Δεν είναι ώρα για νέα αφεντικά! (ή «Αρνήθηκα τη θέση του υπουργού για να μη γίνω κλέφτης, ψεύτης και τεμπέλης»)

Ο Οσκαρ Ολιβέιρα φοράει πάντα καπέλο Ελληνα καπετάνιου.

Με αφορμή ένα σχόλιο περί αντίδρασης και εισβολής των «αγανακτισμένων» στη Βουλή σας παραθέτω τη συνέντευξη του Όσκαρ Ολιβέιρα, ενός Βολιβιανού πολίτη που εδώ και 12 χρόνια συμμετέχει ενεργά σε ένα κίνημα άμεσης δημοκρατίας, που κατάφερε να ακυρώσει τα σχέδια των διεθνών τραπεζών και της κυβέρνησης της χώρας του το 1985 για ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων. «Τότε που θέλησαν να μας απαγορεύσουν να μαζεύουμε ακόμη και το νερό της βροχής», όπως ο ίδιος επισήμανε.

Η συνέντευξη του δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 13 Σεπτεμβρίου 2011 και την υπογράφει ο Άρης Χατζηγεωργίου.

Παρακάτω σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα που αξίζει να διαβάσετε για να καταλάβετε τα σχέδια που έχουν οι… φίλοι μας για την Ελλάδα, αλλά και πολλά ακόμη άκρως ενδιαφέροντα.

Ο Οσκαρ Ολιβέιρα έχει έξι παιδιά, δεν σπούδασε και αρνήθηκε δύο φορές τη θέση υπουργού που του πρότεινε ο πρόεδρος Μοράλες, «για να μη γίνει κλέφτης, ψεύτης και τεμπέλης».

Εχει επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα τα τελευταία 4 χρόνια και η μία από αυτές ήταν στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας στο «άπαρτο» Ομβριόκαστρο.

 «Από το 1985, η Βολιβία έζησε το δόγμα του σοκ που παραλύει τους πολίτες. Μια πολιτική που παραδίδει στις ξένες εταιρείες το σύνολο των φυσικών πόρων μιας χώρας. Κάτι ανάλογο συνέβη στην Αργεντινή. Μόνο που εκεί η κληρονομιά της χώρας πουλήθηκε, ενώ στη Βολιβία χαρίστηκε. Κάθε αντίδραση κατεστάλη, τα εργατικά συνδικάτα διαλύθηκαν. Ομως, ο λαός της Βολιβίας αντέδρασε τελικά στην ήττα που υπέστη από τις πολυεθνικές εταιρείες και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, οι οποίες κυριάρχησαν στο διάστημα 1982-2005, ενώ προηγουμένως εναλλάσσονταν δεξιές κυβερνήσεις με στρατιωτικές δικτατορίες».

«Πάντοτε υπήρχε κλίμα αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες, τους αγρότες και τις κοινότητες των ιθαγενών, το οποίο τελικώς αποσταθεροποιούσε τις κυβερνήσεις και οδηγούσε στις συνεχείς εναλλαγές τους. Φτάσαμε έτσι στο 2000, όταν κορυφώθηκε η προσπάθεια παράδοσης των φυσικών πόρων της χώρας, όπως συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα. Το τελευταία πράγματα που μπορούσαν να ιδιωτικοποιήσουν ήταν το νερό και ο αέρας. Ξεκίνησαν το 1997 στην πρωτεύουσα Λα Παζ και συνέχισαν το 1999 με τα δίκτυα ύδρευσης όλης της χώρας και παραχώρησή τους για 40 χρόνια».

Ο Όσκαρ περιγράφει τη συμφωνία με τις πολυεθνικές: «Ψηφίστηκε νόμος, βάσει του οποίου οι λογαριασμοί του νερού θα αυξάνονταν κατά 300%! Τα δίκτυα ύδρευσης των ιθαγενών θα έπρεπε να καταστραφούν. Ήταν μια τρομερή αντίφαση: από τη μία η παράδοσή μας, που θεωρεί το νερό ζωντανή ύπαρξη και πηγή ζωής, που ανήκει ταυτόχρονα σε όλους και σε κανέναν, και από την άλλη οι πολυεθνικές που το θεωρούν εμπόρευμα. Απαγόρευαν ακόμη και τη συλλογή του νερού της βροχής»...

Ο λαός όμως αντέδρασε: «Ενωθήκαμε οι αγρότες με τους ιθαγενείς, οι άνθρωποι από τις αστικές περιοχές, ακόμη και από τον τουρισμό, και δημιουργήθηκε το Συντονιστικό για την Υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής. Αναδείξαμε το γεγονός ότι κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να πληρώνει το 20% του εισοδήματός του για νερό, όταν διεθνείς κανονισμοί ορίζουν να μην ξεπερνά το 2%. Ανακαλύψαμε ότι ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Γούλφερσον, που στήριζε τα σχέδια των ιδιωτικοποιήσεων, πλήρωνε ο ίδιος για ύδρευση 17 δολάρια, όταν μια απλή οικογένεια στη Βολιβία θα έπρεπε να πληρώνει 25... Οι κινητοποιήσεις κράτησαν πέντε μήνες, από τον Δεκέμβριο του '99 μέχρι τον Απρίλιο του 2000. Ξεκίνησαν πολύ μαζικές διαδηλώσεις. Συγκεντρώθηκαν σε μια πλατεία όλοι οι «φουσκωμένοι» λογαριασμοί με το νέο τιμολόγιο και κάηκαν σε μεγάλη φωτιά. Μπήκαν οδοφράγματα σε κάθε δρόμο, μπροστά από κάθε πόρτα και στο τέλος γύρω από όλη την πόλη. Τις αποφάσεις λάμβαναν οι συνελεύσεις, στις οποίες μπορεί να συμμετείχαν από 30 έως 200.000 άτομα. Αρχηγοί δεν υπήρχαν.

Όμως αυτός ο αγώνας δεν ήταν ούτε ειρηνικός, ούτε αναίμακτος: «Στην αρχή με αδιαφορία. Μετά με κάθε μορφής επιθετικότητα. Κατηγόρησαν το Συντονιστικό ότι έχει σχέσεις με ναρκωτικά. Στις συγκρούσεις ενεπλάκη και ο στρατός. Είχαμε τέσσερις νεκρούς στην Κοτσαμπάμπα και έναν στη Λα Παζ. Εκατό άνθρωποι τραυματίστηκαν από σφαίρες και πολύ περισσότεροι χτυπήθηκαν και κατέληξαν στις φυλακές. Οκτώ μέρες μετά την ολοκληρωτική κατάληψη της πόλης, η κυβέρνηση υποχώρησε».

Τα οφέλη ήταν πολλά: «Αυτή ήταν η πρώτη συνέπεια. Τα σημαντικότερα ήταν άλλα: Πρώτον, ότι χτυπήθηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική, ενώ αναπτύχθηκε μια τεράστια κοινωνική δύναμη που κατάφερε να αλλάξει και την κυβέρνηση. Δεύτερον, ότι ο κόσμος πείστηκε πως κοινωνικό αγαθό εκτός από το νερό είναι και η ίδια η πολιτική, που δεν είναι ιδιοκτησία των πολιτικών».

Το τέλος πάντα είναι διαφορετικό όμως: «Η Ιστορία θα ήταν πολύ διαφορετική εάν τότε είχαν νικήσει η κυβέρνηση και οι διεθνείς τράπεζες. Δεν θα είχε γίνει πρόεδρος ο Εβο Μοράλες, δεν θα είχε γίνει η συνταγματική αναθεώρηση το 2009. Πιστεύω όμως ότι ο κόσμος επιθυμούσε ως τελικό στόχο την αυτοδιαχείριση των κοινωνικών αγαθών. Η κυβέρνηση Μοράλες επέλεξε την κρατικοποίηση. Και οι πολυεθνικές παραμένουν στη Βολιβία. Το σημαντικό είναι ότι ο κόσμος ήθελε να τελειώνει με τη διαμεσολάβηση, να δώσει νέο νόημα στην πολιτική. Ομως η πολιτική επανήλθε σταδιακά στα χέρια των κομμάτων».

Μίλησε και για την περίπτωση της Ελλάδας: «Η Ελλάδα μοιάζει με τη Βολιβία του 1985. Αυτό που ονομάζεται κυβέρνηση Παπανδρέου είναι απλώς ένα γραφείο διαπραγματεύσεων με τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Υποτιμά και αγνοεί τον κόσμο που είναι έτοιμος να οργανωθεί και να παλέψει για να μην αφήσει το παρόν και το μέλλον σκλαβωμένο».

Τι συμβούλευσε τον ελληνικό λαό: «Το σημαντικό είναι να μην είναι τόσο αργή η διαδικασία όπως στη Βολιβία. Δεν αξίζει στο λαό να υποφέρει τόσο... Πρέπει να καταλάβει ποιοι είναι οι πραγματικοί του εχθροί που κρύβονται πίσω από τον Παπανδρέου. Να δει ότι τα κόμματα δεν λειτουργούν ως θεσμοί αλλά σαν καρτποστάλ. Να δημιουργήσει νέους θεσμούς. Οσα συνέβησαν σε μας το 2000 δείχνουν ότι ο κόσμος μπορεί να νικήσει όσο δυνατός κι είναι ο εχθρός. Κυρίως να νικήσει το φόβο, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός».

Αυτό ακριβώς είναι το μυστικό λοιπόν. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξεπεράσει το φόβο, να καταλάβει ότι τίποτα δεν έχει να χάσει, γιατί όσα κατέκτησε θα του τα πάρουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Πρέπει να αγωνιστεί πέρα των κομμάτων και όσων προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν τον αγώνα του και να το παίξουν διαμεσολαβητές. Πρέπει να καταλάβει ότι εδώ διακυβεύεται το μέλλον το δικό του και των παιδιών του και μόνο αυτός μπορεί να το ορίσει.

Βέβαια στην Ελλάδα ο λαός δεν έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά περιμένει από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα συνδικάτα, τις ομοσπονδίες εργατών να παίξουν τον μεσολαβητή. Και αυτοί συνδιαλέγονται με αφηρημένες έννοιες και αόριστες ιδεολογίες. Και στο τέλος υποχωρούν γιατί και αυτοί υπηρετούν το ίδιο σύστημα. Και όπως τόνισε και ο Ολιβάρες στην συνέντευξη το θέμα δεν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στον καπιταλισμό ή στον σοσιαλισμό, αλλά να αγωνιστούμε όλοι μαζί με βάση την καθημερινότητα που επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας.

Ας μην διαλέξουμε λοιπόν απλά ένα νέο αφεντικό, αλλά ας γίνουμε εμείς αφεντικά των εαυτών μας…

ΣΗΜ: Τη συγκεκριμένη συνέντευξη μπορεί να τη διαβάσετε ολόκληρη στην εξής διεύθυνση: http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=30924

Επίσης να σημειωθεί ότι εγώ την ανακάλυψα στο gerogriniaris.blogspot.com. όπου μπήκα να διαβάσω τα 112 ψέμματα της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Ο τίτλος: «Αρνήθηκα τη θέση του υπουργού για να μη γίνω κλέφτης, ψεύτης και τεμπέλης»,  είναι ο τίτλος της συνέντευξης στην "Ε" και απλά τον δανείστηκα γιατί μια πρόταση τα λέει όλα...