Θέλει ο Θόδωρας να κρυφθεί... και το dna δεν τον αφήνει!

Στις 25 Ιουνίου, ο Θεόδωρος Πάγκαλος με την ανοχή και χαλαρή αντίδραση της κυβέρνησης προχώρησε σε μη δημοκρατικές ενέργειες.

Παρέπεμψε σε δίκες όσους μετέδιδαν ειδήσεις που διατάρασσαν τη δημόσια τάξη ή στρέφονταν κατά της κυβέρνησης. Προχώρησε μάλιστα σε διώξεις δημοσιογράφων και εφημερίδων όπως της «Εστίας», της «Καθημερινής» και του «Ριζοσπάστη».

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος εκμεταλλεύτηκε το έντονα αντικομουνιστικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί από τις αλλεπάλληλες απεργίες και άλλες εργατικές εκδηλώσεις και τον πανικό του αστικού κόσμου να καταλάβει την εξουσία και επέβαλε μια σειρά αντιδημοκρατικών μέτρων κατά του λαού.

Κάτι σας μπερδεύει; Τα παραπάνω δεν αναφέρονται στον δικό μας Θεόδωρο Πάγκαλο αλλά στον παππού του τον στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο, που τον Ιούνιο του 1925 επέβαλε με στρατιωτικό νόμο την πρώτη δικτατορία στην Ελλάδα.

Όμως δεν μοιάζει η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Το αντικομουνιστικό μένος του σύγχρονου Θεόδωρου Πάγκαλου είναι γνωστό.

Οι λοιδορίες και τα περιπαικτικά σχόλια κατά δημοσιογράφων και εφημερίδων είναι σύνηθες φαινόμενο.

Προσφάτως δήλωσε ότι θα χρειαστεί επέμβαση των τανκς κατά του εξαγριωμένου λαού για να προστατευθούν οι τράπεζες σε περίπτωση χρεωκοπίας της Ελλάδας.

Ακριβώς τα ίδια δηλαδή. Ο σοσιαλιστής Θεόδωρος Πάγκαλος πιστεύει ότι και ο πρόγονός του ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος.

Η δικτατορία κρύβεται βαθιά μέσα στο dna του. Δεν αποκλείεται να μεγάλωσε στο σπίτι του με το παράδειγμα του… ήρωα παππού που μόνος του τα έβαλε με τους εχθρούς του έθνους και πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να σώσει την πατρίδα του. Και μια που δεν τα κατάφερε ο παππούς είπε ο εγγονός να αναλάβει δράση…

Και φαντάζεται τον εαυτό του με το πηλίκιο του παππού του να διατάζει τα τανκς να βάλουν κατά του εχθρού κι ας είναι αυτός ο ελληνικός λαός.

Ο θυμόσοφος λαός έχει μια παροιμία για αυτήν την περίπτωση που λέει: θέλει η πουτάνα να κρυφθεί και η χαρά δεν την αφήνει …


ΥΓ. Και αν κάποιοι βιαστούν να χαρακτηρίσουν απλά υπερβολικές και εξωπραγματικές τις δηλώσεις του κ. Πάγκαλου το ΓΕΕΘΑ μάλλον τις βλέπει αλλιώς.

Το ερώτημα του defencenet.gr προς το ΓΕΕΘΑ, ήταν συγκεκριμένο: «Τι θα πράξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις σε περίπτωση που λάβουν εντολή από την πολιτική ηγεσία να επιχειρήσουν στο εσωτερικό της χώρας σε αποστολές καταστολής, ένα ενδεχόμενο το οποίο άφησε ανοικτό ο άντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ.Πάγκαλος;»

Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΓΕΕΘΑ στο ερώτημα του defencenet.gr
«Δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια εντολή γιατί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν συγκεκριμένο ρόλο, ο οποίος περιγράφεται με ακρίβεια στο Σύνταγμα, κάτι που τόνισε και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, μόλις εχθες.
Δεν μπορούν να δεχθούν να εκτελέσουν διαταγές οι οποίες εντολές βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τον υπέρτατο νόμο της χώρας, του Συντάγματος. Αποστολή τους είναι η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων  μας έναντι έξωθεν απειλών. Δυνάμεθα  να λειτουργούμε αποκλειστικά εντός των ορίων του Συντάγματος».

Ενδιαφέρον έχει και η προσέγγιση ανωτάτου αξιωματικού του ΓΕΣ στο θέμα: «Αν μου ζητήσουν να στείλω άρματα για να προστατέψω τράπεζες, θα στείλω, αλλά θα είμαι κι εγώ μέσα και το πρώτο βλήμα θα το ρίξω … στην τράπεζα! Να είστε σίγουροι γι’ αυτό!»

Ακόμη συναντάς την Ελλάδα!

Εδώ και μία εβδομάδα βρίσκομαι στη Μυτιλήνη γενικώς, και ειδικώς στην Αγιάσο, ένα ορεινό χωριό που βρίσκεται στα 600 μ. ύψος λίγο χαμηλότερα από τον Προφήτη Ηλία το ξωκλήσσι που βρίσκεται  στην κορυφή του Ολύμπου, του ψηλότερου βουνού του νησιού. Η Αγιάσος είναι ένα καταπράσινο χωριό γεμάτο με πλατάνια, παραδοσιακά σπίτια και την Εκκλησιά της Παναγίας με την εικόνα της Αγίας της Σιών, που μετέφερε από την Ιερουσαλήμ ο μοναχός Αγάθων που αποτελεί και το βασικότερο λόγο που το χωριό δέχεται πολλούς επισκέπτες όλο το χρόνο. Είχα ξαναρθεί πριν πέντε περίπου χρόνια, καθώς είναι ο τόπος καταγωγής της γυναίκας μου, και παρόλο τη φυσική ομορφιά του χωριού είχα απογοητευθεί από την μεγάλη ερημοποίηση του χωριού, με πολλά σπίτια εγκαταλελειμμένα, και αρκετά μαγαζάκια κλειστά.

Τώρα η εικόνα του χωριού σε αντίθεση με την γενικότερη κατάσταση της χώρας δείχνει καλύτερη. Πολλά από τα μισογκρεμισμένα σπίτια όχι μόνο έχουν ανακαινισθεί αλλά κυρίως κατοικούνται. Πολλοί άνθρωποι από τη Θεσσαλονίκη,  το Βόλο και άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας κυρίως, αγοράζουν σπίτια και περνούν αρκετές ημέρες του χρόνου μένοντας στο χωριό. Εδώ ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός. Αν και βαθιά πολιτικοποιημένοι, αριστεροί στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους, δεν φαίνεται να τους αγγίζει η μανία της κρίσης. Όχι ότι δεν ανησυχούν, αλλά το αντιμετωπίζουν πιο ψύχραιμα. Εδώ οι άνθρωποι δεν νοιάζονται να πλουτίσουν σε μία νύχτα, ούτε είναι μεγαλομανείς. Μάχονται για το καθημερινό ψωμί τους, και για τα άλλα έχει ο Θεός. Ακόμη χαμογελούν και λένε απλόχερα την καλημέρα τους. Ακόμη και μένα τον ξένο με χαιρετούν καλόκαρδα, αφού βέβαια δεν μπλέκομαι στα ενδοοικογενειάκα τους, γιατί δεν με ενδιαφέρουν. Εχω εικόνες που πραγματικά με ανατρίχιασαν. γιατί τις είχα ξεχάσει. Ενας παππούλης έσκυψε και πρόσφερε μια καραμέλα στον τρίχρονο γιο μου. Όταν του είπα ότι ακόμη δεν τρώει καραμέλες, ο παππούλης δεν πτοήθηκε και πρόσφερε ένα λουλουδάκι που κρατούσε στο άλλο χέρι του. Λίγο αργότερα όταν σταμάτησα σε ένα παντοπωλείο να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό, ο μπακάλης έδωσε και μια χούφτα κεράσια «για του μουρέλι σ’, το Δημητρό» μου είπε…

Αυτήν είναι η εικόνα της γνήσιας Ελλάδας. Αυτή την Ελλάδα δεν τη φοβάμαι. Αυτή την Ελλάδα τη θέλω και την αγαπώ. Είναι αλήθεια ότι ηρέμησα, ηρέμησαν τα νεύρα μου, το κεφάλι μου. Γιατί Ελλάδα δεν είναι ούτε οι 300 της Βουλής, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς. Δεν είναι τα ματ, τα δακρυγόνα, οι μολότοφ και οι δήθεν αντιεξουσιαστές. Ελλάδα δεν είναι ο Μπέος, ο Ψωμιάδης και τα άλλα λαμόγια. Ελλάδα είναι ο γαλάζιος ουράνος, ο ήλιος να ζεσταίνει τα στενά σοκάκια και τους τοίχους των σπιτιών. Είναι τα κόκκινα παραθυρόφυλλα, τα μικρά μπαλκονάκια με τις ανθισμένες γλάστρες. Ελλάδα είναι ο καφενές με τα στρογγυλά τραπεζάκια. Γιατί  Ελλάδα είναι μία γαλανόλευκη, δίπλα σε ένα καμπαναριό με φόντο ένα καταπράσινο βουνό, ή το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας.

Σε ευχαριστώ Θεέ μου που μ’ αξίωσες να τα δω για μία ακόμη φορά.

ΥΓ. Όχι ότι και δω οι ντόπιοι δε γκρινιάζουν και δεν έχουν παράπονα. Η ακρίβεια, η αναδουλειά πρώτα στην ημερήσια αναφορά. Τα ακριβά ναύλα και τα λίγα δρομολόγια από την ηπειρωτική Ελλάδα κάνουν τον κόσμο να δυσανασχετεί. Οι ελλείψεις στην υγεία, και στην παιδεία ατελείωτες. Βάστα μην αρρωστήσεις και να δεις τη γλύκα, λεν οι ντόπιοι. Ο δε Καλλικράτης και ο εμπνευστής του εισπράττουν τις περισσότερες μούντζες. Αλλά στο τέλος λες καλύτερα να γκρινιάζω αναπνέοντας καθαρό αέρα, παρά ζώντας σε θαλάμους αερίων.  

ΥΓ2. Και όσον αφορά αυτό το γνωμικό που λέει «Άπ τν Αγιάσου τσι άπ του Πλουμάρ μήδε γναίκα, μήδε μλάρ!!! (δηλ. από την Αγιάσο και Πλωμάρι ούτε γυναίκα, ούτε μουλάρι), εγώ έχω να ανταπαντήσω ότι και οι γυναίκες της Αγιάσου είναι περισσότερο κυρίες, μάνες και γιαγιάδες από αυτές του Κολωνακίου και των περιχώρων και τα μουλάρια από το Πλωμάρι είναι πιο εργατικά από τα μουλάρια της Βουλής…

Φιλιά και καλή σταδιοδρομία…

   

Γαμώ τον φασισμό σας!

Η χθεσινή ημέρα ήταν από αυτές θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου και την καρδιά μου. Ήταν πράγματι το ελάχιστο αποκρουστικό το θέαμα της σιδερόφρακτης Βουλής. Για λόγους προστασίας είπαν από τους εξοργισμένους πολίτες. Για να μπορέσουν οι αξιότιμοι κ.κ. Βουλευτές να συζητήσουν με νηφαλιότητα το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της… προδοσίας. Μα οι Έλληνες πολίτες το μόνο που ζητάνε είναι Ελευθερία και Δημοκρατία. Αν πράγματι οι πολιτευτές μας υπηρετούν αυτές τις δύο αρχές και αξίες, τι έχουν να φοβηθούν.

Εγώ όμως τους φοβάμαι όλους τους. Και αντιστάθηκα στην θέληση μου να βρεθώ στο Σύνταγμα. Φοβόμουν ότι η συμμετοχή των συνδικαλιστών και των λοιπών δυνάμεων δεν θα άφηναν να εξελιχθεί μια ειρηνική διαμαρτυρία αγανακτισμένων πολιτών ως το τέλος. Και δεν άργησα να επιβεβαιωθώ. Οι αντεγκλήσεις κάποιων ανεγκέφαλων με τους αστυνομικούς έφεραν τα πρώτα δακρυγόνα. Αφού πρώτα άναψαν τη «φωτιά», μετά εξαφανίστηκαν. Στη συνέχεια λειτούργησε το παρακράτος με τους κουκουλοφόρους μπάτσους, που λίγο έλειψε να βάλει τέλος στην 20ημερη διαμαρτυρία των αγανακτισμένων. Αλλά είναι τόση η αγανάκτηση του κόσμου που δεν φοβήθηκε, ούτε μπροστά στα ρόπαλα των κουκουλοφόρων, ούτε και στα δακρυγόνα των αστυνομικών.  Έμειναν εκεί για να δείξουν την αποφασιστικότητα τους αλλαγή του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα…

Αυτή η αποφασιστικότητα με σήκωσε από τον καναπέ μου και με έκανε να βρεθώ τις απογευματινές ώρες στο Σύνταγμα. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τα δακρυγόνα. Η ανάσα μου κοβόταν και τα μάτια μου δάκρυζαν. Αλλά προσπαθούσα να συγκρατηθώ, γιατί στην ουσία ντρεπόμουν να μυξοκλαίω, βλέποντας τους «μπαρουτοκαπνισμένους» να κάθονται, να γελούν, και να μιλούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ηταν συγκινητικό άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, να μοιράζονται τη βαζελίνη για τα μάτια τους, το νερό για να πλυθούν και  να καθαρίζουν την πλατεία από τα χημικά των δακρυγόνων. Και μάλιστα την ώρα που οι πολιτικοί μας, ακόμη και σήμερα, γελούσαν πίσω από την πλάτη μας και για άλλη μια φορά κοίταξαν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για την ίδια τους την χώρα. Τα δύο μεγάλα κόμματα μίλησαν για δήθεν συναίνεση την οποία την έσπασαν τα επόμενα κιόλας λεπτά. Αυτοί είναι τους ξέραμε, σιγά μην άλλαζαν τώρα. Για παράδοση άνευ όρων μιλούσε η ΝΔ, για συναίνεση υπό των όρων Παπανδρέου μιλούσε το ΠΑΣΟΚ, υπουργικές καρέκλες λιγουρεύονταν στο ΛΑΟΣ.

Την ώρα που αυτοί συμφωνούσαν ότι διαφωνούν, οι λαϊκές συνελεύσεις εκτός Βουλής, οργανώνονται όλο και περισσότερο καθημερινά, αρθρώνουν ορθό πολιτικό λόγο και ορθώνουν πολιτικό ανάστημα απέναντι στους επαγγελματίες πολιτικούς, απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο.

Και δεν θα αργήσουν να τα βάλουν και σε μια σειρά. Γιατί μόνο αυτό λείπει η σειρά, το σύστημα. Οι σκόρπιες φωνές να γίνουν μία απαίτηση…     

Οι λαϊκές διαδηλώσεις πλέον γίνονται παντού, σε πλατείες, σε παγκάκια, στα πεζοδρόμια, στα καφενεία, στις παρέες.. Ένας κάνει την αρχή κι αμέσως εκατοντάδες για να μην πω χιλιάδες συμμετέχουν. Το έζησα κι αυτό στη χθεσινοβραδινή συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Πέτρας. Μια μουσική διαμαρτυρία, με τον κόσμο να λέει δικά του συνθήματα στην νεκρό διάστημα μεταξύ των τραγουδιών. Και να ξεσπάει με το  «γαμώ τον φασισμό» στην «Ερώτηση Κρίσεως» του Παπακωνσταντίνου.

Κι όλα αυτά υπό το υπέροχο θέαμα της ολικής έκλειψης της Σελήνης. Και οι συνειρμοί έδιναν και έπαιρναν. Μόνο οι κλέφτες δεν εκλείπουν από την Ελλάδα μας. Ολική έκλειψη του πολιτικού συστήματος.

Σήμερα τα πάντα είναι ρευστά, οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται ότι το ρέμα θα τους παρασύρει και προσπαθούν να κρατηθούν στην επιφάνεια, με τον τρόπο που μονάχα αυτοί ξέρουν. Βουλιάζουν τα κεφάλια των συναδέλφων τους, των συντρόφων τους για να κρατηθούν αυτοί περισσότερο στην επιφάνεια, μπας και κάποιος απλώσει το χέρι για να τους ανεβάσει στη «σχεδία ελπίδας» που ταξιδεύουν οι υπόλοιποι αγανακτισμένοι Ελληνες. Εχει δρόμο και φουρτούνες μπροστά της για να φτάσει σε ήρεμα νερά. Αλλά θα φτάσει όσο όλοι μαζί κάνουν κουπί και κρατάνε το γαλανόλευκο πανί ψηλά. Η Ελλαδα δεν παθαίνει είτε εσείς κύριοι κενοί πολιτικοί συναινέσετε ή όχι.

Ο λαός δεν θέλει να συναινέσετε στην πολιτική που θα τους εξοντώσει, θέλει να συναινέσετε ότι πρέπει να υπερασπιστείτε τα δίκαιά του, και να επιστρέψετε τα λεφτά που κλέψατε.

 Οι εκλογές που πιπιλάτε από σήμερα θα είναι το νέο χτύπημα που θα δεχθείτε όταν ο κόσμος θα μαυρίσει όσους μέχρι τώρα είχαν επαφές με την κεντρική εξουσία. Και αυτοί δεν είναι μόνο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι και άλλοι, πολλοί, η πλειοψηφία. Και καλό είναι αυτή η προεκλογική περίοδος να μην είναι παραπάνω από μια εβδομάδα. Νομίζω ότι αυτή είναι η περίοδος ανακωχής που θα δοθεί αν δοθεί.

Και προεκλογικές δαπάνες να μην υπάρξουν. Και όποιος θέλει να ξοδέψει για να διαφημιστεί να το κάνει από την τσέπη του. Τόσα έχετε αρπάξει από τις τσέπες μας. Μην προκαλέσετε άλλο το λαϊκό αίσθημα, γιατί η οργή ξεχειλίζει, γαμώ το φασισμό σας…

ΥΓ. Και αν έχετε την παραμικρή αξιοπρέπεια τον πρώτο νόμο που θα ψηφίσετε να είναι η μείωση των βουλευτικών απολαβών. Ενας και μόνο μισθός πενταπλάσιος του βασικού που προτείνατε για τους υπόλοιπους Έλληνες. Τόσο μετράει ο λαός την αξιοπρέπεια σας. Και αν δεν σας φτάνει να παραιτηθείτε για να έρθει ο επόμενος... Αντε λαμόγια, γαμώ τον φασισμό σας!

Ρώτησα το σκύλο μου το Ρίβα άμα νοιώθει
Έλληνας, αυτόχθονας ή κάτι σχετικό.
Εκείνος χασμουρήθηκε, επέστρεψε στον ύπνο
κι η ανάση του ήταν όμορφη σαν κύμα στο γιαλό.
Εό! Γαμώ το φασισμό.


Γυρνώ στην άγρια ροδιά και τη ρωτώ τα ίδια,
αν Ελληνίς αισθάνεται λουσμένη από το φως.
"Πήρα σκυτάλη για ζωή, για θάνατο σκυτάλη"
μου απαντάει ο κόκκινος, στα κλώνια της ανθός.
Εό!Σαπίλα ο φασιμός.

                                                                    ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ

                                                      ΘΑΝ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Πόσο μπουζούκι είσαι!

Όταν ο Μπετόβεν ήταν ακόμα ένας νεαρός άνδρας, αποφάσισε να συνθέσει μερικά αυτοσχεδιασμούς σε μουσική του Ιταλού μουσικοσυνθέτη Περγκολέζι. Αφιέρωσε μήνες για το έργο αυτό και, τέλος, είχε το θάρρος να το δημοσιεύσει.

Μετά από ένα διάστημα ένας κριτικός έγραψε μια κριτική σε γερμανική εφημερίδα με την οποία ξεκίνησε έκανε μια άγρια επίθεση στη μουσική που Μπετόβεν.

Ο Μπετόβεν, όμως, δεν έδειξε να κλονίζετε από τις παρατηρήσεις του. Όταν οι φίλοι του τον πίεσαν να τους μιλήσει αναφορικά με την κριτική, αυτός απλά είπε:

«Το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να συνεχίσω το έργο μου. Αν η μουσική που συνθέτω είναι τόσο καλή όσο πιστεύω ότι είναι, τότε θα επιβιώσει και πέρα της κριτικής του εν λόγω δημοσιογράφου.

«Αν έχει το βάθος που ελπίζω να έχει, θα επιβιώσει περισσότερο και της εφημερίδας».

«Εάν παρόλο αυτό η συγκεκριμένη κριτική αναφερθεί και στο μέλλον, θα χρησιμεύσει μόνο ως παράδειγμα της ηλιθιότητας των κριτικών».

 «Κλέβω» και πάλι μια ιστοριούλα από το blog του Paolo Coelho, για να την αφιερώσω στην απαίδευτη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στο νομό Κορινθίας Κατερίνας Φαρμάκη, σχετικά με τα όσα δήλωσε για τον Μίκη Θεοδωράκη, που εν ολίγοις τον χαρακτήρισε γυρολόγο μπουζουκτζή, που μαδάει τις νομαρχίες και που δεν έχει προσφέρει τίποτα στην πολιτική ζωή της χώρας, παρά μόνο στην πολιτισμό, και δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του, δεν έχει κολλήσει ένσημα…

Ευτυχώς για την Ελλάδα και τους Ελληνες, το έργο του Μίκη Θεοδωράκη είναι τόσο μεγάλο που θα επιβιώσει των ανοησιών της κ. Φαρμάκη.

Η προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη στην πολιτική ζωή της Ελλάδας έχει τόσο βάθος, που η βουλευτής αδυνατεί να κατανοήσει. Τα ένσημα του Μίκη δεν είναι ένσημα εργασίας είναι ένσημα ζωής, ένσημα ελευθερίας, ένσημα δημοκρατίας, χαρισμένα σε όλο τον ελληνικό λαό. Και αν σύμφωνα με αυτά που λέει ο Μίκης κατάντησε ένας γυρολόγος μπουζουκτζής, ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι που δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε αυτό τον πλούτο, αν και δε νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, η μουσική του, το έργο του, η ζωή του, η προσφορά του στην Ελλάδα θα υπάρχει, θα ακούγεται και θα διδάσκετε στα παιδιά των παιδιών της και ακόμη πιο πέρα στον αιώνα των αιώνων. Και αν κάποτε, κάποιος ανασύρει τα λόγια της κ. Φαρμάκη δεν θα είναι παρά ένας ομοίως απαίδευτος σύντροφος ή γλύφτης της κ. Φαρμάκη!

Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι αρχαίες κολόνες και τα μνημεία…

Την Κυριακή το πρωί σ’ ένα δρόμο της Αγ. Παρασκευής, είδα μια εικόνα που πραγματικά με συγκίνησε. Δεν περίμενα όμως ότι τόσο σύντομα θα σας την εξιστορούσα.

Ηταν ένα νεαρό ζευγάρι που είχε βγάλει περίπατο το σκυλί του. Ένα πανέμορφο σκυλί, με περιποιημένο τρίχωμα, καθαρό που προσπαθούσε να περπατήσει. Και λέω προσπαθούσε, διότι τα πίσω πόδια του σκύλου ήταν παράλυτα. Έτσι ενώ ο άνδρας κρατούσε την αλυσίδα, η γυναίκα με μια διπλή ζώνη ανασήκωνε και στήριζε την τραυματισμένη πλάτη του σκύλου, ώστε να κάνει πιο εύκολη την προσπάθεια του αγαπημένου τους σκύλου να περπατήσει και να σέρνει όσο το δυνατόν λιγότερο τα πίσω πόδια. Μάλιστα στα πίσω πόδια φορούσε δυο ειδικά… υποδήματα που προστάτευαν τα πέλματα του σκύλου από τυχόν τραυματισμούς που μπορεί να συμβούν από την τριβή των πελμάτων στο οδόστρωμα.

Σταμάτησα λίγο με το αυτοκίνητο να παρατηρήσω καλύτερα την εικόνα αυτή. Παρά την επίπονη προσπάθεια τόσο για το σκύλο όσο και για την γυναίκα ή τον άνδρα (πιστεύω ότι εναλλάσσονταν στο στήριγμα της πλάτης του σκύλου), όλοι τους φαίνονταν να το διασκεδάζουν. Ο σκύλος έδειχνε ζωντάνια και προσπαθούσε όσο μπορούσε να περπατήσει πιο γρήγορα, η γυναίκα όλο και τον παρότρυνε ενώ ο άνδρας του χάιδευε το κεφάλι. Μια λυπητερή εικόνα, όμως που βαθιά μέσα μου με έκανε να νιώσω μια ευφορία. Και αυτό το συναίσθημα πήγαζε από τον πολιτισμό αυτών των δύο νέων ανθρώπων, από την αγάπη τους για τη ζωή, από την αγάπη τους για τη ζωή ενός συντρόφου τους, από την ποιότητα ζωής που προσπαθούσαν να του προσφέρουν.

Ας θυμηθούμε τώρα μια άλλη εικόνα που είδαμε οι περισσότεροι στα δελτία ειδήσεων. Μια ομάδα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες έκαναν κατάληψη στο γραφεία του ΙΚΑ, διότι το κράτος διπλασιάζει τη συμμετοχή των ασφαλισμένων στην παροχή πρόσθετων μελών. Από 25% συμμετοχή που είχαν μέχρι σήμερα τους υποχρεώνει σε 50% συμμετοχή και αυτό υπ’ όρους.

Δηλαδή σε ανθρώπους που οι ευκαιρίες στην εύρεση πόρων είναι μετρημένες στα δάχτυλα τους ζητά να πληρώνουν όλο και περισσότερα.

Εν ολίγοις αφαιρεί από τους συγκεκριμένους ανθρώπους την ποιότητα στη ζωή, τους αφαιρεί το δικαίωμα να αισθάνονται ίσοι με τους υπόλοιπους, ισότητα που η ίδια η ζωή τους έχει αφαιρέσει με τον πιο σκληρό τρόπο.

