Κακά τα ψέματα σε κανέναν δεν αρέσει να τον ελέγχουν και να
τον παρακολουθούν. Όπως αντίθετα η αλήθεια είναι ότι όλοι στη ζωή μας έχουμε
διαπράξει κάποια μικρή… παρανομία. Όπως να κλέψουμε μια σοκολάτα από ένα περίπτερο.
Άλλωστε το λέει και η παροιμία, « το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό».
Κατά συνέπεια λοιπόν ο έλεγχος είναι αυτός που μπορεί να
σταματήσει την παρανομία! Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν προσωπικά ο έλεγχος δεν με
ενοχλεί. Αρκεί να μπορώ να σκέφτομαι και να εκφράζομαι ελεύθερα…
Σε αυτή τη λογική δεν με ενοχλεί η ύπαρξη της κάμερας στους δημόσιους
χώρους. Γιατί απλά δεν κάνω κάτι παράνομο και δεν έχω κάτι να κρύψω. Δεν είμαι
αντίθετος γιατί ο έλεγχος και η παρακολούθηση γίνεται για τη δική μου
προστασία. Αυτή είναι η θετική πλευρά. Δεν αναπτύσσω την αρνητική πλευρά γιατί
λίγο πολύ την γνωρίζουμε όλοι και δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Όταν θέλουμε να υπάρχει έλεγχος και παρακολούθηση θα πρέπει να
γίνεται παντού ακόμη και σε αυτούς που ελέγχουν…
Και εξηγούμαι τι εννοώ! Βρέθηκα πριν κάποιες μέρες πάλι με
το φίλο μου τον Αστυνομικό και είχαμε μια «πολιτισμένη» κουβέντα σχετικά με το
ρόλο του δημοσιογράφου και την καταγραφή από την πλευρά του ενός συμβάντος στο
οποίο συμμετέχει η Αστυνομία. Στο βλέμμα του διέκρινα για μια ακόμη φορά τον
ειρωνικό τόνο της εξουσίας, που όταν χάσει την ψυχραιμία του γίνεται
απειλητικός ακόμη και για φίλους…
«Παλιά τρελαινόμασταν όταν κάναμε μια σύλληψη και πίσω μας ακούγαμε
τη φωνή του δημοσιογράφου ή βλέπαμε τη λάμψη του φλας. Τώρα πια δεν μας καίγεται
καρφί»! μου απάντησε στην ερώτηση τι γίνεται με την… ψιλοβεντέτα που είχε
ξεκινήσει στο Σύνταγμα με τους δημοσιογράφους.
«Εντάξει όλοι τώρα έχουν ένα κινητό και μπορούν να σε
τραβήξουν φωτογραφία ή βίντεο», του απαντώ! «Είναι η άλλη πλευρά του Big Brother», συμπληρώνω!
«Μα ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου
και να έχεις τον άλλον πίσω σου να στο παίζει δημοσιογράφος», μου λέει.
«Άμα κάνεις σωστά τη δουλειά σου, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα
από κανέναν, αν όμως… παρανομείς, τότε έχεις λόγο να φοβάσαιτον δημοσιογράφο, ακόμη
και τώρα που λες ότι δεν σας καίγεται καρφί» του απαντώ εγώ!
«Όταν έχεις να κάνεις μία σύλληψη ενός διαρρήκτη,
εγκληματία, κουκουλοφόρου», μου λέει, «θα ρίξεις και καμιά σφαλιάρα»
«Και μπουνιές μπορεί να χρησιμοποιήσεις στην πάλη», του
αποκρίνομαι, «αρκεί να σταματήσουν όταν πλέον είναι δεμένος πισθάγκωνα».
«Δεν ξέρεις για αυτό μιλάς. Αν ήσουν εσύ στη θέση μου τι θα
έκανες δηλαδή» επιμένει ο Αστυνομικός.
«Ίσως να έκανα και χειρότερα, όταν δεν έχω εκπαιδευτεί να
αντιδρώ διαφορετικά. Για αυτό δεν έγινα αστυνομικός, αλλά δημοσιογράφος»,
απαντώ!
«Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», απαντά ειρωνικά και
γελάει…
«Κατά το μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», ανταπαντώ στον ίδιο
τόνο, «αλλά εγώ δηλώνω υπεύθυνα μόνο δημοσιογράφος, εσύ τι δηλώνεις»!
Κάπου εκεί η πολιτισμένη κουβέντα έλαβε τέλος…
Πραγματικά περίμενα από τους νέους Αστυνομικούς να είναι πιο
ψύχραιμοι και νηφάλιοι! Καταλαβαίνω την επικινδυνότητα του επαγγέλματός τους,
αλλά αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα της όποιας εκτράχυνσης, ή παράβλεψης, ή
υπέρβασης των καθηκόντων τους.
Οφείλουν να δέχονται τον έλεγχο, όπως οι ίδιοι τον επιβάλουν
στους υπόλοιπους. Ήλπιζα ότι είναι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του Πολίτη και
όχι απλά σερίφηδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου