Εδώ και μία εβδομάδα βρίσκομαι στη Μυτιλήνη γενικώς, και ειδικώς στην Αγιάσο, ένα ορεινό χωριό που βρίσκεται στα 600 μ. ύψος λίγο χαμηλότερα από τον Προφήτη Ηλία το ξωκλήσσι που βρίσκεται στην κορυφή του Ολύμπου, του ψηλότερου βουνού του νησιού. Η Αγιάσος είναι ένα καταπράσινο χωριό γεμάτο με πλατάνια, παραδοσιακά σπίτια και την Εκκλησιά της Παναγίας με την εικόνα της Αγίας της Σιών, που μετέφερε από την Ιερουσαλήμ ο μοναχός Αγάθων που αποτελεί και το βασικότερο λόγο που το χωριό δέχεται πολλούς επισκέπτες όλο το χρόνο. Είχα ξαναρθεί πριν πέντε περίπου χρόνια, καθώς είναι ο τόπος καταγωγής της γυναίκας μου, και παρόλο τη φυσική ομορφιά του χωριού είχα απογοητευθεί από την μεγάλη ερημοποίηση του χωριού, με πολλά σπίτια εγκαταλελειμμένα, και αρκετά μαγαζάκια κλειστά.
Τώρα η εικόνα του χωριού σε αντίθεση με την γενικότερη κατάσταση της χώρας δείχνει καλύτερη. Πολλά από τα μισογκρεμισμένα σπίτια όχι μόνο έχουν ανακαινισθεί αλλά κυρίως κατοικούνται. Πολλοί άνθρωποι από τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο και άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας κυρίως, αγοράζουν σπίτια και περνούν αρκετές ημέρες του χρόνου μένοντας στο χωριό. Εδώ ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός. Αν και βαθιά πολιτικοποιημένοι, αριστεροί στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, δεν φαίνεται να τους αγγίζει η μανία της κρίσης. Όχι ότι δεν ανησυχούν, αλλά το αντιμετωπίζουν πιο ψύχραιμα. Εδώ οι άνθρωποι δεν νοιάζονται να πλουτίσουν σε μία νύχτα, ούτε είναι μεγαλομανείς. Μάχονται για το καθημερινό ψωμί τους, και για τα άλλα έχει ο Θεός. Ακόμη χαμογελούν και λένε απλόχερα την καλημέρα τους. Ακόμη και μένα τον ξένο με χαιρετούν καλόκαρδα, αφού βέβαια δεν μπλέκομαι στα ενδοοικογενειάκα τους, γιατί δεν με ενδιαφέρουν. Εχω εικόνες που πραγματικά με ανατρίχιασαν. γιατί τις είχα ξεχάσει. Ενας παππούλης έσκυψε και πρόσφερε μια καραμέλα στον τρίχρονο γιο μου. Όταν του είπα ότι ακόμη δεν τρώει καραμέλες, ο παππούλης δεν πτοήθηκε και πρόσφερε ένα λουλουδάκι που κρατούσε στο άλλο χέρι του. Λίγο αργότερα όταν σταμάτησα σε ένα παντοπωλείο να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό, ο μπακάλης έδωσε και μια χούφτα κεράσια «για του μουρέλι σ’, το Δημητρό» μου είπε…Αυτήν είναι η εικόνα της γνήσιας Ελλάδας. Αυτή την Ελλάδα δεν τη φοβάμαι. Αυτή την Ελλάδα τη θέλω και την αγαπώ. Είναι αλήθεια ότι ηρέμησα, ηρέμησαν τα νεύρα μου, το κεφάλι μου. Γιατί Ελλάδα δεν είναι ούτε οι 300 της Βουλής, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς. Δεν είναι τα ματ, τα δακρυγόνα, οι μολότοφ και οι δήθεν αντιεξουσιαστές. Ελλάδα δεν είναι ο Μπέος, ο Ψωμιάδης και τα άλλα λαμόγια. Ελλάδα είναι ο γαλάζιος ουράνος, ο ήλιος να ζεσταίνει τα στενά σοκάκια και τους τοίχους των σπιτιών. Είναι τα κόκκινα παραθυρόφυλλα, τα μικρά μπαλκονάκια με τις ανθισμένες γλάστρες. Ελλάδα είναι ο καφενές με τα στρογγυλά τραπεζάκια. Γιατί Ελλάδα είναι μία γαλανόλευκη, δίπλα σε ένα καμπαναριό με φόντο ένα καταπράσινο βουνό, ή το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που μ’ αξίωσες να τα δω για μία ακόμη φορά.
ΥΓ. Όχι ότι και δω οι ντόπιοι δε γκρινιάζουν και δεν έχουν παράπονα. Η ακρίβεια, η αναδουλειά πρώτα στην ημερήσια αναφορά. Τα ακριβά ναύλα και τα λίγα δρομολόγια από την ηπειρωτική Ελλάδα κάνουν τον κόσμο να δυσανασχετεί. Οι ελλείψεις στην υγεία, και στην παιδεία ατελείωτες. Βάστα μην αρρωστήσεις και να δεις τη γλύκα, λεν οι ντόπιοι. Ο δε Καλλικράτης και ο εμπνευστής του εισπράττουν τις περισσότερες μούντζες. Αλλά στο τέλος λες καλύτερα να γκρινιάζω αναπνέοντας καθαρό αέρα, παρά ζώντας σε θαλάμους αερίων.
ΥΓ2. Και όσον αφορά αυτό το γνωμικό που λέει «Άπ τν Αγιάσου τσι άπ του Πλουμάρ μήδε γναίκα, μήδε μλάρ!!! (δηλ. από την Αγιάσο και Πλωμάρι ούτε γυναίκα, ούτε μουλάρι), εγώ έχω να ανταπαντήσω ότι και οι γυναίκες της Αγιάσου είναι περισσότερο κυρίες, μάνες και γιαγιάδες από αυτές του Κολωνακίου και των περιχώρων και τα μουλάρια από το Πλωμάρι είναι πιο εργατικά από τα μουλάρια της Βουλής…
Φιλιά και καλή σταδιοδρομία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου