Πριν από χρόνια είχα ένα
φίλο μου που έπαιζε ποδόσφαιρο σε μία ομάδα της Αθήνας. Το όνειρό του βέβαια
ήταν κάποια στιγμή να αγωνιστεί σε ομάδα εθνικής κατηγορίας. Και πάσχιζε χρόνια
για αυτό. Βέβαια είχε και το ταλέντο. Μάλλον δεν το είχε μόνο, αλλά ξεχείλιζε!
Το κακό ήταν πως δεν είχε τις διασυνδέσεις που χρειάζονταν για να πετύχει πιο γρήγορα
το στόχο του. Κάποια στιγμή όμως τα κατάφερε. Έκανε κάποιες προπονήσεις στον
Χαραυγιακό, ομάδα Β’ Εθνικής τότε, άρεσε στον προπονητή που έδωσε το ΟΚ για την
μεταγραφή. Η ομάδα σε λίγες μέρες θα έφευγε εκτός για τη βασική προετοιμασία
και ο φίλος μου αφού θα υπέγραφε θα έφευγε με την αποστολή. Την παραμονή όμως ο
φίλος μου αρρωσταίνει με ανεμοβλογιά και χάνει την προετοιμασία, χάνει το
συμβόλαιο, έχασε για πάντα και την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο του.
Οι υπεύθυνοι της ομάδας
θεώρησαν ότι αν έχανε την προετοιμασία δύσκολα θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην
ομάδα και έτσι θεώρησαν σωστό να μην χαραμίσουν ένα συμβόλαιο για έναν παίκτη
που δεν είχε συστατικές επιστολές, που δεν είχε διασυνδέσεις, παρά μόνο το
ταλέντο του!
Και μιλάμε για μια ομάδα
Β’ Εθνικής. Αν αντί της ομάδας βάλουμε στη θέση της μία ολόκληρη χώρα και δη
την Ελλάδα, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικώς σοβαρότερα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας,
λοιπόν είχαμε την εκλογή ενός πρωθυπουργού του Αντώνη Σαμαρά, που από πριν
γνώριζε ότι ήταν «ασθενής». Και ενώ στην περίπτωση της ομάδας, οι υπεύθυνοι
προτίμησαν να μην παίξουν με την τύχη της ομάδας, στην περίπτωση της Ελλάδας
προτιμήθηκε το αντίθετο.
Αντί λοιπόν ο κ. Σαμαράς
να σκεφτεί το καλό της χώρας, της πατρίδας,
του λαού της, προτίμησε να χριστεί αυτός πρωθυπουργός και έχει ο Θεός…
Εφόσον γνώριζε ότι για
ένα κρίσιμο διάστημα δεν θα μπορούσε να ασκήσει εξουσία, δικαιολογημένα βέβαια,
ίσως θα έπρεπε να απαρνηθεί το όνειρό του, και να παραχωρήσει την πρωθυπουργία
σε κάποιον… ετοιμοπόλεμο!
Αλλά που τέτοια σοφία,
και μεγαλοσύνη!
Φτάσαμε λοιπόν στο
αποτέλεσμα να συνεχίζεται η ακυβερνησία (και τώρα πλέον υπεύθυνος δεν είναι ο
ΣΥΡΙΖΑ), να μην εκπροσωπηθεί επαρκώς η Ελλάδα στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ και το
κυριότερο να μην καταφέρει να μπει στη συμμαχία του Νότου, αλλά να μείνει μόνη
κι έρημη.
«Μόνη κι έρημη θα την
άφηνε και ο Τσίπρας», έλεγαν και τρομοκρατούσαν προεκλογικά οι σημερινοί κυβερνώντες.
Μόνο που αυτοί κατάφεραν και κάτι παραπάνω . Να φανεί και λιπόψυχη και στον λαό
της και στους υπόλοιπους εταίρους.
Και προσπαθούν τώρα τα
κυβερνητικά ΜΜΕ να σώσουν το ναυάγιο, αναφέροντας ότι όσα ισχύσουν για την
Ιταλία και την Ισπανία θα ισχύσουν και για την Ελλάδα.
Αμ δε! Τους το ξέκοψε μια
και καλή η ΕΕ! Για την Ελλάδα ισχύει το μνημόνιο. Πρώτα θα εγγυηθεί των όσων
έχει υπογράψει και μετά βλέπουμε…
Τι σημαίνει αυτό λοιπόν
ότι η Ελλάδα δεν έχει ούτε τις συστάσεις, ούτε τις διασυνδέσεις για να πετύχει
το στόχο της. Και δεν τις έχει και δεν φρόντισε να τις αποκτήσει έστω την
ύστατη στιγμή, την ώρα που μία νέα συμμαχία γεννιόταν.
Και δεν το έκανε γιατί
κάποιος φρόντισε να δέσει πρώτα τον γάιδαρό του και μετά να τον ταϊσει… Αν βέβαια αυτός πεθάνει μέχρι να φιλοτιμηθεί
να τον ταϊσει ουδόλως τον ενδιαφέρει,
γιατί αυτός έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου