Μικρό μου έλεγαν πόσα μας διδάσκει η ιστορία. Πάλι μου
έλεγαν διάβασε κανά βιβλίο να μορφωθείς. Που όμως μυαλό. Όσο μεγαλώνει ο
άνθρωπος όμως εξελίσσεται και πράγματα που έκανε πριν τώρα του μοιάζουν ανιαρά
και αναζητά νέους δρόμους. Άλλωστε αυτό σημαίνει και εξέλιξη. Αν μέναμε μόνο σε
πράγματα που κάναμε από παιδιά, μάλλον δεν θα διαφέραμε και σε πολλά από τους κατ’
άλλα συμπαθείς πιθήκους.
Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να διαβάζω και να μελετώ την
ιστορία μας. Δεν ανήκω στους ανθρώπους που καίνε ή φτύνουν την σημαία μας, αλλά
και ούτε σε αυτούς που την προσκυνούν, πατώντας ταυτόχρονα τη σημαία κάποιου
άλλου έθνους.
Όμως στη θέα της γαλανόλευκης και στο άκουσμα του Εθνικού μας
Ύμνου, ανασύρονται εικόνες, αναγείρονται έντονα συναισθήματα, που πολλές φορές
αναγκάζουν τα μάτια να βουρκώνουν. Από τα λίγα πράγματα που διάβασα δύο είναι
τα συμπεράσματά μου. Πρώτον ότι τα περισσότερα σχολικά βιβλία της ιστορίας
κυρίως είναι γεμάτα ψέματα και αναλήθειες που κάποτε έπρεπε και καλά έκαναν
εξυπηρετούσαν το εθνικό φρόνημα. Στη σημερινή εποχή όμως απλά παραπληροφορούν.
Γιατί η ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από στιγμές δόξας και εθνικής υπερηφάνειας,
αλλά άλλες τόσες είναι και οι στιγμές εθνικής προδοσίας και ντροπής. Και από
ανθρώπους που ούτε καν πλησιάζει το μυαλό σου. Που ακόμη και σήμερα τους θεωρούμε
πατριώτες και ήρωες. Την Ιστορία μας κανείς δεν μπορεί να τη μάθει από ένα ή
δυο βιβλία. Την πραγματική μας Ιστορία τη «φτιάχνει» ο καθένας μόνος τους συλλέγοντας
και διασταυρώνοντας πληροφορίες από ένα βιβλίο που βρίσκεται σε κάποιο ράφι της
Εθνικής Βιβλιοθήκης, μέχρι την ιστορία ενός γέροντα που μπορεί ν’ ακούσεις
τυχαία στις διακοπές σου. Αυτό που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να βρει τα
κοινά στοιχεία και να φτιάξει τη δική του «Εθνική» Ιστορία. Στην πραγματικότητα
δεν θα διαφέρει στο αποτέλεσμά της, αλλά μπορεί να διαφέρει από λίγο μέχρι
τελείως στο πως φτάσαμε σε αυτό το αποτέλεσμα, ως προς τον στόχο και τον σκοπό
του αποτελέσματος Αυτό οφείλεται στα πόσα στοιχεία θα μπορέσει κάποιος να
συγκεντρώσει, να «ταυτοποιήσει» και να διασταυρώσει. Πρόκειται για ένα
ατελείωτο κυνήγι θησαυρών που διαβάζοντας στοιχεία και σημάδια καταφέρνεις να
βρεις τον εκάστοτε θησαυρό, που δεν είναι τίποτα άλλο από την Αλήθεια. Τη δική
σου αλήθεια όμως. Γιατί η αλήθεια δεν είναι μία. Οι αλήθειες διαφέρουν και
είναι τόσες όσοι και οι άνθρωποι που τη γνωρίζουν. Ο καθένας που εξιστορεί ένα
αληθινό γεγονός, προσθέτει και μια μικρή λεπτομέρεια που έχει ο ίδιος δει. Ένα συλλέξεις
όλες τις λεπτομέρειες μόνο τότε μπορείς να φτάσεις πιο κοντά στην απόλυτη
αλήθεια. Απλά θα την πλησιάσεις. Ποτέ δεν θα φτάσεις στο απόλυτο. Μάλιστα
μπορεί στην πορεία η αλήθεια να ανατραπεί γιατί συλλέγοντας στοιχεία, σημάδια,
λεπτομέρειες, εικόνες αυτό που στην αρχή φαινόταν άσπρο στο τέλος να είναι
μαύρο! Η ουσία είναι ότι όσο περισσότερο αναζητάς στην Ιστορία, πρώτον πιο
κοντά φτάνεις στην αληθινή ιστορία και δεύτερον αυτήν την ιστορία που την έχεις
αναζητήσει εσύ κανείς δεν μπορεί να στην ανατρέψει. Βέβαια ούτε εσύ μπορείς να
ανατρέψεις του άλλου. Απλά μπορεί οι δύο ιστορίες μέχρι κάποιο σημείο να συμβαδίσουν.
Και αυτό είναι η απόδειξη της αληθινότητας. Η δική μου «Εθνική» Ιστορία λοιπόν
δεν στέκεται τόσο στους ηρωισμούς των προγόνων μου, όσο στις προδοσίες τους. Που
ποτέ δεν κοίταξαν να σώσουν την Πατρίδα τους, αλλά να σώσουν το τομάρι τους, να
ζήσουν αυτοί καλά και για τους άλλους στην καλύτερη έχει ο… Θεός, αν υπάρχει κι
αυτός!
Η δική μου «Εθνική» Ιστορία μιλάει για ιστορικούς συμμάχους,
που ήταν χειρότεροι και από τους ίδιους τους εχθρούς μας, που ήρθαν ύπουλα και
καλά να μας σώσουν, αλλά στο τέλος μας κάρφωναν πισώπλατα.
Η δική μου «Εθνική» Ιστορία μιλάει για τη βοήθεια των
συμμάχων να διώξουμε τον κατακτητή, αλλά στο τέλος πάντα μας χώριζαν στη μέση
και μας έβαζαν να αλληλοσφαζόμαστε με τα θύματα να φτάνουν ακόμη και να
ξεπερνούν αυτά του πολέμου με τον φανερό εχθρό μας.
Μια τέτοια «Εθνική» Ιστορία βλέπω να διαγράφεται και πάλι.
Και μοιάζει σαν το ανέκδοτο που μιλάει για ένα Γερμανό, έναν Γάλλο, έναν Ρώσο,
έναν Αμερικάνο και έναν Άγγλο και έναν Έλληνα. Στα ανέκδοτα πάντα γελάει ο Έλληνας
γιατί πάντα πάει τελευταίος. Στην «Εθνική» μου Ιστορία πάλι όχι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου