Χρειάζεται επιμονή και όχι εμμονή!

Διάβασα χθες για το «ρητό των αλχημιστών», όπως το γράφει στο blog του ο Paolo Coelho, που δεν είναι άλλο από το «συμπυκνώνω και αραιώνω».

«Ως γνωστόν», όπως αναφέρει ο διάσημος συγγραφέας, «οι αλχημιστές μέσα στα εργαστήρια τους προσπαθούσαν να αποστάξουν τον υδράργυρο από το θείο και στη συνέχεια επιχειρούσαν να επεξεργαστούν τον υδράργυρο μέχρι να τον μετατρέψουν σε χρυσό.

Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, οι αλχημιστές ανέπτυξαν την υπομονή και την επιμονή τους, αλλάζοντας και την αντίληψή τους για τον κόσμο. Μάλιστα οι περισσότεροι σέβονται και την κύρια διδασκαλία του Ι. Τσινγκ που υποστηρίζει: Η επιμονή είναι κάτι θετικό.

Όμως είναι άλλο πράγμα η εμμονή και άλλο πράγμα η επιμονή».

Όπως λοιπόν υποστηρίζει και ο Coelho, «Υπάρχουν φορές που μάχες διήρκησαν περισσότερο από όσο χρειαζόταν, με αποτέλεσμα όλοι χάσουν τις δυνάμεις τους και τον ενθουσιασμό τους.  

Μια παρατεταμένη περίοδος πολέμου καταστρέφει και τους νικητές σε μεγάλο βαθμό.

Πρέπει να ξέρουμε πότε πρέπει να επιμείνουμε και πότε να αποσύρουμε τις δυνάμεις μας από το πεδίο της μάχης».

Και καταλήγει πως «τα δύο χειρότερα στρατηγικά λάθη είναι να ενεργούμε πρόωρα και να αφήνουμε μια ευκαιρία να ξεγλιστρήσει».

Ο στοχασμός αυτός ως «πρακτική» εφαρμογή ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της Ελλάδας…

Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας έχριζε άμεσης επέμβασης των εταίρων μας στην Ε.Ε. Και ο λόγος ήταν ότι η ολίσθηση της Ελλάδας μπορούσε να συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους. Οι εταίροι μας λοιπόν προσπάθησαν χωρίς υπομονή και με αλχημείες να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα μπήκε σε μια κατάσταση… που λίγο πολύ θύμιζε εμπόλεμη κατάσταση! Οι φίλοι μας Ευρωπαίοι δεν φρόντισαν να δείξουν τον σωστό δρόμο στους Έλληνες, απλά θέλησαν να τους το επιβάλουν με βιαστικά και σκληρά μέσα. Δεν τους ένοιαζε να σώσουν την Ελλάδα, απλά να μπουν σε περιπέτειες οι ίδιοι.

Από την άλλη πλευρά και εμείς όταν είχαμε την ευκαιρία μπροστά μας δεν την αρπάξαμε, την αφήσαμε μας ξέφυγε και τώρα την κυνηγάμε να την πιάσουμε.

Εάν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο οι μεν να «μαστιγώνουν» και οι δε να τραβάνε αδιάκοπα κουπί χωρίς ρυθμό αλλά ο καθένας όπως «γουστάρει» για να βγουν από τη ρουφήχτρα στο τέλος θα κουραστούν όλοι και θα καταλήξουν στον πάτο! Αντί λοιπόν του μαστίγιου καλύτερο θα ήταν οι εταίροι να ρίξουν σχοινί να πιάσουν το καράβι και οι Έλληνες (όλοι μαζί) να συντονιστούν να βρουν ρυθμό και να βγουν από τη δίνη!

Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται εμμονή σε σχεδιασμούς που αποδείχθηκαν λάθος μόνο και μόνο για να αποδείξει η κάθε πλευρά ότι δεν έχει κάνει λάθος. Χρειάζεται επιμονή και συνεργασία πάνω σε έναν νέο σχεδιασμό ώστε η Ελλάδα να βγει  και να μην συμπαρασύρει μαζί της όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση!