ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ (ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ) ΔΡΟΜΟ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Κάθε μέρα μετά το τελευταίο εφιαλτικό καλοκαίρι και οκτάμηνο όπου βίωσα την αηδία του φασισμού σε κάτι που τον ονόμαζαν απλά Δημοκρατία, ξυπνάω με ένα τραγούδι στα χείλη! Άλλοτε ελληνικό, άλλοτε ξένο (απλά σφυρίζω το ρυθμό, ή κάποιες λέξεις), άλλοτε ερωτικό, άλλοτε πολιτικό, αλλά και παιδικό (τελευταία λόγω της διαφήμισης το «ένα φιλάκι είναι λίγο» του Κελαηδόνη . Δεν ξέρω αν η διάθεση μου καθορίζει το τραγούδι ή το τραγούδι φτιάχνει τη διάθεσή μου. Δεν έχω αποφασίσει και δεν με ενδιαφέρει να αποφασίσω! Απλά το αφήνω να συμβαίνει!

Σήμερα το πρωί έπιασα ένα ρυθμό… Όχι στα χείλη μου αλλά με τα αυτιά μου! Ερχόταν από άλλο δωμάτιο και συγκεκριμένα του μικρού Δημήτρη μου! Πλησίασα για ν’ ακούσω καλύτερα και πραγματικά είχα ακούσει καλά…

«η ζωή τραβάει την ανηφόρα, με σημαίες…»

Τι ομορφότερη καλημέρα από αυτή! Ένιωσα τόση υπερηφάνια που δεν την άντεξα και ξεχείλησε με ένα δάκρυ!

Είμαι υπερήφανος γιε μου, βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο! Φοβάμαι μόνο να μην αλλοτριωθείς από τα πάθη που έχτισαν αυτόν τον κόσμο. Θα είμαι δίπλα σου όσο μπορώ... Θα σου σφίγγω το χέρι για να μείνεις στους δρόμους όπου η καρδιά ορίζει τη μοίρα... Για να θυμάσαι και να μην ξεχάσεις ποτέ ότι βλέπεις τον ήλιο, αναπνέεις τον αέρα, βλέπεις τα πουλιά να πετούν γιατί είσαι λεύτερος στην καρδιά, στη σκέψη και στο λόγο!

Εκεί να μείνεις στο δρόμο της καρδιάς, όπου η φωτιά δεν καίει, μόνο ζεσταίνει! Όπου φωλιάζει η αγάπη μακριά από την οργή και τα μίση! Μείνε εκεί, μακριά από ακρότητες που οδηγούν σε γκρεμούς και σκοτεινά μονοπάτια…

Αλλά να θυμάσαι ότι ακόμη και για αυτά πρέπει να αγωνιστείς γιατί κάποιοι θα ζηλέψουν που αρκείσαι σε αυτά! Και θα έρθουν να στα πάρουν με ανταλλάγματα. Μην τους πιστέψεις…

ΟΥΡΟΛΟΙΜΩΞΗ: ΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ 5,5 ΩΡΕΣ

Τι να λέμε τώρα! Ήρωες πραγματικά γιατροί νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και διοικητικό προσωπικό, παρόλο που οι τελευταίοι υπολείπονται και σε επίπεδο και σε γνώσεις και στα πάντα. Βέβαια δεν φταίνε αυτοί… Άλλοι τους έβαλαν σε αυτές τις θέσεις. Αυτοί ως τραπεζοκόμοι, καθαρίστριες και σε άλλες βοηθητικές ειδικότητες προσλήφθηκαν, αλλά καλύπτουν ανάγκες γραμματειακής υποστήριξης καθώς οι καθ’ αυτού εργασίες τους πλέον καλύπτονται από ιδιωτικά συνεργεία.

Έτσι αν βρεθείς σε νοσοκομείο για μια εξέταση ή ένα σοβαρό περιστατικό (μακριά από εμάς) μπορεί να χτυπήσεις και ένα οκταωράκι για να εξυπηρετηθείς. Αρχικά τα πάντα βασίζονται εάν αυτός που βρίσκεται πίσω από τον γκισέ είναι σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς ζητάς. Μετά από κάποιο χρόνο βέβαια από πείρα αντιλαμβάνονται και αυτοί καλύτερα που πρέπει να σε στείλουν. Αν όμως πέσεις σε κανέναν καινούργιο μπορεί να βρεθείς αντί για παθολόγο που ζήτησες σε γυναικολόγο κι ας είσαι άντρας γιατί μίλησες για πόνο στο στήθος, ανεξάρτητα αν στο τέλος καταλήξεις σε καρδιολόγο.  Τέλος πάντων για να έχεις το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα θα πρέπει να έχεις κάνει ο ίδιος μια πρώτη διάγνωση όσο το δυνατόν πιο πιστή ως προς τις ενοχλήσεις που έχεις…

Λεπτομέρειες θα μου πείτε…

Ας γυρίσουμε όμως στα σημαντικότερα. Και αυτά έχουν να κάνουν με το νοσηλευτικό προσωπικό και τους ιατρούς. Ήρωες πραγματικά κι ας γκρινιάζουμε εμείς ότι αργούν κι ας θέλουμε να είχε ο κάθε άρρωστος από έναν γιατρό και μία νοσηλεύτρια. Οι άνθρωποι υπερβάλλουν εαυτόν (όχι ότι δεν υπάρχουν και κακοί γιατροί και νοσηλευτές, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν). Μιλάμε για αυτούς που αγαπούν το λειτούργημα που κάνουν και αγαπούν τον συνάνθρωπό τους.

Αυτοί λοιπόν καλούνται να δουλέψουν σε συνθήκες πολέμου. Κυριολεκτικά όμως… Να κάνουν διαλογή αρρώστων, ποιοι χρήζουν άμεσης βοήθειας και νοσηλείας, ποιοι πονούν, ποιοι πήγαν για επίσκεψη στο γιατρό ενώ θα μπορούσαν να πάνε στην κουμπάρα για καφέ και άλλα τέτοια περιστατικά.

Και για όσους χρήζουν άμεσης βοήθειας θα πρέπει να βρουν υλικά, κρεβάτι και μέσα σε όλα να συνεργαστεί και ο ασθενής με τον συνοδό του. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στα ελληνικά νοσοκομεία.

Δεν ξέρω ποιος είναι πιο τυχερός αυτός που είναι ασθενής ελαφρά και μπορεί να φάει ένα οκταωράκι στο νερό για να εξυπηρετηθεί, τρέχοντας, από όροφο σε όροφο, από γραμματεία σε γραμματεία, από μικροβιολογικό σε αιματολογικό, να περιμένει στην ουρά να εξυπηρετηθεί ή αυτός που βρίσκεται σε πιο σοβαρή κατάσταση και τον περιλαμβάνουν από την είσοδο με το φορείο και τρέχουν μην τυχόν και τους μείνεις στα χέρια.

Πραγματικά αδυνατώ να απαντήσω ή να διαλέξω και όχι γιατί δεν ξέρω, απλά νιώθω τυχερός γιατί ακόμη και έτσι όπως την κατάντησαν έχουμε ακόμη δημόσια υγεία και κάποιους επιστήμονες γιατρούς και νοσηλευτές που τιμούν την ποδιά που φορούν.

Μια διάγνωση για ουρολοίμωξη, πέντε ώρες αγώνας δρόμου στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αναμονής στα σαλονάκια, μίας ώρας για να βρεις θέση παρκινγκ εντός νοσοκομείου (πάλι καλά που έχει και παρκινγκ), μίας ώρας για να βρεις φαρμακείο μετά τις 2.30 το μεσημέρι ανοιχτό. Ελλάδα στα τέλη του 2013!   

Σςςςς, άκουσε το, το θυμάσαι!

Σςςςςς, άκουσε! Μικρό παιδί ήσουν. Δεν μπορεί να ξέχασες! Σςςς άκουσε πως πάει ο ρυθμός θυμάσαι...  νααανα ναναΝΑ, ναναΝΑααα, Ναναναναααα, Ναναναναααα... δεν θα περά, δεν θα περάσει ο φασισμός. Το θυμάσαι τώρα... ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΣΤΑΜΠΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ!

Δύσκολη μέρα σήμερα και ακόμη πιο δύσκολα τα χρόνια που ζούμε! Δεν τα έχω ξαναζήσει, τα είχα μόνο ακούσει! Ούτε είναι τα ίδια με τότε! Ούτε κατά διάνοια… Είναι ίδια και απαράλλαχτη όμως η μαυρίλα. Ζούμε δύσκολα χρόνια αδέλφια και πρέπει να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε! Πως μπορεί ο Έλληνας να ξεχνάει. Ο Έλληνας έχει χρώμα του το γαλάζιο, όχι το μαύρο και προσκύνησε πράγματι έναν σταυρό μόνο που δεν ήταν αγκυλωτός.  Ο  Έλληνας έχει σημαία του τη φιλοξενία και φωνάζει μάνα δεν έχει σημαία τη σβάστικα και δεν ουρλιάζει Χάιλ!

Ο Έλληνας είναι πατριώτης , δεν είναι φασίστας!

Σςςςς άκουσε! Αυτό το θυμάσαι ; Και αυτό το λέγαμε. Θυμάσαι πως πάει

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις…. Νάτη πετιέται απο ξαρχής, κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό,  με το καμάκι του ήλιου…

Σςςςς άκουσε και αυτό το τελευταίο. Αυτό μου προκαλεί ανατριχίλα. Θυμάσαι; ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΩΡΕ;

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…  τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα!

ΜΗΝ ΤΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΓΙΕ ΜΟΥ!!!

(στη Θεία μου, τη Μάνα μου)

ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΧΑΔΕΛΦΙΣΜΟΥ!

Έχει διαλυθεί ο ιδιωτικός τομέας. Οι άνεργοι καθημερινά πληθαίνουν κι όμως το κράτος του Δημοσίου καλά κρατεί και συνεχίζει να πριονίζει τα πόδια του ίδιου του σώματος του. Είναι κάτι σαν και τα παιδιά των φαναριών που τα αφεντικά τους προτιμούν να τα ακρωτηριάζουν για να παίρνουν τα εικοσάλεπτα των περαστικών. Έτσι είναι και το ελληνικό κράτος. Ανάπηρο και καθυστερημένο το κρατούν κάποιοι μόνο και μόνο για να βολεύουν τους εαυτούς τους.

Τρεις ιστοριούλες θα σας πω σύντομες που δείχνουν την κρατική αρτηριοσκλήρυνση.

Άνεργος πλην τίμιος πολίτης (οι περισσότεροι άνεργοι βέβαια είναι τίμιοι, γι’ αυτό άλλωστε είναι και άνεργοι), έσπασε τον κουμπαρά του γιού του, μάζεψε όσα είχε και δεν είχε και κατάφερε να μαζέψει 5.500€ όσο ήταν και τα υπόλοιπα των δύο δανείων που είχε. 2500€ στην Citibank και 3.000€ στην Εθνική. Στη Citibank αρνήθηκαν να πάρουν τα 2.500 ευρώ γιατί υπήρχε ληξιπρόθεσμο ποσό των… 20€. Στην έκπληκτη ερώτησή του ότι αρνούνται την αποληρωμή των 2.500€ (μέσα σε αυτά και των 20€) για ληξιπρόθεσμη οφειλή των 20€ η ξύλινη απάντηση ήταν ότι αυτό είναι το σύστημα της τράπεζας.

Στη δεύτερη περίπτωση των 3.000€ της Εθνικής Τράπεζας τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά. Αιτία ήταν ότι από τα 3.000€ τα 350€ ήταν ψιλά (δίευρα, μονόευρα, 50λεπτα, 20λεπτα, 10λεπτα). Στην Εθνική Τράπεζα της Πετρούπολης η υπάλληλος αρνήθηκε «ευγενικά» να δεχθεί την κατάθεση σε λογαριασμό της Εθνικής, λέγοντας «δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα».  Όταν της ζητήθηκαν περαιτέρω διευκρινήσεις απάντησε ότι δεν ήταν δυνατόν να κλείσει ένα ταμείο για να καταμετρήσει το τεράστιο ποσό των… 350€ σε ψιλά (χωρισμένα μάλιστα ανά νόμισμα). Σημειωτέον ότι το συγκεκριμένο υποκατάστημα διαθέτει και μηχάνημα καταμέτρησης κερμάτων.

Μάλιστα για να γίνει και πιο πειστική ρώτησε έναν μεσήλικα ταμεία (παλαιότερο υποθέτω), ο οποίος εκείνη την ώρα καθόταν σε ταμείο με ταμπελάκι κλειστόν μπροστά του με σταυρωμένα τα χέρια και ο οποίος έκπληκτος πετάχτηκε και με έντονο τόνο είπε: «Δεν γίνεται αυτό. Εχω πολύ δουλειά». «Το είδα μα δεν το είδα», απάντησε ο άνεργος…

Ίδια αντιμετώπιση και στην Εμπορική και στην  Πειραιώς. Και οι τρεις τράπεζες τον παρέπεμψαν στην Τράπεζα της Ελλάδας. Και εκεί μία από τα ίδια. Στην ΤτΕ ήθελαν το ποσό να ξεπερνά τα 500€ ανά κέρμα παρακαλώ για να τα δεχθούν.

Η λύση κατόπιν ραντεβού δόθηκε μόλις ο άνεργος έχασε τη ψυχραιμία του και τους ζήτησε τα στοιχεία τους και ένα χαρτί που να ανέφερε ότι αρνούνται να εισπράξουν το ποσό του δανείου.

Η δεύτερη ιστοριούλα μας αφορά μια νοσηλεύτρια σε κρατικό νοσοκομείο, η οποία δεν αρκέστηκε στο πτυχίο ΤΕΙ, αλλά πήρε και πτυχίο νοσηλευτικής στο ΑΕΙ, έκανε μεταπτυχιακό, διδάσκει ως ωρομίσθια στο ΤΕΙ, με εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά που ετοιμάζεται για διδακτορικό, και επί 13 χρόνια δουλεύει ανελλιπώς στην κλινική, με διπλοβάρδιες, με νυχτέρια χωρίς δεύτερη νοσηλεύτρια κάνοντας και πράγματα πέρα του καθηκοντολογίου, που ο κόσμος δεν τα ξέρει. Λίγες μέρες πριν νόμιζε πως ήρθε η ώρα της δικαίωσης των κόπων της. Η Επαγγελματική Σχολή Νοσηλευτικής του νοσοκομείου προκήρυξε θέσεις για διδακτικό προσωπικό μετά από την συνταξιοδότηση τριών εκπαιδευτικών. Τι πιο λογικό λοιπόν για μια νοσηλεύτρια με τα απαραίτητα προσόντα και διδακτική πείρα πέντε χρόνων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να ζητά την μετακίνησή της στη Σχολή. Κάποιοι όμως (βλέπε προϊσταμένη) είχαν αντίθετη άποψη. Η μετακίνηση της νοσηλεύτριας θα ξεβόλευε τις δύο παλαιότερες συναδέλφους της που θα υποχρεούνταν να καλύψουν τις βάρδιες της.

Έτσι λειτουργεί το δημόσιο. Αν «παλιώσεις» αποκτάς δικαιώματα, εθιμοτυπικού δικαίου, την ίδια ώρα που στον ιδιωτικό τομέα ο παλιός απολύεται ως και καλά αντιπαραγωγικός. Και η Σχολή; Δεν πάει να κουρεύεται… Θα βρεθούν άλλοι, που οι προϊσταμένες τους θα τις αφήνουν, ήταν η απάντηση που πήρε η νοσηλεύτρια και όλοι έζησαν καλά (προϊσταμένη, τομεάρχης, διευθύνουσα, διοικητής) και η νοσηλεύτρια με τα τρία πτυχία μετράει πιέσεις και στρώνει κρεβάτια, ενώ θα έπρεπε να διδάσκει και να μεταφέρει τις γνώσεις και όχι μόνο τις εμπειρίες της στις νέες.    

 Η τρίτη ιστοριούλα αφορά έναν οδηγό λεωφορείου που έπρεπε να "αναβαθμίσει" το δίπλωμα του, σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες του υπουργείου. Τι σήμαινε αυτό, διάβασμα και εξετάσεις! Α, ναι και 700€! Προσπαθούσε ο κακομοίρης να βρει άκρη πως να γλιτώσει κάποια από τα 700€. Έπιανε όποιον ήξερε και τον ρωτούσε αν έιχε κανέναν μέσα στο υπουργείο. Ρώτησε και μένα!  "Μα αφού τόσο κοστίζει, πως θα τα γλιτώσεις" απόρησα. "Δεν κατάλαβες", απάντησε "250 ευρώ στοιχίζουν τα παράβολα. Τα υπόλοιπα είναι λάδωμα για να περάσεις τις εξετάσεις" και εκεί έπαθα εγκεφαλικό. Δηλαδή ακόμη συμβαίνουν όλα αυτά. Δηλαδή κύριε Σαμαρά μου, πρωθυπουργέ Μαυρογιαλούρε, εσύ κοιτάς να σώσεις (λέμε τώρα) την Ελλάδα και οι... βλαχοδήμαρχοι, βλαχουπάλληλοι, βλαχολαμόγια σε δουλεύουν πίσω από την πλάτη τους και ρουφάνε ότι σταγόνα αίματος έχει μείνει από τον κοσμάκη;

Από αυτή την σύντομη τριλογία, που πολλοί θα διαβάσουν και σε λίγους θα ιδρώσουν το αυτί τους αποτυπώνεται ένα μέρος της λειτουργίας της κρατικής μηχανής του Δημοσίου.  Όποιος νομίζει ότι κάτι έχει αλλάξει στο Δημόσιο πλανάται πλάνη οικτρά. Διάλυσαν έναν ιδιωτικό τομέα για να σώσουν τους ψηφοφόρους του δημοσίου. Λες και οι υπόλοιποι δεν είναι ψηφοφόροι. Μία είναι η λύση, γιατί από διαπιστώσεις χορτάσαμε! Αντισταθείτε, κυνηγείστε τα όνειρα σας, τα δικαιώματά σας, ακολουθήστε τους νόμους. Κάντε στους καρεκλοκένταυρους τη ζωή δύσκολη. Αποβάλλεται τον ωχαδελφισμό! Αυτός μας έφερε σε αυτήν κατάσταση. Αντισταθείτε έστω και τώρα μπας και κάποιος σας ακούσει ο διπλανός σας, ο σύντροφός σας, ο προϊστάμενος, ο βουλευτής, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός, η Μέρκελ κάποιος θα σας ακούσει! Τουλάχιστον αν δεν σας ακούσει κανείς άλλος ας σας ακούσει το παιδί που μεγαλώνεται! Μήπως γίνει καλύτερος πολίτης και άνθρωπος!

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΑΚΟΜΗ

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη που διαβάζοντάς το όλα όσα περιέγραφε, πρόσωπα και καταστάσεις έμοιαζαν τόσο σημερινά, τόσο επίκαιρα! Αναζήτησα στο διαδίκτυο σχετικές πληροφορίες και ανακάλυψα πως το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στα 154 αναγνωρισμένα, γράφτηκε το Δεκέμβριο του 1898 και δημοσιεύτηκε το 1904. Έχει τον τίτλο «Περιμένοντας τους Βαρβάρους». 

Διαβάζοντας εντυπωσιάστηκα για το πώς ο ποιητής περιγράφει τον ξεπεσμό ενός λαού, ενός έθνους που δεν έχει το θάρρος, τη δύναμη, την τόλμη να παλέψει για μία νέα αρχή, αλλά εναποθέτει τις ελπίδες του για τη σωτηρία σε ξένες δυνάμεις. Και παρόλο που είναι διατεθειμένος να παραδοθεί και στην κυριολεξία να υποταχθεί, θεωρεί τους «κυρίαρχους» υποδεέστερο λαό από τον ίδιο και τον αποκαλεί βάρβαρο! 

Μάλιστα στη σημερινή εποχή οι «βάρβαροι» χρησιμοποιούνται όπως συμφέρει τον καθένα! Άλλοι τους βλέπουν ως σωτήρες, άλλοι ως εχθρούς αλλά όλοι μαζί αναμένουν τον ερχομό τους και στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα. Και όταν αυτοί οι «Βάρβαροι», ή η βοήθεια των βαρβάρων , όπως ο Καβάφης  γράφει στο τέλος - και όπως η ιστορία έχει αποδείξει - δεν έρθουν, τότε αποδεικνύεται η γύμνια και ο ξεπεσμός όλων των εθνοπατέρων! 

Παρακάτω παραθέτω, το ποίημα και εσείς όπου αγορά, Σύγκλητο , αυτοκράτωρ, ύπατοι, πραίτορες, ρήτορες αντικαταστήστε με απεργία, συνδικαλιστές, εργάτες λαός, βουλή, βουλευτές, πρωθυπουργός Σαμαράς, αντιπρόεδρος Βενιζέλος, Τσίπρας, Χ.Α. βάλτε ότι θέλετε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Περιμένοντας τους Βαρβάρους, που ποτέ δεν ήρθαν και ποτέ δεν θα έρθουν γιατί στην πραγματικότητα οι βάρβαροι είμαστε εμείς οι ίδιοι που τρωγόμαστε μεταξύ μας για ένα ξεροκόμματο, για μια θεσούλα, για ένα φιλοδώρημα, και δεν ορθώνουμε ανάστημα, παρά μόνο κοκορευόμαστε για ένδοξη ιστορία και γενναίους ήρωες και γινόμαστε ακόμη πιο μικροί και καμπούρηδες, αφού από το πολύ το σκύψιμο του κεφαλιού το ένδοξο παρελθόν μας μοιάζει απλά με δύσμορφη καμπούρα.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ BΑΡΒΑΡΟΥΣ        

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;

  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;

        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,

 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη

 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί

        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε

        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί

        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν

 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·

 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,

 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·

 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια

 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα

 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).

 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,

 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

                               __

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.