Μία ημέρα ένας πλούσιος άντρας πήρε τον γιο και πήγαν ένα ταξίδι σε κάποιο χωριό, για να του δείξει πως ζουν οι φτωχοί άνθρωποι.
Πέρασαν κάποιες μέρες φιλοξενούμενοι μιας πολύ φτωχής οικογένειας. Κατά την επιστροφή τους από το ταξίδι ο πατέρας ρώτησε τον γιο του για τις εντυπώσεις του από τη φτωχική ζωή των ανθρώπων που τον φιλοξένησαν!
«Πραγματικά μπαμπά με εντυπωσίασε η ζωή αυτών των ανθρώπων», είπε ο μικρός, προκαλώντας το ενδιαφέρον του πατέρα του, που του ζήτησε περαιτέρω εξηγήσεις…
Ο μικρός άρχισε να συγκρίνει τη δική τους ζωή με τη ζωή των φτωχών ανθρώπων.
«Εμείς έχουμε ένα σκυλί και αυτοί είχαν τέσσερα. Έχουμε μια πισίνα στη μέση του κήπου μας και έχουν ένα ρυάκι που συνεχίζει και έξω από το χωριό τους. Εμείς έχουμε βάλει φώτα κήπου για να βλέπουμε το βράδυ που καθόμαστε έξω, ενώ αυτούς τους φωτίζουν τα αστέρια. Το μάτι μας σταματάει στην τοίχο της αυλής μας, ενώ αυτοί κοιτούν το απέραντο του ορίζοντα. Εμείς στην ουσία ζούμε σε ένα κομμάτι γης μέσα στην πόλη, ενώ η δική τους ζωή βρίσκεται μέσα σε ένα ατελείωτο τοπίο. Εμείς αγοράζουμε τη τροφή μας, ενώ αυτοί παράγουν μόνοι τους τη δική τους. Εμείς για να προστατευτούμε έχουμε χτίσει τείχη γύρω από το σπίτι μας, και αισθανόμαστε ασφαλείς μόνο όταν κλειδωνόμαστε μέσα στο σπίτι μας και βάζουμε σε λειτουργία το συναγερμό, ενώ αυτούς τους προστατεύουν οι φίλοι τους».
Ο πατέρας έμεινε άφωνος από το συλλογισμό του μικρού οποίος συμπλήρωσε: «Ευχαριστώ μπαμπά που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε στην πραγματικότητα»!
Αυτή η μικρή και απλοϊκή ιστορία, που τη δανείστηκα από το blog του Paolo Coelho μοιάζει να είναι ουτοπική στην εποχή που ζούμε, αλλά κρύβει μέσα της μια αλήθεια κυρίως για εμάς τους Ελληνες…
Είναι αλήθεια πως το κύμα εσωτερικής μετανάστευσης που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια έφερε πολλούς ανθρώπους στα αστικά κέντρα. Ανθρώπους που αναζητούσαν μια ευκαιρία να γίνουν, να νιώσουν πλούσιοι…
Άφησαν λοιπόν περιουσίες να ρημάξουν στα χωριά τους και ήρθαν στις πόλεις να ζήσουν το όνειρο. Είναι αλήθεια πως ελάχιστοι έζησαν το όνειρο και έγιναν πλούσιοι, κάποιοι άλλοι πιο πολλοί από τους… ελάχιστους «ένιωσαν» πλούσιοι και οι περισσότεροι έσπασαν τα μούτρα τους, τα μάζεψαν και γύρισαν «ηττημένοι» στα χωριά τους. Στις μέρες που ζούμε όμως τα πράγματα άλλαξαν. Η ψευδαίσθηση των… πλουσίων ή καλύτερα των νεόπλουτων διαλύθηκε πλέον και εκτός από τους «ελάχιστους», οι άλλοι «αστοί» βράζουμε στην κόλαση για να μπορέσουμε να βγάλουμε πλέον τα απαραίτητα δουλεύοντας διπλά και τριπλά πολλές φορές. Τα ακριβά ρούχα, γούστα, αυτοκίνητα και ακίνητα αποτελούν πλέον και πάλι όνειρα, μόνο που τώρα είναι… άπιαστα. Την ίδια ώρα αυτοί που επέστρεψαν στις ρίζες τους νωρίτερα και αποφάσισαν να βάλουν πλάτες αξιοποιώντας την περιουσία τους είναι οι πραγματικά κερδισμένοι γιατί έχουν μάθει να ζουν με τα λιγότερα αλλά με τα σίγουρα, έχοντας όμως αποκτήσει μια ποιότητα στη ζωή τους, που δύσκολα τη συναντάς στις μεγαλουπόλεις. Ζουν σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς, οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι πολύ περισσότερες, ενώ η αίσθηση ασφάλειας ακόμη στα μέρη αυτά είναι ιδιαίτερα αυξημένη.
Ανάμεσα τους βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που δεν τα κατάφεραν ούτε εδώ, ούτε εκεί, αλλά παντού και πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και όπως λένε και οι Γάλλοι, c’ est la vie…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου