Σχέδιο μάσας… και όχι Μάρσαλ!

Ως «σχέδιο Μάρσαλ» στην Αμερική έχει καθιερωθεί κάθε κρατικό πρόγραμμα ευρείας κλίμακας που σαν στόχο έχει να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα, και αφορά κυρίως ομοσπονδιακές οικονομικές καλύψεις σε ιδιωτικές αστοχίες

Το σχέδιο Μάρσαλ αφορούσε την παροχή οικονομικής ενίσχυσης από τις  Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου προς τις πληγείσες ευρωπαϊκές χώρες. Το ενδιαφέρον των Αμερικανών βέβαια δεν ήταν ανθρωπιστικό, αλλά καθαρά προπαγανδιστικό, αφού το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να εμποδίσει την εξάπλωση και επικράτηση του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Κατά συνέπεια πλήρωσε για να μπλοκάρει τις όποιες γέφυρες θα επιχειρούσε η Σοβιετική Ένωση να οικοδομήσει με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Η οικονομική βοήθεια που έδωσαν οι Αμερικανοί έγιναν με τους όρους που επέβαλαν οι ίδιοι, καθώς οι καταστρεμμένες οικονομικά αλλά και κοινωνικά χώρες της γηραιάς Ηπείρου δεν μπορούσαν να διαπραγματευτούν…

Από τις πρώτες χώρες που δόθηκε η οικονομική βοήθεια από το σχέδιο Μάρσαλ ήταν η Ελλάδα, καθώς σύμφωνα με τους Αμερικανούς ήταν άμεση η απειλή του κομμουνισμού…

Το ευρωπαϊκό «σχέδιο Μάρσαλ», όπως ονόμασαν την οικονομική βοήθεια που θα δοθεί για τη σωτήρια της Ελλάδας, κρύβει και αυτό μονομερείς όρους σε βάρους της οικονομικά καταστραμμένης χώρας μας και φυσικά δεν έχει κανένα ανθρωπιστικό ή φιλελληνικό χαρακτήρα.

Ως εγγυήτρια δύναμη του ευρωπαϊκού «σχεδίου Μάρσαλ» αυτή τη φορά είναι η Γερμανία. Στο όνομα του… ευρώ, λοιπόν οι Γερμανοί θα προσφέρουν οικονομική βοήθεια, υπό την μορφή επενδύσεων με τους πλέον ευνοϊκότερους όρους, στην χώρα μας χάρη της οποίας θα απαλλαγούμε των χρεών μας, γεμίζοντας τα γερμανικά θησαυροφυλάκια…

Ακριβώς για αυτό το λόγο οι Γερμανοί επέβαλαν και τη συμμετοχή ιδιωτών.

Κατά συνέπεια η Γερμανία ως άλλες Η.Π.Α. κατάφεραν να επιβάλουν το δικό τους μονοπώλιο με αποκλειστικό αγοραστικό κοινό και ταυτόχρονα να αποκλείσουν από την συγκεκριμένη… πίτα κάθε άλλη χώρα (βλέπε Κίνα, Ρωσία) που θα άπλωνε χέρι…

Η Γερμανία αφού κατοχύρωσε το μονοπωλιακό της δικαίωμα στην ελληνική αγορά, δεν βιάζεται. Δεν βιάζονται ούτε οι επιχειρηματίες της να επενδύσουν, ούτε οι τράπεζες της να χρηματοδοτήσουν τις όποιες επενδύσεις όσο το παιχνίδι δεν παίζεται 100% με τους δικούς τους όρους. Πρώτα θα περιμένουν να επέλθει η απόλυτη εξαθλίωση και μετά θα έρθουν ως… σωτήρες, για να ελέγχουν τι μπαίνει και τι βγαίνει από την χώρα μας…

Όσον αφορά τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Γαλλία δεν ζητά μερίδιο από την Ελλάδα, καθώς έχει γίνει μοιρασιά και η ίδια αποβλέπει να εγκαθιδρύσει αλλού (πιο νοτιοδυτικά) το δικό της μονοπώλιο…   

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποια επιστημονική ή οικονομική ή πολιτική ανάλυση κάποιου ειδικού, αλλά το απόσταγμα των όσων άρθρων, αναλύσεων, ερευνών διάβασε ένας απλός Έλληνας πολίτης, όπως εγώ, και που απλά προσπαθεί να υποστηρίξει ότι το σχέδιο… σωτηρίας της Ελλάδας δεν ονομάστηκε τυχαία, ούτε χάριν λόγου ως νέο «σχέδιο Μάρσαλ», αλλά κυριολεκτικά πρόκειται για ένα σχέδιο… υποτέλειας της Ελλάδας, όπως ήταν και το original. Αυτό αποδείχτηκε από την Ιστορία και ως γνωστόν η Ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί όπως είπε και κάποιος σοφός: «Γνωρίζεις, γιε μου, με πόση λίγη σοφία κυβερνάται ο κόσμος;»

Αυθαίρετο κράτος και ασύδοτοι λειτουργοί!

Οσο κι αν θέλεις να υπερασπιστείς αυτή την χώρα είναι φορές που η κρατική ασυδοσία και αυθαιρεσία σε βγάζουν έξω από τα ρούχα σου που σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που είσαι Έλληνας…

Ενας συνάνθρωπός μας βρέθηκε χθες με σπασμένο πόδι από τροχαίο ατύχημα να περιμένει να έρθει το κράτος πρόνοιας από τη μία για να τον περιθάλψει και το κράτος ασφαλείας για να επιληφθεί του ατυχήματος. Κοινώς περίμενε ένα ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο και την τροχαία για να δει τι συνέβη!

 Πρώτη λοιπόν έφτασε η τροχαία (το σωστό βέβαια ήταν να έρθει το ασθενοφόρο, καθώς μπορεί ο τραυματίας να κινδύνευε). Αφού λοιπόν ο αστυφύλακας πήρε τα στοιχεία των εμπλεκόμενων οδηγών, κάλεσε γερανό της τροχαίας για να μαζέψει το τρακαρισμένο όχημα, παρά τις αντιρρήσεις του τραυματία οδηγού καθώς έλεγε ότι έχει οδική βοήθεια την οποία την πληρώνει για μεταφορά σε περίπτωση τρακαρίσματος και ήθελε αυτή να μεταφέρει σε συνεργείο το όχημά του. Ο αστυφύλακας επέμενε ότι το όχημα θα το απομάκρυνε ο γερανός της αστυνομίας.

Ελα όμως που ο γερανός που ήρθε δεν ήταν της αστυνομίας, αλλά ιδιωτικός που συνεργαζόταν με την αστυνομία και ο οποίος χρέωνε με 120 ευρώ τη μεταφορά σε δική του μάνδρα και 15 ευρώ τη φύλαξη του οχήματος για κάθε μέρα…

Δεν φτάνει δηλαδή του ανθρώπου που τράκαρε, που τραυματίστηκε έπρεπε να πληρώσει και 135 ευρώ τουλάχιστον επειδή έτσι αποφάσισε κάποιος που φορούσε στολή!

Όταν μάλιστα συγγενής του τραυματία ήρθε σε επαφή με τον ιδιοκτήτη του γερανού, και παραπονέθηκε, ο ιδιοκτήτης του γερανού του πρότεινε να μην του κόψει τιμολόγια για να του κάνει καλύτερη τιμή. Δηλαδή ο ιδιώτης που συνεργάζεται με την αστυνομία παρανομεί φοροδιαφεύγοντας με την… ανοχή της αστυνομίας!

Κατά την μεταφορά του τραυματία σε δημόσιο νοσοκομείο, ο τραυματίας παρέμεινε για 8 ολόκληρες ώρες στο εξεταστήριο των εξωτερικών ιατρείων, με διαγνωσμένη βλάβη (σπασμένο πόδι) που χρήζει χειρουργικής επέμβασης για να αποκατασταθεί, ενώ θα έπρεπε να μεταφερθεί άμεσα σε δωμάτιο για να μπορέσει να ηρεμήσει από το σοκ του ατυχήματος και του τραυματισμού.

Αυτά την πρώτη μέρα γιατί η ταλαιπωρία του δεν είχε τελειώσει ακόμη. Την επομένη λοιπόν, ήμερα Σάββατο, ο συγγενής του τραυματία πηγαίνει στην τροχαία για να πάρει τα χαρτιά του οχήματος την έκθεση για το ατύχημα για να πάει στην μάντρα που φυλάσσεται το όχημα να πληρώσει και να το μεταφέρει στο συνεργείο.

Στην τροχαία η μόνη αστυνομική υπάλληλος που υπήρχε τον πληροφορεί ότι τον φάκελο του ατυχήματος τον έχει κλειδωμένο στο γραφείο του ο αστυφύλακας που έχει επιληφθεί της υπόθεσης και ο οποίος έχει υπηρεσία στις 9 το βράδυ. Δηλαδή ο συγγενής και το όχημα του τραυματία ήταν «όμηροι» του αστυνομικού και θα έπρεπε μέχρι τις 9 το βράδυ να περιμένουν… Αλλά μετά τις 9 το βράδυ η μάντρα θα ήταν κλειστή, όπως  και την επομένη ημέρα που ήταν Κυριακή. Συν 30 ευρώ που θα έπρεπε να πληρώσει ο τραυματίας για τη φύλαξη του οχήματος σε χώρο που ο ίδιος δεν επιθυμούσε.

Στο νοσοκομείο που ήταν ο τραυματίας τα νέα δεν ήταν καλύτερα. Όπως τον πληροφόρησε ο γιατρός, το γρηγορότερο που θα γινόταν η εγχείρηση ήταν την Τρίτη, καθώς όπως υποστήριξε έπρεπε να θρέψουν τα ράμματα στο γόνατο, πριν τον εγχειρήσουν στην… κνήμη! Η πραγματικότητα ήταν όμως ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμα χειρουργικά τραπέζια μέχρι την Τρίτη.

Ας συνοψίζουμε λοιπόν τώρα. Ένας Έλληνας φορολογούμενος πολίτης που εργάζεται ούτε για 1000 ευρώ το μήνα, τρακάρει, τραυματίζεται και αντί να δεχθεί τη βοήθεια και τη φροντίδα του κράτους για την οποία πληρώνει κάθε μήνα μέσω του μισθού του, αναγκάζεται να πληρώσει 165 ευρώ λόγω της ασυδοσίας και αυθαιρεσίας ενός αστυνομικού οργάνου, να παραμείνει 8 ώρες σε μονάδα πρωτοβάθμιας φροντίδας, και να περιμένει 5 ολόκληρες μέρες για να αποκατασταθεί η βλάβη στο πόδι του, όταν το σωστό θα ήταν αυτές τις 8 ώρες αναμονής σε ένα… ράντζο, να έχει χειρουργηθεί, να έχει αποκατασταθεί η βλάβη στο πόδι του και αναρρώνει σε θάλαμο και μετά από 4 μέρες να βρίσκεται στην ηρεμία του σπιτιού του…

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε ότι σε συγγενή του προσφέρθηκε να παρανομήσει για να πληρώσει λιγότερα και μάλιστα την προσφορά αυτή του την έκανε συνεργάτης της αστυνομίας…

Αυτή είναι μια εικόνα λειτουργίας των δομών του ελληνικού κράτους! Την ίδια ώρα σε ένα άλλο κράτος ένας στυγερός δολοφόνος 90 ανθρώπων, θα φυλακιστεί μόλις για 21 χρόνια σε ένα κελί, που μόνο με κελί δεν μοιάζει, αλλά μάλλον σε δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου που ο Ελληνας για να μείνει σε αυτό πληρώνει πάνω από 100 ευρώ τη βραδιά…

Αυτή είναι η Ελλάδα για την οποία όλοι υπερηφανεύομαστε…

Οσο χοντρό και αν ακούγεται θα προτιμούσα εγώ και πάρα πολλοί ακόμη, να καταργηθεί ότι δημόσιο υπάρχει, και ο καθένας παίρνοντας τις κρατήσεις που του γίνονται κάθε μήνα στο χέρι να φροντίζει ο ίδιος, που, τι και πόσα θα πληρώσει… Γιατί είναι άδικο να πληρώνεις κάθε μήνα για την προστασία σου, την ασφάλεια σου, την περίθαλψη σου, την σύνταξή σου και όταν χρειαστείς κάτι από όλα αυτά να σε ταλαιπωρούν λες και θα τους φας τα χρήματά τους…

Και εδώ αν κάποια στιγμή σε τρελάνουν και αρχίζεις και καθαρίζεις κόσμο και κοσμάκη δεν σε περιμένουν κελιά πολυτελείας… 

ΥΓ. Και μην πει κανείς ότι δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά η πολιτική εξουσία που έχει φέρει σε αυτά τα χάλια τις υπηρεσίες του κράτους, γιατί όπου λείπει η γάτα χορεύουν τα ποντίκια...

Πρώτα ας επιδείξουν οι δημόσιοι υπάλληλοι (ευτυχώς όχι όλοι) τον επαγγελματισμό και την υπευθυνότητα που αρμόζει και μετά ας ψάξουμε όλοι μαζί να δούμε πως θα βελτιώσουμε την εξουσία...

Υπάρχουν κι άγγελοι εδώ κάτω…

Εγινα μάρτυρας ενός περιστατικού που αποδεικνύει πόσο μεγαλοπρεπής μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος και πόσο πολύτιμη μπορεί να είναι μια ανθρώπινη ζωή.

Βρέθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν για μια παθολογική αιτία ένας φίλος μου. Στο τρίκλινο δωμάτιο μαζί με το φίλο μου νοσηλεύονταν ένας άνδρας αλλοδαπός και μια γυναίκα μεσήλικας. Από τις πρώτες κουβέντες με τον φίλο μου κατάλαβα ότι ο άνδρας στο διπλανό δωμάτιο ήταν σε αρκετά σοβαρή κατάσταση. Αυτό φαινόταν μάλιστα και από το γεγονός ότι οι νοσηλεύτριες βρισκόταν συνέχεια από πάνω του. Κάθε φορά μάλιστα που έμπαιναν μέσα, ζητούσαν ευγενικά αλλά επιτακτικά ως έπρεπε να περάσω έξω. Την τρίτη φορά που συνέβη αυτό βγήκε μαζί μου και ο φίλος μου για να μου κρατήσει συντροφιά μέχρι να τελειώσουν οι νοσοκόμες… Η κυρία που βρισκόταν στο ακριανό κρεβάτι ενοχλήθηκε με τη συνεχή «επίσκεψη» του νοσηλευτικού προσωπικού, που δεν άντεξε λέγοντας «αμάν πια με τα πέρα δώθε, δεν μπορεί να ησυχάσει κανείς». Η απάντηση μιας νοσηλεύτριας την έκανε να γυρίσει τσαντισμένη την πλάτη της. «Κύρια μου δεν ερχόμαστε για βόλτα, ο άνθρωπος χρειάζεται τη φροντίδα μας. Αλλωστε εδώ δεν είναι ξενοδοχείο, αλλά νοσοκομείο».

Ο αλλοδαπός ασθενής μαθημένος φαίνεται από την ελληνική νοοτροπία κάποιων, είπε σιγανά: «Πιο σιγά κορίτσια, ενοχλούμε την κυρία», για να πάρει κι αυτός την απάντησή του. «Κοίτα εσύ να γίνεις καλά, να μην μας ταλαιπωρείς κι άσε την κυρία, δεν παθαίνει τίποτα».

Ρώτησα το φίλο μου αν ήξερε τι συμβαίνει  και μου είπε: «Εχει σπάσει κάποιο αγγείο και αιμορραγεί. Προσπάθησαν να βρουν το σημείο αλλά ούτε με γαστροσκόπηση  το βρήκαν, ούτε με κολονοσκόπηση, μόνο αν τον ανοίξουν μπορούν να το βρουν. Και ο άνθρωπος χάνει από… πίσω συνέχεια αίμα πολύ. Γι’ αυτό έρχονται οι νοσηλεύτριες συνέχεια. Για να τον καθαρίσουν. «Και καλά. Γιατί δεν τον ανοίγουν», ρώτησα εγώ. «Ηρθαν οι χειρουργοί, αλλά είπαν ότι είναι χαμένη υπόθεση, ότι δεν θα αντέξει». «Καλώς, ακόμη κι αν πεθάνει κανείς δεν θα τους ζητήσει ευθύνη. Γιατί δεν κάνουν μια προσπάθεια μήπως…», αλλά πριν προλάβω να τελειώσω με διέκοψε ο φίλος μου. «Και τα έξοδα του χειρουργείου ποιος θα τα πληρώσει» μου πε ο φίλος μου και πριν προλάβω να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα συμπλήρωσε «ασφάλεια έχει ΙΚΑ, αλλά σου λέει τσάμπα έξοδα».

Πραγματικά αυτά τα λόγια με σκοτείνιασαν. Αναλώσιμοι λοιπόν και οι άνθρωποι για να γλιτώσουμε τα έξοδα. Μα τότε τι νόημα έχει να υπάρχει το νοσοκομείο!

Κάπου εκεί ήρθε και το δικό μου δηλητήριο: «Ε! καλά δεν θα έχει να δώσει και φακελάκι στους γιατρούς, γι’ αυτό τον θεωρούν τελειωμένο». Το πικρό χαμόγελο του φίλου μου επιβεβαίωσε τα λεγόμενα μου.

Εκατσα άλλη μισή ώρα με το φίλο μου. Τον αλλοδαπό τον ετοίμαζαν για μια ακόμη εξέταση, μη τυχόν και έβρισκαν το σημείο που αιμορραγούσε. Κάποια στιγμή είπε σε μία νοσηλεύτρια. «Κοίτα θα έρθουν κάτι φίλοι μου. Πες τους να περιμένουν. Δωσ’ τους και το κινητό μου. Αν μου συμβεί τίποτα, πες τους να ειδοποιήσουν κάτω…»

Την ώρα που έφευγε τον κοίταξα λίγο. Ήταν άσπρος σαν το σεντόνι… «Καλή επιτυχία» είπα, «Γειά σου φίλε μου είπε» και ο νοσοκόμος τον απομάκρυνε με το καροτσάκι.

Μετά από λίγη ώρα έφυγα. Στο διάδρομο ένας γιατρός μιλούσε σε τρεις αλλοδαπούς, φυσιολογικά στους φίλους του ασθενή στο δωμάτιο του φίλου μου. Ο ένας ήταν δακρυσμένος, ενώ ο άλλος χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Εσκυψα το κεφάλι και απομακρύνθηκα. Πραγματικά το όλο συμβάν με είχε συγκλονίσει.

Την άλλη μέρα πήρα τηλέφωνο το φίλο μου να δω τι κάνει και να μάθω τι απέγινε με τον αλλοδαπό. Ο φίλος μου ήταν χαρούμενος. «Ρε συ τη γλίτωσε! Τον χειρούργησαν σήμερα  το πρωί. Τη βρήκαν τη ζημιά και τη διόρθωσαν είπαν. Όταν έφυγε το πρωί, ίσα  - ίσα που ανέπνεε. 8 αιματοκρίτη είχε. Τώρα 22. Χαμογελάει και φιλάει τα χέρια των νοσηλευτριών και των γιατρών. Μέχρι και η στυφνή η κυρία, είπε καλό λόγο στα κορίτσια: “Εσας δεν σας πιάνει κανείς, ούτε στο μικρό το δαχτυλάκι τους”». Κάπως έτσι έκλεισα το τηλέφωνο, περιχαρής. Λες και ήταν δικός μου άνθρωπος. Λες και η «ανάστασή» του είχε λυτρώσει και μένα και τον φίλο μου και την κυρία στο τρίτο κρεββάτι.

Τελικά μια ανθρώπινη ζωή μοιράζει φως σε όλους μας. Οι γιατροί τίμησαν τον όρκο τους, παρά τις δικές μας πικρίες, και εξασφάλισαν στον άνθρωπο λίγο, πολύ – ο Θεός θα αποφασίσει – χρόνο ζωής! Χαμογελούσαν και αυτοί σίγουρα και ας μην τους είδα! Μπορεί και αυτοί να μαγεύονται από το χρήμα, όπως άλλωστε όλοι μας,  αλλά δεν ξεχνούν ότι είναι γιατροί και απέδειξαν ότι η ζωή μετράει περισσότερο!

Αυτοί μπορούν να εκτιμήσουν το δώρο της ζωής γιατί καθημερινά μάχονται για αυτήν και έχουν δει πολλές να χάνονται άδικα! Όσο ποιητικό κι αν φαίνεται τους ένιωσα σαν αγγέλους επί γης, που στάλθηκαν για να μας προστατεύουν. Ξέρω πως είναι μια καλή σκέψη. Κι όμως μας χρειάζονται οι καλές σκέψεις στις μέρες μας, όταν οι περισσότεροι προτιμούν να κάνουν οικονομία ακόμη και σε κοινωνικά αγαθά και να βλέπουν τους ανθρώπους σαν αναλώσιμα, μόνο και μόνο για να έχουν να γεμίσουν το ρεζερβουάρ της πολυτελέστατης λιμουζίνας τους…

ΥΓ. Δεν ξέρω αν ο αλλοδαπός θα τη γλιτώσει μακάρι ο θεός του (μου, μας) να αποδειχθεί φιλεύσπλαχνος, όσο και οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του δημόσιου νοσοκομείου, που αντιστέκονται στην απανθρωπιά των πολιτικών και προτιμούν να σώζουν ζωές από το να «εξυγιάνουν» νούμερα και αριθμούς…  

Στον ίδιο γκρεμό 25 αιώνες μετά…

Ο Δημοσθένης περί τον 4ο αι. π.Χ. μιλώντας στην εκκλησία του Δήμου με τα παρακάτω λόγια προσπάθησε να αφυπνίσει τους Αθηναίους, καθώς διέκρινε ότι ο «χρυσός αιώνας» της Αθήνας φτάνει στο τέλος της.

«Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στην ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας. Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες - απλώς ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων. Με αποτέλεσμα, οι λαοί να χάνουν την ελευθερία τους λόγω υπερβολικής και αντίθετης προς τις επιταγές των καιρών ραθυμίας, ενώ οι προεστοί, που πίστευαν ότι ξεπουλούν τα πάντα εκτός από τους εαυτούς τους, αντιλαμβάνονται τώρα ότι το πρώτο πράγμα που εκχώρησαν ήταν ο εαυτός τους».

Ο εκφυλισμός της Αθηναϊκής Δημοκρατίας οδήγησε σε ήττα τους Αθηναίους κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την υποδούλωση τους από τους Σπαρτιάτες.

Αυτά τα λόγια ανταποκρίνονται στο ακέραιο της σημερινής  κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα μας…

Η ίδια έκπτωση αξιών και ιδεών οδηγεί τους Ελληνες στην παραχώρηση της αυτοκυριαρχίας τους. Δυστυχώς την Ελληνική Ιστορία, που τόσοι λαοί μελέτησαν,  δεν καταφέραμε εμείς οι ίδιοι να την μάθουμε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος…

Μετά από 25 αιώνες οι Έλληνες αποδεικνυόμαστε κατώτεροι της ίδιας της Ιστορίας  μας. Την ίδια Ιστορία, που όλοι οι λαοί του σημερινού κόσμου μελετούν και παραδειγματίζονται από αυτή, εμείς την ακυρώνουμε. Την επικαλούμαστε στο φως της ημέρας, αλλά στο σκοτάδι κινούμαστε σαν τους ποντικούς που ροκανίζουν τα θεμέλια του ίδιου τους του οίκου. Ακόμη και όσοι μελέτησαν τα αρχαία κείμενα όμως, έμειναν στην ανάγνωση και στην ανάλυση. Δεν προσπάθησαν να προχωρήσουν για να βρουν νέους δρόμους.

Αρα όταν ακολουθείς ένα μονοπάτι που εξακριβωμένα οδηγεί σε γκρεμό, αν δεν αλλάξεις δρόμο, εξακριβωμένα θα βρεθείς στο γκρεμό…

Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης…

 «Όταν επιστρέφεις σε έναν χώρο που παραμένει μετά από τόσα χρόνια αμετάβλητος μπορείς να καταλάβεις πόσο εσύ ο ίδιος έχεις αλλάξει.

Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για να αλλάξει τον κόσμο. Για να νιώσεις ελεύθερος δεν αρκεί να αποτινάξεις από πάνω σου τις αλυσίδες, αλλά χρειάζεται να σεβαστείς  και να υπερασπίζεται την ελευθερία των άλλων.

Μόνο αν μιλήσεις σε κάποιον στη γλώσσα του μπορείς να αγγίξεις την καρδιά του. Οποιαδήποτε άλλη γλώσσα μπορεί να την κατανοεί αλλά δεν θα τον αγγίξει…

Αν θέλεις να κάνεις ειρήνη με τον εχθρό σου, θα πρέπει να συνεργαστείς με τον εχθρό σου, ώσπου αυτός να γίνει σύντροφός σου.

Είναι καλύτερο να κάτσεις πίσω αφήνοντας τους άλλους να πανηγυρίζουν τη νίκη  αρκεί να περάσεις στην πρώτη γραμμή όταν υπάρχει κίνδυνος.

Άφησε την ελευθερία να κυριαρχήσει. Μόνο οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούν να διαπραγματευτούν, οι φυλακισμένοι δεν μπορούν να κάνουν συμφωνίες.

Δεν μπορείς να διεκδικήσεις με πάθος μία ζωή μικρότερη από αυτή που μπορείς να ζήσεις.

Η δική σου ελευθερία και των άλλων δεν μπορούν να διαχωριστούν. Δεν υπάρχει μισή ελευθερία.

Όταν το νερό αρχίζει να βράζει, είναι ανόητο να σβήνουμε τη φωτιά.»

Τον Ιούνιο του 2010 ο Νέλσον Μαντέλα επισκέφτηκε το κελί στο οποίο έμεινε φυλακισμένος για 27 ολόκληρα χρόνια. Σ’ ένα σημείωμα αποτύπωσε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του από το δικό του… άσπρο κελί! 

Τη Δευτέρα 18 Ιουλίου ο Μαντίμπα γιόρτασε τα 93 γενέθλια του. Η ευχή να τα εκατοστήσει δεν μοιάζει πια και τόσο απραγματοποίητη, αν και χρόνια τώρα βαδίζει στο μονοπάτι της αιωνιότητας. Για μένα την ημέρα αυτή όλη η γη γιορτάζει για έναν μοναδικό ηγέτη, ίσως τον τελευταίο μεγάλο ηγέτη όχι ενός έθνους, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μακάρι στις μέρες που ζούμε να υπάρξει ένας νέος Μαντίμπα να αντισταθεί στο σύγχρονο απαρτχάιντ που στήνουν οι ισχυροί του κόσμου… 

ΥΓ. Με μεγάλη πραγματικά συμπάθεια, ή καλύτερα συμπόνια θα ήθελα να αφιερώσω αυτά τα λόγια (σε ελεύθερη μετάφραση) του Μαντέλα στους Έλληνες πολιτικούς και μακάρι να εμπνευστούν από αυτά και να αγωνιστούν για την ελευθερία του λαού τους, γιατί απλά όταν το νερό αρχίσει να βράζει δεν αρκεί να σβήσεις τη φωτιά…

Αναζητώντας το καλό στη μαύρη μαυρίλα μας!

Οι ώρες που θα ζήσουμε από εδώ και πέρα θα είναι ολοένα και πιο δύσκολες.

Τα μηνύματα που λαμβάνουμε από τους γύρω μας καθημερινά μοιάζουν με μοιρολόι, λες και για όλους μας τα καλά όνειρα εξαφανίστηκαν από τα βράδια μας και μόνο ταινίες τρόμου βλέπουμε καθημερινά.

Σίγουρα είναι άσχημο και άδικο να πληρώνεις εσύ τις επιλογές άλλων. Αλλά μέχρι σήμερα αυτό γίνεται για όλους μας. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ορίζουν πραγματικά τη ζωή τους. Είναι κάτι σαν και αυτό που λέμε μοίρα. Αλλά είναι άλλο τη μοίρα σου να την ορίζει το σύμπαν, η φύση, ο Θεός και άλλο να στην ορίζουν άλλοι άνθρωποι που νομίζουν τον εαυτό τους Θεό!

Αλλά όσο κι αν διεκδικείς το δίκιο σου δεν θα μπορέσεις να το βρεις. Και επειδή είμαστε και λίγο αχάριστοι πιστεύω ότι για να βρούμε εμείς το δίκιο μας, μάλλον πρώτα θα αδικήσουμε κάποιον άλλον (άσχετο)!

Μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα όμως πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε μόνοι μας το φως, την ελπίδα που θα μας χαρίσει ξανά το χαμόγελο. Το οφείλουμε πρώτα πρώτα για τον ίδιο τον εαυτό μας…

Νομίζω πως μέσα σε όλα αυτά τα κακά και μίζερα πράγματα που μας βρήκαν και που μας περιμένουν στην πορεία, υπάρχουν κρυμμένα και κάποια καλά που πρέπει να τα έχεις συναντήσει στη ζωή σου για να τα εκτιμήσεις.

Θεωρώ ότι αυτή η κρίση αναγκαστικά θα μας οδηγήσει πίσω στην χαμένη μας ταυτότητα, σε αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς.

Εγώ μεγάλωσα σε μια φτωχογειτονιά, που όλα τα γειτονόπουλα παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό στο δρόμο. Που οι μεγαλύτεροι έβγαζαν τα σκαμπό στην αυλόπορτα και μαζευόντουσαν για να πουν ο καθένας το κουτσομπολιό του, το παράπονό του, το μακρύ και το κοντό του. Πήγαινα για χρόνια διακοπές στο Πόρτο Ράφτη, κάνοντας κατασκήνωση σε ένα κτήμα ενός θείου, όπου μαζευόμασταν σε αυτό και περνούσαμε όλο το καλοκαίρι τρεις τέσσερις οικογένειες όλοι συγγενείς  μεταξύ μας στις σκηνές μας και στήναμε κάθε βράδυ ένα διαφορετικό γλέντι. Ο πατέρας μου με τον Θείο μου να παίζουν τάβλι και εγώ με τον αδελφό μου και τα ξαδέλφια μας να «κλέβουμε» το μεζέ που συντρόφευε το ουζάκι τους…

Ποιος μεγάλος στην εφηβεία μαζεύαμε τάληρο τάληρο όλα τα φιλαράκια μαζί για να αγοράσουμε ένα πακέτο τσιγάρα και να τα μοιραστούμε, ή για να πιούμε ένα φραπέ, ή να πάμε σινεμά.

Αυτά θυμάμαι και αναπολώ!

Και δεν μου λείπουν ούτε τα κάμπριο και τα τζιπ, ούτε τα κλαμπ και τα μπουζούκια, ούτε τα μεθύσια, ούτε η Μύκονος, ούτε η ξαπλώστρα, ούτε οι VIP και οι άλλοι μαϊντανοί…

Να το κάνω λιανά για να το καταλάβουμε. Δεν θα χρειαζόμαστε ούτε τα κλαμπ, ούτε τα μπουζούκια, ούτε τις κουρσάρες, ούτε τα μοντελάκια, ούτε τις φιάλες με το ουίσκι, τα ελαφρά και τα βαριά για να πούμε ότι διασκεδάσαμε.

Θα μας αρκεί μια καλή παρέα, ένα ποτήρι ούζο και ένας μεζές για να γελάσουμε και να περάσουμε όμορφα.

Δεν θα πρέπει να πάμε στην χάι νησί, με  το σκάφος, να είμαστε κάτω από την ομπρέλα, ξαπλωμένοι στην ξαπλώστρα, και να χορεύουμε πάνω στην μπάρα για να πούμε ότι κάνουμε διακοπές.

Δέκα μέρες στο χωριό μας, ή σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο, ξαπλωμένοι σε μία ψάθα κάνοντας το μπάνιο μας σε μια άγνωστη παραλία θα μας προσφέρει την ίδια ευχαρίστηση.

Οι πολυτελείς και πανάκριβες δεξιώσεις για γάμους, βαφτίσια και γενέθλια θα δώσουν και πάλι τη σκυτάλη στα οικογενειακά τραπεζώματα, συγκεντρώσεις και πάρτι για να μοιραστούμε στιγμές της ζωής μας με ανθρώπους που πραγματικά αγαπάμε και νοιαζόμαστε…

Και για να μην αναφέρω άλλες ατελείωτες εξαλλοσύνες, το καλό που θα μας φέρει αυτή η κρίση είναι ένα συμμάζεμα στα ασυμμάζευτα μας. Σε όλα αυτά που χωρίς σκέψη χρέωσε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Είναι σίγουρο ότι δεν θα συμφωνήσουμε όλοι μας. Είναι σίγουρο όμως ότι όσοι βρουν ένα φως, διαφορετικό ίσως από το δικό μου, μέσα στο ατελείωτο σκοτάδι που μας «λούζουν» καθημερινά θα περάσουν πιο ανώδυνες ημέρες στη μέλλουσα ζωή τους…  

Ούτε ως βοσκοί θα τα κατάφερναν

Μία εβδομάδα τώρα οι συνδικαλιστές της Αστυνομίας προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, σχετικά με τη βιαιότητα που έδειξαν οι αστυνομικές δυνάμεις στα συμβάντα της 29^ης Ιουνίου στην Πλατεία Συντάγματος.

Στις 10 Ιουλίου ο πρώτος αντιπρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής, Δημήτριος Ντούμας, έβγαλε μια ανακοίνωση, την οποία παραθέτω παρακάτω, για να τη σχολιάσω στη συνέχεια και στο σύνολό της και επί μέρους.

«Σ υ γ ν ώ μ η…. Ναι, αλλά από ποιόν;

ΠΑΝΤΑ θεωρούσα κακό, κάποιος να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του.

ΟΜΟΙΩΣ πάντα πίστευα, ότι οι Έλληνες Πολίτες, έχουν την καλύτερη Αστυνομία στον Κόσμο.

ΕΔΩ και ένα μήνα οι Συνάδελφοί μας των Αθηνών, βιώνουν όμως μια πραγματικά απίστευτη κατάσταση.

ΕΔΩ και ένα μήνα, οι αδικοπραξίες, οι βλασφημίες, οι ύβρεις, οι επιθέσεις κατά των Συναδέλφων μας, ιδιαιτέρως δε σε αυτούς που υπηρετούν στην Δ. Α. Επιχειρήσεων, έχουν λάβει διαστάσεις επιδημίας.

ΕΔΩ και ένα μήνα οργανωμένες μειοψηφίες επιβάλουν την θέλησή τους στους πολλούς.

ΕΔΩ και ένα μήνα προσβάλλονται βάναυσα οι Συνάδελφοί μας, ωσάν αυτοί να είναι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει στην δόλια Πατρίδα μας.

ΕΔΩ και ένα μήνα σημειώνεται παντελής απουσία Φυσικής και Πολιτικής Ηγεσίας, ου μην αλλά και Συνδικαλιστικής.

ΒΛΕΠΑΜΕ την τεταμένη ατμόσφαιρα και πιέσαμε, ώστε να βγουν τα «οχήματα φραγμού», προκειμένου να «απομακρύνουμε» τους Συναδέλφους μας από τα ταραχοποιά εκείνα στοιχεία, των οποίων η δραστηριότητα διαφάνηκε νωρίς.

ΕΙΧΑΜΕ αποφασίσει, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους αγανακτισμένους, να θέσουμε το βασικό αμυντικό μας εργαλείο, την ασπίδα, παρά πόδα. Και το κάναμε…

ΑΣ μην ξεχνάμε, ότι από τα πρώτα (οικονομικά) θύματα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, είμαστε κατά κύριο λόγο εμείς.¹

ΗΜΕΡΑ με την ημέρα, απέναντι στους Συναδέλφους μας έβγαιναν όλο και περισσότερο γκρίζοι «αγανακτισμένοι».²

ΟΙ Συνάδελφοί μας, μετά τα δεκαοκτάωρα της Κερατέας, άρχισαν να «χτυπάνε» εικοσάωρα στο Σύνταγμα.³

Η Κοινωνία μας παρακολουθούσε με τρόμο τα τεκταινόμενα πέριξ του Κοινοβουλίου.

ΟΠΟΙΟΣ ή όποια είχε προβλήματα στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στον περίγυρό του, με τον εαυτό του, τα «ξεφόρτωνε» πάνω στους Συναδέλφους μας.

ΟΙ λέξεις, ψυχραιμία, αυτοκυριαρχία, μην προκαλείτε ήταν η μόνιμη απάντηση άνωθεν στις αναφερόμενες μέσω ασυρμάτου αδικοπραξίες προς το Κέντρο Επιχειρήσεων. Προφανώς κάποιοι εκεί μέσα να αγνοούν ότι και οι Αστυνομικοί έχουν Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Κ. Ν. Σ.⁴

ΔΗΘΕΝ «κοινωνικοί αγωνιστές», πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκανς, σκίνχεντς και το κάθε «καρυδιάς καρύδι» ερχόταν και «ξεφόρτωνε» μπροστά στους Συναδέλφους μας. Προφανώς και αυτοί αγνοούσαν ότι καταφέρονταν εναντίον της «Δημοσίας Δυνάμεως».⁵

ΕΝΔΕΚΑΧΡΟΝΑ, τέκνα μεταναστών, που η μόνη Ελληνική λέξη που μπορούσαν να προφέρουν ήταν το «μαλάκα», δεν δίσταζαν να την απευθύνουν εναντίον μας!!!⁶

ΚΑΙ φθάσαμε στις 28 και 29 Ιουνίου, οπότε το σχέδιο ανωμαλίας έφθασε στην κορύφωσή του. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.

30.000 κιλά πέτρες και μάρμαρα. 1.500.000 ευρώ ζημιές. Η ζημιά στον τουρισμό απερίγραπτη. Μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις έκλεισαν. Εμπρησμοί. Λεηλασίες. Φόβος και τρόμος στους ανυποψίαστους και ήσυχους συμπολίτες μας⁷. Δακρυγόνα. ΑΠΟ όλα αυτά η τηλεόραση δεν είδε τίποτα. Δεν μπορούσε να δεί τον «Κανόνα Προσταγής» της Ελληνικής Πολιτείας προς τους Ενστόλους Αστυνομικούς. Είδε μόνο τις (ανύπαρκτες) σχέσεις «Αστυνομίας – ακροδεξιών».

ΜΙΑ ματιά στις προσαγωγές και στις συλλήψεις που έγιναν τις δύο ημέρες θα ήταν αρκούντως αποκαλυπτική. Ιδιαιτέρως αυτές του Τούρκου «Αχμέτ» και του Αλγερινού «Χασάν». Αλλά αυτά μάλλον αφορούν την πραγματική δημοσιογραφία…⁸

ΑΦΗΣΑ τελευταίους τους 131 τραυματίες και ακρωτηριασμένους Συναδέλφους μας, οι οποίοι με αυταπάρνηση, γενναιότητα, αλληλεγγύη και πολύ κόπο κράτησαν όρθια την Δημοκρατία και την Ελευθερία στον ρημαγμένο αυτόν τόπο. Την Δημοκρατία όπως την επέβαλαν με την ψήφο τους οι Συμπολίτες μας.

ΚΟΝΤΑ σε αυτούς να μην παραλείψω τους Συναδέλφους μας της Υποδ/νσεως Τροχαίας Αθηνών και της Δ/νσεως Αμέσου Δράσεως Αττικής με την ΄Αμεση Δράση και τις ομάδες ΔΙ.ΑΣ. και ΔΕΛΤΑ.

Καλή η συγνώμη κύριε πρόεδρε της ΠΟΑΣΥ, αλλά από τότε που βγήκε, χάθηκε το φιλότιμο!!!
Δημήτριος Λ. Ντούμας
A' Αντιπρόεδρος Ε.Α.Υ.Α».

Και αφού τη διαβάσαμε ας αρχίσουμε από τους επιμέρους σχολιασμούς:

1. Από τη στιγμή που είστε μέλη της ελληνικής κοινωνίας δεν κατάλαβα, γιατί δεν πρέπει να σας γίνει μείωση, όπως έγινε σε όλους. Γιατί θα εξαιρεθείτε από το Ενιαίο Μισθολόγιο των Δημοσίων Υπαλλήλων, μπορείτε να μας εξηγήσετε;

Ότι είστε ο μόνος κλάδος στον οποίο θα γίνουν προσλήψεις τι έχετε να μας πείτε;

2. Αν εισχωρούσαν «γκρίζοι» αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα στη δικής σας αρμοδιότητα ήταν να μην το επιτρέψετε. Εσείς τους διακρίνατε…

3. Πραγματικά οι πολίτες της Κερατέας, σας ζητούν ειλικρινά συγγνώμη, που σας κούρασαν. Αντί να σκεφτούν τον εαυτούλη τους και την υγεία τους, έπρεπε να σκεφτούν και την δική σας κούραση.

4. Και ο μακαρίτης ο Μιλόσεβιτς, ο Μλάντιτς  και οι άλλοι Σέρβοι Εθνικιστές διέθεταν Κ.Ν.Σ. αλλά μετά το τέλος του πολέμου κατηγορήθηκαν για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για γενοκτονία.

5. Μόνο και μόνο από αυτήν την πρόταση αδικείτε το σύνολο του κόσμου, βρέθηκε στο Σύνταγμα. Αν όλοι αυτοί είναι «πρεζάκηδες», «πρόστυχες γυναίκες» δηλαδή πόρνες, «χούλιγκανς» και κάθε «καρυδιάς καρύδι» και κυκλοφορούσαν ελεύθεροι στο Σύνταγμα, τη δική σας αδυναμία φανερώνει να επιβάλετε την τάξη χωρίς να ταράξετε το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Να σας πληροφορήσυμε όμως, ότι τα «πρεζάκια» έχουν στέκι στην Τοσίτσα μεταξύ Μουσείου και Πολυτεχνείου. Οι πόρνες κάνουν πιάτσα σε όλο το κέντρο της Αθήνας και τους χούλιγκανς συνήθως τους βρίσκεται στα γήπεδα και τους αφήνετε ανενόχλητους να τα σπάνε…

6. Ενδεκάχρονα, τέκνα μεταναστών! Μόνο των μεταναστών είδατε, τα δικά σας δεν τα είδατε; Και τι κάνατε; Τα κυνηγήσατε και τα χτυπήσατε, τα συλλάβατε, τους ρίξατε χημικά, όπως θα κάνατε και στα δικά σας παιδιά, που ας πούμε ότι μπορεί και να παρασύρθηκαν από το νεαρό της ηλικίας τους…

7. Τα μάρμαρα και τις πέτρες τα ζυγίσατε! Τα καπνογόνα δεν τα μετρήσατε ε; Ούτε την απόσταση που πετάγατε τις χειροβομβίδες κρότου – λάμψης μπορούσατε να υπολογίσετε; Για τις ζημιές στον τουρισμό (λέμε τώρα) και στα μαγαζιά είστε συνυπέυθυνοι!

8. Σε όλες αυτές τις προσαγωγές που έγιναν έχετε να παραθέσετε δύο ονόματα μεταναστών και το αναφέρετε. Μπορείτε να μας πείτε το σύνολο των προσαγωγών. Οσο για τη δημοσιογραφία, αφήστε την στην ησυχία της, γιατί χωρίς την μαρτυρία της θα είχε γίνει ολοκαύτωμα…

Ας πάμε τώρα και στην συνολική αποτίμηση της ανακοίνωσης!

Λοιπόν κύριε αντιπρόεδρε,  συνδικαλιστή, αστυνομικέ, αυτή τη δουλειά επιλέξατε να κάνετε. Η δουλειά του Αστυνομικού για την οποία πληρώνει ο Ελληνας φορολογούμενος είναι να προστατεύει τον πολίτη και να διατηρεί την έννομη τάξη προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Αλλά μέρος της δουλειάς του δεν είναι μόνο να πράττει τα παραπάνω, αλλά να ξέρει και πώς να το κάνει, χωρίς να ενοχλήσει, προσβάλει ή προκαλέσει με τις ενέργειες του το κοινωνικό σύνολο!

Αν ένας Αστυνομικός τραυματιστεί δυστυχώς είναι μέρος της δουλειάς του, όπως επίσης αποτελεί καθήκον του να διαφυλάξει την ασφάλεια του αθώου πολίτη, δηλ. να μην τραυματιστεί!

Επίσης είναι δική του υπόθεση να διακρίνει τους καλούς, από τους κακούς. Αποτελεί μέρος της εκπαίδευσής του. Αν δεν μπορεί να το κάνει ας ψάξει για ευθύνες στις Σχολές Αστυνομίας.

Ο Αστυνομικός που κατεβάζει το γκλοπ στο κεφάλι άνθρωπου που έχει σηκωμένα τα χέρια, είναι ανίκανος να υπηρετεί στα σώματα Ασφαλείας, όπως ανίκανος είναι και ο προϊστάμενος του που δεν έχει διακρίνει την παραβατικότητα του, και ο Αρχηγός της Αστυνομίας που επιτρέπει να υπάρχουν τέτοια στοιχεία στο Σώμα…

Τέλος αν σε ένα κοπάδι πρόβατα την «πέσει» μια αγέλη λύκων, ο βοσκός θα στείλει τα σκυλιά του να «δαγκώσουν» τους λύκους και όχι τα πρόβατα, ούτε θα βγάλει το οπλοπολυβόλο και όποιον πάρει ο χάρος…

Πολύ φοβάμαι όμως ότι πολλοί συνάδελφοί σας ούτε ως βοσκοί θα τα κατάφερναν…

ΥΓ. Οι αγανακτισμένοι αποφάσισαν οι ίδιοι για το τέλος των κινητοποιήσεων τους. Δεν τους φόβισαν ούτε οι Καμίνηδες, ούτε οι Παπαϊωάννηδες, ούτε τα ματ! Νίκησαν γιατί φόβισαν ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα. Κυρίως το φόβισαν γιατί τα πολιτικά κόμματα, δεξιά, αριστερά, κεντρώα, οικολογικά, αναρχικά και γω δεν ξέρω τι άλλο, δεν μπόρεσαν να τους ελέγξουν.  Δεν μπόρεσαν να τους φορέσουν χαλινάρια. Ούτε με το καλό, ούτε με το κακό και τις προβοκάτσιες. Γιατί δεν ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ, αν ένα κομμάτι του λαού το ελέγχει η ΝΔ, ο ΣΥΝ ή το ΚΚΕ. Αρκεί να το ελέγχει. Γιατί ξέρουν όλοι τους ότι την κρίσιμη ώρα κάποιος θα τους σταματήσει. Όταν βλέπουν όμως ότι τα αυγά και οι σφαλιάρες δεν σταματούν αρχίζουν να τρέμουν.

Και αν τους ενόχλησαν μερικά αυγά και μερικές σφαλιάρες κατά των βουλευτών, πρέπει να αναλογιστούν πόσο πολλοί έχουν πονέσει, πονάνε και θα πονέσουν οι Ελληνες από τις δικές τους υπογραφές.  

Ένα πράγμα μόνο νίκησε τους αγανακτισμένους. Το καλοκαίρι και η ζέστη! Και όχι γιατί θέλουν οι αγανακτισμένοι να πάνε να κάνουν τα μπάνια τους. Αλλωστε κανείς δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει. Το θέμα είναι πως όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί, βουλευτές γραμματείς και φαρισαίοι θα πάνε για μπάνια. Αρα η πλατεία δεν έχει αντικείμενο εργασίας. Η πλατεία πάει παραλία γιατί εκεί υπάρχει εργασία. Και πιστεύω ότι το Ραντεβού δόθηκε για το Σεπτέμβρη!!!