Έφτασα στα 43 μου χρόνια για να καταλάβω πόσο λίγα ξέρω,
πόσο μικρός είμαι! Να μια σταλιά σαν τον πεντάχρονο γιο μου! Αρκούσε μια μικρή
βόλτα σε έναν δρόμο για να καταλάβω το μεγαλείο της αγάπης, της ζωής, της αιώνιας ζωής. Έναν δρόμο ερημικό,
δρόμο πόνου, δρόμο θλίψης. Έτσι τον ένιωθα μέχρι σήμερα. Μέχρι τη στιγμή που είδα
άνδρες, γυναίκες, παιδιά, μικρούς και μεγάλους να ανεβαίνουν με μια ανθοδέσμη
στο χέρι να ανεβαίνουν το δρόμο του Κοιμητηρίου
Πετρούπολης. Δεν ήταν ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε δέκα, ούτε εκατό.
Ήταν εκατοντάδες αυτοί που βρέθηκαν αυτή την ημέρα, κοντά σε
δικούς τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους τους
που μπορεί να έφυγαν από τον κόσμο μας αλλά ζουν μέσα τους για πάντα. Δεν ήταν μια ημέρα πένθους όπως όλες
οι άλλες. Ήταν «επίσκεψη» σε έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο των δικών τους, των
αγαπημένων τους. Πήγαν στη νέα τους κατοικία, φρόντισαν τις «αυλές τους»,
πότισαν τα διψασμένα φυτά στις μικροσκοπικές "αυλές" τους, άναψαν τα φαναράκια
και οι δικοί τους άνθρωποι χαμογελούσαν βλέποντας τις φροντίδες… Μπορεί τα χείλια τους να μην κουνήθηκαν,
μπορεί τα μάτια να δάκρυσαν, οι ψυχές όμως αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν για
ακόμη μία φορά. Μεγαλείο!
Στο κατέβασμα ένιωσα χιλιάδες συναισθήματα. Μπαίνοντας στο μικρό
εκκλησάκι του Αγ. Θωμά βρέθηκα μαζί με όλους τους υπόλοιπους που είχαν έρθει
για άλλη μία φορά να αποχαιρετήσουν τον Θεάνθρωπο, τον Χριστό, για ένα ακόμη τελευταίο
ταξίδι, προσδοκώντας μαζί με Τη Δική του Ανάσταση και την ανάσταση των δικών τους
ανθρώπων. Όλα ήταν μια ιεροτελεστία διαφορετική. Όλοι βέβαια ένιωθαν οικεία σε αυτό το χώρο. Μάλλον εγώ
ήμουν ο διαφορετικός! Ο Αλέξης μας προσκάλεσε. Θα μείνετε!
Όχι Αλέξη αυτή τη φορά δεν θα μπόρεσω αλλά από του χρόνου θα
είναι το δικό μου τάμα να περνώ με την Μάνα μου αυτήν την ημέρα, προσδοκώντας
και γω τη δική της Ανάσταση! Και τη δική μου…
Σήμερα ένιωσα ότι νικήσαμε το Θάνατο! Και οι δύο πλευρές. Σα να μην υπήρχε…
Σας ευχαριστώ όλους σήμερα φίλοι μου που μου δείξατε έναν
δρόμο διαφορετικό από αυτό που ανέβαινα τόσο καιρό! Σας είμαι ευγνώμων…
*για τον κυρ Δημήτρη που πριν λίγες μέρες έκανε το Μεγάλο
Ταξίδι, και στις δύο μανούλες μας που εύχομαι να έγιναν καλές φίλες και από
ψηλά να μας χαμογελούν…
