Στις επαφές που είχα με απλούς κατοίκους των δύο νησιών αφουγκράστηκα τα προβλήματα και τις αγωνίες τους για τη ζωή και το μέλλον του τόπου τους. Αν και στην ουσία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων και κατά συνέπεια με όλους τους Έλληνες, διαφέρουν οι… πηγές των προβλημάτων και βέβαια η λύση τους.
Μια σημαντική διαπίστωση που έκανα ήταν και στα δύο νησιά υπάρχει ένα ρεύμα μετοίκησης από τα μεγάλα αστικά κέντρα προς τα δύο νησιά.
Σε κάποιο ορεινό χωριό της Μυτιλήνης, η αλλαγή από την προηγούμενη επίσκεψή μου πραγματικά ήταν μεγάλη και προς το καλύτερο. Πολλά από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια είχαν ανακατασκευαστεί κάνοντας ακόμη πιο όμορφη την εικόνα του χωριού. Ρώτησα ένα ζευγάρι από το Παγκράτι που μετακόμισε εκεί, πως είναι τώρα η ζωή τους και μου απάντησαν και οι δύο «καλύτερη». Για τα προβλήματα που αντιμετώπισαν η απάντησή τους ήταν ακόμη πιο αφοπλιστική, «τα ίδια με αυτά που είχαμε και στην Αθήνα, αλλά εδώ έχουμε λιγότερο άγχος και περισσότερο χρόνο για να ασχοληθούμε δημιουργικά με άλλα πράγματα και να μην τα σκεπτόμαστε. Άλλωστε με την σκέψη και μόνο δεν λύνονται».
Συνάντησα μια γυναίκα ιδιοκτήτρια εστιατορίου σε ένα τουριστικό μέρος στο δυτικό μέρος του νησιού. Η επιχείρησή της βρισκόταν σε ένα μεγάλο ιστορικό μνημείο του νησιού. Η θέα του πραγματικά σε μάγευε. «Από μακριά, όμορφο είναι», μου απάντησε η κυρία. «Αν πας από κοντά θα απογοητευθείς». «Μα εγώ βλέπω πρασινάδα, γκαζόν, λουλούδια, αυτόματο πότισμα δίπλα από το μνημείο, προβολείς…», της είπα. Για δεύτερη φορά με προέτρεψε να πάω κοντά. Και έτσι πήγα και απογοητεύθηκα. Το μνημείο από την πλευρά που έβλεπα έμοιαζε καλοσυντηρημένο. Από πίσω όμως η εικόνα ήταν διαφορετική. Μια ταμπέλα από το υπουργείο Πολιτισμού ενημέρωνε ότι το μνημείο είχε πρόβλημα στατικότητας, για αυτό παρέμεινε κλειστό, η μπόχα από περιττώματα σκύλων, αλλά και ανθρώπων σου κόβε την ανάσα, ενώ οι τέσσερις από τους έξι προβολείς σπασμένοι. Όσον αφορά τα λουλούδια, τις πρασινάδες και το αυτόματο πότισμα, τα είχε τοποθετήσει η ίδια η ιδιοκτήτρια για να ομορφύνει τη θέα από το μαγαζί της.
Το πρόβλημα που μου εξιστόρησε ένας άλλος επιχειρηματίας σε ένα διπλανή ακόμη πιο γνωστή τουριστική περιοχή ήταν ότι το νησί είχε μόνο μια είσοδο και έξοδο και ακτοπλοϊκώς και από… αέρα! Εννοούσε ότι σε όλο το νησί υπάρχει σύνδεση με την υπόλοιπη Ελλάδα μόνο από το λιμάνι της Μυτιλήνης, όπου εκεί βρίσκεται και το αεροδρόμιο. Κατά συνέπεια η τουριστική κίνηση στο δυτικό μέρος του νησιού - στην αντίθετη πλευρά από την πόλη της Μυτιλήνης - ήταν πολύ μικρότερη καθώς ελάχιστοι κάνουν τον κόπο να διανύσουν 12 χιλιόμετρα για να φτάσουν εκεί… Μάλιστα όπως είπε κάποια μικρότερα καραβάκια που έκαναν διαδρομές από διπλανό χωριό μέχρι και στο Βόλο τα πολέμησαν οι… μεγαλοκαρχαρίες!
Ένα ακόμη πράγμα που προξένησε ευχάριστη έκπληξη ήταν σε ένα άλλο ορεινό χωριό κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες που είχαν πάρει οι κάτοικοι με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργήσει μικρά αξιοθέατα, μικρές γωνιές ξεκούρασης σε μέρη που κανείς θα προσπέρναγε χωρίς να ρίξει ματιά…
Όταν τους ρώτησα γιατί πλήρωσαν αυτοί για αυτές τις… δημιουργίες και δεν χρηματοδοτήθηκαν από το Δήμο η απάντησή τους με προσγείωσε ανώμαλα.
«Ποιος Δήμος. Τώρα με τον Καλλικράτη όλο το νησί είναι ένας Δήμος. Ποιος να προλάβει και ποιος να θυμηθεί να ασχοληθεί με το δικό μας το χωριό. Αν περιμέναμε από το κράτος να φτιάξει αυτά τα μικρά που φτιάξαμε εμείς το χωριό θα ερήμωνε»…
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι μέσα σε 5 χρόνια όσοι ασχολούνται με τις τουριστικές επιχειρήσεις, αναβάθμισαν τις υπηρεσίες τους, από συμπεριφορά μέχρι και τις παροχές τους με αποτέλεσμα να προσελκύουν όλο και περισσότερο κόσμο στο νησί τους. Και όσοι περισσότεροι τουρίστες έρχονται τόσα περισσότερα χρήματα αφήνουν…
Αυτά για σήμερα. Στο επόμενο μέρος θα αναφερθώ στην Σάμο και στο τρίτο και τελευταίο μέρος θα πω τις δικές μου εντυπώσεις, ενστάσεις και προτάσεις για τη ζωή στο νησί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου