Στο δωμάτιο 222 της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας ενός δημόσιου νοσοκομείου νοσηλεύονταν ένας γεράκος 82 ετών με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Εξω από την εντατική οι δικοί του αγωνιούσαν για τη ζωή του. Συχνά – πυκνά το τηλέφωνο της κόρης του χτυπούσε. Η αδερφή του ασθενή αγωνιούσε και αυτή με τη σειρά της για την ζωή του αδερφού της και έπαιρνε να μάθει νεότερα. Λίγο πριν το τέλος της συνομιλίας η κόρη του γεράκου έλεγε: «Όχι θεία μην έρθεις δεν θα μπορέσεις να τον δεις δεν μας επιτρέπουν. Ενας μπαίνει κάθε φόρα για 5 λεπτά, μην έρθεις θα ταλαιπωρηθείς. Το ξέρω αδερφός είναι νοιάζεσαι, αλλά θα ταλαιπωρηθείς χωρίς λόγο. Αυτή συνομιλία γινόταν 4-5 φορές επί 7 ημέρες που έκατσε ο γεράκος στην εντατική.
Όταν πέρασε ο κίνδυνος για τον γεράκο ο γιατροί του έδωσαν εξιτήριο και του είπαν ότι θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει εξετάσεις ώστε να δουν με ακρίβεια την κατάσταση της καρδιάς του.
Μετά από μια εβδομάδα παραμονής στο σπίτι του ο γεράκος με τη συνοδεία της κόρης του πηγαίνει στο νοσοκομείο για μια στεφανιογραφία. Οι νοσηλεύτριες παραλαμβάνουν τον παππού για τον προετοιμάσουν και η κόρη περιμένει στο σαλόνι του νοσοκομείου. Οσο περνούν οι ώρες τόσο η αγωνία της μεγαλώνει και κάπου εκεί χτυπάει το κινητό της. Η κοπέλα απαντάει στο τηλέφωνο «Ελα θεία, ναι τον πήρανε. Δεν ξέρω ακόμη δεν τελείωσαν. Μετά στην εντατική θα τον πάνε για μία ημέρα. Μετά θα φύγουμε. Όχι ρε θεία τι να έρθεις να κάνεις σου λέω θα τον πάνε στην εντατική. Το ξέρω ότι είναι αδερφός και τον νοιάζεσαι αλλά μια εβδομάδα που ήταν στο σπίτι δεν ήρθες. Εδώ και να έρθεις δεν θα τον δεις. Όχι θεία δεν θα δώσουμε φακελάκι, κάτι γλυκά έχω πάρει. Γιατί να ντραπώ ρε θεία, το ξέρω ότι είναι ολόκληρος επιστήμονας ο γιατρός, αλλά θα του αρέσουν και τα γλυκά, όχι μόνο τα χρήματα». Κάπως έτσι τελείωσε και η συνομιλία θείας – κόρης…
Κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι αρρωσταίνουμε ή αρρωσταίνει κάποιος δικός μας και είτε το θέλουμε είτε όχι αναγκαζόμαστε να μπλεχτούμε στα γρανάζια της περιβόητης δημόσιας υγείας Όταν η περιπέτεια η δική μας ή του συγγενούς μας φτάσει στο αίσιο ή… απαίσιο τέλος της το συμπέρασμα όλων μας είναι ένα, η Υγεία μας νοσεί.
Στην πραγματικότητα όμως εμείς νοσούμε πνευματικώς και ψυχικώς.
Πνευματικώς νοσούμε γιατί συνηθίζουμε να συνωστιζόμαστε στους θαλάμους οπού νοσηλεύονται οι δικοί μας με τις ώρες τάχα από ενδιαφέρον και από αγάπη, δυσχεραίνοντας το έργο – γιατί για έργο πρόκειται – των γιατρών νοσοκόμων και άλλων λοιπών ειδικοτήτων που φροντίζουν για την υγεία των ασθενών. Μάλιστα οι περισσότεροι ούτε καν τηρούμε τις ώρες επισκεπτηρίου και τις συνθήκες υγιεινής πηγαίνοντας λουλούδια, περιοδικά, σουβλάκια και γλυκά στους ασθενείς μας μεταφέροντας χιλιάδες μικρόβια.
Η αγάπη μας «τελειώνει» μόλις ο ασθενής βγει από το νοσοκομείο λες και δεν έχει την ανάγκη συντροφιάς όταν πάει στο σπίτι του.
Το νοσοκομείο δεν είναι ξενοδοχείο και οι νοσηλευτές και οι γιατροί δεν είναι ούτε ρεσεψιονίστ, ούτε καμαριέρες για να μας εξυπηρετούν…
Ψυχικώς νοσούμε διότι πλέον το φακελάκι και η παράνομη αμοιβή μας έχει γίνει μόνιμη ιδέα.
Και ακόμη και αν οι γιατροί αρνηθούν το φακελάκι, και ναι υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι, εμείς επιμένουμε «μα για ένα καφεδάκι» για να ησυχάσει η συνείδηση μας λες και αν δεν δώσουμε ο γιατρός θα τον στείλει μια ώρα αρχύτερα τον ασθενή στον Αγιο Πέτρο.
Και οι άλλοι μας κοιτάζουν σαν εξωγήινους αν πούμε ότι δεν θα δώσουμε φακελάκι…
Εμεις λοιπόν νοσούμε πρώτοι και μετά κολλάμε και τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τις λοιπές συμπαθείς ειδικότητες της Δημόσιας Υγείας, αλλά όπως γίνεται συνήθως ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους…
Γιατρούς έχουμε πολλούς και καλούς , νοσηλευτές έχουμε λιγότερους (για τις ανάγκες μας) , αλλά καλούς επίσης. Η ποιότητα στις υπηρεσίες λείπει, ας φροντίσουμε να υπηρετήσουμε σωστά το σύστημα για να μας το ανταποδώσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου