Τίποτα νεώτερο δεν θα γίνει, αν δεν έρθει ο νέος άνθρωπος

Πλησιάζοντας τις ημέρες των Χριστουγέννων με πιάνει αυτό το πνεύμα και θέλω να ξεφεύγω από την καθημερινότητα. Κρίση, τρόικα, οικονομία, λεφτά, χρηματιστήρια, οίκοι αξιολογησης, κυβέρνηση, εφεδρεία, χαράτσι και όλα τα συναφή που προκαλούν αηδία. Το ίδιο και η γκρίνια, οι κατάρες, η μιζέρια μας γαμώτο!

Θέλουμε έναν νέο κόσμο, ας τον φτιάξουμε και αν δεν μπορούμε, ας φροντίσουμε για τις προϋποθέσεις. Ποιες είναι αυτές. Μία είναι η βασική και την έχω ξαναπεί σε προηγούμενη ανάρτηση.

Τίποτα νεώτερο δεν θα γίνει, αν δεν έρθει ο νέος άνθρωπος. Και ποιος είναι ο νεός άνθρωπος; Το παιδί! Το δικό μου, το δικό σου, τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε αυτά ανήκει ο κόσμος, ας τον αφήσουμε στα χέρια τους να τον αλλάξουν. 

Για αυτό το λόγο διάλεξα να σας μεταφέρω την εμπειρία δύο γονιών που μιλούν για τον αγώνα της μικρής τους κόρης. Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino της 11ης Δεκεμβρίου.

Διαβάστε το γιατί μέσα του κρύβει το νόημα της ζωής... 

 

"Η Αρέθα γεννήθηκε ένα σαββατιάτικο πρωινό, στο τέλος Οκτωβρίου. Ένα κανονικό μωρό με βάρος τριάμισι κιλά, ύψος 52 πόντους, σκούρα, καστανά μαλλιά και μάτια και φουσκωτά μαγουλάκια. Ξεκίνησε λοιπόν το βρεφικό πρόγραμμα της: γάλα, ύπνος, αλλαγή πάνας, αγκαλιές, φιλιά και πάλι από την αρχή. Πέρασε τους γνωστούς κολικούς, έκανε εμετούς, ανέβασε πυρετό, έκλαιγε λίγο παραπάνω κάποιες φορές και ξυπνούσε συχνά, αλλά ουσιαστικά ήταν αυτό που λέμε "καλό παιδί". 

Σιγά σιγά άρχισε να στηρίζει το κεφάλι της και να παρατηρεί τον κόσμο γύρω της, να κάνει φωνούλες και να απλώνει τα χέρια της να πιάσει πρόσωπα και αντικείμενα. Απέκτησε το καρεκλάκι της όπου μπορούσε να κάθεται, να χαζεύει και φυσικά να παίζει. Ο κόσμος των παιχνιδιών και των βιβλίων ξανοιγόταν μπροστά της με πολλά διαφορετικά χρώματα, τα σχήματα και τις υφές, με τους περίεργους θορύβους και τη μουσική. Φυσικά έκαναν την εμφάνισή τους και τα δόντια. Φαγούρα στα ούλα, γκρίνια και ατελείωτο μασούλημα σε δάχτυλα, κρίκους οδοντοφυίας, παιχνίδια και βιβλία. Ξεκίνησε και το κανονικό φαγητό, τρόγωντας με το κουτάλι νόστιμες κρέμες, ενώ με την κόρα του ψωμιού ¨εξασκούσε" τα δόντια της. Επίσης, ανακάλυψε το καρότσι, το δικό της μεταφορικό μέσο, που ήταν κατάλληλο τόσο για βόλτες μέσα στο σπίτι, αλλά κυρίως έξω από αυτό. "Ρουφούσε τα πάντα και ο κόσμος ήταν τόσο όμορφος, η ζεστασιά του ήλιου, η μυρωδιά της βροχής, τα λουλούδια, τα δέντρα, τα ζώα, τα παιδιά με τα ποδήλατα, οι κούνιες, όλα της φαίνονταν υπέροχα. Χαμογελούσε ευτυχισμένη με όλα αυτά που είχε ακόμη να μάθει. Το βράδυ έκανε "βαρελάκια"στο μεγάλο κρεβάτι, απολάμβανε το μπάνιο στη μπανιέρα, με τα κίτρινα παπάκια και ύστερα κοιμόταν αποκαμωμένη, αλλά ξέγνοιαστη στο κρεβάτι της. Πήγε μέχρι και για μπάνιο στη θάλασσα! Φόρεσε κόκκινο μαγιό και βούλιαξε τα μικρά της πόδια στην αμμουδιά εκεί που σκάει το κύμα, έκανε μπάνιο και μπρούμυτα και ανάσκελα, αλλά και καθιστή μέσα στο σωσίβιό της. Και φυσικά ξεκίνησε σοβαρές προσπάθειες να σταθεί όρθια. Κάπως έτσι έφτασε στα πρώτα της γενέθλια κα έσβησε το κερί πάνω στη μεγάλη σοκολατένια της τούρτα. Όσα περιγράφονται παραπάνω δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο και είναι γνωστά σε όλους όσους έχουν βιώσει από κοντά τους πρώτους μήνες της ζωής ενός παιδιού. Με μια μικρή διαφορά μόνο: Η Αρέθα διαγνώστηκε από την πρώτη ημέρα της ζωής της με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, ασθένεια που σπανιότατα εμφανίζεται σε νεογνά. Μεταφέρθηκε επειγόντως στο Τμήμα Παιδιατρικής Αιματολογίας - Ογκολογίας του Νοσοκομείου Παίδων "η Αγία Σοφία", όπου της τοποθετήθηκε  ο καθετήρας για τη λήψη θεραπειών και μεταγγίσεων. 

Η Αρέθα νοσηλεύτηκε για πολλούς συνεχείς μήνες και έλαβε πολλαπλά σχήματα χημειοθεραπειών με τις όποιες δυσκολίες και παρενέργειες.

Μια μικρή, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη αγωνίστρια που δεν το έβαλε στιγμή κάτω.  Υπενθύμισε σε όλους μας ότι τα παιδιά κρύβουν μέσα τους μια τεράστια δύναμη και άσβεστη δίψα για ζωή. Μπορούν να ξεπερνούν ανυπέρβλητα εμπόδια και να συνεχίζουν με χαμόγελο και αποφασιστικότητα, εκπλήσσοντας γονείς και γιατρούς. Το καθένα έχει το δικό του ξεχωριστό τρόπο να ανοίγει το δρόμο προς το μέλλον και να βγαίνει νικητής. Και το μόνο που ζητούν από εμάς είναι αγάπη και φροντίδα, τρυφερότητα και στοργή, αγκαλιές και φιλιά χαμόγελο και παιχνίδια, τα αυτονόητα δηλαδή. Εκείνα θα συνεχίσουν να αγωνίζονται ακούραστα, επειδή θέλουν να μεγαλώσουν να γνωρίσουν τον κόσμο και επειδή διαισθάνονται από νεογέννητα ακόμη, ότι η ζωή είναι γλυκιά και γεμάτη φως, ένα υπέροχο ταξίδι που πρέπει να κατακτήσουν. Μην εγκαταλείπετε ποτέ τα παιδιά σας, μην λιποψυχείται, μην  απογοητεύεστε, και απλώς ακολουθήστε με αγάπη και σεβασμό το δρόμο που χαράσσουν, διότι τα ίδια ξέρουν καλύτερα από όλους τι πρέπει να γίνει. Μπράβο κουκλίτσα μας, τα κατάφερες μια χαρά. Είσαι η ηρωίδα μας".