Άλλαξε εσύ, να αλλάξουμε τον κόσμο!

Παρατηρώ τόσες μέρες τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και για την Ελλάδα. Διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, βία και αίμα. Συνέδρια, συναντήσεις, κρίσεις, επικρίσεις και κουρέματα. Συνεχίζω να είμαι κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται, αντιλαμβάνομαι όμως πλέον πως βρισκόμαστε σε μια φάση που μόνο με τη βία μπορούν να επιβληθούν οι μεν στους δε. Οι μεν τη βία την ονομάζουν επανάσταση και οι δε τη βία την ονομάζουν τήρηση της τάξης. Η βία είναι αναγκαία όταν ζητάμε να αλλάξει η κοινωνία, χωρίς να αλλάξουμε εμείς. Το σίγουρο είναι πως αυτός ο τόπος έτσι κι αλλιώς χρειάζεται αλλαγή. Για να αλλάξει ο τόπος όμως χρειάζεται να αλλάξουν και αυτοί που κατοικούν σε αυτόν. Ο λαός δηλαδή. Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι μας! Χρειάζεται να αλλάξουμε νοοτροπία, σκέψη και αντίδραση.

 Δεν μπορεί ο πολιτικός κόσμος να ζητά ο λαός να αλλάξει, όταν ο ίδιος μένει ξύλινος, ψεύτικος και ματαιόδοξος. Δεν μπορεί ο λαός να ζητά ο πολιτικός να αλλάξει, όταν ο ίδιος ψηφίζει τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια κόμματα, τα ίδια πολιτικά συστήματα. Γενικότητες θα μου πείτε… Αν όμως τα δούμε στην καθημερινότητα μας θα γίνει αντιληπτό ότι για να αλλάξει η κοινωνία, απαιτείται οι αλλαγές να γίνουν από όλα τα μέρη που τη συνθέτουν.

• Ξοδεύεις και σκορπάς αλόγιστα, αλλά βρίζεις και κατηγορείς το κράτος για οικονομικές ατασθαλίες
• Επιδεικνύεις με έπαρση τα πλούτη σου, αλλά καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που ο κακοποιός στα έκλεψε.   
• Δεν σέβεσαι εσύ ο ίδιος τη δουλειά του, αλλά σου κακοφαίνεται όταν το αφεντικό σου κάνει περικοπές, και απολύσεις.
• Πετάς σκουπίδια σου στο δρόμο από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου, αλλά φωνάζεις για τον γείτονα που δεν κάνει ανακύκλωση.
• Δεν μαζεύεις τις ακαθαρσίες του σκύλου σου, αλλά σου φταίνε οι άλλοι που δεν είναι φιλόζωοι.
• Κάνεις σφήνες και τρέχεις με το αυτοκίνητο σου, αλλά αποκαλείς ατζαμή τον άλλο που πετάχτηκε από το στενό.
• Κλέβεις μια θέση πιο μπροστά στην ουρά που περιμένεις, αλλά αποκαλείς τεμπέλη τον δημόσιο υπάλληλο που κοιτάζει πώς να κλέψει κανά 5λεπτο και να πάει πιο νωρίς στο σπίτι του.
• Κοιτάς με κάθε τρόπο να φοροδιαφύγεις, αλλά κατηγορείς το κράτος ότι σε κλέβει.
• Δεν ζητάς και δεν παίρνεις την απόδειξη, αλλά λες φοροφυγά τον ελεύθερο επαγγελματία.
• Δίνεις φακελάκι στον γιατρό, αλλά κατηγορείς το κράτος για τις παροχές στη δημόσια υγεία.
• Χτυπάς και βρίζεις τα παιδιά σου, αλλά απαιτείς αυτοδικία για τον βιαστή που κακοποιεί.
• Φέρεσαι βίαια στον αλλοδαπό που μένει δίπλα σου, αλλά απαιτείς συμπόνια και κατανόηση από τα άλλα κράτη για τα δικά σου λάθη.
• Στο όνομα του χριστιανισμού λοιδορείς, καταστρέφεις, σκοτώνεις, αλλά καταδικάζεις τον αλλόθρησκο που στο όνομα του δικού του Θεού κάνει τα ίδια.
• Καις τα δάση και βρωμίζεις τη θάλασσα, αλλά βρίζεις τους τουρίστες που δεν έρχονται στη χώρα σου.
• Κάνεις επεισόδια και χουλιγκανισμούς στα γήπεδα για να στηρίξεις την ομάδα σου, αλλά μιλάς για διεφθαρμένο ποδόσφαιρο, όταν σε στήνουν για να στηρίξουν τις τσέπες τους.
• - Βρίζεις κατηγορείς τους θεσμούς του κράτους, αλλά απαιτείς από το κράτος να σεβαστεί τα θεσμοθετημένα δικαιώματα σου.

Θα μπορούσα να βρω τόσα κι άλλα τόσα παραδείγματα από τις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής που δείχνουν ότι η ζωή μας, η κοινωνία που ζούμε διαμορφώνεται από τις δικές μας επιλογές. Και κάθε επιλογή επιφέρει και τις ανάλογες επιπτώσεις. Είναι κάτι σαν την αντιμεταθετική ιδιότητα που μαθαίνουμε στα μαθηματικά. Αν θέλουμε να αλλάξουμε το αποτέλεσμα οφείλουμε να αλλάξουμε τους όρους.
Αν αλλάξουμε όλοι μας, η αλλαγή στην κοινωνία θα έρθει ειρηνικά. Ουτοπικό ακούγεται. Τουλάχιστον ας αλλάξουμε οι περισσότεροι, για να αποφύγουμε όσο περισσότερη βία.

Ναι, λοιπόν, να αλλάξει η κοινωνία, ας αλλάξουμε πρώτα εμείς!

Γιατί αν περιμένουμε να αλλάξουν πρώτα οι άλλοι θα μείνουμε στην αναμονή.