Από μικρός όσο μπορώ να θυμάμαι και από όσα μου έλεγαν οι
δικοί μου, η ζωή μου κατά ένα τρόπο είχε συνδεθεί με έναν δρόμο που πάντα με
οδηγούσε (ελπίζω να μην αποτελεί αυτό βλασφημία) στην Παναγία! Από τότε που
βρισκόμουν στην κοιλιά της μάνας μου τάμα με έκανε στην Παναγιά της Τήνου γιατί
κάτι δεν πήγαινε καλά στην εγκυμοσύνη. Για αυτό και με βάφτισαν στην
Μεγαλόχαρη. Κάπου εκεί κοντά στα εννιά στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης ένα
αυτοκίνητο με χτύπησε και βρέθηκα σε κωματώδη κατάσταση στο Παίδων. Η μάνα μου
ανέβηκε με τα γόνατα στην Παναγία και εγώ ακόμη σας γράφω από εδώ! Την θυμάμαι
που μου έλεγε ότι έχει τάμα όσο ζει να πηγαίνουμε μια φορά το χρόνο στη Χάρη της.
Ακόμη και η μάνα μου μετά από προσκύνημα στην Τήνο, υπέστη έμφραγμα που την
οδήγησε τελικά στο Μεγάλο Ταξίδι, πριν περίπου
20 χρόνια. Και η γυναίκα μου ακόμη έχει γεννηθεί σε ένα χωριό που η Παναγία
είναι συνυφασμένη μαζί του. Αφού στην Αγιάσο της Μυτιλήνης βρίσκεται το
μοναστήρι της Παναγίας της «Αγίας Σιών». Στη μέχρι τώρα ζωή μου λοιπόν στις καλές
και στις δύσκολες στιγμές μου πάντα βρισκόμουν στο δρόμο που οδηγούσε στην
Παναγία! Πάντα όταν βρισκόμουν σε αυτό
το δρόμο γινόντουσαν πράγματα που σημάδευαν τη ζωή μου. Έτσι και φέτος βρέθηκα
Κοντά της, έχοντας μαζέψει πόνους, καημούς, παράπονα, προσευχές μιας ολόκληρης
χρονιάς για να Της τα πω και να ζητήσω συγχώρεση, δύναμη, ελπίδα!
Περισσότερα από όλα όμως κουβαλούσα και την επιθυμία της αδελφής
της μάνας μου να ανάψω μια λαμπάδα για εκείνη να τη βοηθήσει να λυτρωθεί από
την αρρώστια που την ταλαιπωρούσε εδώ και έναμισι χρόνο περίπου!
Μία λαμπάδα στην Παναγία μου ζήτησε και μία στον Άγιο Ραφαήλ!
Τρεις άναψα εγώ μαζί με αυτήν στους Ταξιάρχες, ζητώντας ότι είναι καλύτερο για
αυτήν.
Ένα τηλεφώνημα την επόμενη ημέρα έδειξε ότι οι προσευχές
εισακούστηκαν, έστω και αν το καλύτερο για μας ήταν διαφορετικό από το καλύτερο
για εκείνη. Στο ακουστικό ο αδερφός μου
με καλούσε να επιστρέψω γιατί η κατάσταση της υγείας της θείας μου είχε
επιδεινωθεί πολύ. «Λίγες ώρες ή μέρες έχει ακόμη» μου είπε και δυστυχώς
επιβεβαιώθηκε. Δεν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω αν και η ίδια με περίμενε.
Άργησα λίγες ώρες (ίσως και επίτηδες, μια και δεν ήμουν ποτέ καλός με τους αποχαιρετισμούς).
Αποχαιρετιστήκαμε ο καθένας με τον τρόπο του! Σήμερα στις 8
Ιουλίου, αποχαιρέτησα τη δεύτερη μάνα μου! Γιατί έτσι την ένιωθα τη Θεία μου,
γιατί αυτό ήταν. Πάντα βρισκόταν δίπλα μας, χωρίς ποτέ να ζητήσει κάτι. Πάντα μας
έδινε απλόχερα την Αγάπη της. Ακόμη και στα στερνά της ευχή για Αγάπη έδωσε σε μας
στα παιδιά της!
Εκεί στο δρόμο της Παναγίας φέτος συνάντησα τον πόνο αλλά
και τη λύτρωση. Πόνο για εμάς που τη χάσαμε, αλλά λύτρωση για την Ίδια!
ΥΓ. Τώρα εκεί στον τόπο των Πνευμάτων θα έχει στηθεί ένα
οικογενειακό τραπέζι. Τώρα πια έσμιξαν ξανά Όλοι τους. Πατέρας, Μητέρα, Αδελφός
και οι δύο Αδελφές… Έτσι το θέλω, έτσι το νιώθω και έτσι είναι! Χαιρετίσματα
και φίλια να τους δώσεις Θειούλα μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου