Πόσα νεοκλασικά έμειναν ακόμη άραγε;

Ακόμη προσπαθώ να συνέλθω από την κατάθλιψη των τελευταίων ημερών και δεν τα έχω καταφέρει. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι είναι καλύτερα να μην βλέπω ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές για να νιώθω καλύτερα. Μάλιστα είχα παρομοιάσει την κατάσταση του Έλληνα με την κατάσταση ενός καρκινοπαθή, που αφού συνειδητοποιήσει την κατάστασή του, προσπαθεί να κλέψει χρόνο για να ζήσει όσο περισσότερο μπορεί. Και πως το καταφέρνει αυτό, απλά αποφεύγει ότι του φέρνει λύπη, κατάθλιψη, άγχη κλπ.

Αφού ξέρει ότι το τέλος του θα έρθει τουλάχιστον ας ζήσει τις υπόλοιπες ημέρες του χαρούμενα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Ελλάδα και τους Ελληνες. Απλά στη θέση του καρκίνου, βάλτε την πτώχευση.

Ετσι λοιπόν και γω, απέφευγα σαν ο διάβολος το λιβάνι τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.

Έλα μου, όμως που σαν άνθρωπος και γω άκουσα ότι έρχεται το τέλος και έκατσα μπροστά στη tv να δω πότε θα μας χτυπήσει το κακό.

Κάτι θετικό από όσα και άκουσα δεν πήρα. Παρά μόνο τρομοκρατήθηκα, πανικοβλήθηκα, εξοργίστηκα.

Και που να το βρω το θετικό δηλαδή όταν κανείς μα κανείς δεν έχει να σου δώσει ένα όραμα. Ακόμη και αυτοί που ήταν υπέρ του μνημονίου δεν μιλούσαν για σωτηρία, αλλά για μια παράταση αγνώστου χρονικού προσδιορισμού.

Αλλά και αυτοί που ήταν κατά του μνημονίου, ούτε από αυτούς δεν άκουσα κάποια λύση, παρά μόνο αντίδραση!

Δηλαδή ο θάνατος είναι βέβαιος, το θέμα είναι αν θα με εκτελέσουν ή θα τραβήξω μόνος μου τη σκανδάλη, ή κάπως έτσι.

Βέβαια ανάμεσα στα δύο θα προτιμούσα την αυτοκτονία, από την ατιμωτική εκτέλεση, αλλά η ουσία είναι ότι εγώ και οι υπόλοιποι Έλληνες θέλουμε να ζήσουμε! Και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και όχι σκλάβοι ως αντάλλαγμα στις βρομοδουλειές όσων μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν!

Κανείς δεν μπορεί να μας πείσει, ούτε οι μνημονιακοί ούτε οι αντιμνημονιακοί!

Οι μνημονιακοί γιατί κοιτάζουν να το παίξουν ήρωες, ότι παλεύουν για τη σωτηρία μας, ενώ για το μόνο που παλεύουν στην πραγματικότητα είναι για την κουτάλα και την καρέκλα τους.

Οι αντιμνημονιακοί γιατί χωρισμένοι κι αυτοί σε στρατόπεδα τσακώνονται για το ποιος είναι ο πραγματικός σωτήρας του λαού παίζοντας τα δικά τους μικροκομματικά παιχνίδια. Θέλετε κύριοι να σώσετε το λαό, όλοι μαζί πείστε μας ότι εσείς είστε καλύτεροι από τους άλλους, δώστε ελπίδα στο λαό και αυτός θα σας ακολουθήσει!

Αλλιώς θα έρθει η ώρα που ο λαός θα δώσει το δικό του τελεσίγραφο. Και αυτό δεν θα είναι πάρτε το ελικόπτερο και φύγετε από δω, αλλά ή θα μας σώσετε ή θα σας κάψουμε μαζί με το νεοκλασικό σας!

 Με αυτά και με αυτά όμως το τέλος δεν ήρθε να λυτρωθούμε, παρά μόνο επέστρεψε η κατάθλιψη με συνοδεία την ακατάπαυστη βουλιμία κι αν δεν πάω από το μνημόνιο θα με φάει η χοληστερίνη!  

ΥΓ. Για όλους αυτούς που έκλαιγαν με τα κεριά στα χέρια έξω από τα ερείπια των νεοκλασικών καλό είναι να μάθουν ότι κάθε πεινασμένο παιδί, κάθε ανθρώπινη ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από το κάθε αρχιτεκτονικό αριστούργημα! Καλό θα είναι λοιπόν να φυλάνε τα κεριά γιατί σε λίγο καιρό πολυ φοβάμαι ότι θα θρηνούμε ανθρώπους και όχι πέτρες και ντουβάρια!