ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ (ΑΝΗΦΟΡΙΚΟ) ΔΡΟΜΟ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Κάθε μέρα μετά το τελευταίο εφιαλτικό καλοκαίρι και οκτάμηνο όπου βίωσα την αηδία του φασισμού σε κάτι που τον ονόμαζαν απλά Δημοκρατία, ξυπνάω με ένα τραγούδι στα χείλη! Άλλοτε ελληνικό, άλλοτε ξένο (απλά σφυρίζω το ρυθμό, ή κάποιες λέξεις), άλλοτε ερωτικό, άλλοτε πολιτικό, αλλά και παιδικό (τελευταία λόγω της διαφήμισης το «ένα φιλάκι είναι λίγο» του Κελαηδόνη . Δεν ξέρω αν η διάθεση μου καθορίζει το τραγούδι ή το τραγούδι φτιάχνει τη διάθεσή μου. Δεν έχω αποφασίσει και δεν με ενδιαφέρει να αποφασίσω! Απλά το αφήνω να συμβαίνει!

Σήμερα το πρωί έπιασα ένα ρυθμό… Όχι στα χείλη μου αλλά με τα αυτιά μου! Ερχόταν από άλλο δωμάτιο και συγκεκριμένα του μικρού Δημήτρη μου! Πλησίασα για ν’ ακούσω καλύτερα και πραγματικά είχα ακούσει καλά…

«η ζωή τραβάει την ανηφόρα, με σημαίες…»

Τι ομορφότερη καλημέρα από αυτή! Ένιωσα τόση υπερηφάνια που δεν την άντεξα και ξεχείλησε με ένα δάκρυ!

Είμαι υπερήφανος γιε μου, βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο! Φοβάμαι μόνο να μην αλλοτριωθείς από τα πάθη που έχτισαν αυτόν τον κόσμο. Θα είμαι δίπλα σου όσο μπορώ... Θα σου σφίγγω το χέρι για να μείνεις στους δρόμους όπου η καρδιά ορίζει τη μοίρα... Για να θυμάσαι και να μην ξεχάσεις ποτέ ότι βλέπεις τον ήλιο, αναπνέεις τον αέρα, βλέπεις τα πουλιά να πετούν γιατί είσαι λεύτερος στην καρδιά, στη σκέψη και στο λόγο!

Εκεί να μείνεις στο δρόμο της καρδιάς, όπου η φωτιά δεν καίει, μόνο ζεσταίνει! Όπου φωλιάζει η αγάπη μακριά από την οργή και τα μίση! Μείνε εκεί, μακριά από ακρότητες που οδηγούν σε γκρεμούς και σκοτεινά μονοπάτια…

Αλλά να θυμάσαι ότι ακόμη και για αυτά πρέπει να αγωνιστείς γιατί κάποιοι θα ζηλέψουν που αρκείσαι σε αυτά! Και θα έρθουν να στα πάρουν με ανταλλάγματα. Μην τους πιστέψεις…

ΟΥΡΟΛΟΙΜΩΞΗ: ΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ 5,5 ΩΡΕΣ

Τι να λέμε τώρα! Ήρωες πραγματικά γιατροί νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και διοικητικό προσωπικό, παρόλο που οι τελευταίοι υπολείπονται και σε επίπεδο και σε γνώσεις και στα πάντα. Βέβαια δεν φταίνε αυτοί… Άλλοι τους έβαλαν σε αυτές τις θέσεις. Αυτοί ως τραπεζοκόμοι, καθαρίστριες και σε άλλες βοηθητικές ειδικότητες προσλήφθηκαν, αλλά καλύπτουν ανάγκες γραμματειακής υποστήριξης καθώς οι καθ’ αυτού εργασίες τους πλέον καλύπτονται από ιδιωτικά συνεργεία.

Έτσι αν βρεθείς σε νοσοκομείο για μια εξέταση ή ένα σοβαρό περιστατικό (μακριά από εμάς) μπορεί να χτυπήσεις και ένα οκταωράκι για να εξυπηρετηθείς. Αρχικά τα πάντα βασίζονται εάν αυτός που βρίσκεται πίσω από τον γκισέ είναι σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς ζητάς. Μετά από κάποιο χρόνο βέβαια από πείρα αντιλαμβάνονται και αυτοί καλύτερα που πρέπει να σε στείλουν. Αν όμως πέσεις σε κανέναν καινούργιο μπορεί να βρεθείς αντί για παθολόγο που ζήτησες σε γυναικολόγο κι ας είσαι άντρας γιατί μίλησες για πόνο στο στήθος, ανεξάρτητα αν στο τέλος καταλήξεις σε καρδιολόγο.  Τέλος πάντων για να έχεις το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα θα πρέπει να έχεις κάνει ο ίδιος μια πρώτη διάγνωση όσο το δυνατόν πιο πιστή ως προς τις ενοχλήσεις που έχεις…

Λεπτομέρειες θα μου πείτε…

Ας γυρίσουμε όμως στα σημαντικότερα. Και αυτά έχουν να κάνουν με το νοσηλευτικό προσωπικό και τους ιατρούς. Ήρωες πραγματικά κι ας γκρινιάζουμε εμείς ότι αργούν κι ας θέλουμε να είχε ο κάθε άρρωστος από έναν γιατρό και μία νοσηλεύτρια. Οι άνθρωποι υπερβάλλουν εαυτόν (όχι ότι δεν υπάρχουν και κακοί γιατροί και νοσηλευτές, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν). Μιλάμε για αυτούς που αγαπούν το λειτούργημα που κάνουν και αγαπούν τον συνάνθρωπό τους.

Αυτοί λοιπόν καλούνται να δουλέψουν σε συνθήκες πολέμου. Κυριολεκτικά όμως… Να κάνουν διαλογή αρρώστων, ποιοι χρήζουν άμεσης βοήθειας και νοσηλείας, ποιοι πονούν, ποιοι πήγαν για επίσκεψη στο γιατρό ενώ θα μπορούσαν να πάνε στην κουμπάρα για καφέ και άλλα τέτοια περιστατικά.

Και για όσους χρήζουν άμεσης βοήθειας θα πρέπει να βρουν υλικά, κρεβάτι και μέσα σε όλα να συνεργαστεί και ο ασθενής με τον συνοδό του. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στα ελληνικά νοσοκομεία.

Δεν ξέρω ποιος είναι πιο τυχερός αυτός που είναι ασθενής ελαφρά και μπορεί να φάει ένα οκταωράκι στο νερό για να εξυπηρετηθεί, τρέχοντας, από όροφο σε όροφο, από γραμματεία σε γραμματεία, από μικροβιολογικό σε αιματολογικό, να περιμένει στην ουρά να εξυπηρετηθεί ή αυτός που βρίσκεται σε πιο σοβαρή κατάσταση και τον περιλαμβάνουν από την είσοδο με το φορείο και τρέχουν μην τυχόν και τους μείνεις στα χέρια.

Πραγματικά αδυνατώ να απαντήσω ή να διαλέξω και όχι γιατί δεν ξέρω, απλά νιώθω τυχερός γιατί ακόμη και έτσι όπως την κατάντησαν έχουμε ακόμη δημόσια υγεία και κάποιους επιστήμονες γιατρούς και νοσηλευτές που τιμούν την ποδιά που φορούν.

Μια διάγνωση για ουρολοίμωξη, πέντε ώρες αγώνας δρόμου στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αναμονής στα σαλονάκια, μίας ώρας για να βρεις θέση παρκινγκ εντός νοσοκομείου (πάλι καλά που έχει και παρκινγκ), μίας ώρας για να βρεις φαρμακείο μετά τις 2.30 το μεσημέρι ανοιχτό. Ελλάδα στα τέλη του 2013!