Οι πρώτες λέξεις που είπα, όταν ήρθε το εκκαθαριστικό της εφορίας και είδα την επιστροφή, ήταν «σιγά μην τα πάρουμε». Τελικά διαψεύστηκα (όχι ότι τα πήρα ακόμη), αλλά κάποιοι τα εισέπραξαν. Και γω δεν τα πήρα ακόμη γιατί εκκρεμεί ο επανέλεγχος. Μετά όταν άκουσα τις δηλώσεις Βενιζέλου περί λαθών με τις αποδείξεις και ότι του χρόνου θα μας τα πάρουν πίσω, είπα ποιος ο λόγος τότε να πάω για επανέλεγχο. Δεν θα πάω να τα πάρω, δεν θα μου ζητήσουν του χρόνου άρα θα είμαστε πάτσι. Μετά όμως που το ξανασκέφτηκα είπα ότι αυτοί είναι ικανοί να ζητήσουν πίσω χρήματα ακόμη και αν δεν τα πάρουμε. Είναι ικανοί να μας πουν: «Εμείς σας καλέσαμε για επανέλεγχο για να σας τα δώσουμε. Αν εσείς δεν ήρθατε, δικό σας πρόβλημα. Δώστε μας πίσω αυτά που θα παίρνατε εάν ερχόσασταν για επανέλεγχο». Ετσι πήγα και γω να δώσω τα χαρτιά μου για επανέλεγχο. Μόλις μπήκα στην εφορία αντίκρυσα μια ουρά γύρω στα 50 άτομα. «Για επανέλεγχο» ρώτησα. «Στην ουρά» μου απάντησαν και έγινα και γω ο 51ος της ουράς. Οσο τα λεπτά περνούσαν τόσο η ουρά μεγάλωνε προς τα πίσω μου περισσότερο, από όσο μίκρυνε μπροστά μου. Μάταια λοιπόν ξεκίνησε η ελληνική γκρίνια, κουτσομπολιό, πολιτική ανάλυση κλπ. Από όλα μαζί συμπέρανα ότι οι υπάλληλοι κάνουν ότι μπορούν για να μας εξυπηρετήσουν. Ότι και στην υπηρεσία τους έχει γίνει μείωση προσωπικού με αποτέλεσμα να δουλεύουν συνέχεια και κεφάλι να μη σηκώνουν. Βέβαια όλα αυτά στα μέτρα του Δημοσίου. Γιατί στις ιδιωτικές επιχειρήσεις όταν ένα τμήμα πήζει ενισχύεται, ή βάζει και ένα χεράκι ο προϊστάμενος. Στην εφορία ο προϊστάμενος τα έξυνε (μετά συγχωρέσεως) και με τα δύο. Αλλά είπαμε… δημόσιο!
Τέλος πάντων αλλού είναι το θέμα μας. Δεν φτάνει λοιπόν που είχαμε καθυστέρηση λόγω ελλείψεως προσωπικού, υπήρχαν και οι βιαστικοί, που δήθεν τάχα δεν πρόσεχαν την ουρά και πήγαιναν απευθείας να μπουν, όποτε άκουγαν… «Εεεεεπ, στην ουρά, εμείς τι είμαστε μαλάκες που περιμένουμε». Μετά τα συγγνώμη και τις απαραίτητες διευκρινήσεις οι… παραβάτες συμμορφώνονταν.
Μέσα σε αυτούς υπήρξε και ένας που ξεχώριζε από την αρχή. Μία η μούρη του ήταν σαν του γερό λαδά στο Χριστός Ξανασταυρώνεται, για όσους από τους παλιούς θυμούνται, και το βλέμα του σαν τον Αρτέμη Μάτσα όταν κατέδιδε τους πατριώτες στους Γερμανούς. Αυτός λοιπόν με πολύ αργά βήματα, κατεβασμένο κεφάλι και κοιτώντας μια δεξία, μια αριστερά πλησίασε κοντά στην πόρτα και σιγά σιγά άρχισε να μπαίνει στη σειρά κυριολεκτικά σφυρίζοντας αδιάφορα. Κάποιοι τον πήραν χαμπάρι και άρχισαν αν του φωνάζουν. Τότε σήκεωσε το κεφάλι του ψηλά σαν να κοιτούσε τον γαλάζιο ουρανό που είχε έξω… Όταν τελικά… κατάλαβε ότι μιλούσαν σε αυτόν είπε γεμάτος έκπληξη: «Ωχ όλοι εσείς είστε για το εισόδημα δεν το κατάλαβα, νόμιζα ότι είσασταν για το μητρώο»… και σαν βρεγμένη γάτα βρέθηκε στο τέλος της ουράς… Είπαμε όμως ότι ο τύπος ήταν μεγάλο… λαμόγιο. Στην αναμπουμπούλα πάνω που δημιουργήθηκε επειδή κάποιος ήθελε να δει τον προϊστάμενο που είχε, όπως είπαμε, μεγάλη φαγούρα και κάποιοι δεν τον άφηναν, το δικό μας το λαμόγιο μπερδεύτηκε ανάμεσά τους και βρέθηκε πάλι έξω από την πόρτα. Τη στιγμή λοιπόν που έχει μισο – ανοίξει την πόρτα και είναι έτοιμος να μπει, ένα χέρι τον πιάνει από το πίσω μέρος του γιακά και του φωνάζει: «Ω, ρε Αρτέμη εσύ για πού το ΄βαλες». Το λαμόγιο κοίταξε τρομαγμένος πίσω έναν μουστακαλή οικοδόμο που τον κρατούσε σφιχτά. «Σε μένα μιλάτε κύριε. Δεν με λένε Αρτέμη», είπε. «Ναι αλλά σα αυτόν τρυπώνεις», του απάντησε ο οικοδόμος. «Εχω ραντεβού με τον προϊστάμενο» είπε το… λαμόγιο για να πάρει την απάντηση, «Ακου να δεις Αρτέμη με βλέπεις, φοράω τα ρούχα της δουλειάς μου. Όπως καταλαβαίνεις πάει το μεροκάματο σήμερα. Αλλά περιμένω στη σειρά μου. Τράβα και συ στη δικιά σου τη σειρά σου, γιατί το μόνο ραντεβού που θα έχεις θα είναι με τίποτα μπουνιές» του ΄πε ο οικοδόμος και τον έσπρωξε προς τα πίσω τόσο που κόντευε να βγει από την είσοδο της εφορίας, που ήταν δυό όροφοι πιο κάτω…
Αυτό λοιπόν πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας. Ολοι αυτοί που σφετερίζονται την αγαθότητα μας, την καλοσύνη μας, την ανθρωπιά μας, τη δουλειά μας, τη ζωή μας, το μέλλον μας είναι σαν το λαμόγιο τον... Αρτέμη. Ότι ήρθε η ώρα που πρέπει πρώτα να αποβάλουμε τη λαμογιά από μέσα μας και μετά να πάρουμε στο κατόπι όλα τα… άλλα λαμόγια! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι θρασύδειλοι. Κάνουν ύπουλα τη δουλειά τους εκμεταλλευόμενοι τη δική μας απάθεια, τον ωχ αδελφισμό και… τις αναμπουμπούλες για να τρυπωσουν σαν τα ποντίκια και να κάνουν τη δουλεία τους εις βάροα μας.
Θέλουμε καλύτερη κοινωνία, πιο δίκαιη, πιο αξιοκρατική και πιο λειτουργική. Τότε πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Και δεν χρειάζονται ούτε μούσκουλα, ούτε νταηλίκια, ούτε μουστάκες σαν του οικοδόμου. Χρειάζεται φωνή και διεκδίκηση του δίκιου μας. Χρειάζεται να καταγγέλλουμε κάθε παρατυπία, κάθε αλισβερίσι, ή παρανομία. Μην αφήνετε τον όποιο μικροαπατεωνίσκο, σφετεριστή, δοσίλογο και συμφεροντολόγο να ελέγχει τη ζωή σας. Αλλωστε είμαστε οι περισσότεροι. Αν όλοι συμπεριφερθούμε με τον δίκαιο τρόπο και δεν κοιτάμε να χωθούμε σαν τα ποντίκια και εμείς, τα ποντίκια δεν θα βρίσκουν τρύπες να χωθούν… Είτε απλός άνθρωπος είναι, είτε δημόσιος υπάλληλος είναι, είτε δημόσιος λειτουργός είναι, είτε συνδικαλιστής είναι, είτε όργανο της τάξης είναι, δημοσιογράφος, πολιτικός, υπουργός ή οτιδήποτε περισσότερο είναι, να το ξέρετε ότι όλοι πρέπει να ελέγχονται για την όποια πράξη τους και να τιμωρούνται οι παραβάτες. Από εμάς εξαρτάται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου