28.8.11

Ο διάβολος δεν πάει διακοπές!



Με βαριά καρδιά ξύπνησα χθες το πρωί για να επιστρέψω στην Αθήνα, μετά από ολιγοήμερες διακοπές στην πανέμορφη Σάμο. Πραγματικά η διάθεση βαριά, που θα άφηνα τον παράδεισο για να επιστρέψω στο κολαστήριο της πρωτεύουσας. Κάθε χρόνο που επισκέπτομαι το Βαθύ, κάνω όνειρα για μόνιμη μετεγκατάσταση εκεί, πως θα φτιάξω το ένα, πως θα κάνω το άλλο, μα στο τέλος πάντα σκοντάφτω σε ένα πράγμα. Αν έρθω να μείνω εδώ τι στο καλό δουλειά θα κάνω για να ζήσω εγώ και η οικογένεια μου. Είναι πιστεύω το μοναδικό ανυπέρβλητο προς το παρόν εμπόδιο. Με όλες αυτές τις σκέψεις μπήκαμε στο αεροπλάνο και μετά από μία ώρα περίπου βρεθήκαμε στην κόλαση. Ναι όπως ακριβώς το λέω. Στην κόλαση και αυτό επιβεβαιώθηκε από την πρώτη στιγμή, μόλις μπήκαμε στο ταξί για να μας μεταφέρει στο σπίτι μας. Ο ταξιτζής γύρω στα 30 και κάτι φορώντας γυαλιά ηλίου ελαφρώς τοποθετημένα πιο μπροστά στη μύτη του, απρόθυμα μετακίνησε το κάθισμα του συνοδηγού πιο πίσω για να μπορέσω να κάτσω. Παραξενεύτηκα, γιατί το κάθισμα να είναι τόσο μπροστά. Στη συνέχεια κατάλαβα όμως! Ο ταξιτζής άρχισε να με «σκανάρει» από πάνω μέχρι κάτω και να φυσάει και να ιδρώνει από αγωνία. Από τι αγωνιούσε δεν μπορούσα να καταλάβω, μέχρι που διέκρινα το αριστερό χέρι του να γλιστράει μια κάτω από το τιμόνι μία δίπλα στην πόρτα. Μόλις κοιτούσα προς τη μεριά του ο οδηγός τράβαγε ξαφνικά το χέρι του και με κοιτούσε λοξά. 36 ευρώ πλήρωσα και πιστεύω κανά ταληράκι το «βούτηξε» ο μάγκας, αλλά ας όψεται που δεν ήθελα να χαλάσω τη διάθεσή μου από τις διακοπές και βέβαια το κυριότερο να βάλω σε όποιον… κίνδυνο το τρίχρονο γιο μου.
Τέλος πάντων κατέβηκα στο σπίτι μου όπου εκεί μας περίμενε, εμένα, τη γυναίκα μου, αλλά κυρίως τον εγγονό του, ο πεθερός μου. Μετά τα καλωσορίσματα μου ‘ρχεται η δεύτερη επιβεβαίωση περί κολαστηρίου. «Με λήστεψαν χθες. Ένα ντερέκι μέχρι εκεί πάνω. Μου βάλε το μαχαίρι στην πλάτη και μου είπε δως μου τα λεφτά σου». Πάγωσα και φαντάστηκα ότι κάτι παραπάνω ένιωσε και ο 82χρονος πεθερός μου, που χει και την καρδιά του. «Πόσα σου πήρε», τον ρώτησα. «Χίλια, αλλά αφού ζω δεν με νοιάζει». «Πήγες στην Αστυνομία» ρώτησα τον πεθερό μου. «Όχι άσε με, και τι να τους πω. Τίποτα δεν θυμάμαι, μόνο ότι φορούσε τζιν παντελόνι». «Μα καλά τον ρώτησα πως έγινε». «Αστα παιδί μου, μην ρωτάς δεν θέλω να θυμάμαι», μου απάντησε ο γέροντας.
Και ρωτώ εγώ αν δεν είναι κόλαση αυτή που ζούμε, που ο «ταξιτζής» κοιτάζει να σε κλέψει μέσα στα μάτια σου, νομίζοντας ότι με τα 5 ευρώ παραπάνω θα σωθεί, αν δεν είναι κόλαση αυτή που ζούμε όταν ένας παλικαράς δυο μέτρα κλέβει τη σύνταξη ενός 82χρονου ανήμπορου γεροντάκου μέρα μεσημέρι τότε δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να είναι η κόλαση. Όχι ότι δεν υπάρχουν και χειρότερα. Και βέβαια υπάρχουν και πολύ χειρότερα μάλιστα, αλλά που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνουν περισσότερο αυτό που λέω. Ότι όσοι ζουν στην Αθήνα ζουν στην κόλαση. Τώρα το που τοποθετεί κανείς τον πήχη έχει σχέση με τα βιώματά του και με το πώς θέλει να ζει…
Και λέω πως ναι στην Σάμο και σε κάθε άλλο μέρος της ελληνικής περιφέρειας υπάρχουν άλλα προβλήματα, σοβαρά αλλά που δεν έχουν να κάνουν με την ασφάλεια της ζωής της δικής σου και των οικείων σου.
Η Αθήνα που τόσο πολύ αγαπήσαμε παλιότερα δεν υπάρχει. Η ίδια η πόλη σε διώχνει. Ακόμη και τώρα τον Αύγουστο που είναι άδεια, πάλι αποκρουστική είναι. Έτσι την κατάντησαν. Έτσι ήθελαν να την καταντήσουν. Σαν να έβαλαν το διάβολο με τα παιδιά του να μένουν μόνιμα στην Αθήνα. Και αυτοί δεν πάνε ποτέ διακοπές! Θυμάμαι πριν καμιά 20αριά χρόνια ένα ζευγάρι Αγγλων που κάθε χρόνο ερχόταν ολόκληρο το καλοκαίρι στην Αθήνα και που σκεπτόταν να έρθει να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα. Στην ερώτησή μου, μα γιατί το Λονδίνο, που έχει τα πάντα, που δεν σας λείπει τίποτα. Αγορές, διασκέδαση, υγεία, συγκοινωνία… η απάντηση που πήρα ήταν αφοπλιστική και την καταλαβαίνω τώρα. «Φίλε μου στο Λονδίνο δεν υπάρχει ασφάλεια. Η παρανομία στην Ελλάδα είναι πίσω 50 χρόνια από ότι είναι στην Αγγλία».
Ετσι και στην Σάμο που όλη μέρα τα σπίτια είναι ξεκλείδωτα, που όσοι άκουγαν να βάζω τον συναγερμό του αυτοκινήτου μου γελούσαν η παρανομία είναι 50 χρόνια πίσω από ότι στην Αθήνα…
Ετσι από το να πάρουμε τα όπλα στα χέρια μας και όποιον πάρει ο χάρος, καλύτερα να βρούμε άλλες λύσεις πιο ανώδυνες από την απώλεια κάποιας ζωής και να φύγουμε μακριά…  

ΥΓ1. Βέβαια το κερασάκι στην τούρτα μπήκε το απόγευμα της ίδιας μέρας όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητο από το καράβι από το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί να δείτε κόλαση. Νταλικέρηδες να έχουν τους δικούς τους νόμους, λιμενικούς με ύφος στρατηγού και βάλε να μην ξέρουν να επιβάλουν την τάξη εκεί που πρέπει, αλλά να τα βάζουν με τουρίστες και γεροντάκια που τα είχαν χάσει και τους φώναζαν να πάνε στην άκρη. Και μια διαδικασία που κανονικά θα έπρεπε να διαρκέσει 30’ κράτησε 2 ώρες και… γιατί απλά εκτός από την ανικανότητα, υπάρχει και διάβρωση για να μην σας πω ότι την ανικανότητά τους την εκμεταλλεύονται κιόλας. Σε μια διαβρωμένη πόλη μόνο όσοι κερνούν 20αρικάκια κάνουν τη δουλειά τους. Οι υπόλοιποι βράζουμε στα καζάνια…  

ΥΓ2. Για τη ζωή της Σάμου και τα προβλήματά της θα σας μιλήσω τις επόμενες ημέρες… Και μην ανησυχείτε δεν έβγαλα συμπέρασμα μέσα σε 15 μέρες, αλλά μετά από τα 6 χρόνια που την επισκέπτομαι και μετά από συζητήσεις από ανθρώπους που μένουν μόνιμα εκεί…

14.8.11

Και κερατάς και δαρμένος…


Η έναρξη των φετινών διακοπών ήταν περιπετειώδης καθώς, την παραμονή των ταξιδιού για την πανέμορφη Σάμο, μαθαίνω πως το «Νήσος Μύκονος», το μοναδικό πλοίο που συνδέει το νησί με το λιμάνι του Πειραιά, είχε βλάβη και για αρκετές ώρες είχε μείνει στην Ικαρία. Επακόλουθο αυτής της βλάβης ήταν να καθυστερήσουν για αρκετές ώρες τα επόμενα δρομολόγια, συνεπώς και το δικό μου. Την επόμενη ημέρα πήρα τηλέφωνο στο πρακτορείο για να μάθω τη νέα ώρα απόπλου του πλοίου. Κανονικά το πλοίο έφευγε 9.30 το βράδυ και η νέα ώρα ήταν στις 6 το πρωί της επομένης. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η περιπέτεια. Βλέπετε την ίδια ώρα περίπου εγώ και η οικογένεια μου, θα πετούσαμε με το αεροπλάνο για τη Σάμο (με το πλοίο θα στέλναμε μόνο το αυτοκίνητο), καθώς δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε εισιτήρια για να ταξιδέψουμε και εμείς με το πλοίο. Κατά συνέπεια θα έπρεπε στις 6 το πρωί ή να πετάξω από το Ελευθέριος Βενιζέλος ή να βρίσκομαι στον Πειραιά για να βάλω το αυτοκίνητο στο πλοίο. Υπολόγισα όμως ότι αν ξεκινήσει να φορτώνει το πλοίο νωρίτερα από τις 4 το πρωί ίσως να προλάβαινα να φορτώσω πρώτα το αυτοκίνητο και μετά να πάω στο αεροδρόμιο για να προλάβω την πτήση.
Πήρα έτσι τηλέφωνο την ναυτιλιακή εταιρία για να μάθω περίπου τι ώρα θα έφτανε το πλοίο στον Πειραιά και περίπου τι ώρα υπολόγιζαν ότι θα ξεκινούσε να φορτώνει…
Το λάθος μου ήταν ότι στη νεαρή υπάλληλο της εταιρίας είπα ότι το αυτοκίνητο ήταν ασυνόδευτο. Η απάντηση της υπαλλήλου λοιπόν αντί να με εξυπηρετήσει, που υπαιτιότητα της εταιρίας της θα ταλαιπωριόμουν και εγώ και η οικογένεια μου, ήταν «κύριε, πολιτική της εταιρίας είναι ότι απαγορεύονται τα ασυνόδευτα». Μέσα στην όλη ανακατωσούρα δεν ήθελα και πολύ για αν φουντώσω.
«Τι λέτε κυρία μου, το εισιτήριο το έχω κλείσει εδώ και ενάμισι μήνα. Τώρα θυμηθήκατε ότι απαγορεύεται. Στο κάτω - κάτω βάλτε και δεύτερο πλοίο για Σάμο για να πηγαίνουμε και εμείς μαζί με το αυτοκίνητο», της απάντησα σε έντονο ύφος. Τα επόμενα λόγια της με έκαναν να βγω από τα ρούχα μου. «Κύριε απαγορεύεται η μεταφορά ασυνόδευτων αυτοκινήτων ειδικά σε περιόδους αιχμής. Σε ποιο πρακτορείο βγάλατε τα εισιτήρια». «Θα με τρελάνετε κυρία μου, δηλαδή τον Αύγουστο που έχει πληρότητα δεν επιτρέπονται τα ασυνόδευτα και τον Χειμώνα που έχετε χώρο επιτρέπονται. Δεν φτάνει που θα ταξιδέψω με αεροπλάνο και θα πληρώσω τα τριπλάσια επειδή δεν βρίσκω εισιτήρια τώρα μου λέτε ότι δεν θα βάλετε και το αυτοκίνητο στο πλοίο, ενώ έχω εισιτήριο». Η νεαρή υπάλληλος μου έκλεισε το τηλέφωνο καθώς τα επιχειρήματά της είχαν τελειώσει…
Η νεαρή υπάλληλος βέβαια δεν έφταιγε σε τίποτα που τα άκουσε. Αυτή ακολούθησε επακριβώς τον κανονισμό της εταιρίας στην οποία εργάζεται. Μόνο που η υπάλληλος και μαζί η εταιρία, ζουν στο δικό τους κόσμο, δεν ξέρουν τι συμβαίνει έξω στην αγορά, ή δεν θέλουν να ξέρουν…
Ακριβώς την ίδια «συμπεριφορά» και τακτική ακολουθεί και η κυβέρνηση και όσοι την υπηρετούν (εκεί ήθελα εξαρχής να καταλήξω). Φτιάχνουν νόμους και ακολουθούν διαδικασίες, που δεν είναι εφαρμόσιμοι στην έξωθεν κοινωνία. Και όπως είναι φυσικό κανείς στον πραγματικό κόσμο που ζούμε δεν ακολουθεί. Και αντί η κυβέρνηση να αφουγκραστεί τι συμβαίνει και να προσαρμόσει ανάλογα την πολιτική της ώστε να εξυπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο, απλά περιορίζεται στο να κλείνει τα μάτια στις… παρανομίες και απλά να νίπτει τας χείρας της λέγοντας «με δική σας ευθύνη», όπως ακριβώς μου είπε δηλαδή και η υπάλληλος της ναυτιλιακής εταιρίας «Το αυτοκίνητο θα ταξιδέψει με δική σας ευθύνη. Ό,τι και αν συμβεί η εταιρία δεν φέρει ευθύνη».
Με τέτοιους παραλογισμούς λειτούργησε, λειτουργεί και δυστυχώς πιστεύω ότι θα λειτουργεί για πολλά χρόνια ακόμη η Ελλάδα, και οι εταιρίες που έχουν έδρα αυτή. Γιατί απλά φτιάχνουν νόμους και κανονισμούς στα μέτρα τους. Γιατί αν βουλιάξει το πλοίο, τι σημασία έχει αν το αυτοκίνητο συνοδεύεται ή όχι. Πάλι στο πάτο της θάλασσας δεν θα καταλήξει. Τι θα κάνει ο οδηγός θα το πάρει και θα φύγει πριν βουλιάξει το πλοίο. Απλά να αποποιηθεί των ευθυνών της θέλει η κάθε εταιρία και η κάθε κυβέρνηση. Και τα ρίχνουν στον πολίτη. Και κερατάς και δαρμένος δηλαδή! Αυτή είναι η χώρα στην οποία ζούμε!  

ΥΓ. Πάντως και γω «πέταξα» για τη Σάμο και το αυτοκίνητο ταξίδεψε ασυνόδευτο για το νησί, και οι διακοπές ξεκίνησαν και όλα βαίνουν υπέροχα και μέχρι την ημέρα της επιστροφής θαυμάζω τις φυσικές ομορφιές της πατρίδας μου, εκείνες που ακόμη ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έβαλε το χεράκι του για να τις καταστρέψει…

ΥΓ2. Πάντως και οι ίδιοι οι Σάμιοι φωνάζουν εδώ και χρόνια για την κατάσταση αυτή που επικρατεί με τις θαλάσσιες συγκοινωνίες, αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους και η κεντρική εξουσία αντί να τους καλυτερεύει, ή έστω να τους διευκολύνει τη ζωή τους την κάνει καθημερινά χειρότερη με τις αποφάσεις της… 

ΥΓ3. Ο πράκτορας πάντως που έβγαλα το εισιτήριο για το ασυνόδευτο αυτοκίνητο, όταν του ζήτησα εξηγήσεις μου είπε ακριβώς αυτά τα λόγια: «Άστους να λένε φίλε μου. Το αυτοκίνητο σου κανονικά θα ταξιδέψει στη Σάμο. Στο λιμάνι επικρατούν άλλοι νόμοι. Δηλαδή οι νταλίκες που μεταφέρουν εμπορεύματα συνοδεύονται;» Έλα μου ντε!

8.8.11

Genpets, αναλογιστείτε πριν γίνουν πραγματικότητα!



Ως συνέχεια της χθεσινής ανάρτησης λοιπόν ο δημιουργός των genpets ονομάζεται Adam Brandejs. Μόνο που ο ίδιος δεν είναι κάποιος γενετιστής κλεισμένος σε κάποιο εργαστήριο, που πειραματίζεται αδιάκοπα για να τη δημιουργία νέων μορφών ζωής, αλλά πρόκειται για έναν καλλιτέχνη, που θέλησε με τη δημιουργία των genpets να ευαισθητοποιήσει το ευρύ κοινό σχετικά με την επιστήμη της βιοτεχνολογίας και το που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ποια είναι τα πιθανά οφέλη από αυτήν.
Επισημαίνω λοιπόν ότι τα genpets δεν είναι πραγματικά. Είναι ένα είδος γλυπτού κατασκευασμένο από πλαστικό, καουτσούκ, αφρό πολυουρεθάνης και περιέχει μικροτσίπ και άλλα κυκλώματα που χρησιμοποιούνται στην ρομποτική με σκοπό να πετύχει την προσομοίωση της φυσικής αναπνοής, όπως αυτή διακρίνεται από τη κίνηση του θώρακα. Δεν αποτελεί είδος προς πώληση, αλλά εκτίθεται μόνο σε μουσεία και γκαλερί.
Η ιστοσελίδα http://www.genpets.com, στην πραγματικότητα είναι μέρος της όλης προσπάθειας του δημιουργού ώστε να γίνει όσο πιο ρεαλιστικό το ίδιο του το έργο.
Θύματα αυτής της ρεαλιστικότατης ιστοσελίδας (όπως και εγώ) έπεσαν πάρα πολλοί σε όλο τον κόσμο.
Στη συνέχεια θα σας μεταφέρω τα λόγια του ίδιου του καλλιτέχνη για το δημιούργημά του.
«Πρώτα από όλα τα genpets γίνονται από την αρχή με το χέρι. Τα πάντα, τα πλαστικά, τα κυκλώματα, η ρομποτική, τα πλάσματα. Από το πηλό στο καλούπι. Δεν υπάρχουν μαζικές μονάδες παραγωγής. Όλα γίνονται με αίμα και ιδρώτα.
Δεύτερον δεν είμαι κατά της βιοτεχνολογίας, απλά είμαι διστακτικός για το που, το πώς και από ποιον θα χρησιμοποιηθεί.
Όλα αυτά είναι το γλυπτό που ονομάζεται genpet.
Πολλές φορές η έρευνα χρειάζεται χρηματοδότηση, αλλά η χρηματοδότηση πολλές φορές οδηγεί στο εμπορικό κέρδος. Δεν θα ήταν υπερβολή αν η τρέλα που επικρατεί σχετικά με τα κατοικίδια οδηγούσε στη δημιουργία πραγματικών genpets μέσω της βιοτεχνολογίας.
Το έργο μου βέβαια έχει και εφαρμογή στην σημερινή εποχή υπό μια άλλη έννοια. Η εικόνα των βιοκατοικίδων σε πλαστική συσκευασία προκαλεί αντιδράσεις, αλλά στην ουσία πόσο διαφορετική είναι η εικόνα των κατοικίδιων ζώων μέσα σε γυάλινα κουτιά που συναντάμε σε petshop. Επειδή όμως τα γυάλινα κλουβιά τα συναντάμε συνέχεια τα έχουμε αποδεχθεί.
Η εμβιομηχανική μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές ιατρικές ανακαλύψεις που μπορούν να σώσουν χιλιάδες ζωές. Αλλά θα γίνει αυτό;
Εάν ακόμη δε έχετε πειστεί αν τα genpets είναι ή όχι αληθινά, δεν πειράζει πολλοί άνθρωποι ακόμη το σκέφτονται. Η ουσία είναι αλλού. Ότι υπάρχουν άνθρωποι, που ενώ ενοχλούνται από την παρουσίαση του έργου, παρόλα αυτά θέλουν να αγοράσουν ένα.
Επίσης θα πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε ποιας αντιμετώπισης τυγχάνουν τα ζώα σε αγροκτήματα και σε καταστήματα κατοικίδιων.
Οπου και αν παρουσιάστηκαν τα genpets προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις. Ανθρώπους που σε ένδειξη διαμαρτυρίας ήθελαν να τα ξυπνήσουν ή να τα αγοράσουν για να τα ελευθερώσουν, έφηβους που επιθυμούσαν διακαώς να τα αποκτήσουν, και γονείς που έδειχναν συγχυσμένοι και σαστισμένοι.
Αν θεωρήσει κάποιος τα genpets  φάρσα θα έχει χάσει την ουσία. Σκοπός της δημιουργίας αυτού του έργου είναι να αναλογιστεί κάποιος αυτή την ιδέα περισσότερο.
Η εμβιομηχανική υπόσχεται πολύ θετικά αποτελέσματα. Εμείς συνήθως περιμένουμε πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να μας προσφέρει μια τεχνολογία.
Η δική μου απορία μέσα από το αυτό το γλυπτό είναι ποια μπορεί να είναι η αρνητική επίδραση στην εφαρμογή της  βιο-μηχανικής. Όλοι γνωρίζουμε ότι το πραγματικό κέρδος που μπορούμε να έχουμε από κάθε νέα τεχνολογία είναι το πάντα το ελάχιστο από αυτό που μπορεί να μας δώσει. Άρα το ερώτημα για τη βιοτεχνολογία δεν είναι αν θα έχει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις ή που μπορεί να μας οδηγήσει, αλλά πόσο υπεύθυνα μπορούμε να τη χειριστούμε…»

Βιογενετικά πετ εισβάλουν στη ζωή μας…


Και μόνο στην εικόνα του τρομάζεις. Αν  διαβάσεις και τις οδηγίες χρήσεως πραγματικά νιώθεις μια ανατριχίλα να διαπερνά όλο σου το κορμί. Μέχρι ανακατωσούρα σου φέρνει.
Ο λόγος είναι για τις γενετικά ζωντανά πετς που θα γεμίσουν σε λίγο τα ράφια των καταστημάτων παιχνιδιών, των υπεραγορών και ίσως ακόμη σε λίγα χρόνια θα κρέμονται και στα σταντ των περιπτέρων.
Μιλάμε για γενετικά κατοικίδια με... καρδιά, με... μυαλό και διάρκεια... ζωής. Γενετικά κατασκευασμένα σε εργαστήρια με προκαθορισμένη προσωπικότητα και χαρακτήρα.
Στην αγορά θα διατίθενται συσκευασμένα σε κατάσταση χειμερίας νάρκης
Σας αναφέρουμε τα σημεία που χαρακτηρίζουν τα γενετικά κατοικίδια, σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρία:
Δεν πρόκειται για παιχνίδια ή ρομπότ. Είναι ζωντανά και αναπνέουν
1. Είναι ο μοναδικός βιο-μηχανικός φιλαράκος. Διατίθεται σε επτά διαφορετικούς τύπους προσωπικότητας.
2. Μετά από εκτεταμένα ψυχολογικά τεστ που έγιναν τον τελευταίο αιώνα, ορισμένες συμπεριφορές και διαθέσεις συνδέονται με συγκεκριμένα χρώματα και αποχρώσεις. Ετσι η κατασκευάστρια εταιρία έχει συνδέσει την κάθε  προσωπικότητα με ένα αντίστοιχο χρώμα. Έτσι υπάρχουν 7 διαφορετικά πετς.
α)Το κόκκινο: αθλητικό και ενεργητικό.
β)Το πορτοκαλί: περιπετειώδες με αυτοπεποίθηση και περίεργο
γ)Το πράσινο: χρήσιμο αρμονικό και ειρηνικό
δ)Το μπλε: επικοινωνιακό και γαλήνιο
ε)Το ροζ : επινοητικό και πνευματικό
στ) Το κίτρινο: παιχνιδιάρικο και διασκεδαστικό
(σημ. η περιγραφή του έβδομου χρώματος και σε ποια προσωπικότητα ανταποκρίνεται δεν δίνεται από την κατασκευάστρια εταιρία)
3. Κάθε πετ έχει ενσωματωμένη χαμηλού κόστους μόνιτορ καρδιάς, πλήρως λειτουργική και ενσωματωμένο ηχείο.
4.Κάθε συσκευασία περιλαμβάνει ένα μετρητή, ο οποίος εμφανίζει την κατάσταση του πετ. Από αυτό θα φαίνεται εάν κάποιο έχει παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κάποιο ράφι καταστήματος ή εάν παρουσιάζει κάποια βλάβη.
5. Το πετ κατά τη διάρκεια παραμονής σε κάποιο κατάστημα θα βρίσκεται σε μορφή χειμερίας νάρκης. Κάθε συσκευασία έχει έναν ειδικό θρεπτικό σωλήνα σίτισης από το όποιο θα χορηγείται ένα ειδικά σχεδιασμένο μίγμα τροφής που θα το διατηρεί υγιή.
6. Τα πετ θα διατίθενται σε δύο μοντέλα με προκαθορισμένη διάρκεια ζωής. Η μία θα έχει ένα χρόνο διάρκεια ζωής και η δεύτερη τρία χρόνια διάρκεια ζωής.
Έτσι όπως ακριβώς καταλάβατε μιλάμε για ζωντανά κατοικίδια που θα κατασκευάστηκαν σε επιστημονικά εργαστήρια και που θα διατίθενται ως παιχνίδια για παιδιά. Και για να φτάσουν οι συγκεκριμένοι επιστήμονες στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα φανταστείτε τι είδους και πόσα πειράματα έχουν γίνει, και μέχρι που έχουν φτάσει…
Μιλάμε για τον προπομπό ενός ανθρωποειδούς που σε κάποια χρόνια κάποιο εξελιγμένο μοντέλο θα φτάσει να αντικαταστήσει ακόμη και τον ίδιο τον άνθρωπο σε ορισμένες δραστηριότητές του. Μόνο που ο αντικαταστάτης θα είναι πλήρως χειραφετημένος και με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Εργασιομανής, αθλητικός, πολεμοχαρής και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Και μόνο στην σκέψη αυτού του σεναρίου ο καθένας υγιής άνθρωπος σταυροκοπιέται…
Μακάρι όλα αυτά να ήταν κάποιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά φαίνεται τα όσα βλέπουμε στον κινηματογράφο σε σύντομο χρονικό διάστημα θα τα ζούμε πραγματικά…

5.8.11

Ο έχων την εξουσία, μη έχων συναισθήματα!

