Είναι αλήθεια πως πέρασε δύσκολα, 14 ολόκληρα χρόνια! Δεν το ήξερα, ούτε χρειάστηκε πολύ για να το καταλάβω!
Αρκούσε μόνο το τρέμουλο στα χέρια, ο αναστεναγμός που έβγαινε από την ταραχή της, το βούρκωμα στα μάτια της.
Είχε παλέψει με δαίμονες, με αμαρτήματα γονέων και δικών της και είχε νικήσει! Το ήξερε, αλλά η ανασφάλεια που ζούσε τόσα χρόνια δεν την άφηναν να το πιστέψει! Το τρόπαιο της ήταν εκεί το έβλεπε, το καμάρωνε, αλλά φοβόταν ταυτόχρονα μην τα χάσει πάλι. Μην χάσει όλα αυτά που κέρδισε στην μάχη της με το θάνατο.
Για μένα ήταν μια ηρωίδα! Γιατί κατάφερε να στρέψει τα συναισθήματά της από εναντίον, υπέρ του εαυτού της! Σε όλα αυτά τα παιδιά που γλιτώνουν από το… λευκό θάνατο αξίζουν χίλια μπράβο, όχι ένα. Γιατί κατάφεραν να νικήσουν το δαίμονά τους! Όλα αυτά τα παιδιά αξίζουν να τα κρατήσουμε από το χέρι και να πορευτούμε μαζί! Οι ευαισθησίες τους είναι μερικές φορές ο δικός τους… καρκίνος, τα κύτταρα που σκοτώνουν τα δικά τους κύτταρα…
Πάγωσα στην ιδέα του πριν. Πραγματικά περνάμε δύσκολα όλοι μας! Και γω, και συ, και εμείς, κι αυτή! Μόνο που αυτή πολέμησε με τον θάνατο και τον νίκησε… Μακάρι για πάντα!
Δεν αξίζει να κακομοιριάζουμε. Δεν αξίζει να ψάχνουμε την ευτυχία στα πολλά και στα πλούσια! Δίπλα μας είναι η ευτυχία, δεν χρειάζεται να την κυνηγήσουμε, απλά να απλώσουμε το χέρι. Ξέρω πως μερικές φορές όσο κι αν απλώσουμε το χέρι δεν φτάνει να την αγγίξουμε! Χρειάζεται και το απέναντι χέρι να απλώσει προς τη δική μας μεριά! Τελειώνοντας την τελευταία πρόταση, πήγα και αγκάλιασα τον γιό μου. Τον έσφιξα απαλά ενώ αυτός κοιμόταν! Σε αγαπώ μαμά, είπε μέσα στον ύπνο του! Και γω σ’ αγαπώ, του είπα σιγανά να μην τον ξυπνήσω, ο μπαμπάς σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου