Την Κυριακή το πρωί σ’ ένα δρόμο της Αγ. Παρασκευής, είδα μια εικόνα που πραγματικά με συγκίνησε. Δεν περίμενα όμως ότι τόσο σύντομα θα σας την εξιστορούσα.
Ηταν ένα νεαρό ζευγάρι που είχε βγάλει περίπατο το σκυλί του. Ένα πανέμορφο σκυλί, με περιποιημένο τρίχωμα, καθαρό που προσπαθούσε να περπατήσει. Και λέω προσπαθούσε, διότι τα πίσω πόδια του σκύλου ήταν παράλυτα. Έτσι ενώ ο άνδρας κρατούσε την αλυσίδα, η γυναίκα με μια διπλή ζώνη ανασήκωνε και στήριζε την τραυματισμένη πλάτη του σκύλου, ώστε να κάνει πιο εύκολη την προσπάθεια του αγαπημένου τους σκύλου να περπατήσει και να σέρνει όσο το δυνατόν λιγότερο τα πίσω πόδια. Μάλιστα στα πίσω πόδια φορούσε δυο ειδικά… υποδήματα που προστάτευαν τα πέλματα του σκύλου από τυχόν τραυματισμούς που μπορεί να συμβούν από την τριβή των πελμάτων στο οδόστρωμα.
Σταμάτησα λίγο με το αυτοκίνητο να παρατηρήσω καλύτερα την εικόνα αυτή. Παρά την επίπονη προσπάθεια τόσο για το σκύλο όσο και για την γυναίκα ή τον άνδρα (πιστεύω ότι εναλλάσσονταν στο στήριγμα της πλάτης του σκύλου), όλοι τους φαίνονταν να το διασκεδάζουν. Ο σκύλος έδειχνε ζωντάνια και προσπαθούσε όσο μπορούσε να περπατήσει πιο γρήγορα, η γυναίκα όλο και τον παρότρυνε ενώ ο άνδρας του χάιδευε το κεφάλι. Μια λυπητερή εικόνα, όμως που βαθιά μέσα μου με έκανε να νιώσω μια ευφορία. Και αυτό το συναίσθημα πήγαζε από τον πολιτισμό αυτών των δύο νέων ανθρώπων, από την αγάπη τους για τη ζωή, από την αγάπη τους για τη ζωή ενός συντρόφου τους, από την ποιότητα ζωής που προσπαθούσαν να του προσφέρουν.
Ας θυμηθούμε τώρα μια άλλη εικόνα που είδαμε οι περισσότεροι στα δελτία ειδήσεων. Μια ομάδα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες έκαναν κατάληψη στο γραφεία του ΙΚΑ, διότι το κράτος διπλασιάζει τη συμμετοχή των ασφαλισμένων στην παροχή πρόσθετων μελών. Από 25% συμμετοχή που είχαν μέχρι σήμερα τους υποχρεώνει σε 50% συμμετοχή και αυτό υπ’ όρους.
Δηλαδή σε ανθρώπους που οι ευκαιρίες στην εύρεση πόρων είναι μετρημένες στα δάχτυλα τους ζητά να πληρώνουν όλο και περισσότερα.
Εν ολίγοις αφαιρεί από τους συγκεκριμένους ανθρώπους την ποιότητα στη ζωή, τους αφαιρεί το δικαίωμα να αισθάνονται ίσοι με τους υπόλοιπους, ισότητα που η ίδια η ζωή τους έχει αφαιρέσει με τον πιο σκληρό τρόπο.
Και έρχεται το κράτος να τους αποτελειώσει, να δείξει ότι δεν διαθέτει πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός δεν μετριέται μόνο με αρχαίες περγαμηνές, κολόνες και μνημεία…
Γιατί πολιτισμός δεν είναι σύγχρονα μουσεία, δεν είναι χορηγίες για συναυλίες στα μέγαρα μουσικής, δεν είναι εκθέσεις βυζαντινής και άλλης ιστορίας σε άλλες χώρες.
Ο πολιτισμός μιας χώρας μετριέται και από το κοινωνικό της πρόσωπο απέναντι σε ευπαθείς ομάδες, σε συνανθρώπους μας που χρήζουν μιας ποιοτικότερης ζωής, που οι ίδιοι αδυνατούν να παρέχουν στον εαυτό τους…
Ο πολιτισμός βρίσκεται μέσα μας. Είναι το φως που εξέπεμπε το νεαρό ζευγάρι που όχι μόνο δεν αφαίρεσε τη ζωή από τον τετράποδο φίλο τους αλλά αντίθετα του χάρισε, αλλά ταυτόχρονα του προσφέρει την αίσθηση ότι μπορεί να περπατήσει ακόμη και να τρέξει, στηριζόμενο στη δύναμη κάποιου άλλου…
Αντίθετα το φως αυτής της χώρας τρεμοσβήνει όλο και περισσότερο, γιατί όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της, θέλουν να την κρατούν στο σκοτάδι…
Σε ένα τεχνητό σκοτάδι που οι ίδιοι δημιουργούν, φυλακίζοντας ακόμη και το αυτόφωτο που κουβαλούσε η Ελλάδα αιώνες τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου