Έχοντας πάθει έναν πανικό με όσα άκουσα και είδα στο βίντεο του Κασιδιάρη με τον Μπαλτάκο, αναζήτησα στο διαδίκτυο μια πόρτα εξόδου από το σκοτεινό παρασκήνιο της Ελλάδας. Κάπως έτσι σερφάροντας μακριά βρέθηκα μπροστά σε ένα εκπληκτικό σε ένα εκπληκτικό βίντεο που έλεγε ότι: Ο σερ Άντονι Χόπκινς ακούει για πρώτη φορά το βαλς που έγραψε 50 χρόνια πριν. Το σχόλιο: «μου έφτιαξες την ημέρα» κάποιου κάτω από το βίντεο με παρακίνησε να το δω.
Στην αρχή μιλούσε ο διάσημος Ολλανδός μαέστρος και βιολιστής Andre Rieu. Έλεγε πως μία μέρα στο γραφείο του δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από κάποιον που είχε συνθέσει ένα βαλς και ήθελε να το παίξει ο ίδιος. Τόνισε πως καθημερινά έχει δεχθεί χιλιάδες τηλεφωνήματα ανθρώπων που νομίζουν ότι είναι ο νέος Στράους και θέλουν να τους παίξει το βαλς που έχουν συνθέσει…
Αυτή την φορά όμως κάτι τον έκανε να συνεχίσει την ακρόαση. Ήταν το όνομα του Αντονι Χόπκινς που βρισκόταν από την άλλη άκρη της γραμμής και κάπως έτσι συμφώνησε να ενορχηστρώσει τη σύνθεση του διάσημου ηθοποιού.
Πράγματι εξαιρετικό στο αυτί μου – που δεν είναι και ειδικό- το βαλς, και μία απρόσμενη αντίδραση από τον Άντονι Χόπκινς που έδειξε να το διασκεδάζει…
Αφού παρακολούθησα αυτό το υπέροχο βίντεο έκανα δύο απλές σκέψεις. Πρώτον πόσοι από αυτούς που είχαν επικοινωνήσει για τον ίδιο λόγο με τον Andre Rieu, μπορεί να είχαν γράψει μια ακόμη καλύτερη σύνθεση από αυτή του Άντονι Χόπκινς, αλλά επειδή δεν διέθεταν ένα βαρύ όνομα θα μείνουν στην αφάνεια.
Και δεύτερον ότι πραγματικά κάνεις με μεράκι όσο μικρό και αν είναι σου δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από όλα τα άλλα που έκανες λόγω υποχρεώσεων! Και ο λόγος είναι απλός γιατί αποτελεί δημιούργημα και είναι μοναδικό. Δεν αποτελεί τον κλώνο των ωρών και των ημερών μιας υποχρεωτικής καθημερινότητας…
Μεταφέροντας τις σκέψεις αυτές στην δική μας ελληνική πραγματικότητα, θα έλεγα ότι το βαρύ όνομα μπορεί να σε λυτρώσει μπορεί όμως και να σε καταστρέψει. Και όχι μόνο αυτόν που το φέρει ως επωνυμία, αλλά και τους γύρω του που επένδυσαν πάνω σε αυτόν. Όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή με τον Μπαλτάκο και τον Σαμαρά. Επίσης όποιος μένει μόνο σε ονόματα δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν , ή δεν έχει κρίση ή δεν θέλει να έχει κρίση. Και τα δύο δεν είναι καλά. Στην πρώτη περίπτωση που κάποιος που δεν έχει κρίση, απλά εμπιστεύεται την κρίση των άλλων και αυτή μπορεί να τον οδηγήσει σε απόκρημνα μονοπάτια…
Στη δεύτερη περίπτωση που δεν θέλεις να έχεις κρίση, σημαίνει ότι αυτό που κάνεις είναι αγγαρεία και τότε το αποτέλεσμα απλά είναι μέτριο. Παντού βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις όπως αυτή του Andre Rieu… όπου η κρίση του μπορεί να είναι επιλεκτική!
Τελειώνοντας θα ήθελα να επικεντρώσω όλα τα παραπάνω και σε τοπικό επίπεδο, λέγοντας πως καλά τα βαριά ονόματα όταν έχουν να κάνουν κάτι δημιουργικό και με μεράκι. Όταν κάνουν κάτι από συνήθεια απλά καταντούν γραφικοί. Γι’ αυτό δίνω προτεραιότητα στα νέα πρόσωπα και τους ακούω όλους. Γιατί ούτε ο Andre Rieu είμαι, ούτε υπάρχει πιθανότητα να μου τηλεφωνήσει κανείς σαν τον Αντονι Χοπκινς!
Μερικές φορές αξίζει να μην πουλήσεις τον εαυτό σου για να πετύχεις κάτι. Όταν ξεπερνάς τα όρια σου αυτό που εσύ το θεωρείς δημιουργία μπορεί να αποτελέσει την ακταστροφή σου
(για τον φίλο μου τον Αντώνη)
