Είναι σίγουρο πως η ζωή στο νησί είναι δύσκολη. Είναι δύσκολη για όσους γεννήθηκαν μεγάλωσαν και επέλεξαν να μείνουν στον τόπο τους. Οφείλουν όσοι μένουν σε νησιά να πάρουν πρωτοβουλίες που θα τους βοηθήσουν για να κάνουν την επιβίωσή τους πιο εύκολη μια και η κεντρική εξουσία του κράτους αδυνατεί να τους καλύψει τις ανάγκες τους. Πρώτον και πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα ρεύμα μετοίκησης από τα αστικά κέντρα προς την περιφέρεια και κατά συνέπεια προς τα νησιά. Όσο δύσκολο ήταν κάποτε για έναν επαρχιώτη, που αναγκάζονταν να πάει στην Αθήνα για να δουλέψει και δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στην χαοτική ζωή της πόλης, τόσο δύσκολο είναι και για έναν αστό να ενσωματωθεί σε μια κλειστή κοινωνία. Στην πραγματικότητα όταν σε ένα νησί αυξάνεται ο πληθυσμός αυτόματα αυξάνεται και ο κύκλος εργασιών. Δηλαδή οι νέοι κάτοικοι εκεί θα δουλεύουν, εκεί θα τρώνε εκεί θα ξοδεύουν. Άρα οφείλουν οι ντόπιοι να αγκαλιάζουν τους νέους συγκάτοικους και να μην τους αφήνουν στο περιθώριο. Οφείλουν να τους κάνουν ενεργούς κατοίκους και να μην τους θεωρούν ξένους.
Δεύτερον και επίσης σημαντικό είναι οι ίδιοι κάτοικοι να στηρίζουν τις τοπικές επιχειρήσεις. Όσο πιο πολύ στηρίζεται μια επιχείρηση τόσο αυτή θα μπορεί να μειώσει τις τιμές της και να κάνει προσφορές…
Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση πρέπει και οι επιχειρηματίες να κινηθούν στον ίδιο άξονα του δίνω και παίρνω. Όσο ένας επιχειρηματίας συγκρατεί τις τιμές του τόσο πιο πολλοί θα αγοράζουν. Όσο ένας επιχειρηματίας φροντίζει να προσελκύσει τον μόνιμο κάτοικο και να μην αδιαφορεί για αυτόν τόσο πιο μεγάλο θα είναι το κέρδος του. Είναι κάκιστη η νοοτροπία από ένα παντελόνι και ένα κιλό ντομάτες που θα πουλήσει πιο ακριβά σε έναν τουρίστα να περιμένει κάποιος να χτίσει μια βίλα.
Στο κομμάτι του τουρισμού, θα πρέπει τους κάτοικους του νησιού να τους ενδιαφέρει πως θα ικανοποιήσουν κάθε απαίτηση ενός τουρίστα και όχι να περιμένουν από τον τουρίστα να συμμεριστεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νησιώτες. Ένας τουρίστας πάει διακοπές για να αποφορτιστεί από τα όποια βάρη κουβαλάει 12 μήνες και θέλει τις 10-15 μέρες ξεκούρασης να έχει όσες περισσότερες παροχές. Εκτός δηλαδή από τις φυσικές ομορφιές ενός τόπου, τα ιστορικά μνημεία και την παράδοσή του, ο επισκέπτης έχει κι άλλες ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν από επιχειρηματικό κόσμο στην πιο άρτια μορφή.
Οι συγκοινωνίες στα περισσότερα νησιά είναι σε μαύρα χάλια. Σε πολλές περιπτώσεις θυμίζουν μονοπώλιο. Μια οικογένεια πρέπει να προγραμματίσει 4-5 μήνες πριν τις διακοπές της και να κλείσει εισιτήρια ακτοπλοϊκώς. Αεροπορικά τα εισιτήρια βγάζουν φλόγες, αφού πήγαινε – έλα μια 4μελή οικογένεια θέλει 1000 ευρώ, την ίδια ώρα που με 1000 ευρώ πηγαίνεις στη Βαρκελώνη και μένεις σε ξενοδοχείο 4 αστέρων…
Ακόμη όμως και διοικητικά είναι αδύνατον να λειτουργήσουν όταν για να επικοινωνήσουν με υπηρεσίες του νομού θα πρέπει πρώτα να επισκεφθούν τον Πειραιά για να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους.
Κάτι που συναντά κανείς σε πολλά νησιά είναι η άσχημη εικόνα του λιμανιού και των χώρων γύρω από αυτό. Το λιμάνι και τα μαγαζιά που το περιβάλλουν είναι η βιτρίνα ενός νησιού και είναι απαράδεκτο να είναι απεριποίητο και εγκαταλελειμμένο.
Τα περισσότερα νησιά αποτελούν τουριστικές ζώνες και οφείλουν να λειτουργούν βάση αυτού του σκεπτικού. Οφείλουν να είναι ανοιχτά όλες τις ημέρες και σχεδόν όλες τις ώρες κατά την τουριστική περίοδο.
Αν όλα αυτά τα θεωρούν κάποιοι αυτονόητα σας πληροφορώ ότι υπάρχουν πολλά που κάποιοι τα αγνοούν. Πολλά από αυτά τα συνάντησα σε δύο από τα μεγαλύτερα νησιά της Ελλάδας, τη Μυτιλήνη και τη Σάμο. Είναι σίγουρο πως πολύ περισσότερα προβλήματα έχουν οι άνθρωποι ήρωες που κατοικούν στα ελληνικά νησιά. Πάνω από όλα όμως οφείλουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους, το σπίτι τους, τον τόπο τους. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν βάλουν στην άκρη το ατομικό συμφέρον και κοιτάξουν γύρω τους…
Η Ελλάδα τους έχει ανάγκη και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούν με την καλή έννοια προς όφελος του τόπου τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου