Η περιπέτεια που έζησα το τελευταίο δίμηνο με τον πατέρα μου με δίδαξε πολλά πράγματα. Κυρίως η προχθεσινή ημέρα(11/4), που βρέθηκα στο Ιπποκράτειο μαζί με τον πατέρα μου για να υποβληθεί σε αγγειοπλαστική. Από τις 7.30 το πρωί βρεθήκαμε στο διάδρομο του 4ου όροφου έξω από τη μονάδα εμφραγμάτων. Εκεί «παρέα» με καμιά άλλους 30 ασθενείς και συνοδούς περιμέναμε να αρχίσουν οι επεμβάσεις. Από άλλη πρόσφατη εμπειρία γνωρίζαμε και οι δύο μας ότι η όλη διαδικασία θα έπαιρνε μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι. Είχαμε μπροστά μας ένα γεμάτο εφτάωρο. Ηδη μετά τα πρώτα 60’ άρχισαν οι πρώτες μουρμούρες… Ερωτήματα «μα που είναι οι γιατροί», «γιατί μας έφεραν από τόσο πρωί», «γιατί δεν έχουν περισσότερες καρέκλες» και συζητήσεις του τύπου «Α! εγώ τον ξέρω τον γιατρό», «είμαι συνάδελφος του», «συγχωριανός του» και άλλα τόσα… ελληνικά έδιναν και έπαιρναν. Κατά τις 8.30 εμφανίστηκαν οι γιατροί και οι άρχισε η προετοιμασία των ασθενών…
Η μουρμούρα βέβαια δεν σταμάτησε, απλά άλλαξε… τροπάριο. «Γιατί πήρε αυτόν πρώτο», «Θα έδωσε φακελάκι» και ακόμη χειρότεροι ψίθυροι έδιναν και έπαιρναν…
Τα λεπτά μετά τις δύο ώρες άρχισαν πλέον να κυλούν πιο… αργά οι πρώτοι ασθενείς έβγαιναν από το χειρουργείο για να μπουν οι επόμενοι η διαδικασία κυλούσε κανονικά το ίδιο και η μουρμούρα βέβαια. Νοσοκόμοι, φορείς, διοικητικοί και γιατροί όποτε περνούσαν δέχονταν ερωτήσεις, σχόλια, παρατηρήσεις. Μπορώ να πω ότι κυρίως οι γιατροί δέχονταν τα πάντα με ένα χαμόγελο. Ε! πρωί έλεγα από μέσα μου είναι ακόμη αντέχουν τα νεύρα τους. Σε αντίθεση με τα δικά μας που όσο περνούσε ο χρόνος τόσο πιο πολύ αυξανόντουσαν, καθώς όλοι μας θέλαμε να τελειώσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να πάμε σπίτια μας.
Όμως δεν άργησε η πρώτη ανωμαλία στην όλη διαδικασία. Μια ανωμαλία για την οποία δεν ευθυνόταν κάποιος γιατρός, νοσηλευτής ή άλλος άνθρωπος του νοσοκομείου, απλά η μοίρα ενός ασθενή. Σε κάποιο βαρύ περιστατικό λοιπόν και ενώ είχαν τοποθετηθεί επτά στεντ σε κάποιο ασθενή κατά τη διάρκεια της επέμβασης υπήρξε μια επιπλοκή που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή του.
Τελικά ο γιατρός «έβαλε τα δυνατά του» γλίτωσε τον άνθρωπο με τραχειοτομή και διασωληνομένο… Αλλά όπως είπε και η γυναίκα του ασθενή: «Πέσαμε στο ποτάμι, αλλά καταφέραμε να πηδήξουμε έξω».
Η ώρα είχε φτάσει 12.30 το μεσημέρι και ο πατέρας μου ήταν στην αναμονή. Ηλπιζα ότι πάλι κατά τις 2.30 μ.μ. θα είχαμε τελειώσει.
Τότε ήρθε το δεύτερο περιστατικό. Μια κοπελίτσα με τρύπα στην καρδιά, που για 27 χρόνια το αγνοούσε, μετά από 2 ώρες στα χέρια του γιατρού, οι καθημερινές αδυναμίες, υπνηλίες και τα συχνά λιποθυμικά επεισόδια θα αποτελούσαν παρελθόν…
Κατά τις 4.30 και ενώ ο πατέρας μου παρέμενε στην αναμονή ήρθε το τρίτο περιστατικό. Κατά την ώρα της αγγειοπλαστικής ο ασθενής παθαίνει ανακοπή αλλά ο γιατρός καταφέρνει πάλι να κάνει το… θαύμα του και ο ασθενής βγήκε ζωντανός από το χειρουργείο.
Μετά τα τρία άκρως σοβαρά και επικίνδυνα περιστατικά, ήρθε η ώρα του πατέρα μου. Μπροστά στα προηγούμενα η περίπτωση του πατέρα μου έμοιαζε με επίσκεψη στον οδοντίατρο για μια απλή απονεύρωση…
Παρόλα αυτά μετά το τέλος της επέμβασης κατά τις 7 το απόγευμα, ζήτησα να δω τον γιατρό για να με ενημερώσει πιο διεξοδικά.
Όταν αντίκρισα τον γιατρό στα μάτια μου ήταν ένας μικρός Θεός, όχι μόνο για τα όσα προηγουμένως είχε κάνει σώζοντας τρεις συνανθρώπους μας, αλλά για την όλη εμφάνισή του και συμπεριφορά του. Ενας άνθρωπος άπλος, ευγενικός, χωρίς το παραμικρό ίχνος υπεροψίας, χωρίς να βαριέται μου ανέλυσε τι ακριβώς έκανε και τι πρέπει να κάνει ο πατέρας μου στη συνέχεια για να κερδίσει περισσότερα χρόνια ζωής. Κι όλα αυτά χωρίς να του δώσω φακελάκι.
Και μετά από όλα αυτά ο γιατρός έφυγε για να συνεχίσει τις επεμβάσεις μέχρι τις 9 το βράδυ, αβίαστα με το ίδιο χαμόγελο στο πρόσωπο από τις 8.30 το πρωί. Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε το πρότυπο του επιστήμονα, του καθηγητή, του ανθρώπου…
Σε αντίθεση με όλους εμάς που απλά θέλαμε να πάμε το γρηγορότερο στο σπίτι μας, με όλους εμάς που αν μας πουν να κάνουμε κάτι έξτρα στη δουλειά μας στραβώνουμε σαν να μας βάζουν σε καταναγκαστικά έργα, με όλους εμάς που εκτός από τα βασικά δεν φροντίσαμε να διευρύνουμε τα όρια της παιδείας μας παρά μόνο ξέρουμε να κατηγορούμε και να μειώνουμε τους δίπλα μας για να φανούμε εμείς καλύτεροι…
ΥΓ. Την επόμενη ημέρα ο ίδιος γιατρός, αφού επισκέφθηκε τους ασθενείς του, συνοδευόμενους από καμιά 10αρια άλλους γιατρούς ειδικευόμενους που τους μάθαινε τα μυστικά της επιστήμης του, ενημέρωσε τους συνοδούς των ασθενών, μας χαιρέτησε με το ίδιο χαμόγελο που μας είχε υποδεχθεί, για να πάει να διδάξει στους φοιτητές της Ιατρικής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου