3.4.14

ΖΩ, ΔΡΩ, ΑΝΤΙΔΡΩ!




Έχοντας πάθει έναν πανικό με όσα άκουσα και είδα στο βίντεο του Κασιδιάρη με τον Μπαλτάκο, αναζήτησα στο διαδίκτυο μια πόρτα εξόδου από το σκοτεινό παρασκήνιο της Ελλάδας. Κάπως έτσι σερφάροντας μακριά βρέθηκα μπροστά σε ένα εκπληκτικό σε ένα εκπληκτικό βίντεο που έλεγε ότι: Ο σερ Άντονι Χόπκινς ακούει για πρώτη φορά το βαλς που έγραψε 50 χρόνια πριν. Το σχόλιο: «μου έφτιαξες την ημέρα» κάποιου κάτω από το βίντεο με παρακίνησε να το δω.

Στην αρχή μιλούσε ο διάσημος Ολλανδός μαέστρος και βιολιστής Andre Rieu. Έλεγε πως μία μέρα στο γραφείο του δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από κάποιον που είχε συνθέσει ένα βαλς και ήθελε να το παίξει ο ίδιος. Τόνισε πως καθημερινά έχει δεχθεί χιλιάδες τηλεφωνήματα ανθρώπων που νομίζουν ότι είναι ο νέος Στράους και θέλουν να τους παίξει το βαλς που έχουν συνθέσει…

Αυτή την φορά όμως κάτι τον έκανε να συνεχίσει την ακρόαση. Ήταν το όνομα του Αντονι Χόπκινς που βρισκόταν από την άλλη άκρη της γραμμής και κάπως έτσι συμφώνησε να ενορχηστρώσει τη σύνθεση του  διάσημου ηθοποιού.
Πράγματι εξαιρετικό στο αυτί μου – που δεν είναι και ειδικό- το βαλς, και μία απρόσμενη αντίδραση από τον Άντονι Χόπκινς που έδειξε να το διασκεδάζει…
Αφού παρακολούθησα αυτό το υπέροχο βίντεο έκανα δύο απλές σκέψεις. Πρώτον πόσοι από αυτούς που είχαν επικοινωνήσει για τον ίδιο λόγο με τον Andre Rieu, μπορεί να είχαν γράψει μια ακόμη καλύτερη σύνθεση από αυτή του Άντονι Χόπκινς, αλλά επειδή δεν διέθεταν ένα βαρύ όνομα θα μείνουν στην αφάνεια.
Και δεύτερον ότι πραγματικά κάνεις με μεράκι όσο μικρό και αν είναι σου δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από όλα τα άλλα που έκανες λόγω υποχρεώσεων! Και ο λόγος είναι απλός γιατί αποτελεί δημιούργημα και είναι μοναδικό. Δεν αποτελεί τον κλώνο των ωρών και των ημερών μιας υποχρεωτικής καθημερινότητας…
Μεταφέροντας τις σκέψεις αυτές στην δική μας ελληνική πραγματικότητα, θα έλεγα ότι το βαρύ όνομα μπορεί να σε λυτρώσει μπορεί όμως και να σε καταστρέψει. Και όχι μόνο αυτόν που το φέρει ως επωνυμία, αλλά και τους γύρω του που επένδυσαν πάνω σε αυτόν. Όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή με τον Μπαλτάκο και τον Σαμαρά. Επίσης όποιος μένει μόνο σε ονόματα δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν , ή δεν έχει κρίση ή δεν θέλει να έχει κρίση. Και τα δύο δεν είναι καλά. Στην πρώτη περίπτωση που κάποιος που δεν έχει κρίση, απλά εμπιστεύεται την κρίση των άλλων και αυτή μπορεί να τον οδηγήσει σε απόκρημνα μονοπάτια…
Στη δεύτερη περίπτωση που δεν θέλεις να έχεις κρίση, σημαίνει ότι αυτό που κάνεις είναι αγγαρεία και τότε το αποτέλεσμα απλά είναι μέτριο. Παντού βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις όπως αυτή του Andre Rieu… όπου η κρίση του μπορεί να είναι επιλεκτική!
Τελειώνοντας θα ήθελα να επικεντρώσω όλα τα παραπάνω και σε τοπικό επίπεδο, λέγοντας πως καλά τα βαριά ονόματα όταν έχουν να κάνουν κάτι δημιουργικό και με μεράκι. Όταν κάνουν κάτι από συνήθεια απλά καταντούν γραφικοί. Γι’ αυτό δίνω προτεραιότητα στα νέα πρόσωπα και τους ακούω όλους. Γιατί ούτε ο Andre Rieu είμαι, ούτε υπάρχει πιθανότητα να μου τηλεφωνήσει κανείς σαν τον Αντονι Χοπκινς!
Μερικές φορές αξίζει να μην πουλήσεις τον εαυτό σου για να πετύχεις κάτι. Όταν ξεπερνάς τα όρια σου αυτό που εσύ το θεωρείς δημιουργία μπορεί να αποτελέσει την ακταστροφή σου
(για τον φίλο μου τον Αντώνη)  

8.2.14

ΓΙΑ ΟΛΑ (ΔΕΝ) ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!


Κυκλοφορεί εσχάτως μία φωτογραφία στο internet όπου δείχνει το στρατόπεδο συγκεντρώσεως των αλλοδαπών με τα κοντέινερ και δίπλα το γήπεδο στην Κεφαλονιά με τις στρατιωτικές σκηνές με τη λεζάντα: «Έλληνες σεισμόπληκτοι σε στρατιωτικές σκηνές και οι μετανάστες σε κοντέινερ με κλιματισμό!».
Με αφορμή αυτή τη φωτό έχει αρχίσει πάλι μια κόντρα στη μέση της οποίας βρίσκονται πάλι ποιοι άλλοι οι μετανάστες ή οι λάθρομετανάστες (αν και λαθραίοι δεν μπορεί ποτέ να υπάρχουν άνθρωποι).
Πως είναι δυνατόν οι μετανάστες να φταίνε για όλα τα κακά της μοίρας μας ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω! Δηλαδή ότι οι μετανάστες ζουν έγκλειστοι σε ένα στρατόπεδο μέσα σε κοντέινερ, χωρίς να ξέρουμε τον αριθμό των ατόμων που μένουν μέσα σε αυτά, ευθύνονται που οι σεισμόπληκτοι της Κεφαλονιάς μένουν σε στρατιωτικές σκηνές!
Ας αφήσουμε ήσυχους τους άμοιρους ανθρώπους στον πόνο τους, ή μετανάστες είναι αυτοί ή σεισμόπληκτοι και ας στρέψουμε όλοι μαζί τη δυσφορία μας ή καλύτερα την οργή μας σε αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας μας. Για την ανεξέλεγκτη είσοδο των μεταναστών στη χώρα, για την έλλειψη οργάνωσης και προώθησης των μεταναστών στον προορισμό τους, για την αδυναμία επαναπατρισμού τους, για την αδυναμία άμεσης αντιμετώπισης μιας κρίσης από φυσική καταστροφή, από αδυναμία συντονισμού του κρατικού φορέα κ.α.
Και ξέρουμε όλοι καλά ότι για όλα αυτά δεν ευθύνονται οι μετανάστες, που έφυγαν κακή κακώς και κυνηγημένοι από τον τόπο τους όχι για να πάνε διακοπές ή για τουρισμό, αλλά για να μπορέσουν αν επιβιώσουν, αλλά εμείς οι ίδιοι που κάθε φορά που ψηφίζουμε εμπιστευόμαστε τις τύχες μας σε αυτούς που κατέστρεψαν αυτόν τον τόπο, που έπιναν και πίνουν το αίμα του λαού!

1.2.14

ΕΚΑΝΕ ΚΡΑΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ!

Τα μάτια της κοκκίνισαν σαν η ίδια αντίκρισε τη δική της δημιουργία, το δικό της έργο, τη δική της ζωή…
Είναι αλήθεια πως πέρασε δύσκολα, 14 ολόκληρα χρόνια! Δεν το ήξερα, ούτε χρειάστηκε πολύ για να το καταλάβω!
Αρκούσε μόνο το τρέμουλο στα χέρια, ο αναστεναγμός που έβγαινε από την ταραχή της, το βούρκωμα στα μάτια της.
Είχε παλέψει με δαίμονες, με αμαρτήματα γονέων και δικών της και είχε νικήσει! Το ήξερε, αλλά η ανασφάλεια που ζούσε τόσα χρόνια δεν την άφηναν να το πιστέψει! Το τρόπαιο της ήταν εκεί το έβλεπε, το καμάρωνε, αλλά φοβόταν ταυτόχρονα μην τα χάσει πάλι. Μην χάσει όλα αυτά που κέρδισε στην μάχη της με το θάνατο.
Για μένα ήταν μια ηρωίδα! Γιατί κατάφερε να στρέψει τα συναισθήματά της από εναντίον, υπέρ του εαυτού της! Σε όλα αυτά τα παιδιά που γλιτώνουν από το… λευκό θάνατο αξίζουν χίλια μπράβο, όχι ένα. Γιατί κατάφεραν να νικήσουν το δαίμονά τους! Όλα αυτά τα παιδιά αξίζουν να τα κρατήσουμε από το χέρι και να πορευτούμε μαζί! Οι ευαισθησίες τους είναι μερικές φορές ο δικός τους… καρκίνος, τα κύτταρα που σκοτώνουν τα δικά τους κύτταρα…
Πάγωσα στην ιδέα του πριν. Πραγματικά περνάμε δύσκολα όλοι μας! Και γω, και συ, και εμείς, κι αυτή! Μόνο που αυτή πολέμησε με τον θάνατο και τον νίκησε… Μακάρι για πάντα!
Δεν αξίζει να κακομοιριάζουμε. Δεν αξίζει να ψάχνουμε την ευτυχία στα πολλά και στα πλούσια! Δίπλα μας είναι η ευτυχία, δεν χρειάζεται να την κυνηγήσουμε, απλά να απλώσουμε το χέρι. Ξέρω πως μερικές φορές όσο κι αν απλώσουμε το χέρι δεν φτάνει να την αγγίξουμε! Χρειάζεται και το απέναντι χέρι να απλώσει προς τη δική μας μεριά! Τελειώνοντας την τελευταία πρόταση,  πήγα και αγκάλιασα τον γιό μου. Τον έσφιξα απαλά ενώ αυτός κοιμόταν! Σε αγαπώ μαμά, είπε μέσα στον ύπνο του! Και γω σ’ αγαπώ, του είπα σιγανά να μην τον ξυπνήσω, ο μπαμπάς σου…  

23.1.14

Η ΜΙΚΡΗ (ΜΑΣ) ΠΡΙΓΚΗΠΙΣΣΑ...


Μεγάλη ημέρα σήμερα! Ένα νέο μέλος προστέθηκε στην μεγάλη παρέα των ΜΑΧΗΤΩΝ. Συγκεκριμένα μια μικρή μαχητοπούλα! Μια πριγκίπισσα…

Μόλις άνοιξε τα ματάκια της, άλλο ένα θαύμα της ζωής πραγματοποιήθηκε!
Το κλάμα της είναι ίσως το πιο χαρούμενο από όλα αυτά που θα ακολουθήσουν σε αυτόν τον κόσμο. Σαν μικρό παράπονο για το μακρύ ταξίδι που θα ακολουθήσει, που μακάρι να είναι όμορφο, ξεκούραστο και ευτυχισμένο!

Αν και πάνω από το κεφαλάκι της σαν προειδοποιητικός φάρος αναβοσβήνει ένα νούμερο 30.000 ευρώ. Αυτά χρωστούν τα ελληνόπουλα που γεννιούνται σήμερα. Αυτό είναι η πρώτη κληρονομιά που παίρνουν! Ένα χρέος που εμείς το δημιουργήσαμε…

Αλλά σήμερα είναι μέρα χαράς. Είναι μέρα αισιοδοξίας γιατί ένας νέος άνθρωπος γεννήθηκε. Και ο νέος φέρνει την ανανέωση, τις νέες ιδέες, το όραμα!

Μακάρι όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν σήμερα να αποτελέσουν τη γενιά της αντίστασης, της αποποίησης της κληρονομιάς του χρέους, της ακύρωσης του μνημονίου! Γιατί γελιόμαστε όσοι πιστεύουμε ότι θα έχουμε βγει από τον μεσαίωνα της Ε.Ε. μέχρι τα σημερινά παιδιά να ενηλικιωθούν!

Και σε αυτά ελπίζουμε…

Όμως σήμερα είναι μέρα χαράς και δακρύων! Σήμερα δεν υπάρχουν μνημόνια για την μαμά και τον μπαμπά της μικρής. Δεν υπάρχουν χρέη οικονομικά. Υπάρχουν χρέη, ηθικά εξασφάλισης της οικογενειακής θαλπωρής, γιατί μόνο αυτή μπορεί να μας βγάλει έξω στο φως!

Το μικρό πλασματάκι που σήμερα άνοιξε τα ματάκια του σκόρπισε (όπως λέει και ο φίλος μας ο Αντώνης) ένα μικρό συννεφάκι νεραϊδόσκονης που μας άγγιξε όλους στην καρδιά και μας έκανε πιο όμορφη την ημέρα!

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΟΜΟΡΦΗ ΗΜΕΡΑ!

Περικλή, Δήμητρα, Αρετούλα να σας ζήσει!  

16.1.14

ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ. ΣΤΟΠ!


Τελικά από αυτή εδώ τη χώρα λείπουν οι ηγέτες. Φαίνεται πως μετά από 4 χιλιετηρίδες ιστορίας ξεμείναμε από σπουδαίους άντρες, που θα σήκωναν το βάρος της Ελλάδας και θα την οδηγούσαν σε μία νέα πορεία μακριά από την παρακμή που ζούμε σήμερα!
Θα πείτε πολύ βαρύγδουπα λόγια, αλλά αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει μέσα από όσα τραγικά αλλά και τραγελαφικά ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Θα πείτε ότι τα συμπεράσματα βγαίνουν στο τέλος και δεν ξεκινάμε από αυτά. Πρώτα υπάρχουν η διαπίστωση, η κριτική και το συμπέρασμα. Μα όλα τα χρόνια τώρα αυτά κάνουμε. Διαπιστώνουμε τα λάθη, τα κριτικάρουμε και βγάζουμε συμπέρασμα! Η συνέχεια όμως ποια είναι; Τι πρέπει να κάνουμε, ποιο μονοπάτι να ακολουθήσουμε, τι και πώς να τα αλλάξουμε; Τίποτα από όλα αυτά δεν απαντιόνται. ΤΙΠΟΤΑ!
Και αυτό συμβαίνει απλά γιατί δεν υπάρχει κάποιος ικανός να μας τα απαντήσει! Κανείς να μας πάρει από το χέρι και να μας πει εκεί θα πάτε και έτσι θα πάτε…
Θυμάμαι σε κάποια εφημερίδα, μου είχε πει ένας αγαπητός, εκλεκτός συνάδελφος και διευθυντής μου ταυτόχρονα. Μη μου λες ότι είναι λάθος. Πες μου πώς να το διορθώσω. Τι να κάνω για να το διορθώσω. Αυτό ακριβώς αναζητούμε σήμερα. Πώς να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος! Και αν μου πείτε πως μα αυτό κάνει και η σημερινή κυβέρνηση, διορθώνει δηλαδή τα λάθη του παρελθόντος, απλά θα γελάσω και θα σας πω, ναι αυτό κάνει αλλά στηριζόμενη στις προσταγές της τρόικα. Και η τρόικα δεν ενεργεί προς το συμφέρον μας αλλά για το δικό της.
Γιατί η διάλυση όλων των κοινωνικών δομών ή των εργασιακών δικαιωμάτων ή οι περικοπές μισθών και συντάξεων και όλες αυτές οι τερατώδεις αλλαγές στην καθημερινή ζωή μας δεν επιφέρουν ουσιαστική λύση αλλά λύσεις του τύπου «πονάει δόντι, βγάζω δόντι»!
Αντί δηλαδή να υπάρξουν νέες πολιτικές που θα λειτουργήσουν ως χειρουργικό νυστέρι που θα φτάσουν ως το καρκίνωμα και θα το αφαιρέσουν με ασφάλεια, εμείς χρησιμοποιούμε πολιτικές του παρελθόντος – κομπρέσες για να φύγει το οίδημα!
Τι είδαμε μέχρι σήμερα! Για να μην υπάρχει λαθρεμπορία στα καύσιμα, μειώσαμε την εμπορία και την πώληση. Μα αυτή είναι πολιτική για τα ναρκωτικά, όχι για τη θέρμανση.
Θέλουν να τονώσουν τις τοπικές αγορές και σκέφτονται να κλείσουν τα σχολεία για να δημιουργήσουν αγοραστικό κοινό! Λες και οι μαθητές έχουν κρυμμένο θησαυρό στις σάκες τους…
Πήγαν να επιβάλουν 25€ εισιτήριο στα νοσοκομεία για να αποφύγουν λέει τον συνωστισμό σε αυτά.
Ρίχνουν χαράτσια σε κινητά, ακίνητα βουνά και λαγκάδια…
Δίνουν άδειες σε τρομοκράτες γιατί δεν τους χωρούν οι φυλακές!!!
Μα αυτά δεν είναι πολιτικές λύσεις, είναι πολιτικές αλχημείες…
Οι λύσεις είναι αλήθεια, πως κρύβονται στο εξωτερικό! Και αυτό συμβαίνει γιατί απλά στα ξένα κράτη τα έχουν περάσει πριν από εμάς. Και μας πουλούν την τεχνογνωσία τους. Όχι όμως τη σημερινή. Αλλά αυτή με την οποία αντιμετώπισαν οι ίδιοι τα συγκεκριμένα προβλήματα 20 και 30 χρόνια πριν. Ξεπερασμένες μεθόδους δηλαδή. Και μετά θα μας πουλήσουν ξανά νέες μέθοδους, πρωτοπόρες για μας παλιαωμ΄νες για τους ίδιους.
Το θέμα λοιπόν είναι ο τρόπος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα όσα προβλήματα δημιούργησαν και δημιουργούν οι πολιτικές του παρελθόντος . Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την αιθαλομίχλη όπως οι Λονδρέζοι το έκαναν 20χρόνια πριν ας φροντίσουν οι κυβερνώντες να βρουν μελέτες του σήμερα από επιστήμονες δικούς μας, δικά μας μυαλά
Ο ηγέτης που αναζητούμε λοιπόν πρέπει να ακούει τις φωνές του σήμερα, να χαράσσει νέους δρόμους και όχι αν ακολουθεί μονοπάτια του παρελθόντος!