Ο φόβος είναι ακραίος σύντροφος!

Το καλοκαίρι του 1992 με βρήκε φαντάρο στην σε ένα φυλάκιο στην Κω εντός της πόλης!

Μία νύχτα μέσα στον ύπνο μου ακούω κάποιον να φωνάζει «σκοπός, που είναι ο σκοπός». Θεωρώντας πως είναι κάποια έφοδος δεν κουνήθηκα καθόλου, ως ότου άκουσα τον επιλοχία να φωνάζει, ποιος είσαι εσύ ρε, τι θες εδώ μέσα…

Αμέσως τινάχτηκα από το κρεβάτι και αρπάζοντας το όπλο μου – εννοείται  χωρίς σφαίρες – το έστρεψα προς τον άγνωστο και ξεχνώντας παραγγέλματα, συνθήματα και παρασυνθήματα έριξα τον «εισβολέα» κάτω χτυπώντας τον δυό φορές με το κοντάκιο του G3, περισσότερο για να φοβηθεί περισσότερο αυτός από όσο είχα φοβηθεί εγώ…

Έμεινε ξαπλωμένος στο έδαφος μέχρι που ήρθε η Αστυνομία να τον πάρει…

Μάλιστα ο αστυνομικός μας (μας) με ειρωνεύτηκε που τον είχαμε ξαπλωμένος μπορύμητα με τα χέρια στο κεφάλι, ανακαλύπτωντας κιόλας ότι πρόκειται για το άρρωστο – ψυχικά γιο ενός ντόπιου φούρναρη, που ήθελε να γίνει αξιωματικός και συχνά – πυκνά έκανε εφόδους σε στρατόπεδα!

Ο φόβος που ένιωσα όταν κατάλαβα πως η φωνή που άκουσα δεν ήταν κάποιου συναδέλφου ή κάποιου αξιωματικού, με οδήγησε να χρησιμοποιήσω βία πιστεύω στο μέτρο του δυνατού για να νιώσω ασφαλής! 

Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή αν ο «εισβολέας» ήταν ή όχι επικίνδυνος, έστεκε καλά στα μυαλά του, ήταν ναρκομανής, γκέι ή ό,τιδήποτε άλλο. Εκείνη την στιγμή το μυαλό μου με ειδοποιούσε για έναν κίνδυνο. Μέχρι σε αυτό το σημείο και με τα δεδομένα ότι επρόκειτο για απόπειρα ληστείας δικαιολογώ την αντίδραση του κοσμηματοπώλη. Δεν τον δικαιολογώ ότι υπερέβη τα όρια με αποτέλεσμα το θάνατο του φερόμενου μέχρι τώρα ληστή.

Αν ήταν γκέι ή ακτιβιστής με αφήνει παγέρα αδιάφορο.

Αν ήταν άρρωστος ή χρήστης ναρκωτικών, τη στιγμή της συμπλοκής μπορεί να μην είχε γίνει αντιληπτό.

Αν πάλι υπάρχουν άλλα «κρυφά» δεδομένα ας τα φανερώσουν…

Αν λοιπόν δεν έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις δεν ξέρεις σε ποια πράξη μπορείς να σε οδηγήσει ο φόβος ή όπως λένε και στο χωριό μου όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει…