Τηλεφώνησα χθες σε ένα φίλο μου. «Ελα ρε θα πάμε στο Σύνταγμα» τον ρώτησα. «Μπα έχω δουλειές», μου λέει. «Τι δουλειές ρε συ», επιμένω. «Δουλειές μωρέ…», απαντά. «Εντάξει και γω έχω δουλειές, αλλά θα πάω μια βόλτα» του λέω. «Ασε ρε αυτά είναι για τα παιδιά», μου απάντησε και κάπως έτσι τελείωσε η σύντομη συνομιλία μας. Απογοητεύθηκα από τον φίλο μου, αλλά αυτή δεν ήταν αρκετή για να μου αλλάξει γνώμη.
Αφησα το αυτοκίνητο στην πλατεία Λαού στην Αττική και από εκεί πήρα το μετρό για το Σύνταγμα. Δεν είχε ιδιαίτερα πολύ κόσμο, ίσως να ήταν και νωρίς ακόμη, 6 παρά…
Μόλις έφτασα στο Σύνταγμα όμως άρχισα να αλλάζω γνώμη. Ο κόσμος ακόμη και μέσα στο χώρο του μετρό ήταν πάρα πολύς. Ούτε τις ημέρες των Χριστουγέννων δεν έχω δει τόσο κόσμο.
Ανέβηκα τα σκαλιά και βγήκα στην πλατεία Συντάγματος. Τα ίδια, κόσμος παντού. Ανέβηκα τα σκαλιά για να δω τι συμβαίνει στη Λεωφόρο. Η εικόνα πραγματικά με συγκλόνισε γιατί ήταν όλοι τους εκεί. Νέοι, γέροι, γυναίκες, άνδρες, παιδιά, μητέρες με τα μωρά τους, ποδηλάτες, παπάδες. Ολοι εκεί. Και δεν φώναζαν, δεν ήταν οργισμένοι, χαμογελούσαν…
Χαμογελούσαν γιατί είχαν ξυπνήσει, και μαζί με αυτούς είχαν ξυπνήσει κι άλλοι, πολλοί χιλιάδες και άλλοι που άφηναν τις δουλειές τους, που άφηναν τους καναπέδες τους και έρχονταν. Είχαμε ξυπνήσει. Μας είχαν ξυπνήσει οι Ισπανοί. Μας πάτησαν εκεί που πονάμε, στο φιλότιμο. Και ήρθαμε, ερχόμαστε, θα ερχόμαστε να διαδηλώσουμε για μένα, για σένα, για τα παιδιά μας, για την Ελλάδα. Και φωνάζαμε «έξω οι κλέφτες», «κλέφτες», «ΚΛΕΦΤΕΣ» και «ΠΡΟΔΟΤΕΣ». Εκανα μια γύρα μπας και βρω κανέναν φίλο. Δεν βρήκα! Δεν βρήκα κανέναν γνωστό μου φίλο! Βρήκα χιλιάδες άλλους φίλους μου, που μας νοιάζει το αύριο! Και όλα αυτά με την παρουσία της Αστυνομίας εκεί δίπλα και αυτοί ακίνητα, αμίλητα, αγέλαστα… στρατιωτάκια σαν το παιχνίδι που παίζαμε μικροί.
Ηταν όλοι εκεί! Ολοι; Ωχ όχι, έλειπαν κάποιοι. Οι συνδικαλιστές, τα κομματόσκυλα, οι εξουσιαστές, οι αντεξουσιαστές, οι Χρυσαυγίτες, οι αλλοδ… Επ! όχι αυτοί δεν έλειπαν. Οι αλλοδαποί δεν έλειπαν. Ηταν κι αυτοί εκεί! Δίπλα από εμάς ούτε 100 μέτρα. Ηταν καμιά 100αριά που διαδήλωναν και αυτοί για τη δική τους πατρίδα. Καμιά 100αριά Αιγύπτιοι διαδήλωναν έξω από τη πρεσβεία τους για τη σφαγή στην πατρίδα τους. Με σημαίες, με πλακάτ, με σταυρούς. Κανείς όμως δεν τους πείραξε, ούτε αυτούς, ούτε εμάς! Ούτε εμείς αυτούς, ούτε αυτοί εμάς! Και ξέρετε γιατί. Γιατί νικήσαμε το παρακράτος. Ολους αυτούς που τους συμφέρει τα πάντα να τα κρύβουν κάτω από το μανδύα της βίας. Γιαί είμασταν εκεί ως αγανακτισμένοι Ελληνες. Μόνο αυτή την ταυτότητα είχαμε επάνω μας. Καμιά άλλη, ούτε του αριστερού, ούτε του δεξιού, ούτε του κεντρώου. Ούτε του αναρχικού, ούτε του εθνικιστή! Νικήσαμε την πρώτη μάχη! Μπορεί να μην νικήσαμε τον πόλεμο! Μάχη με τη μάχη θα νικήσουμε και τον πόλεμο!Και αν τα ΜΜΕ το παιξαν πέμπτο θέμα, από μάς εξαρτάται να γίνουμε και πρώτο θέμα. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ! Πιστέψτε το. Φίλε μου απόψε ασε τις δουλειές και έλα! Ραντεβού στο Σύνταγμα κάτω από την ελληνική σημαία. Για άλλη μια μάχη, για άλλη μια νίκη…
Τίποτε
ΑπάντησηΔιαγραφή