Με αφορμή την πυρκαγιά στις Μυκήνες, αλλά και την πολιτική φωτιά που άναψε αμέσως μετά, σχετικά με τις ζημιές που προκλήθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο - αν ήταν μικρές ή μεγάλες - θα καταθέσω τη δική μου προσωπική εικόνα, που αποκόμισα φέτος, από έναν άλλο χώρο που αποτελεί μοναδικό μνημείο φυσικής ιστορίας. Το περίφημο απολιθωμένο δάσος της Λέσβου.
Είχα την ευκαιρία να το επισκεφθώ για πρώτη φορά το 2010.
Πέρα από τα θαυμαστά ευρήματα που απλώνοντας σε μία αχανή έκταση χιλιάδων
στρεμμάτων εντυπωσιάστηκα από την όλη εγκατάσταση, τη δημιουργία του πάρκου που
ξεκίνησε το 1987 επί υπουργίας Σηφουνάκη, αν θυμάμαι καλά, και ολοκληρώθηκε μία
δεκαετία περίπου μετά
Το 1994 δημιουργήθηκε στο Σίγρι το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ένα πράγματι
εντυπωσιακό μουσείο που προσφέρει μοναδικής γεωλογικής σημασίας πληροφορίες
στους επισκέπτες του.
Φέτος, δέκα χρόνια μετά, οι άριστες εντυπώσεις από την πρώτη επίσκεψη,
μετατράπηκαν σε απογοήτευση και οργή για την κατάντια του γεωλογικού πάρκου…
Φθάνοντας στην είσοδο του πάρκου η μπόχα από τους κάδους των σκουπιδιών, αλλά
και οι «μυρωδιές» από την παρακείμενη στάνη μας έκαναν να κρατήσουμε τις μύτες
μας. Στη συνέχεια οι δύο συμπαθείς υπάλληλοι μας ενημέρωσαν πως υπήρχε
εισιτήριο 5 ευρώ ανά άτομο, αλλά μας πληροφόρησαν επίσης πως δεν υπήρχε η
δυνατότητα πληρωμής μέσω POS
(αν είναι δυνατόν). Μας ενημέρωσαν επίσης πως υπήρχαν δύο διαδρομές, η μικρή
και η μεγάλη, αλλά θα έπρεπε να προσέχουμε να μην στηριζόμαστε στις ξύλινες
περιφράξεις καθώς ήταν ετοιμόρροπες και φυσικά δεν υπήρχε η δυνατότητα
επισκευής(!), όπως μας ενημέρωσε άλλος επισκέπτης. Ακόμη το κυλικείο, που πριν
από 10 χρόνια μας είχε προσφέρει στιγμές δροσιάς και ολιγόωρης ανάπαυσης μετά
από μία πολύωρη διαδρομή κάτω από τον καυτό ήλιο, ήταν κλειστό και ερειπωμένο
φανερώνοντας την εγκατάλειψη ετών. Αυτό μας έκανε στη δεύτερη επίσκεψή μας να
ακολουθήσουμε τη μικρή διαδρομή καθώς το νερό που είχαμε μαζί μας δεν ήταν
αρκετό, και δεν υπήρχε η δυνατότητα άμεσης αναπλήρωσής του.
Πραγματικά στεναχωρήθηκα γιατί διέσχισα 155 ναυτικά μίλια
και οδήγησα άλλα 160 χλμ. για να δείξω στο 12χρονο γιο μου τα μοναδικά
απολιθώματα κορμών. Βέβαια αυτά ήταν εκεί (χάρη στη φροντίδα και το φιλότιμο
των επιστημόνων) άλλα όρθια και άλλα ξαπλωμένα, θεόρατα και θαυμαστά να
προκαλούν δέος για τα όσα προκάλεσε η ηφαιστιακή λάβα, μαρτυρώντας όμως στο
σήμερα, τι περπατούσε και φύτρωνε πριν εκατομμύρια χρόνια στο νησί της
Λέσβου. Και όμως ενώ η φύση προνόησε για
αυτό, το ελληνικό κράτος αδυνατεί να φροντίσει, να περιποιηθεί, να εξωραΐσει
τον περιβάλλοντα χώρο ώστε να τον κάνει πιο προσβάσιμο στον επισκέπτη.
Μας είχε προϊδεάσει φυσικά η κατάσταση του δρόμου βγαίνοντας
από τον επαρχιακό δρόμο Άντισσας – Σιγρίου με κατεύθυνση προς το απολιθωμένο
δάσος, με τις λακούβες στο οδόστρωμα, τις μεγάλες φθορές στις άκρες του
οδοστρώματος, τους θάμνους που κάλυπταν μεγάλα τμήματα του δρόμου, και τα μισο-κατεστραμμένα
συστήματα συλλογής ομβρίων υδάτων, που καθιστούσαν επικίνδυνη και την οδήγηση. Ελπίδα
και ευχή το μεγάλο υπό κατασκευήν έργο αναβάθμισης του οδικού άξονα Καλλονής
–Σιγρίου, να διορθώσει τις όποιες ζημιές, με την ολοκλήρωσή του.
Τελειώνοντας θα αναφερθώ και στην εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου, την οποία
επίσης επισκέπτομαι τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ένα εκκλησιαστικό
μνημείο που πρωτοκτίστηκε το 1170 μ.Χ. επισκευάστηκε και ανακατασκευάστηκε
τρεις φορές μέσα στην πάροδο 9 αιώνων παίρνοντας την τελική του μορφή το 1977.
Παρόλο που αποτελεί Ιερό Προσκύνημα φέρνοντας χιλιάδες επισκέπτες και αποφέροντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ως έσοδα στο νησί ετησίως, εδώ και σχεδόν 50 χρόνια ο ναός παραμένει ίδιος χωρίς καμία προσπάθεια καλλωπισμού, πέραν της βασικής συντήρησής του. Με βρώμικα και μισοσπασμένα μάρμαρα, με μαυρισμένες αγιογραφίες, με θραύσματα παλιάς μπογιάς να πέφτουν στα κεφάλια των πιστών που επισκέπτονται τον Ιερό Ναό. Τα ίδια και χειρότερα χάλια για το χωριό της Αγιάσου. Αντί ο χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός να αποτελεί στολίδι για το νησί, προκαλώντας τον επισκέπτη να παραμείνει σε αυτό όχι ώρες αλλά και μέρες, πέραν του φυσικού κάλους, όλα τα άλλα δείχνουν παρατημένα και αφημένα στο έλεος. Χωρίς επαρκή φωτισμό τη νύχτα, χωρίς επαρκείς χώρους πάρκιν, με δημόσια κτίρια και χώρους εγκαταλελειμμένα στην είσοδο του χωριού.
Ακόμη και το περιβόητο Αναγνωστήριο Αγιάσου, χώρος που από το 1894 αποτελούσε
φάρο πολιτισμού για όλο το νησί, με εκατοντάδες θεατρικές, μουσικοχορευτικές
παραστάσεις, κινηματογραφικά και λογοτεχνικά αφιερώματα και μία από τις σημαντικότερες
βιβλιοθήκες στην Ελλάδα με 25.000 τόμους βιβλίων, μένει ασκεπές από το 2017,
όταν υπό το βάρος του χιονιού υποχώρησε η σκεπή. Το Αναγνωστήριο που κατά τον
15αύγουστο επισκέφθηκε μετά το ναό της Παναγίας η Πρόεδρος της
Δημοκρατίας. Κατά τ’ αλλά με εράνους και
δωρεές προσπαθεί η διοίκηση του Αναγνωστηρίου να μαζέψει το ποσό ανακατασκευής
της σκεπής, με τους πολιτικούς, κυβερνώντες και μη να μοιράζουν αφειδώς
υποσχέσεις και να μένουν σε αυτές…
Το μόνο που φρόντισε να κάνει ο δήμος κατά την επίσκεψη της ΠτΔ
στην Αγιάσο, ήταν να σβήσει με άσπρη μπογιά τα συνθήματα του ΚΚΕ και της Λαϊκής
Συσπείρωσης στους τοίχους αντιστήριξης του οδικού δικτύου, και να «εξαφανίσει»
τα αυτοκίνητα των κατοίκων από το κεντρικό δρόμο για να μην ταράξουν μάλλον την…
ηρεμία της κ. Σακελλαροπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου