Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα μου θύμισε έντονα ένα ιστορικό μυθιστόρημα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου με τίτλο: «Οι κόρες της Λησμονιάς». Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2009, ήδη βρίσκεται στην ενδέκατη έκδοσή του και έχει πουλήσει περισσότερα από 30.000 αντίτυπα. Αναφέρεται στους τελευταίους μήνες της κατοχής από τους Γερμανούς στην Ελλάδα και στον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στη συνέχεια. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα που περιέχει έναν διάλογο μεταξύ ενός στρατηγού ήρωα των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ενός φίλου του συνταξιούχου καθηγητή Πανεπιστημίου. Η περίοδος είναι τον χειμώνα του 1943 όταν η δράση του ΕΑΜ ΕΛΑΣ γιγαντωνόταν και οι Γερμανοί ετοιμάζονται για να φύγουν. Η ώρα της απελευθέρωσης... πλησιάζει άραγε;
- «Ας φύγουν πρώτα οι
ξένοι (σ.σ. Γερμανοί) να έρθει η
ελευθερία στην πατρίδα μας και μετά θα τα βρούμε μεταξύ μας . Έτσι πίστευα.
Σκατά θα τα βρούμε! Πάλι θα το φάμε μόνοι μας το κεφάλι μας έτσι που πάμε…»
- «Το θέμα είναι να φάμε
κανένα κεφάλι Γερμανού, πριν φάνε αυτοί το δικό μας».
- «Οι Γερμανοί θα φύγουν
για να μην αποκοπούν. Κοντά είναι η μέρα… Η Ιταλία έχει συνθηκολογήσει ήδη και
οι Σύμμαχοι προελαύνουν…»
- «Οι ξένοι όμως θα μας βάλουν
να χαλαστούμε πάλι μεταξύ μας. Τη βλέπω την καταστροφή να έρχεται».
- «Αμάν μωρέ σου έχει μείνει
από την Εκστρατεία της Μικρασίας. Μετά τη Σμύρνη, παντού καταστροφή βλέπεις!»
- «Δεν έχουν αντικρύσει
και λίγα τα μάτια μου. Θα δεις…»
- «Τι θα δω βρε. Υπάρχουν
θεσμοί, εκλογές, δημοκρατικά κόμματα…»
- «Υπήρχαν. Τώρα έχουμε
ξαναγυρίσει στον καιρό του Μαυροκορδάτου. Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Όταν
φύγουν οι Γερμανοί θα γίνει χαλασμός! Εκατόν είκοσι χρόνια χαράμι. Πάλι σε Ρώσικα
κι Εγγλέζικα κόμματα είμαστε χωρισμένοι. Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε ο αιώνας, έγιναν
δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, μα το ρωμαίικο τσερβέλο δεν άλλαξε! Το ίδιο άμυαλο,
ευκολόπιστο και φανατισμένο απόμεινε».
Θα μπορούσα να τελειώσω
λέγοντας απλά, ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!
Αλλά θέλω να τονίσω για άλλη
μια φορά πως ουδέποτε στην ιστορία οι φίλοι, σύμμαχοι και τώρα εταίροι μας δεν βοήθησαν
την Ελλάδα χωρίς αντάλλαγμα. Και πάντα το αντάλλαγμα στο τέλος η Ελλάδα το πλήρωνε
σε αίμα… Τώρα ζούμε έναν άλλον πόλεμο. Μπορεί τα όπλα πλέον να είναι μετοχές,
ομόλογα και δανεισμοί, αλλά να είστε σίγουροι πως κι αυτά σε αιματοχυσία θα
καταλήξουν.
Κι όπως διαβάσατε πάντα
στο τέλος χωριζόμασταν σε κόμματα και ιδεολογίες που μας επέβαλαν οι ξένοι. Από
τον Μαυροκορδάτο μέχρι τον Βενιζέλο και τώρα τον Παπανδρέου, οι Έλληνες εναπόθεσαν
τις ελπίδες τους για σωτηρία στους ξένους συμμάχους μας, και κάθε φορά αυτοί μας
πρόδιδαν μόλις εκπλήρωναν το δικό τους σκοπό. Και εμείς τρέχαμε από πίσω τους
πιστεύοντας τα λόγια τους και βάζοντας απέναντι μας τον ίδιο μας τον αδελφό, το
φίλο, τον Έλληνα. Εμείς καταστρέφαμε την πατρίδα μας και αυτοί γελούσαν. Γιατί άραγε ν’ άλλαξαν τώρα…
ΣΗΜ: Το μυθιστόρημα του
Θοδωρή Παπαθεοδώρου βασίζεται και σε αληθινά γεγονότα, τα οποία και αναφέρονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου