Κάθε χωρισμός μοιάζει με τον θάνατο. Ό,τι χωρισμός να είναι αυτός. Μεταξύ δύο συντρόφων, δύο φίλων, δύο συνεργατών, δύο συναδέλφων. Και ο θάνατος πονάει πολύ. Πολύ περισσότερο όταν ο άλλος είναι και όλα τα άλλα μαζί. Όταν βρίσκεσαι στο ίδιο χώρο καθημερινά για 4 χρόνια, όταν μιλάς, γελάς, μοιράζεσαι τις λύπες, τις χαρές, τις αγωνίες με κάποιον, η απουσία του γίνεται απώλεια. Τέτοια απώλεια την έχω ξαναζήσει με έναν από τους καλύτερους μου φίλους, τον Γιώργο, αλλά μετριάστηκε γιατί η φιλία μας εδώ και 17 χρόνια κρατάει γερά. Το σημερινό πονάει περισσότερο γιατί η απώλεια κρύβει βαθιά μέσα της και αποτυχία, καθώς αυτή η σχέση είχε και τη μορφή μαθητή και δασκάλου. Και σήμερα ο δάσκαλος απέτυχε! Απέτυχε να δώσει στον μαθητή του αυτά τα εφόδια, που θα τον έκριναν απαραίτητο και στους υπόλοιπους. Ίσως να φταίει και ο μαθητής, καθώς η μάθηση μεταδίδεται, αλλά και αναζητείται. Βέβαια τα πάντα είναι υποκειμενικά. Όταν ο μαθητής κριθεί από τον δάσκαλό του μπορεί το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό, από αυτό όταν κριθεί από άλλους. Για τον δάσκαλο μετράνε εκτός από τη γνώση, και όλα τα άλλα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα του μαθητή. Για τους άλλους μετράει μόνο η γνώση. Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος κρίση. Ξέρω ότι ο δάσκαλος τα έχει καλά με τον εαυτό του και ότι εμπιστεύεται απόλυτα τον μαθητή του. Όποια απόφαση κι αν πάρει, όποιο δρόμο κι αν τραβήξει, γιατί ξέρει ότι στο τέλος ο μαθητής του θα πετύχει. Γιατί τον ξέρει περισσότερο και καλύτερα. Μπορεί ο μαθητής να μη γνωρίζει τα πάντα, αλλά έχει άλλα προσόντα για να εξισορροπήσει τις αδυναμίες του. Έχει διάθεση, πείσμα, εργατικότητα, επιμονή και προπάντων συνέπεια. Αυτή η συνέπεια με κράτησε «ζωντανό» άλλωστε όταν ήμουν εγώ στη θέση του μαθητή και ήρθε ο Αντώνης σε μία ανάλογη περίπτωση και μου άνοιξε το δρόμο για τη συνέχεια… Τα λόγια του έμειναν για πάντα τυπωμένα στο μυαλό μου «Θοδωράκη, δεν χρειάζεται να κλαις και να στεναχωριέσαι, έχεις τόσο μεγάλη δίψα και είσαι τόσο συνεπής, που δεν θα χαθείς». Και δεν χάθηκα… Όπως και δεν θα χαθεί ο τωρινός μαθητής γιατί διαθέτει περισσότερα και ας μην φαίνονται με το καλημέρα!
Όλοι μας σε μία ανάλογη περίπτωση θα νιώθαμε προδομένοι. Λογικό και απόλυτα δικαιολογημένο! Όταν καταλαγιάσει η οργή ο μαθητής θα πρέπει να αναλογιστεί αν νιώθει προδομένος από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό έχει σημασία, ο εαυτός και όχι οι άλλοι…
Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο μαθητής είναι ότι δεν έχει σε κανέναν να αποδείξει τίποτα, παρά μόνο στον εαυτό του. Όπως είχε πει και σε μένα, ένας από τους δασκάλους μου, ο Μάνος Μανουσέλης, «ότι κάνεις, το κάνεις για τον εαυτό σου και για κανέναν άλλον». Αυτό ακριβώς ισχύει. Αν ο μαθητής τα έχει καλά με τον εαυτό του δεν χρειάζεται να αναζητά λόγους από τους άλλους. Ο μαθητής που τα έχει καλά με τον εαυτό του δεν ψάχνει δικαιολογίες από τρίτους. Σηκώνει το κεφάλι του και προχωρά, είτε ευθεία, είτε δεξιά, είτε αριστερά. Δεν στέκεται, προχωρά μπροστά… Ο δάσκαλος είναι υπερήφανος για τον μαθητή του. Ελπίζω και ο μαθητής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου