25 λεπτά, 25 ολόκληρα λεπτά έκανα για να κατέβω με το δικό
μου ΙΧ την 25η Μαρτίου και την Πετρουπόλεως. Πρωινό Δευτέρας 9:00 η
ώρα! Μια απόσταση που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα χρειαζόταν 5-8 λεπτά. Ποιο
είναι όμως το φυσιολογικό και πιο το αφύσικο.
Ένα καθημερινό βάσανο για τους οδηγούς, τους πολίτες της Πετρούπολης, που θέλουν να φύγουν ή να επιστρέψουν στην πόλη.
Οι μέρες επιτάσσουν να ασχοληθώ με τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας. Είναι αναπόφευκτο δυστυχώς, αλλά για αυτό θα μιλήσω στο τέλος. Θα ξεκινήσω με την υπόθεση της γριούλας που προσπάθησε να κλέψει λίγο κρέας και λίγο τυρί για να κάνει ένα κυριακάτικο τραπέζι στους γιους της και να ζήσουν ίσως ξανά κάποιες οικογενειακές στιγμές του παρελθόντος.
Όχι δεν θα αναλύσω ιδιαιτέρως την υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, αν φταίει δηλαδή η γριούλα, ο υπάλληλος ή η εταιρία γιατί αυτά υπεραναλύθηκαν, από τα ΜΜΕ.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω να κλάψω ή να γελάσω…
Να κλάψω για ένα νησί που το καταράστηκαν να γίνει ένας νέος τόπος μαρτυρίου στον
οποίο θα μαρτυρήσουν και οι ιθαγενείς κάτοικοι βλέποντας έναν πανέμορφο τόπο να
μαραίνεται από το φόβο, το μίσος, την κακομοιριά… , ή να γελάσω που οι
ταλαιπωρημένοι κάτοικοι πια θα ζουν ελεύθεροι μακριά από τους αλλόθρησκους πριν
τους μαγαρίσουν κι άλλο τα άγια χώματά
τους…ζώντας πλέον με τη ρετσινιά του ρατσιστή, του δεσμοφύλακα, του
κουκουλοφόρου, που ορίζει τις ζωές άλλων παρακατιανών όντων…
Χαμογελάστε, κόβουμε την κορδέλα σήμερα, έχουμε γιορτή!
Ο Θεός να μας φυλάει να αργήσει να έρθει η ώρα μας!!!
Το τηλέφωνο χτύπησε 3:30 η ώρα και πετάχτηκε ξαφνιασμένος από το κρεββάτι του και κοίταξε την οθόνη του κινητού του. Έγραφε μπαμπάς…
Το σήκωσε.
- Τι έγινε πατέρα είσαι καλά; Τι συμβαίνει, του είπε
ανήσυχος.
Αφήστε τα παιδιά στα σχολεία τους και όλοι μαζί οι γονείς, οι μόνοι
υπαίτιοι για την σημερινή κατάσταση της εκπαίδευσης και της χώρας ας βγούμε
απέναντι στο υπουργείο Παιδείας, στην κυβέρνηση, στο κράτος να διεκδικήσουμε τα
αυτονόητα.
Αν δεν είμαστε ικανοί εμείς οι γονείς να φτιάξουμε ένα ισχυρό διεκδικητικό μέτωπο και να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας, πως θα μπορέσουν να το κάνουν μικρά παιδιά και τους βάζουμε τσιτάτα συνθήματα να λένε που δεν ξέρουν ούτε να τα συλλαβίσουν.
Με αφορμή την πυρκαγιά στις Μυκήνες, αλλά και την πολιτική φωτιά που άναψε αμέσως μετά, σχετικά με τις ζημιές που προκλήθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο - αν ήταν μικρές ή μεγάλες - θα καταθέσω τη δική μου προσωπική εικόνα, που αποκόμισα φέτος, από έναν άλλο χώρο που αποτελεί μοναδικό μνημείο φυσικής ιστορίας. Το περίφημο απολιθωμένο δάσος της Λέσβου.
