Ενας ύμνος όχι εθνικός, προσωπικός…

Θα μπορούσε να είναι ο νέος μας εθνικός ύμνος, η καλύτερα ένας προσωπικός ύμνος, μιας και ο Υμνος εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού ειδικά τις ημέρες που ζούμε είναι ίσως οι μόνοι που μας κάνουν να ορθώνουμε για λίγο το εθνικό μας ανάστημα.
Ειδικά η 3η και η 4η στροφή,
(Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
«έλα πάλι», να σου πει.

Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.),
εκφράζουν απόλυτα τον εσωτερικό κόσμο του Ελληνα, που θέλει να σηκωθεί και να φωνάξει, αλλά τον σκιάζει, όπως λέει και ο ποιητής, η φοβέρα.
Η φοβέρα να χάσει όσα με κόπο απόκτησε, η φοβέρα να δει τα παιδιά του να στερούνται όσα ο ίδιος στερήθηκε ως παιδί, η φοβέρα να χάσει τη δουλειά του, το σπίτι του. Όλα περνούν από το μυαλό του Ελληνα. Για κάποιους όμως υπάρχει η φοβέρα του ξεβολέματος.
Ακριβώς για αυτό το ξεβόλεμα μιλάει και το τραγούδι “Je veux” της Ζαz.
Γιατί τις σουίτες, τα πανάκριβα κοσμήματα και οι λιμουζίνες που αποκηρύσσει αναζητούν οι νεοέλληνες μπρούκληδες, οι φραγκάτοι φιγουρατζήδες, οι 50 άρηδες βλαχοεργολάβοι που σε μια νύχτα εκμεταλλευόμενοι τους πεινασμένους αλλοδαπούς έγιναν αφεντικά. Και οι άλλοι που ξέχασαν από πού ξεκίνησαν και έγιναν οι χειρότεροι βρυκόλακες και πίνουν το αίμα ανθρώπων για να αποδείξουν την υποτέλεια στους αφέντες τους για μια χούφτα δολάρια παραπάνω. Αυτοί χρειάζονται τις πολυτέλειες για να ομορφύνουν την ανέραστη ζωή τους.
Γιατί οι περισσότεροι από τους Ελληνες που γνωρίζω εγώ και συναναστρέφομαι θέλουν αγάπη, χαρά, καλή διάθεση. Δεν χρειάζονται τα χρήματα για να είναι ευτυχισμένοι. Δεν χρειάζονται τα χρήματα γιατί είναι ελεύθεροι.
Ξέρουν να αγαπούν χωρίς άλλο συμφέρον, ξέρουν να ζουν χωρίς να ποδοπατούν τους άλλους. Δεν υποκρίνονται και λένε τα πράγματα με το όνομά τους, δέχονται τις ευθύνες και ιδρώνουν για να τα φέρουν βόλτα.
Για όλους αυτούς το “je veux” είναι ένας άλλος ύμνος. Ο προσωπικός τους ύμνος.