29.9.11

Τα ζιζάνια πάντα βρίσκουν τρόπο να φυτρώσουν…


Διαβάζοντας τη χθεσινή ανάρτηση περί εγκληματιών και της τιμωρίας που πρέπει να τυγχάνουν ένας φίλος μου έστειλε μια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετική με το θέμα μας. Σας την παραθέτω γιατί θεωρώ ότι όλες οι απόψεις, συμφωνούμε - διαφωνούμε πρέπει να ακούγονται και ο καθένας να διαμορφώνει τη γνώμη του.
«Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που πέρασε όλο τον ελεύθερο χρόνο του για να φτιάξει το κήπο του. Την Άνοιξη λοιπόν πήρε μια πολυθρόνα και έκατσε να θαυμάσει τον ανθισμένο κήπο του. Όπως χαμογελούσε ικανοποιημένος για αυτό που είχε καταφέρει, παρατήρησε κάτι που του έκοψε το χαμόγελο. Κάποια αγριόχορτα είχαν φυτρώσει δίπλα σε κάτι τριανταφυλλιές και χαλούσαν την αρμονία του έργου του. Εκνευρισμένος σηκώθηκε από την πολυθρόνα και βίαια άρχισε να ξεριζώνει με τα χέρια του τα αγριόχορτα. Αφού πήρε την εκδίκησή του ξεφύσησε ανακουφισμένος και πήγε να κάτσει στην αναπαυτική πολυθρόνα του. Περνώντας  δίπλα από τις γλάστρες με τις γαρδένιες παρατήρησε κάτι άσπρα στίγματα πάνω σους βλαστούς που είχαν προκαλέσει το μαρασμό σε κάποια μπουμπούκια. Αμέσως πήρε το λάστιχο με το νερό και άρχισε να καταβρέχει με πίεση τις γαρδένιες για να τις ξεπλύνει, αλλά μαζί με τα παράσιτα σκόρπισε και όλα τα λουλούδια που είχαν ανθίσει. Την επόμενη ημέρα που ξύπνησε παρατήρησε ότι κάποια αγριόχορτα είχαν φυτρώσει και σε κάποια άλλα σημεία του κήπου του. Οργισμένος πήγε και αγόρασε ένα δηλητήριο που εξολοθρεύει κάθε παράσιτο και ράντισε τον κήπο του. Το επόμενο πρωί που σηκώθηκε παρατήρησε ότι τα περισσότερα φυτά του κήπου του είχαν καταστραφεί από το δηλητήριο που είχε ρίξει. Πάνω στην απόγνωσή του φώναξε έναν κηπουρό για να τον συμβουλεύσει. Ο κηπουρός αντικρίζοντας την καταστρεμμένο κήπο του είπε στον ιδιοκτήτη του: «Όταν θέλεις να φτιάξεις έναν αρμονικό κήπο οφείλεις να λάβεις τα μέτρα σου ακόμη και από τότε που θα βάλεις τους σπόρους. Όσο βέβαια και αν προσπαθήσεις για το τέλειο τα ζιζάνια πάντα θα βρουν τον τρόπο να φυτρώσουν. Ακόμη και τότε υπάρχουν περιθώρια να τα εξολοθρεύσεις σε μεγάλο βαθμό αρκεί οι κινήσεις που θα κάνεις να μην είναι βιαστικές και πρόχειρες. Στο τέλος όμως πάλι δεν θα καταφέρεις να έχεις έναν πεντακάθαρο κήπο. Μόνο μετά από επίμονη προσπάθεια θα καταφέρεις να εξολοθρεύσεις όλες τις βλαβερές ρίζες. Ακόμη και να μην τα καταφέρεις όμως θα πρέπει να  ότι ακόμη και αυτά τα παράσιτα αποτελούν μέρος του κήπου σου και τρέφονται με τις ίδιες ουσίες που εσύ θρέφεις τα καλλωπιστικά φυτά σου».

28.9.11

Γιατί φερόμαστε με ανθρωπιά σε τερατόμορφα όντα…

Καμιά ποινή δεν αρκεί για να τιμωρήσει τα εγκλήματά τους...

.


Διάβασα το πρωί την φρικιαστική είδηση του βιασμού μιας νεαρής μητέρας από τρεις αδίστακτους κακοποιούς στην περιοχή της Γλυφάδας. Οι δράστες φορώντας κουκούλες στο πρόσωπο τους και κρατώντας καλάσνικοφ στα χέρια, εισέβαλλαν σε διαμέρισμα, όπου μένουν ένα νεαρό ζευγάρι μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά του ηλικίας 2 ετών. Οι κουκουλοφόροι «άδειασαν» όλα τα χρήματα και κοσμήματα που βρήκαν στο σπίτι, ωστόσο η αρρωστημένη τους όρεξη δεν σταμάτησε εκεί, καθώς κακοποίησαν σεξουαλικά την νεαρή γυναίκα, αφού προηγουμένως είχαν κλείσει σε άλλο δωμάτιο τον σύζυγο και τα παιδιά της…

Μετά την ανάγνωση αυτής της είδησης ακραίες (σε άλλες περιπτώσεις) σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου. Γιατί πρέπει σε κάθε τέτοιο τέρας θα πρέπει να φροντίσουμε για τη διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν με το καλό συλληφθούν…
Γιατί θα πρέπει να συλληφθούν, να δικαστούν και να φυλακιστούν. Υποτίθεται ότι οι φυλακές είναι ιδρύματα για τον… των κρατουμένων. Αλλά ένας βιαστής, ένας έμπορος ναρκωτικών και αλλά αναλόγου αποβράσματα τη μεταμέλεια μπορεί να επιδείξουν, πώς μπορούν να σωφρονιστούν. Απλά δεν μπορούν, δεν γίνεται… Συνεπώς γιατί πρέπει η υπόλοιπη κοινωνία να συντηρεί στη ζωή, αυτά τα αποβράσματα. Γιατί πρέπει να επιβιώνουν στη καμπούρα ενός ολόκληρου λαού. Λες και τιμωρείτε ο λαός για τα δικά τους εγκλήματα. Τι σόι κοινωνία δικαίου είναι αυτή;
Το ξέρω σε πολλούς αυτά τα λόγια αποτελούν μια ακραία άποψη. Το ξέρω, αλλά η οργή με οδηγεί εκεί. Η οργή μιας μάνας που υποβλήθηκε στο χειρότερο βασανιστήριο της ζωής της. Η οργή ότι σε αυτό το το βασανιστήριο υποβλήθηκαν και οι ψυχές 2 αθώων παιδικών ψυχών. Η οργή ότι ο σύντροφός της βρέθηκε ανήμπορος να απαλλάξει τη γυναίκα του από την ατίμωση και αν μπορούσε μάλλον θα προτιμούσε να διαφυλάξει τη ζωή των παιδιών του. Αυτή η οργή με οδηγεί…

ΥΓ. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει αυτοί οι εγκληματίες να κάθονται και ρεμπελιάζουν… Δημόσια έργα δεν θέλουμε. Από μια μπάλα στο κάθε πόδι και σκάψιμο… Και λεφτά θα εξοικονομήσει το ταλαίπωρο κράτος και αυτοί δεν θα ζουν και πάλι σε βάρος μας…
Και κάτι ακόμη. Δεν μιλώ ότι πρέπει να τύχουν αυτής της μεταχείρισης όλοι όσοι διαπράττουν κάποιο έγκλημα. Αλλά αυτοί που το έγκλημά τους ξεφεύγει της ανθρώπινης λογικής, δεν έχουν δικαιώμα στη ζωή...

27.9.11

Το χρέος μας δεν έχει χρώμα, κόστος έχει… εθνικό!



Με λόγια και πολιτικές... καφενείου, προκοπή δεν θα δούμε!
Το πώς μπορεί ένας καφές με έναν φίλο να εξελιχθεί σε καβγά, είναι αποτέλεσμα της πίεσης, της παράνοιας και της παρ’ ολίγο κατάθλιψης που βιώνουμε όλοι μας τους τελευταίους 10 μήνες. Αντικείμενο συζήτησης των δύο φίλων τι άλλο η οικονομική κρίση που πλέον αγγίζει το κάθε σπιτικό.
Ο ένας ανύπαντρος «κυβερνητικός» ιδιωτικός υπάλληλος και ο φίλος του αριστερών πεποιθήσεων, που δουλεύει στο Δημόσιο, ενώ η γυναίκα του είναι άνεργη με πανεπιστημιακό πτυχίο.
Στην αρχή και οι δύο συμφωνούν στο ότι είναι άδικο για την Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτή τη δίνη, η οποία είναι κατασκευασμένη από τα ξένα κέντρα που θέλουν να μετατρέψουν τους Έλληνες σε υπηρέτες του. Και οι δύο συμφωνούν ότι πρέπει η Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση. Οι πρώτες διαφωνίες αρχίζουν μόλις οι δύο… φίλοι αναζητούν τν τρόπο που η χώρα μας θα βγει από την κρίση.
Η κουβέντα «ανάβει» μόλις στρέφεται στην εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων. Ο «κυβερνητικός» υπερασπίζεται της απόφασης, ενώ ο «αριστερός» υπεραμύνεται της διατήρησης των θέσεων εργασίας.
-«Μα εσείς δεν φωνάζατε για ρουσφέτια και παράνομες προσλήψεις δύο χρόνια τώρα. Τώρα γιατί διαμαρτύρεστε που θέλει η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει το τοπίο».
-«Ναι καλά θα κρατήσει τους δικούς σας και θα διώξει τους υπόλοιπους. Αντί να πιάσει τους μεγαλοκαρχαρίες που μας πίνουν το αίμα, πετάει στο δρόμο τον φτωχό τον κόσμο».
-«Μα πρέπει να κόψουμε τις δαπάνες στο Δημόσιο»
-«Με τα ψίχουλα που παίρνουν οι περισσότεροι θα σωθεί η Ελλάδα. Γιατί δεν πιάνει όλους αυτούς που φοροδιαφεύγουν;»
-«Πώς να τους πιάσει αφού κανείς τους δεν δουλεύει στις εφορίες, Βολεμένοι όπως όλοι στο Δημόσιο».
-«Άσε ρε φίλε οι δικοί σου βολεύτηκαν και ξύνουν τα… τους κάθε μέρα».
-«Ρε συ έχει μπει μέσα ο κάθε άσχετος και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ήταν μπάχαλο που ήταν έτσι που το άφησαν οι προηγούμενοι (βλ. δεξιά)».
-«Ε! βέβαια, οι άσχετοι είναι μέσα γιατί οι σχετικοί (η γυναίκα του δηλ.) είναι απ’ έξω».
-«Ωπα ρε φίλε σιγά μην βάλουμε κι όλη την οικογένειά σου μέσα στο Δημόσιο…»
Κάπως έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση που στο τέλος μετατράπηκε σε καβγά…
Κάπως έτσι σκεφτόμαστε όλοι μας, κάπως έτσι σκέφτεται και οι κυβερνώντες. Όλοι οι κυβερνώντες και οι σημερινοί και οι χθεσινοί και οι προχθεσινοί. Και οι δεξιοί και οι κεντρώοι και οι αριστεροί (αν έρθουν στην εξουσία)…
Όλοι μας θέλουμε να γλιτώσουμε την κρίση, αλλά φτάνει να μην πληρώσουμε εμείς. Και κάπου υπάρχει και ένα δίκιο. Εκεί που πρέπει να εφαρμοστούν οριζόντια τα μέτρα εφαρμόζονται… κάθετα, και βλέπεις να εξαιρούνται οι προνομιούχοι (βλ. βουλευτές, εκκλησία, ένοπλοι). Και εκεί που το μέτρο πρέπει να εφαρμοστεί με αξιολόγηση και αξιοκρατία, εφαρμόζεται με τρόπο ισοπεδωτικό (βλ. δημόσιοι υπάλληλοι).
Βέβαια όλα αυτά τα μέτρα και η εφαρμογή τους είναι ευθύνη της κυβέρνησης . Αλλά και εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ακόμη και τώρα που η χώρα μας βρίσκεται λίγο πριν το γκρεμό, εμείς συνεχίζουμε να φοράμε τα γαλάζια, τα πράσινα, τα κόκκινα και των λοιπών αποχρώσεων γυαλιά, να μιλάμε και πράττουμε με κομματική και όχι εθνική συνείδηση…
Επιτέλους ας απελευθερωθούμε πρώτα από τα κομματικά δεσμά, να δούμε την πραγματικότητα με γυμνά τα… μάτια και να υποχρεώσουμε την κάθε κυβέρνηση, τον κάθε βουλευτή, τον κάθε πολιτευτή, το κάθε κόμμα,  από το να κοιτάζει το πολιτικό να κοιτάξει το εθνικό κόστος.
       

26.9.11

Να θυμάστε αυτά τα τρομαγμένα μάτια...

Αυτή η εικόνα δεν με τρομάζει. Αυτή η εικόνα με συγκλονίζει. Αυτή η εικόνα με εξοργίζει. Δεν εξοργίζομαι με αυτούς που φοράνε τις στολές. Αυτοί μέχρι εκεί μπορούν να σκεφτούν, για αυτό εκτελούν τέτοιου είδους εντολές. Εξοργίζομαι με αυτόν που πήρε την απόφαση, αυτόν που έδωσε την εντολή για κατάλυση κάθε δικαιώματος ελευθερίας και ελεύθερης έκφρασης. Εξοργίζομαι με αυτόν που δεν γνωρίζει να διαχειριστεί την εξουσία, που του έδωσε ο λαός.
Αυτόν κύριοι να θυμάστε... Την κρίσιμη ώρα, την ώρα της κάλπης! Να θυμάστε τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια του μικρού κοριτσιού και την αγωνία στο πρόσωπο του πατέρα! Κάποια στιγμή δεν θα κρύβεται πίσω από την ασυλία που ο ίδιος ο λαός του πρόσφερε! Αυτός θα είναι ο δικός του ο τρόμος...
(πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, vgaloupis.blogspot.com)

25.9.11

Αμέτρητο το κόμπλεξ σου φίλε Γερμανέ!


"Αγαπητοί Ελληνες, η Sixt δέχεται και πάλι δραχμές,"
Μόλις διάβασα την είδηση και πραγματικά δεν άντεξαν τα νεύρα μου. Δηλώνω ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν ήμουν εθνικόφρων, αλλά δεν ανέχομαι να ειρωνεύονται την πατρίδα μου.
Μόνο ένας άνθρωπος χαμηλού πνευματικού επιπέδου θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια καμπάνια. Διάβαστε παρακάτω…
«Η γερμανική εταιρία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, Sixt, καταγγέλλει ότι δέχτηκε οργισμένες επιστολές και δολοφονικές απειλές για ένα διαφημιστικό της σλόγκαν που αναφερόταν σε έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
"Αγαπητοί Ελληνες, η Sixt δέχεται και πάλι δραχμές," έλεγε η διαφημιστική καταχώρηση, η οποία εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες σε πολλά γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.
"Το προσωπικό μας δέχτηκε απειλές κατά της ζωής του, για να μην πούμε για διάφορες ύβρεις περί Ναζί," δήλωσε στο περιοδικό Spiegel ο επικεφαλής της Sixt, Ερικ Σιξτ.
Ο ίδιος είπε ότι τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας στα περίχωρα του Μονάχου έλαβαν κάρτες της Sixt, κομμένες στα δύο, "μεταξύ των οποίων και μια από τον (έλληνα) επίτιμο πρόξενο".
Ο Σιξτ είπε ότι πήρε το μάθημά του --"δεν υπάρχει καμία περίπτωση" να αναμειχθεί με σοβαρά πολιτικά ζητήματα-- και πρόσθεσε ότι "ζήτησε συγγνώμη με κάθε τρόπο από τον ελληνικό λαό."
Ωστόσο, σχολίασε στη συνέντευξή του, ότι όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη και ότι ήρθε η ώρα "να προτείνουμε στη χώρα να βγει επιτέλους από την ευρωζώνη."
Η κριτική του συμπεριέλαβε και την καγκελάριο Αγγελα Μέρκελ, η αντίδραση της οποίας στην κρίση χρέους-- όπως είπε ο Σιξτ--ήταν "απαίσια". Ο 67χρονος Σιξτ δήλωσε ότι δεν καταλαβαίνει ποιον στόχο επιδιώκει η Μέρκελ».
Λοιπόν θα αντιπαρέλθω όλα αυτά που λέμε εμείς οι Έλληνες για να ανυψώσουμε την εθνική υπερηφάνεια μας περί πολιτισμού και κληρονομιάς κ.λπ.
Θα θεωρήσω, χάρη του λόγου, την Ελλάδα και τους Έλληνες ένα τεράστιο μηδενικό. Εμείς όμως φίλοι μας Γερμανοί ποτέ δεν αιματοκυλήσαμε τον κόσμο. Εμείς φίλοι μας Γερμανοί πότε δεν λεηλατήσαμε τον εθνικό πλούτο  τόσων κρατών. Δεν καταδικάσαμε σε θάνατο μέσω της πείνας χιλιάδες ανθρώπους. Φίλοι μας Γερμανοί εμείς πότε δεν εκτελέσαμε αθώους και γυναικόπαιδα. Εμείς δεν κατηγορηθήκαμε πότε για ολοκαυτώματα…
Εμείς φίλοι μας Γερμανοί είμαστε υπερήφανοι για τον Μέγα Αλέξανδρο, και τους 300 του Λεωνίδα. Εσείς μια ζωή θα ντρέπεστε για τον Χίτλερ και τους στρατηγούς του.
Στην Ελλάδα φίλοι μας Γερμανοί «γεννήθηκε» η Δημοκρατία. Στη δική σας «γεννήθηκε» ο Ναζισμός.
Και αν φίλοι μας Γερμανοί είσαστε υπερήφανοι για το κράτος που έχετε σήμερα, θα σας θυμίσω πως χιλιάδες Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι σας βοήθησαν με την εργασία τους να την ανοικοδομήσετε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν σας άφησε να πεθάνετε για τα εγκλήματά σας κατά της ανθρωπότητας. Και μην μου πείτε ότι τους πληρώσατε για την… εργασία τους, γιατί τα λεφτά ήταν αγγλικά, γαλλικά και αμερικάνικα., μαζί με τα λίγα ελληνικά που κλέψατε επί κατοχής…
Τι δεν είστε όλοι ναζί, δεν κάνατε όλοι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Ούτε και εμείς οι Έλληνες είμαστε όλοι κλέφτες και τεμπέληδες όπως μας κατηγορείτε…
Και τέλος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά, και εσείς φίλοι μας Γερμανοί αντί να την προστατεύσετε, κι αυτήν ακόμη την βεβηλώσατε με τα αξιολύπητα πρωτοσέλιδα του έντυπων Μέσων σας!
Το απύθμενο ελληνικό χρέος φίλοι μας, δεν συγκρίνεται με το αμέτρητο γερμανικό κόμπλεξ σας…

Τα παραμύθια τους γέμισαν την ιστορία μας! Βάλτε ΤΕΛΟΣ πια!


Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα μου θύμισε έντονα ένα ιστορικό μυθιστόρημα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου με τίτλο: «Οι κόρες της Λησμονιάς». Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2009, ήδη βρίσκεται στην ενδέκατη έκδοσή του και έχει πουλήσει περισσότερα από 30.000 αντίτυπα. Αναφέρεται στους τελευταίους μήνες της κατοχής από τους Γερμανούς στην Ελλάδα και στον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στη συνέχεια. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα που περιέχει έναν διάλογο μεταξύ ενός στρατηγού ήρωα των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ενός φίλου του συνταξιούχου καθηγητή Πανεπιστημίου. Η περίοδος είναι τον χειμώνα του 1943 όταν η δράση του ΕΑΜ ΕΛΑΣ γιγαντωνόταν και οι Γερμανοί ετοιμάζονται για να φύγουν. Η ώρα της απελευθέρωσης... πλησιάζει άραγε;
- «Ας φύγουν πρώτα οι ξένοι (σ.σ. Γερμανοί)  να έρθει η ελευθερία στην πατρίδα μας και μετά θα τα βρούμε μεταξύ μας . Έτσι πίστευα. Σκατά θα τα βρούμε! Πάλι θα το φάμε μόνοι μας το κεφάλι μας έτσι που πάμε…»
- «Το θέμα είναι να φάμε κανένα κεφάλι Γερμανού, πριν φάνε αυτοί το δικό μας».
- «Οι Γερμανοί θα φύγουν για να μην αποκοπούν. Κοντά είναι η μέρα… Η Ιταλία έχει συνθηκολογήσει ήδη και οι Σύμμαχοι προελαύνουν…»
- «Οι ξένοι όμως θα μας βάλουν να χαλαστούμε πάλι μεταξύ μας. Τη βλέπω την καταστροφή να έρχεται».
- «Αμάν μωρέ σου έχει μείνει από την Εκστρατεία της Μικρασίας. Μετά τη Σμύρνη, παντού καταστροφή βλέπεις!»
- «Δεν έχουν αντικρύσει και λίγα τα μάτια μου. Θα δεις…»
- «Τι θα δω βρε. Υπάρχουν θεσμοί, εκλογές, δημοκρατικά κόμματα…»
- «Υπήρχαν. Τώρα έχουμε ξαναγυρίσει στον καιρό του Μαυροκορδάτου. Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Όταν φύγουν οι Γερμανοί θα γίνει χαλασμός! Εκατόν είκοσι χρόνια χαράμι. Πάλι σε Ρώσικα κι Εγγλέζικα κόμματα είμαστε χωρισμένοι. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε ο αιώνας, έγιναν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, μα το ρωμαίικο τσερβέλο δεν άλλαξε! Το ίδιο άμυαλο, ευκολόπιστο και φανατισμένο απόμεινε».   

Θα μπορούσα να τελειώσω λέγοντας απλά, ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!
Αλλά θέλω να τονίσω για άλλη μια φορά πως ουδέποτε στην ιστορία οι φίλοι, σύμμαχοι και τώρα εταίροι μας δεν βοήθησαν την Ελλάδα χωρίς αντάλλαγμα. Και πάντα το αντάλλαγμα στο τέλος η Ελλάδα το πλήρωνε σε αίμα… Τώρα ζούμε έναν άλλον πόλεμο. Μπορεί τα όπλα πλέον να είναι μετοχές, ομόλογα και δανεισμοί, αλλά να είστε σίγουροι πως κι αυτά σε αιματοχυσία θα καταλήξουν.
Κι όπως διαβάσατε πάντα στο τέλος χωριζόμασταν σε κόμματα και ιδεολογίες που μας επέβαλαν οι ξένοι. Από τον Μαυροκορδάτο μέχρι τον Βενιζέλο και τώρα τον Παπανδρέου, οι Έλληνες εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για σωτηρία στους ξένους συμμάχους μας, και κάθε φορά αυτοί μας πρόδιδαν μόλις εκπλήρωναν το δικό τους σκοπό. Και εμείς τρέχαμε από πίσω τους πιστεύοντας τα λόγια τους και βάζοντας απέναντι μας τον ίδιο μας τον αδελφό, το φίλο, τον Έλληνα. Εμείς καταστρέφαμε την πατρίδα μας και αυτοί γελούσαν.  Γιατί άραγε ν’ άλλαξαν τώρα…

ΣΗΜ: Το μυθιστόρημα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου βασίζεται και σε αληθινά γεγονότα, τα οποία και αναφέρονται.

24.9.11

Δεν είναι ώρα για νέα αφεντικά! (ή «Αρνήθηκα τη θέση του υπουργού για να μη γίνω κλέφτης, ψεύτης και τεμπέλης»)



Ο Οσκαρ Ολιβέιρα φοράει πάντα καπέλο Ελληνα καπετάνιου.
Με αφορμή ένα σχόλιο περί αντίδρασης και εισβολής των «αγανακτισμένων» στη Βουλή σας παραθέτω τη συνέντευξη του Όσκαρ Ολιβέιρα, ενός Βολιβιανού πολίτη που εδώ και 12 χρόνια συμμετέχει ενεργά σε ένα κίνημα άμεσης δημοκρατίας, που κατάφερε να ακυρώσει τα σχέδια των διεθνών τραπεζών και της κυβέρνησης της χώρας του το 1985 για ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων. «Τότε που θέλησαν να μας απαγορεύσουν να μαζεύουμε ακόμη και το νερό της βροχής», όπως ο ίδιος επισήμανε.
Η συνέντευξη του δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 13 Σεπτεμβρίου 2011 και την υπογράφει ο Άρης Χατζηγεωργίου.
Παρακάτω σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα που αξίζει να διαβάσετε για να καταλάβετε τα σχέδια που έχουν οι… φίλοι μας για την Ελλάδα, αλλά και πολλά ακόμη άκρως ενδιαφέροντα.
Ο Οσκαρ Ολιβέιρα έχει έξι παιδιά, δεν σπούδασε και αρνήθηκε δύο φορές τη θέση υπουργού που του πρότεινε ο πρόεδρος Μοράλες, «για να μη γίνει κλέφτης, ψεύτης και τεμπέλης».
Εχει επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα τα τελευταία 4 χρόνια και η μία από αυτές ήταν στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας στο «άπαρτο» Ομβριόκαστρο.
 «Από το 1985, η Βολιβία έζησε το δόγμα του σοκ που παραλύει τους πολίτες. Μια πολιτική που παραδίδει στις ξένες εταιρείες το σύνολο των φυσικών πόρων μιας χώρας. Κάτι ανάλογο συνέβη στην Αργεντινή. Μόνο που εκεί η κληρονομιά της χώρας πουλήθηκε, ενώ στη Βολιβία χαρίστηκε. Κάθε αντίδραση κατεστάλη, τα εργατικά συνδικάτα διαλύθηκαν. Ομως, ο λαός της Βολιβίας αντέδρασε τελικά στην ήττα που υπέστη από τις πολυεθνικές εταιρείες και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, οι οποίες κυριάρχησαν στο διάστημα 1982-2005, ενώ προηγουμένως εναλλάσσονταν δεξιές κυβερνήσεις με στρατιωτικές δικτατορίες».
«Πάντοτε υπήρχε κλίμα αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες, τους αγρότες και τις κοινότητες των ιθαγενών, το οποίο τελικώς αποσταθεροποιούσε τις κυβερνήσεις και οδηγούσε στις συνεχείς εναλλαγές τους. Φτάσαμε έτσι στο 2000, όταν κορυφώθηκε η προσπάθεια παράδοσης των φυσικών πόρων της χώρας, όπως συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα. Το τελευταία πράγματα που μπορούσαν να ιδιωτικοποιήσουν ήταν το νερό και ο αέρας. Ξεκίνησαν το 1997 στην πρωτεύουσα Λα Παζ και συνέχισαν το 1999 με τα δίκτυα ύδρευσης όλης της χώρας και παραχώρησή τους για 40 χρόνια».
Ο Όσκαρ περιγράφει τη συμφωνία με τις πολυεθνικές: «Ψηφίστηκε νόμος, βάσει του οποίου οι λογαριασμοί του νερού θα αυξάνονταν κατά 300%! Τα δίκτυα ύδρευσης των ιθαγενών θα έπρεπε να καταστραφούν. Ήταν μια τρομερή αντίφαση: από τη μία η παράδοσή μας, που θεωρεί το νερό ζωντανή ύπαρξη και πηγή ζωής, που ανήκει ταυτόχρονα σε όλους και σε κανέναν, και από την άλλη οι πολυεθνικές που το θεωρούν εμπόρευμα. Απαγόρευαν ακόμη και τη συλλογή του νερού της βροχής»...
Ο λαός όμως αντέδρασε: «Ενωθήκαμε οι αγρότες με τους ιθαγενείς, οι άνθρωποι από τις αστικές περιοχές, ακόμη και από τον τουρισμό, και δημιουργήθηκε το Συντονιστικό για την Υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής. Αναδείξαμε το γεγονός ότι κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να πληρώνει το 20% του εισοδήματός του για νερό, όταν διεθνείς κανονισμοί ορίζουν να μην ξεπερνά το 2%. Ανακαλύψαμε ότι ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Γούλφερσον, που στήριζε τα σχέδια των ιδιωτικοποιήσεων, πλήρωνε ο ίδιος για ύδρευση 17 δολάρια, όταν μια απλή οικογένεια στη Βολιβία θα έπρεπε να πληρώνει 25... Οι κινητοποιήσεις κράτησαν πέντε μήνες, από τον Δεκέμβριο του '99 μέχρι τον Απρίλιο του 2000. Ξεκίνησαν πολύ μαζικές διαδηλώσεις. Συγκεντρώθηκαν σε μια πλατεία όλοι οι «φουσκωμένοι» λογαριασμοί με το νέο τιμολόγιο και κάηκαν σε μεγάλη φωτιά. Μπήκαν οδοφράγματα σε κάθε δρόμο, μπροστά από κάθε πόρτα και στο τέλος γύρω από όλη την πόλη. Τις αποφάσεις λάμβαναν οι συνελεύσεις, στις οποίες μπορεί να συμμετείχαν από 30 έως 200.000 άτομα. Αρχηγοί δεν υπήρχαν.
Όμως αυτός ο αγώνας δεν ήταν ούτε ειρηνικός, ούτε αναίμακτος: «Στην αρχή με αδιαφορία. Μετά με κάθε μορφής επιθετικότητα. Κατηγόρησαν το Συντονιστικό ότι έχει σχέσεις με ναρκωτικά. Στις συγκρούσεις ενεπλάκη και ο στρατός. Είχαμε τέσσερις νεκρούς στην Κοτσαμπάμπα και έναν στη Λα Παζ. Εκατό άνθρωποι τραυματίστηκαν από σφαίρες και πολύ περισσότεροι χτυπήθηκαν και κατέληξαν στις φυλακές. Οκτώ μέρες μετά την ολοκληρωτική κατάληψη της πόλης, η κυβέρνηση υποχώρησε».
Τα οφέλη ήταν πολλά: «Αυτή ήταν η πρώτη συνέπεια. Τα σημαντικότερα ήταν άλλα: Πρώτον, ότι χτυπήθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, ενώ αναπτύχθηκε μια τεράστια κοινωνική δύναμη που κατάφερε να αλλάξει και την κυβέρνηση. Δεύτερον, ότι ο κόσμος πείστηκε πως κοινωνικό αγαθό εκτός από το νερό είναι και η ίδια η πολιτική, που δεν είναι ιδιοκτησία των πολιτικών».
Το τέλος πάντα είναι διαφορετικό όμως: «Η Ιστορία θα ήταν πολύ διαφορετική εάν τότε είχαν νικήσει η κυβέρνηση και οι διεθνείς τράπεζες. Δεν θα είχε γίνει πρόεδρος ο Εβο Μοράλες, δεν θα είχε γίνει η συνταγματική αναθεώρηση το 2009. Πιστεύω όμως ότι ο κόσμος επιθυμούσε ως τελικό στόχο την αυτοδιαχείριση των κοινωνικών αγαθών. Η κυβέρνηση Μοράλες επέλεξε την κρατικοποίηση. Και οι πολυεθνικές παραμένουν στη Βολιβία. Το σημαντικό είναι ότι ο κόσμος ήθελε να τελειώνει με τη διαμεσολάβηση, να δώσει νέο νόημα στην πολιτική. Ομως η πολιτική επανήλθε σταδιακά στα χέρια των κομμάτων».
Μίλησε και για την περίπτωση της Ελλάδας: «Η Ελλάδα μοιάζει με τη Βολιβία του 1985. Αυτό που ονομάζεται κυβέρνηση Παπανδρέου είναι απλώς ένα γραφείο διαπραγματεύσεων με τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Υποτιμά και αγνοεί τον κόσμο που είναι έτοιμος να οργανωθεί και να παλέψει για να μην αφήσει το παρόν και το μέλλον σκλαβωμένο».
Τι συμβούλευσε τον ελληνικό λαό: «Το σημαντικό είναι να μην είναι τόσο αργή η διαδικασία όπως στη Βολιβία. Δεν αξίζει στο λαό να υποφέρει τόσο... Πρέπει να καταλάβει ποιοι είναι οι πραγματικοί του εχθροί που κρύβονται πίσω από τον Παπανδρέου. Να δει ότι τα κόμματα δεν λειτουργούν ως θεσμοί αλλά σαν καρτποστάλ. Να δημιουργήσει νέους θεσμούς. Οσα συνέβησαν σε μας το 2000 δείχνουν ότι ο κόσμος μπορεί να νικήσει όσο δυνατός κι είναι ο εχθρός. Κυρίως να νικήσει το φόβο, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός».
Αυτό ακριβώς είναι το μυστικό λοιπόν. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξεπεράσει το φόβο, να καταλάβει ότι τίποτα δεν έχει να χάσει, γιατί όσα κατέκτησε θα του τα πάρουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Πρέπει να αγωνιστεί πέρα των κομμάτων και όσων προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν τον αγώνα του και να το παίξουν διαμεσολαβητές. Πρέπει να καταλάβει ότι εδώ διακυβεύεται το μέλλον το δικό του και των παιδιών του και μόνο αυτός μπορεί να το ορίσει.
Βέβαια στην Ελλάδα ο λαός δεν έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά περιμένει από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα συνδικάτα, τις ομοσπονδίες εργατών να παίξουν τον μεσολαβητή. Και αυτοί συνδιαλέγονται με αφηρημένες έννοιες και αόριστες ιδεολογίες. Και στο τέλος υποχωρούν γιατί και αυτοί υπηρετούν το ίδιο σύστημα. Και όπως τόνισε και ο Ολιβάρες στην συνέντευξη το θέμα δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στον καπιταλισμό ή στον σοσιαλισμό, αλλά να αγωνιστούμε όλοι μαζί με βάση την καθημερινότητα που επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας.
Ας μην διαλέξουμε λοιπόν απλά ένα νέο αφεντικό, αλλά ας γίνουμε εμείς αφεντικά των εαυτών μας…

ΣΗΜ: Τη συγκεκριμένη συνέντευξη μπορεί να τη διαβάσετε ολόκληρη στην εξής διεύθυνση: http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=30924
Επίσης να σημειωθεί ότι εγώ την ανακάλυψα στο gerogriniaris.blogspot.com. όπου μπήκα να διαβάσω τα 112 ψέμματα της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Ο τίτλος: «Αρνήθηκα τη θέση του υπουργού για να μη γίνω κλέφτης, ψεύτης και τεμπέλης»,  είναι ο τίτλος της συνέντευξης στην "Ε" και απλά τον δανείστηκα γιατί μια πρόταση τα λέει όλα...

23.9.11

Είδατε πώς «τσούζει» όταν ακουμπάνε το δικό σας…


Δώσε και συ μπάρμπα...
Δεν ξέρω αν εμείς ξεπερνάμε τα όρια της εμπάθειας ή όλοι αυτοί που απαρτίζουν το βουλευτικό Σώμα προκαλούν τόσο πολύ με τα λόγια τους που βγάζουν εκτός εαυτού τους περισσότερους Έλληνες, γιατί είναι και κάποιοι που εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα που ζούμε.
Ακούσαμε για το μοναδικό επεισόδιο που έλαβε χώρα στο εντευκτήριο της Βουλής όταν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, «πέταξαν» έξω τον κυβερνητικό εκπρόσωπο από την αίθουσα, όχι διαμαρτυρόμενοι για τα σκληρά και αντικοινωνικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, αλλά γιατί ο κ. Ηλίας Μόσιαλος έθιξε κατά κάποιον τρόπο τα βουλευτικά προνόμια λέγοντας ότι από 2009 που εκλέγεται ως βουλευτής ουδέποτε έκανε χρήση αυτών.
Είναι πράγματι εξοργιστικό όταν μειώνεις συντάξεις και μισθούς, όταν φορολογείς κινητά και ακίνητα, όταν απολύεις κόσμο και κοσμάκη, να θέλεις τα δικά σου προνόμια να μείνουν ανέγγιχτα…
Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και η σημερινή δήλωση του κ. Χρ. Πρωτόπαπα να προκαλέσει και πάλι το κοινό αίσθημα δικαίου. Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ είπε ότι: «Όσοι μπορούν να πληρώσουν να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στη χώρα».
Συμφωνούμε και επαυξάνουμε, προτείνοντας κύριε Πρωτόπαπα να αρχίσετε με τους εαυτούς σας!
Διαλέξτε ποια από τα παρακάτω που αποτελούν τα βουλευτικά προνόμια θα παραχωρήσετε ώστε να βοηθήσετε με τη σειρά σας τη χώρα.
- 6.100 ευρώ μηνιαίος μισθός  
- 4.880 ευρώ σύνταξη μετά από 4 χρόνια βουλευτικής θητείας.
- 250 ευρώ την ώρα για συμμετοχή σε επιτροπές.
- 1000 ευρώ το μήνα για ενοίκιο στους  βουλευτές της επαρχίας
- 1.500 ευρώ για οργάνωση γραφείου
- 1.000 ευρώ τις γιορτές λόγω αυξημένης επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους τους. Το Δώρο Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας είναι ξεχωριστά.
- 104 αεροπορικά εισιτήρια ετησίως δωρεάν και απεριόριστες μετακινήσεις με ΟΣΕ και ΚΤΕΛ.
- Πολυτελές αυτοκίνητο, δωρεάν καύσιμα με επίδομα 600 ευρώ το μήνα, ένα αστυφύλακα για φρουρό, 4 κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας, συν μια σύνδεση σταθερής τηλεφωνίας, όλα δωρεάν.
- Πλήρης ασυλία για όποιο αδίκημα διαπράξουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως βουλευτές.
- Φορολογική απαλλαγή για ένα μέρος του μισθού ή της συντάξεως.
- Δωρεάν γραμματειακή υποστήριξη τεσσάρων υπαλλήλων και ενός επιστημονικού συνεργάτη.
- Άτοκα δάνεια ως βουλευτές και ως επαγγελματίες.
- Δωρεάν γυμναστήριο, σάουνα, νηπιαγωγείο για τα παιδιά τους.
- Δωρεάν επισκέψεις σε αρχαιολογικούς και καλλιτεχνικούς χώρους.
- Δωρεάν διόδια.
- Δωρεάν εισιτήρια, ξενοδοχεία, γεύματα όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό ως μέλη επιτροπών.
Βέβαια θα μου πείτε ότι είστε βουλευτές και τυγχάνετε προνομιακής μεταχείρισης για το λόγο ότι εκπροσωπείτε τον λαό και δεν μπορούν να είναι οποιοσδήποτε βουλευτής, όπως ευθαρσώς δήλωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Μα ούτε οποιοσδήποτε μπορεί να είναι γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος, επιστήμονας κ.ο.κ.
Κάτι έκαναν κι αυτοί στη ζωή τους και ίσως και περισσότερα.
Όπως εσείς σκούζετε κ. Μερεντίτη και κύριε Διαμαντίδη όταν σας θίγουν τα προνόμια σας, έτσι και ο λαός διαμαρτύρεται όταν απλώνεται χέρι στα δικαιώματά του και στην περιουσία του που μόχθησε για να αποκτήσει με δουλειά σκληρή δουλειά και όχι με ψήφους!
Διαλέξτε λοιπόν κύριοι και κυρίες βουλευτές τι θα θυσιάσετε εσείς υπέρ της πατρίδας. Δώστε εσείς το μεγάλο παράδειγμα περικόπτοντας το 50 και 60% των προνομίων σας και μετά θα ακολουθήσει και ο απλός λαός. Αλλά τα δικά σας τσούζουν όταν τα ακουμπάνε…