Αν ήξερα πως πρέπει να ξεκινήσω, σίγουρα δεν θα ξεκινούσα έτσι! Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτή τη στιγμή βγάζω καπνούς από τα αυτιά μου και ο μόνος τρόπος για να ξεθυμάνω είναι να κάνω αυτό που χρόνια τώρα κάνω, να τα γράψω εκεί που δεν πιάνει μελάνι… Στο internet δηλαδή!!!Βέβαια υπάρχει κι άλλος τρόπος να ηρεμήσω, αλλά η γυναίκα μου μου ‘χει απαγορεύσει το φαγητό – μαζί και ο γιατρός μου – και το ποτό. Ο γιατρός μου έχει απαγορεύσει το τσιγάρο - σύμμαχος με τη γυναίκα μου. Τα ναρκωτικά ελαφρά, βαριά, μαλακά, σκληρά μου τα απαγόρευσε εδώ και χρόνια η μαμάκα μου (τώρα με κοιτάζει από τα ψηλά), όποτε μέσα στο καθεστώς της απαγόρευσης που ζω τι μου έμεινε και μένα μια λευκή κόλλα χαρτί, σαν κι αυτή που μου έδιναν μωρό για να τραβήξω επάνω της τις δικές μου γραμμές ζωής, τα δικά μου χρωματιστά όνειρα που μετά από 42 χρόνια άρχισαν να γκριζάρουν και να συνοδεύονται από γκρίνια - αν και μια εύστοχη παρατήρηση που έκανε εδώ και χρόνια το Χριστινάκι και που στην αρχή με προβλημάτισε αλλά τώρα πλέον αρχίζω να τη ν αποδέχομαι λέει, ότι εγώ όταν γεννήθηκα δεν έκλαψα, γκρίνιαξα!!
Ε! καλά καταλάβατε τη γκρίνια μου θα γράφω εδώ και όποιος μ’ αντέχει ας με διαβάζει, γαμώ τη γκρίνια μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου