Όπως Στρος… Καν το!

Διάβασα μία ιστορία στο διαδίκτυο και σα τη μεταφέρω σε ελεύθερη μετάφραση.

«Κάποτε ήταν δύο αγόρια που συνήθιζαν κάθε πρωί να πηγαίνουν σχολείο μαζί. Το ένα από αυτό είχε μια κακή συνήθεια να κλέβει σοκολάτες από την τσάντα του φίλου του. Αυτό συνέβαινε για πολύ καιρό. Μία ημέρα ενώ έτρωγε τη σοκολάτα του φίλου του, τον έπιασαν τύψεις και αποφάσισε να ομολογήσει την πράξη του στον φίλο του. Επειδή όμως φοβόταν να του το πει κατάμουτρα, προτίμησε να το γράψει σε ένα χαρτί και να το αφήσει μέσα στην τσάντα του φίλου του.

Το χαρτί έγραφε: «Εγώ έκλεβα τις σοκολάτες σου. Συγγνώμη, ο φίλος σου…»

Όταν ο φίλος του διάβασε το χαρτί γέλασε, πήρε και αυτός ένα χαρτί έγραψε κάτι και την επόμενη μέρα το έβαλε κρυφά στην τσάντα του φίλου του. Όταν αυτός άνοιξε την τσάντα του βρήκε το χαρτί και το διάβασε: «Δεν πειράζει που έπαιρνες τις σοκολάτες, το ήξερα. Αλλωστε γ’ αυτό άφηνα τις σοκολάτες στο ίδιο μέρος στην τσάντα μου».

Το πρώτο αγόρι που έπαιρνε τις σοκολάτες από τον φίλο του, μου μοιάζει σαν κάποιους από εμάς τους Ελληνες, που όχι μόνο δεν αρκούμαστε στα όσα έχουμε, αλλά κοιτάμε να αποκτήσουμε περισσότερα και με δόλιο τρόπο. Δεν καταδεχόμαστε ούτε καν να ζητήσουμε από τον φίλο μας να μοιραστεί κάτι μαζί μας λόγω περηφάνιας και ξεροκεφαλιάς, δήθεν να μην ξεπέσουμε μπροστά του, αλλά φτάνουμε σε σημείο ακόμη και να κλέψουμε κάτι, ή να το αποκτήσουμε με απατεωνιά, και πονηριά!

Μάλιστα όταν αυτό το κάνουν άλλοι τους κακοχαρακτηρίζουμε.

Ενίοτε μας πιάνουν οι τύψεις και μπορεί να φτάσουμε και μέχρι την εξομολόγηση, αλλά θα ‘ρθει η στιγμή που θα το ξανακάνουμε…

Το άλλο αγόρι  μου θυμίζει πάλι εμάς τους Ελληνες, που θες το φιλότιμο (που ομολογουμένως ρέει στο αίμα μας), θες η καλοσύνη, η συμπόνοια ή δεν ξέρω πως αλλιώς να το ονομάσω, μπορεί να δούμε κάποιον να κλέβει κάτι που βέβαια να μην έχει μεγάλη αξία, και κάνουμε τα στραβά μάτια. Και πολλές φορές μπορεί εμείς οι ίδιοι να είμαστε θύματα, αλλά να μην παίρνουμε τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, για να αποφύγουμε την παγαποντιά του άλλου, αλλά χαμογελώντας να λέμε «αχ, ρε κατεργάρη, να σε πιάσω να δεις τι θα πάθεις».

Και τα δύο αγόρια της ιστορίας, νομίζω πως συνθέτουν τον ψυχισμό του Ελληνα. Κατεργαράκος, αλλά με φιλότιμο! Όταν θέλει κάτι θα προσπαθήσει να το αποκτήσει με κάθε μέσο, αλλά και αν κάτι του… περισσεύει θα το αφήσει φόρα παρτίδα, για να το «αρπάξει» το άλλο του μισό!

Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι σαν εμάς τους Ελληνες. Ούτε θα έλεγα ότι συμφωνώ και απόλυτα με αυτήν την ψυχοσύνθεση. Αλλά είναι σίγουρο πως είμαι αντίθετος μέχρι αηδίας στην ψυχοσύνθεση άλλων κουστουμαρισμένων, δυτικοευρωπαίων σαν τον Στρος Καν, που είναι και επίκαιρος, μονοφαγάδων, που αν και έχουν και μπορούν να πληρώσουν προτιμούν να αρπάξουν κάτι για να ικανοποιήσουν τα πάθη τους, και που θέλουν να μας το παίξουν και τίμιοι και ηθικοί!!!