Κάθε μέρα μετά το τελευταίο εφιαλτικό καλοκαίρι και οκτάμηνο όπου βίωσα την αηδία του φασισμού σε κάτι που τον ονόμαζαν απλά Δημοκρατία, ξυπνάω με ένα τραγούδι στα χείλη! Άλλοτε ελληνικό, άλλοτε ξένο (απλά σφυρίζω το ρυθμό, ή κάποιες λέξεις), άλλοτε ερωτικό, άλλοτε πολιτικό, αλλά και παιδικό (τελευταία λόγω της διαφήμισης το «ένα φιλάκι είναι λίγο» του Κελαηδόνη . Δεν ξέρω αν η διάθεση μου καθορίζει το τραγούδι ή το τραγούδι φτιάχνει τη διάθεσή μου. Δεν έχω αποφασίσει και δεν με ενδιαφέρει να αποφασίσω! Απλά το αφήνω να συμβαίνει!
Σήμερα το πρωί έπιασα ένα ρυθμό… Όχι στα χείλη μου αλλά με
τα αυτιά μου! Ερχόταν από άλλο δωμάτιο και συγκεκριμένα του μικρού Δημήτρη μου!
Πλησίασα για ν’ ακούσω καλύτερα και πραγματικά είχα ακούσει καλά…
«η ζωή τραβάει την ανηφόρα, με σημαίες…»
Τι ομορφότερη καλημέρα από αυτή! Ένιωσα τόση υπερηφάνια που
δεν την άντεξα και ξεχείλησε με ένα δάκρυ!
Είμαι υπερήφανος γιε μου, βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο! Φοβάμαι
μόνο να μην αλλοτριωθείς από τα πάθη που έχτισαν αυτόν τον κόσμο. Θα είμαι
δίπλα σου όσο μπορώ... Θα σου σφίγγω το χέρι για να μείνεις στους δρόμους όπου
η καρδιά ορίζει τη μοίρα... Για να θυμάσαι και να μην ξεχάσεις ποτέ ότι βλέπεις
τον ήλιο, αναπνέεις τον αέρα, βλέπεις τα πουλιά να πετούν γιατί είσαι λεύτερος
στην καρδιά, στη σκέψη και στο λόγο!
Εκεί να μείνεις στο δρόμο της καρδιάς, όπου η φωτιά δεν καίει,
μόνο ζεσταίνει! Όπου φωλιάζει η αγάπη μακριά από την οργή και τα μίση! Μείνε
εκεί, μακριά από ακρότητες που οδηγούν σε γκρεμούς και σκοτεινά μονοπάτια…
Αλλά να θυμάσαι ότι ακόμη και για αυτά πρέπει να αγωνιστείς
γιατί κάποιοι θα ζηλέψουν που αρκείσαι σε αυτά! Και θα έρθουν να στα πάρουν με
ανταλλάγματα. Μην τους πιστέψεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου