Οι ώρες που θα ζήσουμε από εδώ και πέρα θα είναι ολοένα και πιο δύσκολες.
Τα μηνύματα που λαμβάνουμε από τους γύρω μας καθημερινά μοιάζουν με μοιρολόι, λες και για όλους μας τα καλά όνειρα εξαφανίστηκαν από τα βράδια μας και μόνο ταινίες τρόμου βλέπουμε καθημερινά.
Σίγουρα είναι άσχημο και άδικο να πληρώνεις εσύ τις επιλογές άλλων. Αλλά μέχρι σήμερα αυτό γίνεται για όλους μας. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ορίζουν πραγματικά τη ζωή τους. Είναι κάτι σαν και αυτό που λέμε μοίρα. Αλλά είναι άλλο τη μοίρα σου να την ορίζει το σύμπαν, η φύση, ο Θεός και άλλο να στην ορίζουν άλλοι άνθρωποι που νομίζουν τον εαυτό τους Θεό!
Αλλά όσο κι αν διεκδικείς το δίκιο σου δεν θα μπορέσεις να το βρεις. Και επειδή είμαστε και λίγο αχάριστοι πιστεύω ότι για να βρούμε εμείς το δίκιο μας, μάλλον πρώτα θα αδικήσουμε κάποιον άλλον (άσχετο)!
Μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα όμως πρέπει να αναζητήσουμε και να βρούμε μόνοι μας το φως, την ελπίδα που θα μας χαρίσει ξανά το χαμόγελο. Το οφείλουμε πρώτα πρώτα για τον ίδιο τον εαυτό μας…
Νομίζω πως μέσα σε όλα αυτά τα κακά και μίζερα πράγματα που μας βρήκαν και που μας περιμένουν στην πορεία, υπάρχουν κρυμμένα και κάποια καλά που πρέπει να τα έχεις συναντήσει στη ζωή σου για να τα εκτιμήσεις.
Θεωρώ ότι αυτή η κρίση αναγκαστικά θα μας οδηγήσει πίσω στην χαμένη μας ταυτότητα, σε αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς.
Εγώ μεγάλωσα σε μια φτωχογειτονιά, που όλα τα γειτονόπουλα παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό στο δρόμο. Που οι μεγαλύτεροι έβγαζαν τα σκαμπό στην αυλόπορτα και μαζευόντουσαν για να πουν ο καθένας το κουτσομπολιό του, το παράπονό του, το μακρύ και το κοντό του. Πήγαινα για χρόνια διακοπές στο Πόρτο Ράφτη, κάνοντας κατασκήνωση σε ένα κτήμα ενός θείου, όπου μαζευόμασταν σε αυτό και περνούσαμε όλο το καλοκαίρι τρεις τέσσερις οικογένειες όλοι συγγενείς μεταξύ μας στις σκηνές μας και στήναμε κάθε βράδυ ένα διαφορετικό γλέντι. Ο πατέρας μου με τον Θείο μου να παίζουν τάβλι και εγώ με τον αδελφό μου και τα ξαδέλφια μας να «κλέβουμε» το μεζέ που συντρόφευε το ουζάκι τους…
Ποιος μεγάλος στην εφηβεία μαζεύαμε τάληρο τάληρο όλα τα φιλαράκια μαζί για να αγοράσουμε ένα πακέτο τσιγάρα και να τα μοιραστούμε, ή για να πιούμε ένα φραπέ, ή να πάμε σινεμά.
Αυτά θυμάμαι και αναπολώ!
Και δεν μου λείπουν ούτε τα κάμπριο και τα τζιπ, ούτε τα κλαμπ και τα μπουζούκια, ούτε τα μεθύσια, ούτε η Μύκονος, ούτε η ξαπλώστρα, ούτε οι VIP και οι άλλοι μαϊντανοί…
Να το κάνω λιανά για να το καταλάβουμε. Δεν θα χρειαζόμαστε ούτε τα κλαμπ, ούτε τα μπουζούκια, ούτε τις κουρσάρες, ούτε τα μοντελάκια, ούτε τις φιάλες με το ουίσκι, τα ελαφρά και τα βαριά για να πούμε ότι διασκεδάσαμε.
Θα μας αρκεί μια καλή παρέα, ένα ποτήρι ούζο και ένας μεζές για να γελάσουμε και να περάσουμε όμορφα.
Δεν θα πρέπει να πάμε στην χάι νησί, με το σκάφος, να είμαστε κάτω από την ομπρέλα, ξαπλωμένοι στην ξαπλώστρα, και να χορεύουμε πάνω στην μπάρα για να πούμε ότι κάνουμε διακοπές.
Δέκα μέρες στο χωριό μας, ή σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο, ξαπλωμένοι σε μία ψάθα κάνοντας το μπάνιο μας σε μια άγνωστη παραλία θα μας προσφέρει την ίδια ευχαρίστηση.
Οι πολυτελείς και πανάκριβες δεξιώσεις για γάμους, βαφτίσια και γενέθλια θα δώσουν και πάλι τη σκυτάλη στα οικογενειακά τραπεζώματα, συγκεντρώσεις και πάρτι για να μοιραστούμε στιγμές της ζωής μας με ανθρώπους που πραγματικά αγαπάμε και νοιαζόμαστε…
Και για να μην αναφέρω άλλες ατελείωτες εξαλλοσύνες, το καλό που θα μας φέρει αυτή η κρίση είναι ένα συμμάζεμα στα ασυμμάζευτα μας. Σε όλα αυτά που χωρίς σκέψη χρέωσε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Είναι σίγουρο ότι δεν θα συμφωνήσουμε όλοι μας. Είναι σίγουρο όμως ότι όσοι βρουν ένα φως, διαφορετικό ίσως από το δικό μου, μέσα στο ατελείωτο σκοτάδι που μας «λούζουν» καθημερινά θα περάσουν πιο ανώδυνες ημέρες στη μέλλουσα ζωή τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου