Είχα κάποτε μια συζήτηση με έναν καθηγητή Χημείας του πανεπιστήμιου της Κρήτης, σε μια εκδήλωση για τη σωτηρία του Κηφισού. Ήταν πολύ απλός άνθρωπος και για αυτό μπόρεσα να παρακολουθήσω ένα σχέδιο για την εκμετάλλευση των λυμάτων και των απόνερων που κατέληγαν στο ποτάμι. Μέσα στην κουβέντα που είχαμε θυμάμαι κάποια λόγια που μου χε πει σχετικά με τη δράση και την αντίδραση.
«Οι περισσότεροι από εμάς διαπιστώνουμε κάτι, είτε είναι καλό είτε είναι κακό. Όταν είναι καλό καλώς έχει το αφήνουμε στην άκρη. Όταν είναι κακό κάτι πρέπει να κάνουμε πέρα από την διαπίστωση. Με τις διαπιστώσεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Σαν να τρως ένα άνοστο φαγητό. Καταλαβαίνεις ότι κάτι λείπει. Το νιώθει ο ουρανίσκος σου, η γλώσσα σου. Αν μείνεις όμως εκεί, θα μείνεις νηστικός. Άρα τι κάνεις αρχίζεις τους πειραματισμούς. Βάζεις λίγο αλάτι, δοκιμάζεις. Καλύτερο, αλλά κάτι θέλει. Βάζεις λίγο πιπέρι. Δοκιμάζεις. Πιο καλό, αλλά μάλλον θέλει και λίγο λεμόνι…
Έτσι με τους πειραματισμούς φτάνεις στο πιο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Αυτή είναι οι δουλειά μου να πειραματίζομαι και να κάνω τη ζωή μου, τη ζωή σας την ζωή όλων πιο ποιοτική»!
Κάπως έτσι λοιπόν συμβαίνει και με τα χίλια δυο προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας…
Όλοι τα ξέρουμε και τα διαπιστώνουμε καθημερινά. Στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στη γειτονιά μας, στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στην διασκέδαση, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας. Αλλά τι κάνουμε; Μένουμε στις διαπιστώσεις και γκρινιάζουμε. Κανείς από εμάς δεν έχει κάτσει να σκεφτεί. «Με ενοχλεί αυτό, και πρέπει να το αλλάξω. Πως έτσι κι έτσι, κι έτσι». Αν ο καθένας μας άλλαζε και κάτι από αυτά που τον ενοχλούσαν στο μέτρο που του το επέτρεπαν, νομίζω πως η ζωή όλων μας θα ήταν καλύτερη.
Για αυτό τέλος στις διαπιστώσεις. Ήρθε η ώρα να δώσουμε λύσεις. Και ο καθένας ας την προσαρμόσει στη ζωή του. Απλά ας το κάνουμε μια φόρα για το καλό όλων και όχι για προσωπικό συμφέρον.
Μια καλή αρχή είναι αυτό που συμβαίνει με την κίνηση των «αγανακτισμένων». Διαπιστώσαμε , ότι οι πολιτικοί μας τα έχουν σκατώσει παντού και βγήκαμε να αντιδράσουμε. Μέχρις εδώ καλά. Πλέον πρέπει να κοιτάξουμε για λύσεις. Ας πειραματιστούμε λοιπόν και πιστεύω ότι κάτι καλό θα προκύψει…
Την ώρα που ο λαός έχει συναινέσει, οι οκτώ κύριοι εξουσιαστές της χώρας αρνούνται να το κάνουν. Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω ότι ο κόσμος έχει συναινέσει εννοώ ότι έχουν βάλει στην άκρη τις όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους, πολιτικές, ηλικιακές, ταξικές, θρησκευτικές και έχουν ενώσει τις φωνές τους για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους, την αντίρρησή τους, την αγωνία τους για όσα οι άλλοι σχεδιάζουν για αυτούς, για όσα οι άλλοι σχεδιάζουν για την πατρίδα τους.
Την ίδια στιγμή οι «αγαπητικοί» της εξουσίας, δεν μπορούν να κάνουν το αυτονόητο. Να κάτσουν όλοι μαζί και να συμφωνήσουν σε ένα κοινό σχέδιο δράσης ώστε να μπορέσουν να σβήσουν τα σημάδια φόβου από το λαό, που υποτίθεται υπηρετούν.
Ένα κοινό σχέδιο δράσης ακόμη και αν αυτό είναι να ακολουθήσουν τα όσα οι παγκόσμιοι «φίλοι» τους προσπαθούν να τους επιβάλουν!
Ακόμη και αν αποφασίσουν να τραβήξουν το δύσκολο δρόμο της απομόνωσης…
Μα όχι δεν το κάνουν, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που τους ενδιαφέρει μόνο είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες για εξουσία. Ακόμη και αν γίνουν αρχηγοί ενός χρεωκοπημένου κράτους.
Αυτοί να εξουσιάζουν θέλουν μόνο. Και νομίζω πως τους αρέσει περισσότερο να εξουσιάζουν ένα εξαθλιωμένο λαό γιατί αυτός το μόνο που θα τον ενδιαφέρει είναι να επιβιώσει. Ετσι με λίγα ψίχουλα θα μπορεί να τον ελέγχει… Ενώ ο χορτάτος λαός αρχίζει και έχει άλλες απαιτήσεις για παιδεία, ελευθερία και άλλα που γνωρίζετε! Αυτοί όμως μόνο για τον «θρόνο» και τα δικά τους γούστα νοιάζονται… Και τραβούν ο καθένας το δικό του δρόμο καλώντας τον λαό να τους ακολουθήσει. Προσπαθούν να διχάσουν και το λαό, γιατί αυτό τους εξυπηρετεί. Μόνο ένας διχασμένος λαός μπορεί να ελεγχθεί.
Το θέμα είναι ότι ο λαός σιγά - σιγά ξυπνάει, και τους αποβάλει από τη ζωή του, όπως ο οργανισμός αντιστέκεται και αποβάλει από μέσα του τα μικρόβια.
Δεν μπορούν να καλούν τον λαό να συναινέσει στα όποια βασανιστήρια θέλουν να τον υποβάλουν, όταν αυτοί οι ίδιοι δεν συναινούν στο δικό τους βασανιστήριο της κοινής εθνικής πολιτικής εξουσίας…
Όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να θυσιαστούν για το κοινό καλό της πατρίδας, πως τολμούν να ζητούν από το λαό να κάνει θυσίες. Για να έρθουν πάλι οι ίδιοι αύριο και να το παίξουν σωτήρες. Ας κοιτάξουν πρώτα να σώσουν τον εαυτό τους από την ματαιοδοξία τους και μετά σώζουν και τον λαό….
Τηλεφώνησα χθες σε ένα φίλο μου. «Ελα ρε θα πάμε στο Σύνταγμα» τον ρώτησα. «Μπα έχω δουλειές», μου λέει. «Τι δουλειές ρε συ», επιμένω. «Δουλειές μωρέ…», απαντά. «Εντάξει και γω έχω δουλειές, αλλά θα πάω μια βόλτα» του λέω. «Ασε ρε αυτά είναι για τα παιδιά», μου απάντησε και κάπως έτσι τελείωσε η σύντομη συνομιλία μας. Απογοητεύθηκα από τον φίλο μου, αλλά αυτή δεν ήταν αρκετή για να μου αλλάξει γνώμη.
Αφησα το αυτοκίνητο στην πλατεία Λαού στην Αττική και από εκεί πήρα το μετρό για το Σύνταγμα. Δεν είχε ιδιαίτερα πολύ κόσμο, ίσως να ήταν και νωρίς ακόμη, 6 παρά…
Μόλις έφτασα στο Σύνταγμα όμως άρχισα να αλλάζω γνώμη. Ο κόσμος ακόμη και μέσα στο χώρο του μετρό ήταν πάρα πολύς. Ούτε τις ημέρες των Χριστουγέννων δεν έχω δει τόσο κόσμο.
Ανέβηκα τα σκαλιά και βγήκα στην πλατεία Συντάγματος. Τα ίδια, κόσμος παντού. Ανέβηκα τα σκαλιά για να δω τι συμβαίνει στη Λεωφόρο. Η εικόνα πραγματικά με συγκλόνισε γιατί ήταν όλοι τους εκεί. Νέοι, γέροι, γυναίκες, άνδρες, παιδιά, μητέρες με τα μωρά τους, ποδηλάτες, παπάδες. Ολοι εκεί. Και δεν φώναζαν, δεν ήταν οργισμένοι, χαμογελούσαν…
Χαμογελούσαν γιατί είχαν ξυπνήσει, και μαζί με αυτούς είχαν ξυπνήσει κι άλλοι, πολλοί χιλιάδες και άλλοι που άφηναν τις δουλειές τους, που άφηναν τους καναπέδες τους και έρχονταν. Είχαμε ξυπνήσει. Μας είχαν ξυπνήσει οι Ισπανοί. Μας πάτησαν εκεί που πονάμε, στο φιλότιμο. Και ήρθαμε, ερχόμαστε, θα ερχόμαστε να διαδηλώσουμε για μένα, για σένα, για τα παιδιά μας, για την Ελλάδα. Και φωνάζαμε «έξω οι κλέφτες», «κλέφτες», «ΚΛΕΦΤΕΣ» και «ΠΡΟΔΟΤΕΣ». Εκανα μια γύρα μπας και βρω κανέναν φίλο. Δεν βρήκα! Δεν βρήκα κανέναν γνωστό μου φίλο! Βρήκα χιλιάδες άλλους φίλους μου, που μας νοιάζει το αύριο! Και όλα αυτά με την παρουσία της Αστυνομίας εκεί δίπλα και αυτοί ακίνητα, αμίλητα, αγέλαστα… στρατιωτάκια σαν το παιχνίδι που παίζαμε μικροί.
Ηταν όλοι εκεί! Ολοι; Ωχ όχι, έλειπαν κάποιοι. Οι συνδικαλιστές, τα κομματόσκυλα, οι εξουσιαστές, οι αντεξουσιαστές, οι Χρυσαυγίτες, οι αλλοδ… Επ! όχι αυτοί δεν έλειπαν. Οι αλλοδαποί δεν έλειπαν. Ηταν κι αυτοί εκεί! Δίπλα από εμάς ούτε 100 μέτρα. Ηταν καμιά 100αριά που διαδήλωναν και αυτοί για τη δική τους πατρίδα. Καμιά 100αριά Αιγύπτιοι διαδήλωναν έξω από τη πρεσβεία τους για τη σφαγή στην πατρίδα τους. Με σημαίες, με πλακάτ, με σταυρούς. Κανείς όμως δεν τους πείραξε, ούτε αυτούς, ούτε εμάς! Ούτε εμείς αυτούς, ούτε αυτοί εμάς! Και ξέρετε γιατί. Γιατί νικήσαμε το παρακράτος. Ολους αυτούς που τους συμφέρει τα πάντα να τα κρύβουν κάτω από το μανδύα της βίας. Γιαί είμασταν εκεί ως αγανακτισμένοι Ελληνες. Μόνο αυτή την ταυτότητα είχαμε επάνω μας. Καμιά άλλη, ούτε του αριστερού, ούτε του δεξιού, ούτε του κεντρώου. Ούτε του αναρχικού, ούτε του εθνικιστή! Νικήσαμε την πρώτη μάχη! Μπορεί να μην νικήσαμε τον πόλεμο! Μάχη με τη μάχη θα νικήσουμε και τον πόλεμο!Και αν τα ΜΜΕ το παιξαν πέμπτο θέμα, από μάς εξαρτάται να γίνουμε και πρώτο θέμα. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ! Πιστέψτε το. Φίλε μου απόψε ασε τις δουλειές και έλα! Ραντεβού στο Σύνταγμα κάτω από την ελληνική σημαία. Για άλλη μια μάχη, για άλλη μια νίκη…
Πλέον το μάθαμε το παραμύθι. Μόνο που το παραμύθι αυτό έχει δράκο. Και είναι ικανός να μας κάνει μια χαψιά. Τότε δεν πρόκειται για παραμύθι. Αλλού βρίσκεται αυτό. Στις κακές κυβερνητικέςεπιλογές και τους πρόχειρους υπολογισμούς του οικονομικού επιτελείου που δεν μπορούν με τίποτα να ευοδώσουν. Γιατί με το τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι τι να μαζέψεις...
Οσο και λάδι να τρώμε πενταροδεκάρες θα μαζέψεις.
Πλέον βρεθήκαμε σε νέο τελεσίγραφο. Σε 1,5 μήνα στάση πληρωμών αν δεν πάρουμε την 5η δόση του δανείου. Για να την πάρουμε όμως πρέπει να ξεπουλήσουμε. ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, Λιμάνια και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Τα ξεπουλάμε όλα. Αντε λοιπόν και ξεπουλήσαμε και βγήκαμε και από την κρίση, μην το πιστέψετε υπόθεση εργασίας κάνουμε, μετά από πού θα εισπράττει η χώρα αφού τα πάντα θα τα έχει ξεπουλήσει.
Δυστυχώς η Ελλάδα μπήκε σε μια κατάσταση στην οποία δεν ορίζει η ίδια τη μοίρα της. Βρίσκεται υπό κατοχή είτε το θέλουμε είτε όχι.
Εγώ ξέρω ότι θα προτιμούσα καλύτερα φτωχός και τίμιος, παρά είλωτας και ατιμασμένος. Βέβαια το πρώτο μπορεί να κρύβει κινδύνους, που τα δικά μας τα «μάτια» να μην τους βλέπουν.
Το σίγουρο είναι πως τα ΔΝΤ, οι τράπεζες και όλοι οι δήθεςν εταίροι μας και σύμμαχοί μας κάνουν χρυσές δουλειές στις πλάτες μας.
Και για όλα αυτά όλοι εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Όχι γιατί μαζί τα φάγαμε όπως είπε ο ακατανόμαστος,αλλά γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε. Σταση πληρωμών αυτοί, στάση στα πάντα εμείς. Όπως έκαναν οι Ισπανοί. Και μην μου πείτε τι κέρδισαν. Όλα μετράνε τα πάντα. Οποια θεωρία και να πάρετε θα δείτε ότι τα πάντα έχουν τη σημασία τους. Αλλιως δενθα βγάζανε το παρακράτος σαμποτάρουν κάθε απεργία, κάθε διαδήλωση κάθε πορεία.
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει αναστρέψιμη κατάσταση. Αφού ξεπουλήσουμε και τον Παρθενώνα θα οδηγηθούμε στην πτώχευση. Αλλωστε η ιστορία το έχει δείξει ότι κάθε αιώνα η Ελλάδα ζει έναν πόλεμο. Μη νομίζετε και αυτός πόλεμος είναι.
Τελειώνοντας θα σας παραθέσω μια δήλωση του Ούγκο Τσάβες για να καταλάβετε γιατί καταντήσαμε έτσι. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
«Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε!
Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!»
Όταν ξεκινάς κάτι πρέπει να φτάνεις ως το τέλος. Όποιο κι αν είναι το αντίτιμο. Μόνο έτσι μετράς για τους άλλους. Στην αντίθετη περίπτωση κανείς δεν πρόκειται να σε υπολογίσει. Πολύ περισσότερο όταν διεκδικείς από κάποιον κάτι, κι όταν αυτό που διεκδικείς έχει να κάνει με την επιβίωσή σου. Δεν λέω να μην είσαι διαλλακτικός. Άλλο να είσαι διαλλακτικός και άλλο να μην διεκδικείς. Όταν αποφασίζεις όμως να βγεις στο δρόμο, πρέπει να βγαίνεις είτε έχει ήλιο, είτε βρέχει, είτε χιονίζει. Πρέπει να είσαι αποφασισμένος. Αυτή η αποφασιστικότητα έλειψε λοιπόν από την διοίκηση Σόμπολου. Διεκδικούσε στην αρχή, αλλά στο τέλος έκανε πίσω και το έριχνε στις προσωπικές χάρες στις γνωριμίες και στις υποκύψεις. Δεν θέλουμε να στηριζόμαστε σε χάρες. Θέλουμε δυνατή και αγωνιστική Ενωση. Δεν θα κλείσουμε εμείς οι ίδιοι τα «μαγαζιά» που δουλεύουμε. Γιατί από αυτά ζούμε εμείς και οι οικογένειες μας. Αλλά δεν θα γίνουμε ούτε υπηρέτες ούτε σκλάβοι. Δεν θέλουμε χατήρια, γιατί δεν είμαστε μικρά παιδιά, είμαστε επαγγελματίες και έτσι θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν…Και όποιοι μας απειλούν με λουκέτο, αν το κάνουν αυτοί θα χάσουν τα περισσότερα...
Πλέον θέλουμε οι διεκδικήσεις να φτάνουν ως το τέλος, με διαλλακτικότητα με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δεν ζητάμε τον ουρανό με τα άστρα, δεν ικανοποιούμαστε με ψίχουλα…
Θέλουμε πίσω την χαμένη μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, και θα τη βρούμε. Στο χέρι μας είναι…
Με λένε Θοδωρή Γούλα και κατεβαίνω υποψήφιος με τη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ.
Με συναδέλφους που μίλησα μου είπαν ότι αυτό περί ενός ανεξάρτητου αθλητικού ψηφοδελτίου είναι λίγο πολύ ουτοπία και δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς κομματική ταυτότητα.
Θα συμφωνήσω μαζί τους αλλά θα το ονομάσω διαφορετικά. Δεν πρόκειται περί ουτοπίας, αλλά περί βολέματος. Πλέον μας έκαναν να αρκούμαστε στα λίγα, και να μην έχουμε όνειρα και επιδιώξεις. Δεν είπα ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο μα ούτε καν την ΕΣΗΕΑ. Είπα ότι θα ταράζαμε τα νερά και θα αλλάζαμε ισορροπίες. Είπα ότι θα ακουγόταν η φωνή μας. Τέλος πάντων για αυτό και δεν προχώρησε. Γιατί θέλει δουλειά πολλή να σηκωθείς και να διεκδικήσεις. Αλλωστε όταν διεκδικείς μπορείς να χάσεις και αυτά που έχεις. Βέβαια αυτά που έχεις μπορεί να στα πάρουν λίγο λίγο και να μην το καταλάβεις. Είναι σίγουρο όμως πως στο τέλος θα το καταλάβεις, είτε με το έναν, είτε με τον άλλον τρόπο. Και αυτό δεν είναι πολύ μακριά. Αυτό που συμβαίνει στα χαμηλά κλιμάκια, θα έρθει η ώρα που θα αγγίξει και τα μεγάλα. Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς. Κι όταν σε βάλουν να κοιμηθείς στο πάτωμα, τα μεταξένια σεντόνια δε σε σώζουν. Ισα – ίσα που παγώνουν και πιο εύκολα. Χρειάζεται λοιπόν ξεβόλεμα. Καλύτερα να ξεβολευτείς μόνος σου τώρα και να διεκδικήσεις, παρά να σε ξεβολέψουν οι άλλοι αύριο, παίρνοντας σου τα πάντα. Όταν έχεις εσύ την επιλογή στα χέρια σου είσαι πιο προετοιμασμένος. Για αυτό επιμένω πως ήρθε η ώρα η Ενωση να γίνει και πάλι ισχυρή. Από εμάς εξαρτάται. Αρκετά με τις τρεις θητείες του κ. Σόμπολου που απαξίωσαν όχι μόνο την Ενωση, αλλά και τη δημοσιογραφία. Δεν πρέπει να συνεχίσουν να γελάνε μαζί μας. Τέλος το γέλιο, ήρθε η ώρα να τους το κόψουμε. Ηρθε η ώρα να κερδίσουμε πίσω τη χαμένη ΑΞΙΟΠΕΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ.
Με λένε Θοδωρή Γούλα, κατεβαίνω ως υποψήφιος με τον Συνδυασμό της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ. Ελπίζω να τιμήσετε τον συνδυασμό μου και εμένα με την ψήφο σας…
Θα προτιμούσα ένα αμιγώς αθλητικό ψηφοδέλτιο, να κατέβαινε στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Έναν αυτόνομο συνδυασμό από αθλητικούς συντάκτες απαλλαγμένους από κομματικές ομπρέλες. Είναι σίγουρο πως ένας τέτοιος συνδυασμός θα τάραζε τα νερά στην Ένωση και θα χαλούσε τις ισορροπίες. Θα ήταν σπουδαίο να είχαμε μέσα στο Δ.Σ. έναν ή δύο ή και περισσότερα μέλη που θα ήταν αθλητικοί συντάκτες. Είναι σίγουρο πως τότε δεν θα ήμαστε ο «φτωχός συγγενής» του κλάδου. Θα μετρούσε ο λόγος μας, και στις αποφάσεις και στις απεργιακές κινητοποιήσεις και παντού! Κατ’ αρχάς θα γνώριζε η Ένωση το καθεστώς που υπάρχει στον αθλητικό Τύπο και δεν θα έμοιαζαν σαν χαμένοι στο διάστημα, όπως έκανε πρόσφατα το Δ.Σ. ότι δεν ξέρουν πως λειτουργούμε, αν δουλεύουμε πενθήμερο ή εξαήμερο, αν τηρούνται οι συλλογικές συμβάσεις, ποιοι είναι οι εκδότες μας και άλλα τέτοια τραγελαφικά που μας περιέγραψαν οι εκπρόσωποι του Μικτού. Αλήθεια δεν ήξεραν τι συνέβαινε με την Sportimeκαι την Αθλητική Ηχώ. Δεν ήξεραν ότι εκδότες των δύο εφημερίδων ήταν αφερέγγυα άτομα. Κι όμως συνομιλούσαν με αχυράνθρωπους για το μέλλον το δικό μας. Ενώ ήξεραν ποιοι ήταν τα πραγματικά αφεντικά δεν έκαναν τίποτα, μας άφησαν στην μοίρα μας. Και αν κάποιοι σαν εμένα στάθηκαν τυχεροί και βρήκαν άμεσα δουλειά, δεν έγινε το ίδιο με την πλειοψηφία των συναδέλφων που ακόμη και τώρα τρέχουν από δικαστήριο, σε δικαστήριο μήπως πάρουν τα δεδουλευμένα τους. Τα ίδια έγιναν και με τη ScoreLive. Παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν εδώ και χρόνια με τον Φίλαθλο, αλλά έπρεπε να συμβούν όσα συνέβησαν με το ALTERγια να «στριμώξουν» τον Κουρή.
Αντίθετα και στην περίπτωση του Ε.Τ. και της Απογευματινής και του Βήματος έδωσαν μάχες μέχρι εσχάτων ακόμη και αν ήξεραν ότι εκεί τα αφεντικά ήταν οι υπερδυνάμεις και όχι «δικτατωρίσκοι». Πάλεψαν γιατί εκεί το κόστος το μετρούσαν μεγαλύτερο. Όχι ότι έχω κάτι με τους συναδέλφους στις πολιτικές εφημερίδες. Αλλά και εμείς οικογένειες έχουμε και παιδιά να μεγαλώσουμε. Αυτό θα έπρεπε να μετράει για την ΕΣΗΕΑ. Κι όχι πως θα εξυπηρετήσει «άλλα» συμφέροντα…
Γιατί για να εξυπηρετήσει «άλλα» συμφέροντα, προσωπικά κάποιων, έτρεχαν να σώσουν τις συγκεκριμένες εφημερίδες. Και όχι τα συμφέροντα των μελών της…
Τέτοιου είδους «άλλα» συμφέροντα στις αθλητικές εφημερίδες δεν υφίστανται όμως για αυτό οι μάχες στα μέτωπα αυτά ήταν πιο χαλαρές…
Η ουσία είναι πως ακόμη δεν έχει ωριμάσει στο μυαλό των αθλητικών συντακτών μια τέτοια προοπτικήγια ανεξάρτητο συνδυασμό. Έτσι μια πρώτη κίνηση πήγαν άμεσα να την εκμεταλλευτούν πάλι πολιτικά κάποιοι καλοθελητές, γνωστοί σε όλους μας, αλλά που μέχρι τώρα δυστυχώς μόνο αυτοί εμφανίζονται να ενδιαφέρονται για τα κοινά του κλάδου μας…
Κατά συνέπεια πολλοί αθλητικοί συντάκτες βάζουμε υποψηφιότητα με… μικτούς συνδυασμούς.
Είναι χρέος όλων μας λοιπόν των αθλητικών συντακτών που εργάζονται, σε αθλητικές και πολιτικές εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, σάιτ και γω δεν ξέρω που αλλού, καταρχάς να συμμετέχουμε στις εκλογές και κατόπιν να ψηφίσουμε τους αθλητικούς που βάζουν υποψηφιότητα. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ…
ΥΓ. Και έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Με λένε Θοδωρή Γούλα, κατεβαίνω ως υποψήφιος με τον Συνδυασμό της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ. Ελπίζω να τιμήσετε τον συνδυασμό μου και εμένα με την ψήφο σας…
Όταν έφτιαξα αυτό το blogόπως είχα γράψει και τότε ο λόγος είναι για να μπορώ να ξεθυμάνω την οργή μου, από τα όσα βλέπω γύρω μου. Κυριολεκτικά υπήρχαν στιγμές που το κεφάλι μου πονούσε όταν άκουγα, έβλεπα ανθρώπους να μιλούν αδιαφορώντας για τον διπλανό του, τον φίλο του, τον συγγενή του, τον αδερφό του, παρά μόνο τον ενδιέφερε ο εαυτούλης του και η τσέπη του.
Εκνευριζόμουν όταν έβλεπα πολιτικούς να δίνουν μια εικόνα για τη χώρα που ζούμε, λες και δεν βρισκόμασταν στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον στο Βέλγιο για να μην πω καμιά άλλη πιο ανεπτυγμένη χώρα, αδιαφορώντας για το κακό που είχαν κάνει και τη μιζέρια που είχαν σκορπίσει
Ενιωθα να με πνίγει το δίκιο όταν έβλεπα να παραμερίζουν εμένα και τους δικούς μου, επειδή εγώ δεν είχα μπάρμπα στην Κορώνη.
Μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν έβλεπα Ελληνες να μιλούν απερίσκεπτα για συνανθρώπους τους που ήρθαν στην χώρα μας για να χουν μια καλύτερη μοίρα και τους ταπείνωναν, τους εκδίωκαν, έφταναν μέχρι και στο φόνο, όταν εμείς σαν λαός έχουμε νιώσει στο πετσί μας το διωγμό και τη μετανάστευση.
Για αυτά λοιπόν δοκίμασα να γράψω.
Το τελευταίο διάστημα ζούμε στον κλάδο μας μια συντονισμένη προσπάθεια αποκαθήλωσης του λειτουργήματος που υπηρετούμε.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου… κοινωνικό λειτουργό, όμως προσπαθώ πάντα όπου κι αν έχω εργαστεί να το κάνω σύμφωνα με τις αξίες, την ηθική και τη δεοντολογία που μου δίδαξαν οι δάσκαλοί μου.
Στη σημερινή εποχή η δημοσιογραφία έχει αλλάξει μορφή. Δεν χρησιμοποιείται για να ενημερώσει και να επικοινωνήσει, αλλά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των λίγων. Η διάβρωση έφτασε να αγγίξει ακόμη και την Ενωση μας, που πολλές φορές έπαψε να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μελών της, αλλά ικανοποιούσε τα χατήρια αφεντικών, υπουργών, βουλευτών και γω δεν ξέρω τι άλλο!
Η απογοήτευση του κόσμου αποτυπώθηκε πολλές φορές με προσβλητικά συνθήματα και γιουχαΐσματα σε απεργιακές κινητοποιήσεις κατά ημών και του προέδρου του κ. Σόμπολου που μας εκπροσωπούσε. Απογοήτευση υπήρχε όμως και από το κύριο σώμα των μελών της ΕΣΗΕΑ, κάτι που αποτυπώθηκε από την τελευταία γενική συνέλευση, όταν από τα 6000 μέλη βρέθηκαν μόνο 180.
Αυτή η απογοήτευση άγγιξε και μένα. Δεν την άφησα όμως να με διαπεράσει και για το λόγο αυτό αποφάσισα να κατέβω ως υποψήφιος στις εκλογές. Ευελπιστώ να πείσω μερικούς που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με μένα να δείξουμε με την ψήφο μας την αντίσταση σε όσους οραματίζονται ένα κόσμο, χωρίς ρεπορτάζ, χωρίς έρευνα, χωρίς άποψη, χωρίς κριτική, χωρίς έλεγχο. ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!
Για αυτό θα αντισταθώ, και θα ψηφίσω!
ΥΓ. Συγγνώμη, αν σας κούρασα, σκοπεύω όμως να σας κουράσω για λίγες μέρες ακόμη μέχρι τις εκλογές. Ακόμη κι αν διαφωνείτε τώρα, διαβάστε και τις επόμενες ημέρες, ίσως βρείτε κάτι που να σας πείσει να συμμετέχετε στον αγώνα που θα δώσουμε για αξιοπρεπή δημοσιογραφία, για μια ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΕΝΩΣΗ!
ΥΓ2. Κατεβαίνω ως υποψήφιος με το συνδυασμό της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ και ευελπιστώ να τον τιμήσετε με την ψήφο σας…
Διάβασα μία ιστορία στο διαδίκτυο και σα τη μεταφέρω σε ελεύθερη μετάφραση.
«Κάποτε ήταν δύο αγόρια που συνήθιζαν κάθε πρωί να πηγαίνουν σχολείο μαζί. Το ένα από αυτό είχε μια κακή συνήθεια να κλέβει σοκολάτες από την τσάντα του φίλου του. Αυτό συνέβαινε για πολύ καιρό. Μία ημέρα ενώ έτρωγε τη σοκολάτα του φίλου του, τον έπιασαν τύψεις και αποφάσισε να ομολογήσει την πράξη του στον φίλο του. Επειδή όμως φοβόταν να του το πει κατάμουτρα, προτίμησε να το γράψει σε ένα χαρτί και να το αφήσει μέσα στην τσάντα του φίλου του.
Το χαρτί έγραφε: «Εγώ έκλεβα τις σοκολάτες σου. Συγγνώμη, ο φίλος σου…»
Όταν ο φίλος του διάβασε το χαρτί γέλασε, πήρε και αυτός ένα χαρτί έγραψε κάτι και την επόμενη μέρα το έβαλε κρυφά στην τσάντα του φίλου του. Όταν αυτός άνοιξε την τσάντα του βρήκε το χαρτί και το διάβασε: «Δεν πειράζει που έπαιρνες τις σοκολάτες, το ήξερα. Αλλωστε γ’ αυτό άφηνα τις σοκολάτες στο ίδιο μέρος στην τσάντα μου».
Το πρώτο αγόρι που έπαιρνε τις σοκολάτες από τον φίλο του, μου μοιάζει σαν κάποιους από εμάς τους Ελληνες, που όχι μόνο δεν αρκούμαστε στα όσα έχουμε, αλλά κοιτάμε να αποκτήσουμε περισσότερα και με δόλιο τρόπο. Δεν καταδεχόμαστε ούτε καν να ζητήσουμε από τον φίλο μας να μοιραστεί κάτι μαζί μας λόγω περηφάνιας και ξεροκεφαλιάς, δήθεν να μην ξεπέσουμε μπροστά του, αλλά φτάνουμε σε σημείο ακόμη και να κλέψουμε κάτι, ή να το αποκτήσουμε με απατεωνιά, και πονηριά!
Μάλιστα όταν αυτό το κάνουν άλλοι τους κακοχαρακτηρίζουμε.
Ενίοτε μας πιάνουν οι τύψεις και μπορεί να φτάσουμε και μέχρι την εξομολόγηση, αλλά θα ‘ρθει η στιγμή που θα το ξανακάνουμε…
Το άλλο αγόρι μου θυμίζει πάλι εμάς τους Ελληνες, που θες το φιλότιμο (που ομολογουμένως ρέει στο αίμα μας), θες η καλοσύνη, η συμπόνοια ή δεν ξέρω πως αλλιώς να το ονομάσω, μπορεί να δούμε κάποιον να κλέβει κάτι που βέβαια να μην έχει μεγάλη αξία, και κάνουμε τα στραβά μάτια. Και πολλές φορές μπορεί εμείς οι ίδιοι να είμαστε θύματα, αλλά να μην παίρνουμε τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, για να αποφύγουμε την παγαποντιά του άλλου, αλλά χαμογελώντας να λέμε «αχ, ρε κατεργάρη, να σε πιάσω να δεις τι θα πάθεις».
Και τα δύο αγόρια της ιστορίας, νομίζω πως συνθέτουν τον ψυχισμό του Ελληνα. Κατεργαράκος, αλλά με φιλότιμο! Όταν θέλει κάτι θα προσπαθήσει να το αποκτήσει με κάθε μέσο, αλλά και αν κάτι του… περισσεύει θα το αφήσει φόρα παρτίδα, για να το «αρπάξει» το άλλο του μισό!
Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι σαν εμάς τους Ελληνες. Ούτε θα έλεγα ότι συμφωνώ και απόλυτα με αυτήν την ψυχοσύνθεση. Αλλά είναι σίγουρο πως είμαι αντίθετος μέχρι αηδίας στην ψυχοσύνθεση άλλων κουστουμαρισμένων, δυτικοευρωπαίων σαν τον Στρος Καν, που είναι και επίκαιρος, μονοφαγάδων, που αν και έχουν και μπορούν να πληρώσουν προτιμούν να αρπάξουν κάτι για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους, και που θέλουν να μας το παίξουν και τίμιοι και ηθικοί!!!
Υπάρχουν στιγμές που σταματάει ο χρόνος. Που θέλεις να παγώσεις τους λεπτοδείκτες, που δεν θέλεις να χάσεις τη χαρά, τη λύπη, το χαμόγελο, το δάκρυ, το θυμό. Δεν θέλεις να τα χάσεις, γιατί ξέρεις ότι είναι μοναδικά και ποτέ στη ζωή σου δεν πρόκειται να το ξαναζήσεις.
Ξέρω έναν άνθρωπο που θα έδινε και την καρδιά του την ίδια, να σφίξει για άλλη μια φορά ένα μικρό παιδί, που για 10 χρόνια του ΄δινε μόνο χαρά, γέλιο ξεγνοιασιά και ευτυχία. Που ένα μικρό παιδί τον έκανε ολοκληρωμένο.
Όλα όμως σκόρπισαν με μιας. Αυτή τη στιγμή θα ήθελε να την παγώσει, να μην την αφήσει ποτέ να έρθει. Ξέρει πως από τη στιγμή αυτή και μετά όλα θα είναι μουντά, κι ας προσπαθούμε όλοι να του πούμε το αντίθετο! Ξέρει πως από το επόμενο χαμόγελο κάτι θα του λείπει. Το επόμενο δάκρυ θα είναι πιο βαρύ.
Ξέρει πως όλη η δική μας αγάπη δεν θα μπορέσει ποτέ να γεμίσει την καρδιά του όπως του την γέμιζε το άγγιγμα από ένα μικρό χεράκι, το φιλί από δύο παιδικά χειλάκια, το κοίταγμα από δύο αθώα ματάκια…
Κι όμως πρέπει να συνεχίσει. Να συνεχίσει να αναπνέει, να αισθάνεται, να ζει, γιατί έτσι θα το ήθελε μια ψυχούλα που τώρα πετά σαν τον άνεμο, λάμπει σαν τον ήλιο, ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Γιατί τώρα η ψυχούλα αυτή ελευθερώθηκε, λυτρώθηκε από τον πόνο που της έδωσε ο κόσμος μας!
Για αυτό φίλε μου πρέπει να συνεχίσεις για να κάνουμε όλοι μαζί λιγότερο τον πόνο σε αυτόν τον κόσμο. Το έκανες μια φορά μπορείς και πάλι να χαρίσεις ένα χαμόγελο κι ας είναι μικρότερο. Ένα μικρό παιδί δεν μετράει την αγάπη, την αισθάνεται και ανταποδίδει!
Μπορεί ένας, κάποιος, οποιοσδήποτε, ρε παιδί μου να μου φέρει το δελτίο Τύπου της Αστυνομίας ή έστω ένα δημοσίευμα εφημερίδας, ή άντε μια ανάρτηση από κάποιο ειδησεογραφικό σάιτ, που να βεβαιώνει ότι οι δολοφόνοι του 44χρονου άνδρα,, που δολοφονήθηκε στην Ηπείρου, είναι αλλοδαποί. Εγώ όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα. Σε κάποια ανάρτηση απλά διάβασα ότι υπάρχει βίντεο που δείχνει τη δολοφονία, αλλά επειδή είναι σκοτεινό, λόγω του ανεπαρκούς φυσικού φωτισμού εκείνη την ώρα, θα χρειαστεί ειδική επεξεργασία από την αστυνομία για να φανούν κάποια χαρακτηριστικά των δραστών…
Εμείς όμως τους βαφτίσαμε, τους δώσαμε ταυτότητα. Αλλοδαποί σίγουρα. Και βγήκαμε στους δρόμους, στους διαδρόμους, στο facebook, να αποδώσουμε δικαιοσύνη.
Και η ετυμηγορία είναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Κυρίες μεταξύ της πούδρας και του κραγιόν αποφάνθηκαν. «Οι αλλοδαποί φταίνε, να φύγουν αλλιώς θα πεθάνουν», ουρλιάζουν και στριγγλίζουν (σιγά μωρή κλο-κλο θα χαλάσει το μακιγιάζ). Κύριοι μιλώντας στα i-phone, καθισμένοι σταυροπόδι στην καρέκλα της καφετέριας, απολαμβάνοντας το κρύο καπουτσίνο τους ουρλιάζουν. «Οι άπλυτοι να πάνε στη χώρα τους, δεν τους θέλουμε εδώ. Να φύγουν αλλιώς θα τους σκοτώσουμε». Ετσι με ελαφρά τη καρδία θα αφαιρέσουν μία ζωή, μια ανθρώπινη ζωή, σαν τη δική τους, σαν του παιδιού τους. Γιατί σε τι διαφέρει; Η ανάσα είναι άυλη, άχρωμη και άγευστη. Δεν έχει χρώμα. Δεν είναι άσπρη, ούτε μαύρη, ούτε κίτρινη. Είναι απλά μια ανάσα που δίνει ζωή σ’ έναν άνθρωπο. Μέχρι εκεί τελεία και παύλα.
Τώρα θα μου πείτε όλοι εμείς οι χλεχλέδες, και οι μποτοξούλες είμαστε ικανοί να αφαιρέσουμε ζωή. Και όμως το κάναμε! Ήδη δύο αλλοδαποί είναι νεκροί! Οχι από αυτούς τους ίδιους αλλά από άλλους δολοφόνους σαν αυτούς που σκότωσαν το 44χρονο. Γιατί και οι δολοφόνοι δεν έχουν χρώμα. Είναι το ίδιο εγκληματίες.
Τους δώσαμε άλλοθι και τους επιβραβεύουμε να συνεχίσουν. Σκοτώστε τους, ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ, Σ Κ Ο Τ Ω Σ Τ Ε Τ Ο Υ Σ…
Σαν άλλοι κουκουλοφόροι των Ναζί σε κάποιο άλλο μπλόκο, υποδεικνύουμε ποιοι πρέπει να πεθάνουν για παραδειγματισμό… Ακόμη κι αν ξέρουμε ότι είναι αθώοι, σηκώνουμε το δάχτυλο και δείχνουμε στους τιμωρούς τα θύματά τους.
Όλοι εμείς είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα κατά αυτών των ανθρώπων, που έφυγαν για να γλιτώσουν από τη πείνα, την εξαθλίωση, από το όπλο του νεοφασίστα κυβερνήτη τους, που εμείς οι πολιτισμένοι του επιβάλαμε στην ίδια του τη χώρα, και ήρθε εδώ και εμείς τον καταδικάζουμε σε ΘΑΝΑΤΟ.
Τα βάζουμε με τους αλλοδαπούς γιατί αυτοί είναι τα εύκολα θύματα… Γιατί αυτοί φταίνε που βρήκαν ανοιχτή την «πόρτα» της χώρας και μπήκαν ανεξέλεγκτα, αυτοί φταίνε που δεν υπάρχει η παραμικρή υποδομή σε αυτή τη χώρα για να τους υποδεχτεί όπως έκαναν οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι Αυστραλοί με τους δικούς μας οικονομικούς μετανάστες.
Αυτοί φταίνε που τους εκμεταλλεύτηκαν οι βιομήχανοι, οι εργολάβοι, τα κάθε λογής αφεντικά για να πληρώνουν μικρότερους μισθούς και λιγότερους φόρους, στερώντας παράλληλα από τους ίδιους τους Ελληνες, τους συμπατριώτες τους τις θέσεις εργασίας.
Αυτοί φταίνε και όχι οι πολιτικοί μας που εγκληματούν κατά των Ελλήνων, με την αδιαφορία τους, την ανυποστασία τους, με το να υπηρετούν τους λίγους καταπατώντας τους νόμους που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει. Ολοι αυτοί οι πολιτικοί που δεν μπορούν να επιβάλλουν τους νόμους και την τάξη, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Ολοι αυτοί οι πολιτικοί που ξεπουλούν πόντο πόντο την πατρίδα μας, για να μην αποκαλυφθούν τα σκάνδαλα των πατεράδων και των παππούδων τους!
Αλλά με το πολιτικό σύστημα πώς να τα βάλουμε οι χλεχλέδες και οι μποτοξούλες. Από το καναπέ βλέποντας dancingwiththestarsκαι νοικοκυρές σε απόγνωση madeinGreece.
Ολους εμάς τους νεοέλληνες, αν μας έβλεπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους οποίους υπερηφανευόμαστε το λιγότερο θα μας έφτυναν κατάμουτρα και θα μας αποκαλούσαν βάρβαρους.
Μόνο σ’ ένα πράγμα ευθύνονται όλοι αυτοί οι αλλοδαποί. Που νόμισαν ότι στην Ελλάδα θα ζήσουν σε μια αναπτυγμένη και πολιτισμένη χώρα, ενώ την Ελλάδα μας την καταντήσαμε τριτοκοσμική εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας…
SILVERALERT: Εξαφανίστε τον διαδηλωτή…
Hεικόνα πραγματικά σοκάρει. Ενας διαδηλωτής πεσμένος στο οδόστρωμα δέχεται την επίθεση ενός αστυνομικού που τον χτυπάει ανελέητα και συνεχόμενα με το γκλοπ στο κεφάλι. Κοντά στον «αμυνόμενο» αστυνομικό τρέχει ακόμη ένας συνάδελφος του, που κι αυτός αρχίζει να κλωτσάει στην κοιλιά και στα πλευρά τον «επικίνδυνο» διαδηλωτή. Μάλιστα ο ίδιος ο αστυνομικός καταφέρνει και δυο χτυπήματα με το κάτω μέρος της ασπίδας στο κεφάλι του «αμετανόητου» και «επικίνδυνου» διαδηλωτή. Όμως η αντίστασή του δεν κάμπτεται και προς βοήθεια των δύο συναδέλφων του καταφθάνουν και τρίτος και τέταρτος αστυνομικός που χτυπούν με κλωτσιές και γκλοπιές τον «εξτρεμιστή», «αμετανόητο» και «επικίνδυνο» διαδηλωτή και τον τρέπουν σε φυγή…
Τουλάχιστον αυτός σηκώθηκε και τράπηκε σε φυγή. Ενας άλλος «εξτρεμιστής», «αμετανόητος» και «άκρως επικίνδυνος» διαδηλωτή δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Εμεινε εκεί κάτω στο δρόμο αιμόφυρτος και αβοήθητος από την ανελέητη αστυνομική βία και σήμερα χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Αραγε αυτός πόσα χτυπήματα δέχθηκε στο κεφάλι, πόσοι εκπρόσωποι του νόμου, όργανα της υπηρεσίας για την Προστασία του Πολίτη, του επιτέθηκαν...
Και όμως ακόμη ο προϊστάμενος αστυνομικός, ο αστυνομικός διευθυντής, ο αρχηγός της αστυνομίας, ο υφυπουργός, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός παραμένουν στη θέση τους. Γιατί τέτοια τάξη θέλουν, τέτοια Ελευθερία και Δημοκρατία θέλουν.
Χθες έστειλαν έναν διαδηλωτή στην εντατική, αύριο θα στείλουν το τανκς, σαν άλλοι… επαναστάτες!!!
ΥΓ. Αν συμβεί το ανεπανόρθωτο (κάτι που απευχόμαστε) στον διαδηλωτή που χαροπαλεύει, θα βρεθούν οι δολοφόνοι του, όπως βρέθηκαν οι δολοφόνοι των αντρών της ΔΙΑΣ, ή εκεί δεν θα υπάρχουν επαρκή στοιχεία… ΥΓ2. Σύμφωνα με δελτίο Τύπου της Αστυνομίας: "Εξακριβώθηκαν τα στοιχεία ταυτότητας 3 αστυνομικών της ΥΑΤ που φέρονται, σύμφωνα με video που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, να επιδεικνύουν βάναυση συμπεριφορά σε βάρος πολίτη που συμμετείχε στην πορεία χθες στο κέντρο της Αθήνας. Οι αστυνομικοί και ο επικεφαλής Αξιωματικός αυτών τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Μόνο σε διαθεσιμότητα...
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια έκρυβα από τους πάντες τα γενέθλια μου. Υπήρχαν φορές που έκλεινα κινητά και… κατέβαζα τα σταθερά για να μην μου μιλήσει άνθρωπος. Επεφτα σε μια ατελείωτη μαυρίλα, που έκανα μέρες να συνέλθω. Ιδίως όταν έκλεισα τα τριάντα η κρίση κράτησε κανά μήνα. Πάντα έβρισκα βέβαια τον τρόπο να βγω από την μελαγχολία μου είτε από μόνος μου, είτε με βοήθεια, ας είναι καλά κάποιοι άνθρωποι που βρέθηκαν και βρίσκονται στη ζωή μου ο Σάκης, η Ιουλία, η Αρετή, ο Αντρέας, η Ελενα που με ανέχτηκαν, με ανέχονται και ελπίζω να με ανέχονται για πολύ ακόμη.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που φοβόμουν περισσότερο, τη μοναξιά, ότι μεγάλωνα, ότι δεν είχα πετύχει επαγγελματικά αυτά που ήθελα, ότι παρέμενα φτωχός για άλλη μια χρονιά για όλα αυτά, ή για κάτι άλλο που δεν το γνώριζα, η ουσία ήταν ότι όσο πλησίαζε η μέρα των γενεθλίων τόσο βυθιζόμουν στο σκοτάδι μου.
Τα τελευταία επτά χρόνια για κάποια πράγματα άρχισα να αναθεωρώ. Μέσα σε αυτά να μην κρύβω τα γενέθλια μου. Βέβαια αρκετές φορές υπήρχαν πάλι μέρες σκοταδισμού, αλλά η επαναφορά στο φως γινόταν πολύ γρηγορότερα. Αυτό την μεταμόρφωση τη χρωστάω που αλλού στη Βικτώρια στη γυναίκα μου δηλαδή, που πολλοί την αποκαλούν ήρωα, και που βεβαιότατα είναι αφού με ανέχεται. Εσχάτως όχι μόνο δεν φοβάμαι που μεγαλώνω, αλλά αντίθετα υπερηφανεύομαι και φαίνεται πως βιάζομαι να μεγαλώσω κιόλας (μπας και προλάβω τη σύνταξη). Επίσης πολλά από αυτά που ζητούσα επαγγελματικά μού τα κάλυψε η «Π» και ας είναι καλά ο Βαγγέλης που με φώναξε, ο Παναγιώτης που με έπεισε και κυρίως ο Δημήτρης που με πληρώνει (ελπίζω για πολύ ακόμη). Πάνω από όλα ας είναι καλά όλα τα παιδιά της «Π» που ανέχονται κι αυτοί εν μέρει τη γκρίνια μου.
Τώρα για το αν παραμένω φτωχός σκασίλα μου, γιατί με έχει κάνει πλούσιο ένα ανεκτίμητο δώρο με την ονομασία Μιμάκος.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν αποφάσισα φέτος να φανερώσω την ημέρα των γενεθλίων μου. Που αλλού, στο facebook. Αυτό που έγινε σήμερα (χθες) λοιπόν δεν έχει ξαναγίνει. Δέχθηκα τόσες ευχές που δεν έχω δεχθεί ποτέ στη ζωή μου. Τόσες ευχές που αν στο ελάχιστο ισχύσουν θα με ανέχεστε για καμιά 80άρια (βοήηηηθειαααα) χρόνια ακόμη.
Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος και θέλω τη χαρά μου αυτή να τη μοιραστώ (η σειρά δεν είναι τυχαία) με τον Στρατή, την Τασούλα, τον Σάκη, την Ιουλία, τον Γιάννη Ι., τον Γιώργο Π., την Εύα, την Γιούλη, τη Μιρέλλα, τη Βένια, τον Αγη, τον Χρήστο Στ., την Ελενα, το Νίκο Μπ., τον Δημήτρη Κ., τη Νάντια, τη Χρύσα, τον Φώντα, τη Ρούλα, τον Διονύση, τη Βασούλα, τον Γρηγόρη, τον Κούλη, τη Δήμητραααα, τον Πανορμίτη, την θεά και όχι θεία Ολγα, τον Γιώργο Μ., τον ξενιτεμένο Γιώργο, τον Ανώνυμο, τον Κυριάκο Μ., το Μαράκι, τον Ανδρέα με την Ελενα, τον Γιάννη και τη μικρή Ελίνα, τον Αλεχάντρο, την Ηρα, τον Γιώργο Μπ, τον Βασίλη scubaman, τον Στέφανο, τον Μάνο Στ. τον Αναστάση, τον Μπάμπη, τη Ρούλα τη ξαδελφούλα, τη Σοφία και όσοι με τίμησαν με μια χειραψία και ένα φιλί.
Σήμερα ένιωσα πραγματικός σταρ (χαχαχα).
Με λένε Θοδωρή, είμαι καλά και χρόνια μου πολλά…
ΥΓ. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Κ. για την τούρτα του και τα 42 κεράκια που βέβαια δεν έσβησα στην "Π"...
Τα γλυκά όμως τα φάγαμε και τα παιδιά θέλουν κι άααααλλα...
«Και εμείς τι είμαστε κουτορνίθια, για να κάνουμε ό, τι μας λένε κατά γράμμα οι Ευρωπαίοι». Ο απειλητικός τόνος στη φωνή του τάραξε το ήρεμο κλίμα της ομιλίας συζήτησης περί χωματερής και καύσης των σκουπιδιών.
Μάλιστα ο απειλητικός κύριος στη συνέχεια έγινε και ασεβής λέγοντας: «Σε σένα τον μεσαίο μιλάω», είπε και ολοκλήρωσε το ίδιο απαξιωτικά, «γιατί ονόματα δεν συγκρατώ».
Ο «μεσαίος» στον οποίο αποκρίθηκε ο… ευγενής κύριος, ήταν περιβαλλοντολόγος, πρόεδρος οικολογικής εταιρίας ανακύκλωσης με πολλές παρουσίες σε εγχώρια και διεθνή συνέδρια για το περιβάλλον τη σωτηρία και όλα τα συναφή.
Ο «μεσαίος» άρχισε να εξηγεί λοιπόν ότι «ναι πρέπει να ακολουθούμε κατά γράμμα τα όσα μας συμβουλεύουν οι Ευρωπαίοι, γιατί ευαισθητοποιήθηκαν πιο νωρίς από εμάς σε οικολογικά θέματα και έχουν αναπτύξει τεχνικές και υποδομές που στην Ελλάδα, ούτε καν έχουμε σκεφτεί. Δεν είμαστε εμείς κουτορνίθια και αυτοί έξυπνοι, απλά αυτοί είναι πιο επιμελείς», ολοκλήρωσε και σήκωσε το βλέμμα του για να αντικρύσει τον κύριο που του είχε θέσει το ερώτημα. Μάταια όμως γιατί ο κύριος που είχε κάνει την ερώτηση με τόσο άκομψο τρόπο είχε βγει από την αίθουσα για να καπνίσει το τσιγαράκι του ο Ελληναράς!
Ο Ελληναράς που τα ξέρει όλα δεν έχει ανάγκη κανέναν, δεν είναι κουτορνίθι, αλλά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ζηλεύουν τους αρχαίους Ελληνες προγόνους του, γιατί όταν αυτοί είχαν πολιτισμό, οι προγονοί τους ζούσαν στα δέντρα.
Ο Ελληναράς που δεν φροντίζει να ανοίξει τα μάτια του και να βελτιώσει τη ζωή του, αλλά φροντίζει με κάθε τρόπο να μειώσει τους υπόλοιπους και να τους εξυψώσει μαζί του, έτσι για να νιώσει καλύτερα.
Ο Ελληναράς που πιο πολύ τον νοιάζει να τραβήξει μια τζούρα από το τσιγάρο του και να πιει και μια τζούρα καφέ, παρά να ακούσει τον επιστήμονα που ο ίδιος κάλεσε στο «σπίτι» του για να τον… διαφωτίσει!
Τέτοιου είδους Ελληναράδες συναντάω κάθε μέρα στο δρόμο, στη δουλειά μου, στο ράδιο, στην τηλεόραση. Ανθρωποι χωρίς ειδίκευση, εξειδίκευση και ειδικότητα μιλούν για όλα και για όλους. Ξέρουν τα πάντα, μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Είναι αυτοί που αμφισβητούν τον σύντροφό τους, το παιδί τους, τον γείτονα, τον φίλο τους, τον αδερφό τους , τον συγγενή τους, τις τρεις εξουσίες νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Τολμά να αμφισβητεί ακόμη και αυτόν τον Ομπράντοβιτς που λέει ο λόγος.
Παρόλα αυτά ζει σε μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης, υλικής και ηθικής, γιατί απλά δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αμφισβητεί.
Ενας τέτοιος Ελληναράς γίνομαι και γω πολλές φορές, αλλά την παλεύω να το καταπολεμήσω!
Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην μέχρι τώρα πορεία μου ήταν μια τοπική εφημερίδα στο Μοσχάτο. Η ΜΑΧΗΤΙΚΗ βρισκόταν στη Θερμοπυλών 67. Ο Τάκης Νικολόπουλος, ο εκδότης της εφημερίδας, ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος στη δημοσιογραφία και όχι μόνο. Μου έμαθε πολλά. Και για τη δουλειά και για τη ζωή. Θυμάμαι κάποια φορά μου είχε πει,
«πρόσεχε τι γράφεις, έστω και ένας να σε διαβάσει, μπορεί να του αλλάξεις τη ζωή».
Μου το ‘λεγε συχνά. Εγώ από την άλλη, μόλις 20 χρονών το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να τελειώσω γρήγορα – γρήγορα και να πάω για καμιά βόλτα με τα φιλαράκια μου. Φαίνεται όμως αυτό το «πρόσεξε τι γράφεις…» είχε χαραχτεί σε κάποια άκρη του μυαλού μου και κάποτε ήρθε η ώρα να το ανασύρω και να το έχω κάνει πλέον μότο στη ζωή μου.
Μια άλλη φορά για ένα ρεπορτάζ που είχαμε κάνει, για τους άστεγους της πόλης νομίζω που είχαν αρχίσει να πληθαίνουν στο Μοσχάτο, τον είχε εντυπωσιάσει μια φράση που είχα γράψει για το «περήφανο δεκάρικο (δραχμές τότε), που κάποιος αφήνει στο κρύο χέρι ενός ανήμπορου ανθρώπου, που μπορεί να του προσφέρει λίγη ζεστασιά σαν ένα σπίρτο»… Θυμάμαι που αναλύσαμε με τις ώρες πάλι όλη αυτήν την εικόνα και καταλήξαμε πως ακόμη και ένα δεκάρικο μπορεί να προσφέρει μερικές φορές τέτοια βοήθεια σε έναν άνθρωπο, που ούτε το βάζει το μυαλό μας…
Δεν ξέρω αν είναι οι δύσκολες μέρες που ζούμε, αρχίζουν και μας κάνουν πιο ανθρώπους. Δεν ξέρω αν οι δυσκολίες που έχουμε πλέον στη ζωή, μας κάνουν να αφουγκραστούμε τα προβλήματα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, των φίλων μας, των συγγενών μας.
Χθες άκουσα κάτι που με λύπησε πολύ. Το Χαμόγελο του Παιδιού βρίσκεται ένα βήμα πριν το λουκέτο. Κι αυτό γιατί συντηρείται από δωρεές και χορηγίες ιδιωτών και όχι από το κράτος. Μέχρι τώρα νοερά στήριζα αυτή την πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια όλων αυτών να σώσουν, να περιθάλψουν αλλά και να μεγαλώσουν παιδιά που η ζωή τους έπαιξε άγρια παιχνίδια, όχι τέτοια που αρμόζουν στις τρυφερές καρδούλες τους. Ποτέ όμως δεν είχα δώσει ούτε σεντς για να βοηθήσω και γω με τον τρόπο μου. Χθες λοιπόν αισθάνθηκα «ένοχος». Γιατί ποτέ δεν ακολούθησα αυτά που πιστεύω, που γράφω, αυτά που ο δάσκαλός μου ο Τάκης Νικολόπουλος που έμαθε!
Είχα όμως ακόμη το περιθώριο να το διορθώσω και το έκανα ένα μήνυμα από το κινητό κι ένα τηλεφώνημα από το σταθερό στο Χαμόγελο του Παιδιού ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για να τους ενισχύσω. Δεν έχει σημασία το ποσό. Ένα «περήφανο» ευρώ πλέον, μπορεί να ζεστάνει μια παιδική καρδούλα έστω και ένα λεπτό. Αυτό έχει σημασία! Ένα ευρώ από όλους μπορεί να κάνει θαύματα!
Και μην μπείτε στο τριπάκι, ότι πόσα από αυτά θα πάνε στα παιδιά, γιατί θα σας θυμίσω ότι… έστω και σ’ ένα παιδάκι να αλλάξουμε τη ζωή, το χαμόγελο του και μόνο αρκεί να ομορφύνει τον κόσμο!!!
ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
14545
για κλήσεις από σταθερό και κινητό
σταθερό χρέωση 2,27 / κλήση
κινητό χρέωση 2,46 / κλήση
54020
για SMS από κινητό στείλτε
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ή XAMOGELO
χρέωση 2,46 / sms
ΥΓ. Κύριε Τάκη, σε ευχαριστώ για αυτά τα δύο υπέροχα χρόνια της ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ. Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες! Μερικές φορές αναπολώ τις μαγικές συζητήσεις μας!
Ρε γαμοδιαόλε τι συμβαίνει και δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε τα μαύρα. Ποιος γκαντέμης μας έκανε ποδαρικό το 2011 και μετράμε τέτοιες τεράστιες απώλειες. Λες και βαρέθηκαν τη ζωή τους με όσα συμβαίνουν στη δόλια την πατρίδα μας και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Χάσαμε το τραγούδι μας, χάσαμε τον ήρωα μας. Σήμερα χάσαμε το γέλιο μας. Τι μας απέμεινε πλέον…
Αντίο Θανάση μας, αντίο Θου Βου μας, αντίο καλέ μας άνθρωπε! Εσύ μας μεγάλωσες, με τα αστεία σου, με τις πλάκες σου, με τις γκάφες σου. Μας έκανες καλούς ανθρώπους, γιατί μέσα από τα έργα σου, από το χαμόγελο σου, από το βλέμμα σου έβγαζες καλοσύνη, φιλότιμο, ανθρωπιά.
Θυμάμαι κάπου εκεί στα Κάτω Πατήσια που μεγάλωσα υπήρχε ένα σπίτι και στην αυλόπορτα υπήρχε μια πινακίδα που έλεγε Θου Βου, ταινίες γέλιου… Μικρά παιδιά τότε λέγαμε και ελπίζαμε ότι ο αγαπημένος μας ηθοποιός θα ζούσε εκεί. Και ήμασταν περήφανοι που σε είχαμε στη γειτονιά μας. Όποτε περνούσαμε από έξω, πάντα κοιτούσαμε μην τυχόν και σε δούμε. Δεν μάθαμε ποτέ αν πράγματι έμενες εκεί, δεν σε είδαμε ποτέ από κοντά, μόνο ένα σημάδι, μια ταμπέλα στην αυλόπορτα μας έκανε χαρούμενος ότι ζεις ανάμεσα μας.
Δεν σε είδαμε ποτέ, αλλά πιστεύω ότι η αγάπη μας σε άγγιζε. Αυτή η αγάπη θα σε συντροφεύει στο μεγαλύτερο σου ταξίδι. Μακάρι να είναι εκεί πάνω, όπως τα λένε! Αλλα και να μην είναι έτσι ακριβώς, τόσοι που θα πάτε εκεί να μείνετε, παράδεισο θα τον κάνετε!!!
Οι θεωρίες συνομωσίας είναι μια από τις αγαπημένες ασχολίες των Ελλήνων. Δεν ξέρω αν είναι πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους λαούς του πλανήτη, πιθανόν να έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους για καφενείο, κουτσομπολιό και τα ρέστα. Ισως ακριβώς αυτή η δυνατότητα να δημιούργησε την πρώτη θεωρία συνομωσίας εναντίον αυτού του λαού. Το ότι οι Ελληνες έχουν χρόνο να σκεφτούν, να το κουβεντιάσουν, να το αναλύσουν και στο τέλος να πλάσουν ένα ωραίο παραμύθι που μπορεί να αγγίζει όρια της… πραγματικότητας κάποιους ίσως να τους ενοχλεί. Για αυτό βάλθηκαν να μας ξεπαστρέψουν με ΔΝΤ, πτωχεύσεις και ΣΙΑ. Ωπ! Είπα ΣΙΑ και μου ρθε στο μυαλό ή άλλη η… CIA. Δηλαδή σε ποιον Ελληνα δεν οργίασε η φαντασία του μετά τη πρόσφατη εκτέλεση του Μπιν Λάντεν και τα όσα επακολούθησαν με το πτώμα του. Βλέπετε οι Ελληνες δεν είναι αμερικανάκια, να τους πλασάρουν ότι οι μπαρμπασάμηδες θέλουν και να το πιστεύουν αδιαμαρτύρητα. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Λιβυή, μέχρι και τον… θάνατο του Μπιν Λάντεν τα αμερικανάκια δέχθηκαν ότι τους είπαν τα κέντρα εξουσίας τους. Τα κατάπιαν, αμάσητα και χωρίς νερό… Ιδίως στο τελευταίο αυτό με την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν, επειδή ανακοινώθηκε από τα χείλη του Ομπάμα δεν δέχεται αμφισβήτηση. Γιατί όποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει μαύρη CIA που θα τον φάει.
Στην περίπτωση του αρχιτρομοκράτη, οι θεωρίες συνομωσίας αρχίζουν να γεννιούνται μόνο και μόνο από το γεγονός, ότι αφού εκτελέστηκε πέταξαν λέει το πτώμα του σε αδιευκρίνιστο σημείο της θάλασσας έτσι ώστε να μην μπορεί να εντοπιστεί, για να αποφύγουν λέει την πιθανότητα να γίνει το σημείο ταφής του, σημείο θαυμασμού και προσκυνήματος…
Δηλαδή θα έθαβαν τον Μπιν Λάντεν σε κάποιο σημείο των ΗΠΑ και όλοι οι απανταχού τρομοκράτες θα έτρεχαν να κλάψουν τον άδικο χαμό.
Και να μη θέλαμε μόνο με αυτή την σκέψη αρχίζουν οι θεωρίες συνομωσίας μεταξύ τύρου και αχλάδου, οίνου και ατελείωτου γέλιου…
Βλέπετε όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας είναι πονηρός ο βλάχος. Και αρχίζει να… βάνει στο ξερό του πολλές αιτίες για να φάνε τον… μακαρίτη! Από την προεκλογική περίοδο που ξεκινάει στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι συσχετισμούς με τον θάνατο του γιου και των εγγονιών του Καντάφι. Από μια επικείμενη εισβολή σε Συρία, Ιράν και γω δεν ξέρω που αλλού, μέχρι την επέκταση του καπιταλιστικών ιδεώδη στα κράτη που ασπάζονται το Ισλαμ. Και μια και δεν μπορούν να σπάσουν τη θρησκεία, θα επιχειρήσουν να διαβρώσουν τα κράτη αυτά με τη δύναμη του χρήματος.
Πολλά ακόμη μπορεί να… γεννήσει ο εγκέφαλος του Ελληνα. Τα πετρέλαια, την Κίνα, το φυσικό αέριο χιλιάδες πράγματα ακούστηκαν και θα ακουστούν. Πολύ φοβάμαι όμως ότι κάποια εμπεριέχουν πολύ μεγαλύτερη δόση αλήθειας, από αυτά που ειπώθηκαν από τα χείλη του Ομπάμα. Εκτός και αν τον κορόιδεψαν κι αυτόν. Αλλωστε αμερικανάκι είναι κι αυτό, κι ας έχει ρίζες από την motherland Africa…
ΥΓ. Μια άλλη θεωρία συνομωσίας που μας προέκυψε είναι αυτή η μανία του υφυπουργού Πολιτισμού του Νικητιάδη να κόψει κάθε επιχορήγηση στην ΕΠΟ και την Σούπερ Λίγκα, με αφορμή τα αίσχη που έγιναν στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Λέω εγώ τώρα μήπως ο εκπρόσωπος της Πολιτείας δεν κόπτεται για το καλό του ποδοσφαίρου, αλλά για το πώς θα εξοικονομήσει καμιά 100άρια εκατομμυριάκια ευρώ για τους πιστωτές μας. Δεν επιμένω, απλά μια θεωρία φτιάχνω…
