Σσσσσς. Κοιμάται ο Θανάσης μας. Γελάτε χαμηλοφώνως!

Ρε γαμοδιαόλε τι συμβαίνει και δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε τα μαύρα. Ποιος γκαντέμης μας έκανε ποδαρικό το 2011 και μετράμε τέτοιες τεράστιες απώλειες. Λες και βαρέθηκαν τη ζωή τους με όσα συμβαίνουν στη δόλια την πατρίδα μας και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Χάσαμε το τραγούδι μας, χάσαμε τον ήρωα μας. Σήμερα χάσαμε το γέλιο μας. Τι μας απέμεινε πλέον…
Αντίο Θανάση μας, αντίο Θου Βου μας, αντίο καλέ μας άνθρωπε! Εσύ μας μεγάλωσες, με τα αστεία σου, με τις πλάκες σου, με τις γκάφες σου. Μας έκανες καλούς ανθρώπους, γιατί μέσα από τα έργα σου, από το χαμόγελο σου, από το βλέμμα σου έβγαζες καλοσύνη, φιλότιμο, ανθρωπιά.
Θυμάμαι κάπου εκεί στα Κάτω Πατήσια που μεγάλωσα υπήρχε ένα σπίτι και στην αυλόπορτα υπήρχε μια πινακίδα που έλεγε Θου Βου, ταινίες γέλιου… Μικρά παιδιά τότε λέγαμε και ελπίζαμε ότι ο αγαπημένος μας ηθοποιός θα ζούσε εκεί. Και ήμασταν περήφανοι που σε είχαμε στη γειτονιά μας. Όποτε περνούσαμε από έξω, πάντα κοιτούσαμε μην τυχόν και σε δούμε. Δεν μάθαμε ποτέ αν πράγματι έμενες εκεί, δεν σε είδαμε ποτέ από κοντά, μόνο ένα σημάδι, μια ταμπέλα στην αυλόπορτα μας έκανε χαρούμενος ότι ζεις ανάμεσα μας.
Δεν σε είδαμε ποτέ, αλλά πιστεύω ότι η αγάπη μας σε άγγιζε. Αυτή η αγάπη θα σε συντροφεύει στο μεγαλύτερο σου ταξίδι. Μακάρι να είναι εκεί πάνω, όπως τα λένε! Αλλα και να μην είναι έτσι ακριβώς, τόσοι που θα πάτε εκεί να μείνετε, παράδεισο θα τον κάνετε!!!