Με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή, με τα όσα ακούμε από τους φίλους μας, με αυτά που βλέπουμε στην επαγγελματική μας ζωή αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν. Κι αυτοί που έχουν περισσότερο ή λιγότερα τείνουν να ανήκουν στα δύο βασικά σύνολα. Στους έχοντες και στους μη έχοντες. Οι μη έχοντες είναι οι περισσότεροι, που «ξοδεύουν» τη ζωή τους για να αλλάξουν κατηγορία και να ανήκουν στους έχοντες…
Οι έχοντες πάλι συμπεριφέρονται σε όλη τους τη ζωή σαν τους  μη έχοντες, και ενώ θα μπορούσαν να χαρούν τη ζωή τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην αφήσουν τους μη έχοντες να αποκτήσουν.
Στην ουσία βέβαια οι έχοντες και οι μη έχοντες δεν νοιάζονται για τα όσα έχουν ή δεν έχουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία. Πως θα μπορέσει ο ένας να εξουσιάζει τον άλλον. Αυτό είναι το μόνο που θέλει να αισθανθεί, τη δύναμη της εξουσίας του πάνω στον ίδιο του τον συνάνθρωπο!
Διάβασα μια μικρή ιστοριούλα περίπου σχετική με τους έχοντες και τους μη έχοντες. Όχι μόνο πλούτη αλλά και καρδιά. Γιατί τις περισσότερες φορές αυτά πηγαίνουν μαζί. Σας την μεταφέρω…  

«Ένας πολύ πλούσιος άνδρας ζήτησε τη συμβουλή του πνευματικού του σχετικά με το τι πρέπει να κάνει με τη ζωή του για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Αυτός τότε τον οδήγησε κοντά σε ένα παράθυρο και τον ρώτησε: «Τι βλέπεις έξω;». «Βλέπω ανθρώπους να περπατούν στο δρόμο, άλλοι γρήγορα και άλλοι αργά. Βλέπω επίσης και έναν τυφλό που ζητά ελεημοσύνη στο δρόμο», απάντησε ο πλούσιος.
Ο πνευματικός πήρε τον πλούσιο και τον οδήγησε μπροστά σε έναν καθρέφτη.
«Τι βλέπεις μέσα», τον ρώτησε. «Βλέπω τον εαυτό μου», απάντησε ο πλούσιος. «Περιέγραψέ μου την εικόνα», επέμενε ο πνευματικός.
«Βλέπω έναν άνδρα πετυχημένο και πλούσιο, καλοντυμένο και όμορφο», απάντησε με καμάρι ο πλούσιος.
Ο πνευματικός κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του γύρισε την πλάτη του στον πλούσιο και άρχισε να μιλάει.
«Το παράθυρο και ο καθρέφτης είναι φτιαγμένα από το ίδιο υλικό, το γυαλί.
Το γυαλί είσαι εσύ, άλλοτε συμπεριφέρεσαι σαν καθρέφτης και άλλοτε σαν παράθυρο. Άλλοτε κοιτάζεις μέσα σου και άλλοτε κοιτάζεις έξω, τι συμβαίνει στον κόσμο. Όσο αρέσκεσαι να κοιτάζεις μέσα σου και να καμαρώνεις τα πλούτη και την ομορφιά σου θα αισθάνεσαι όμορφα. Όσο θα κοιτάζεις τον έξω κόσμο θα αισθάνεσαι συμπόνια για τους συνάνθρωπούς σου.

Όταν θα θελήσεις αυτή την εσωτερική ομορφιά να τη μοιραστείς με άλλους ανθρώπους και τη συμπόνια για τους άλλους να την μετατρέψεις σε αγάπη για τον συνάνθρωπό σου θα γίνεις καλύτερος».