρφωση τη χρωστάω που αλλού στη Βικτώρια στη γυναίκα μου δηλαδή, που πολλοί την αποκαλούν ήρωα, και που βεβαιότατα είναι αφού με ανέχεται. Εσχάτως όχι μόνο δεν φοβάμαι που μεγαλώνω, αλλά αντίθετα υπερηφανεύομαι και φαίνεται πως βιάζομαι να μεγαλώσω κιόλας (μπας και προλάβω τη σύνταξη). Επίσης πολλά από αυτά που ζητούσα επαγγελματικά μού τα κάλυψε η «Π» και ας είναι καλά ο Βαγγέλης που με φώναξε, ο Παναγιώτης που με έπεισε και κυρίως ο Δημήτρης που με πληρώνει (ελπίζω για πολύ ακόμη). Πάνω από όλα ας είναι καλά όλα τα παιδιά της «Π» που ανέχονται κι αυτοί εν μέρει τη γκρίνια μου.

Τώρα για το αν παραμένω φτωχός σκασίλα μου, γιατί με έχει κάνει πλούσιο ένα ανεκτίμητο δώρο με την ονομασία Μιμάκος.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν αποφάσισα φέτος να φανερώσω την ημέρα των γενεθλίων μου. Που αλλού, στο facebook. Αυτό που έγινε σήμερα (χθες) λοιπόν δεν έχει ξαναγίνει. Δέχθηκα τόσες ευχές που δεν έχω δεχθεί ποτέ στη ζωή μου. Τόσες ευχές που αν στο ελάχιστο ισχύσουν θα με ανέχεστε για καμιά 80άρια (βοήηηηθειαααα) χρόνια ακόμη.

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος και θέλω τη χαρά μου αυτή να τη μοιραστώ (η σειρά δεν είναι τυχαία) με τον Στρατή, την Τασούλα, τον Σάκη, την Ιουλία, τον Γιάννη Ι., τον Γιώργο Π., την Εύα, την Γιούλη, τη Μιρέλλα, τη Βένια, τον Αγη, τον Χρήστο Στ., την Ελενα, το Νίκο Μπ., τον Δημήτρη Κ., τη Νάντια, τη Χρύσα, τον Φώντα, τη Ρούλα, τον Διονύση, τη Βασούλα, τον Γρηγόρη, τον Κούλη, τη Δήμητραααα, τον Πανορμίτη, την θεά και όχι θεία Ολγα, τον Γιώργο Μ., τον ξενιτεμένο Γιώργο, τον Ανώνυμο, τον Κυριάκο Μ., το Μαράκι, τον Ανδρέα με την Ελενα, τον Γιάννη και τη μικρή Ελίνα, τον Αλεχάντρο, την Ηρα, τον Γιώργο Μπ, τον Βασίλη scuba man,  τον Στέφανο, τον Μάνο Στ. τον Αναστάση, τον Μπάμπη, τη Ρούλα τη ξαδελφούλα, τη Σοφία και όσοι με τίμησαν με μια χειραψία και ένα φιλί.

Σήμερα ένιωσα πραγματικός σταρ (χαχαχα).

Με λένε Θοδωρή, είμαι καλά και χρόνια μου πολλά…   

ΥΓ. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Κ. για την τούρτα του και τα 42 κεράκια που βέβαια δεν έσβησα στην "Π"... 

Τα γλυκά όμως τα φάγαμε και τα παιδιά θέλουν κι άααααλλα...