8.2.14

ΓΙΑ ΟΛΑ (ΔΕΝ) ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!


Κυκλοφορεί εσχάτως μία φωτογραφία στο internet όπου δείχνει το στρατόπεδο συγκεντρώσεως των αλλοδαπών με τα κοντέινερ και δίπλα το γήπεδο στην Κεφαλονιά με τις στρατιωτικές σκηνές με τη λεζάντα: «Έλληνες σεισμόπληκτοι σε στρατιωτικές σκηνές και οι μετανάστες σε κοντέινερ με κλιματισμό!».
Με αφορμή αυτή τη φωτό έχει αρχίσει πάλι μια κόντρα στη μέση της οποίας βρίσκονται πάλι ποιοι άλλοι οι μετανάστες ή οι λάθρομετανάστες (αν και λαθραίοι δεν μπορεί ποτέ να υπάρχουν άνθρωποι).
Πως είναι δυνατόν οι μετανάστες να φταίνε για όλα τα κακά της μοίρας μας ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω! Δηλαδή ότι οι μετανάστες ζουν έγκλειστοι σε ένα στρατόπεδο μέσα σε κοντέινερ, χωρίς να ξέρουμε τον αριθμό των ατόμων που μένουν μέσα σε αυτά, ευθύνονται που οι σεισμόπληκτοι της Κεφαλονιάς μένουν σε στρατιωτικές σκηνές!
Ας αφήσουμε ήσυχους τους άμοιρους ανθρώπους στον πόνο τους, ή μετανάστες είναι αυτοί ή σεισμόπληκτοι και ας στρέψουμε όλοι μαζί τη δυσφορία μας ή καλύτερα την οργή μας σε αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας μας. Για την ανεξέλεγκτη είσοδο των μεταναστών στη χώρα, για την έλλειψη οργάνωσης και προώθησης των μεταναστών στον προορισμό τους, για την αδυναμία επαναπατρισμού τους, για την αδυναμία άμεσης αντιμετώπισης μιας κρίσης από φυσική καταστροφή, από αδυναμία συντονισμού του κρατικού φορέα κ.α.
Και ξέρουμε όλοι καλά ότι για όλα αυτά δεν ευθύνονται οι μετανάστες, που έφυγαν κακή κακώς και κυνηγημένοι από τον τόπο τους όχι για να πάνε διακοπές ή για τουρισμό, αλλά για να μπορέσουν αν επιβιώσουν, αλλά εμείς οι ίδιοι που κάθε φορά που ψηφίζουμε εμπιστευόμαστε τις τύχες μας σε αυτούς που κατέστρεψαν αυτόν τον τόπο, που έπιναν και πίνουν το αίμα του λαού!

1.2.14

ΕΚΑΝΕ ΚΡΑΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ!

Τα μάτια της κοκκίνισαν σαν η ίδια αντίκρισε τη δική της δημιουργία, το δικό της έργο, τη δική της ζωή…
Είναι αλήθεια πως πέρασε δύσκολα, 14 ολόκληρα χρόνια! Δεν το ήξερα, ούτε χρειάστηκε πολύ για να το καταλάβω!
Αρκούσε μόνο το τρέμουλο στα χέρια, ο αναστεναγμός που έβγαινε από την ταραχή της, το βούρκωμα στα μάτια της.
Είχε παλέψει με δαίμονες, με αμαρτήματα γονέων και δικών της και είχε νικήσει! Το ήξερε, αλλά η ανασφάλεια που ζούσε τόσα χρόνια δεν την άφηναν να το πιστέψει! Το τρόπαιο της ήταν εκεί το έβλεπε, το καμάρωνε, αλλά φοβόταν ταυτόχρονα μην τα χάσει πάλι. Μην χάσει όλα αυτά που κέρδισε στην μάχη της με το θάνατο.
Για μένα ήταν μια ηρωίδα! Γιατί κατάφερε να στρέψει τα συναισθήματά της από εναντίον, υπέρ του εαυτού της! Σε όλα αυτά τα παιδιά που γλιτώνουν από το… λευκό θάνατο αξίζουν χίλια μπράβο, όχι ένα. Γιατί κατάφεραν να νικήσουν το δαίμονά τους! Όλα αυτά τα παιδιά αξίζουν να τα κρατήσουμε από το χέρι και να πορευτούμε μαζί! Οι ευαισθησίες τους είναι μερικές φορές ο δικός τους… καρκίνος, τα κύτταρα που σκοτώνουν τα δικά τους κύτταρα…
Πάγωσα στην ιδέα του πριν. Πραγματικά περνάμε δύσκολα όλοι μας! Και γω, και συ, και εμείς, κι αυτή! Μόνο που αυτή πολέμησε με τον θάνατο και τον νίκησε… Μακάρι για πάντα!
Δεν αξίζει να κακομοιριάζουμε. Δεν αξίζει να ψάχνουμε την ευτυχία στα πολλά και στα πλούσια! Δίπλα μας είναι η ευτυχία, δεν χρειάζεται να την κυνηγήσουμε, απλά να απλώσουμε το χέρι. Ξέρω πως μερικές φορές όσο κι αν απλώσουμε το χέρι δεν φτάνει να την αγγίξουμε! Χρειάζεται και το απέναντι χέρι να απλώσει προς τη δική μας μεριά! Τελειώνοντας την τελευταία πρόταση,  πήγα και αγκάλιασα τον γιό μου. Τον έσφιξα απαλά ενώ αυτός κοιμόταν! Σε αγαπώ μαμά, είπε μέσα στον ύπνο του! Και γω σ’ αγαπώ, του είπα σιγανά να μην τον ξυπνήσω, ο μπαμπάς σου…