Και έρχεται το κράτος να τους αποτελειώσει, να δείξει ότι δεν διαθέτει πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός δεν μετριέται μόνο με αρχαίες περγαμηνές, κολόνες και μνημεία…

Γιατί πολιτισμός δεν είναι σύγχρονα μουσεία, δεν είναι χορηγίες για συναυλίες στα μέγαρα μουσικής, δεν είναι εκθέσεις βυζαντινής και άλλης  ιστορίας σε άλλες χώρες.

Ο πολιτισμός μιας χώρας μετριέται και από το κοινωνικό της πρόσωπο απέναντι σε ευπαθείς ομάδες, σε συνανθρώπους μας που χρήζουν μιας ποιοτικότερης ζωής, που οι ίδιοι αδυνατούν να παρέχουν στον εαυτό τους…

Ο πολιτισμός βρίσκεται μέσα μας. Είναι το φως που εξέπεμπε το νεαρό ζευγάρι που όχι μόνο δεν αφαίρεσε τη ζωή από τον τετράποδο φίλο τους αλλά αντίθετα του χάρισε, αλλά ταυτόχρονα του προσφέρει την αίσθηση ότι μπορεί να περπατήσει ακόμη και να τρέξει, στηριζόμενο στη δύναμη κάποιου άλλου…

Αντίθετα το φως αυτής της χώρας τρεμοσβήνει όλο και περισσότερο, γιατί όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της, θέλουν να την κρατούν στο σκοτάδι…

Σε ένα τεχνητό σκοτάδι που οι ίδιοι δημιουργούν, φυλακίζοντας ακόμη και το αυτόφωτο που κουβαλούσε η Ελλάδα αιώνες τώρα…

H 3G γενιά των ΘΑ του Γιώργου

Το βιντεάκι των περίπου 2.30’  που ανέβηκε στο primeminister.gov.gr, εάν δεν ήξερε κάποιος ότι πρόκειται για  το site της ελληνικής κυβέρνησης, θα νόμιζε ότι   αναφέρεται σε μία άλλη χώρα, ίσως σκανδιναβική, ίσως στη Γερμανία, ή στην Αμερική, αλλά σε καμία περίπτωση σστη δίκη μας Ελλαδίτσα. Πρόκειται για ένα βιντεάκι στο οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να προβάλει επιγραμματικά  το έργο των πρώτων 20 μηνών που βρίσκεται στην εξουσία. Το κάνει επιγραμματικά γιατί έτσι την συμφέρει. Αν το έκανε αναλυτικά θα λεγόντουσαν πράγματα που τώρα απλά τα αποφεύγουν. Όπως καταλαβαίνεται δηλαδή ο πρωθυπουργός δεν ψεύδεται ακριβώς, απλά λέει μισές αλήθειες.  Αναφέρεται εν ολίγοις στα αποτελέσματα της 20μηνης διακυβέρνησης, αλλά δεν αναφέρει πουθενά στο πως φτάσαμε σε αυτά.

θα επιχειρήσω μεταξύ σοβαρού και αστείου να συμπληρώσω με τα όσα ελάχιστα γνωρίζω την άλλη μισή αλήθεια, που λίγο πολύ βέβαια ο κόσμος έχει τούμπανο…     

Αρχίζουμε λοιπόν (με μαύρα γράμματα η άλλη μισή αλήθεια).

- 20 μήνες πριν ξεκινήσαμε τον αγώνα για να χτίσουμε την Ελλάδα που θέλουμε. Πετύχαμε ήδη πολλά, μέσα σε 20 μήνες έγιναν όσα δεν έγιναν χρόνια ολόκληρα, γκρεμίζοντας ότι με κόπο και αγώνες έχτισαν οι Έλληνες μέχρι σήμερα.

- Για να γλυτώσουμε από τη χρεοκοπία, που οι άλλοι μας επέβαλαν

110 δισ. Ευρώ πρωτόγνωρος μηχανισμός στήριξης, που όμως δεν σβήνουν το χρέος που οι προηγούμενοι δημιούργησαν, αλλά μάλλον το αυξάνουν.

- Για να εξασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας, τα διώχνουμε από την πατρίδα τους και τα στέλνουμε σε άλλες χώρες…

Η μεγαλύτερη μείωση ελλείμματος, που πέτυχε ποτέ χώρα της Ευρωζώνης, μειώνοντας μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές

- Για να βγούμε από την κρίση καλύτεροι, ως χώρα και ως πολίτες, αφήνουμε πίσω όσα μας έβλαψαν.  Παλεύουμε για μια νέα νοοτροπία. Αυτή του σκάσε και δούλευε μέχρι να πεθάνεις.

Μεγαλύτερη διαφάνεια παντού, σε όσα χρειάζονται να υπάρχει διαφάνεια.

Όλες οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, όταν και αν γίνουν προσλήψεις. Εξαιρούνται από το ΑΣΕΠ οι συγγενείς Α’ και Β΄ βαθμού, που οι προσλήψεις θα γίνονται άμεσα…

Όλες οι υπογραφές και οι αποφάσεις στο διαδίκτυο, σε όσα υπογράφονται πάνω από το τραπέζι και όσα αποφασίζονται στα φανερά.

Δημιουργία ανεξάρτητης στατιστικής αρχής, όπου θα παρουσιάζονται μόνο οι θετικές στατιστικές.

-Για ένα κράτος που επιτέλους σέβεται τα χρήματα των πολιτών του, γι αυτό και τους τα παίρνουμε να τα φυλάξουμε στις δικές μας τσέπες.

-Βάζουμε τάξη στο αχανές και άναρχο δημόσιο, διώχνοντας τους μισούς και αφήνοντας χωρίς προσωπικό τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες.

Επιτελικό κράτος με τον Καλλικράτη, με αύξηση αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, και ταυτόχρονη μείωση των κρατικών χρηματοδοτήσεων.

Μείωση κατά 2 δισ. ευρώ των λειτουργικών δαπανών του Δημοσίου, αφήνοντας χωρίς αναλώσιμα τις δημόσιες υπηρεσίες και μη πληρώνοντας υπερωρίες, νυχτερινά και αργίες.

Μείωση των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ κατά 20% το 2010, αυξάνοντας τα τιμολόγια προς τους καταναλωτές.

Μείωση των δαπανών των δημοσίων νοσοκομείων, μειώνοντας τις κλίνες,  τα αναλώσιμα, και με μερική στάση πληρωμών των όσων δικαιούνται οι εργαζόμενοι.

Ηλεκτρονική συνταγογράφηση, των όσων φαρμάκων επιτρέπουμε ακόμη να συνταγογραφούνται

Μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού που εξασφαλίζει τις συντάξεις των παιδιών μας, όσα από αυτά προλάβουν να πάρουν.

-Για μια κοινωνία πιο δίκαιη, πιο ασφαλή, πιο όμορφη, για τους ευρωπαίους εταίρους μας και όχι για τους Ελληνες πολίτες.

Μείωση τιμής σε χιλιάδες φάρμακα, που όμως δεν είναι ευρείας κατανάλωσης και που οι φαρμακοβιομηχανίες σταμάτησαν να βγάζουν…

Μείωση φορολογίας μέχρι 40.000 ευρώ. Τα παραπάνω εισοδήματα απλά δεν φορολογούνται

Καταπολέμηση φοροδιαφυγής στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.  Πρόστιμα 3,4 δις. ευρώ το 1010, που ουδέποτε εισπράχθηκαν ή θα εισπραχθούν.

Κατάσχεση 555 σκαφών, εξαιρούνται από τις κατασχέσεις οι πισίνες, οι  μεγαλοβιομήχανοι, οι πολιτικοί και οι συγγενείς τους…

5000 αστυνομικοί δίπλα στον πολίτη στις γειτονιές, και όταν κρίνεται αναγακίο ενισχύονται από τις δυνάμεις της Χρυσής Αυγής…

Οι πρώτοι δασικοί χάρτες για την θωράκιση των δασών μας, αλλά δεν υπάρχει η δασική υπηρεσία να την προστατεύσει

Οι επιδοτήσεις των αγροτών στην ώρα τους, όσες από αυτές απέμειναν από την ΕΕ

Χιλιάδες αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί και πάλι στα σχολεία, όσα απέμειναν.

Ψηφιακό σχολείο, θα φτιάξουμε.

Περισσότεροι γιατροί στην υπηρεσία των ασφαλισμένων, άσχετα αν αυτοί αρνούνται να προσφέρουν χωρίς έξτρα αμοιβή τις υπηρεσίες τους.

- Για μια χώρα που κινείται με ορμή προς τα εμπρός, που βρίσκεται ο γκρεμός

One stop shop, ίδρυση επιχείρησης σε μία ημέρα, αν και όταν υπάρξουν νέες επιχειρήσεις.

Κατάργηση καμποτάζ περισσότερα κρουαζιερόπλοια στα ελληνικά λιμάνια, που σε λίγο θα πουλήσουμε, σε άραβες, κινέζους και γερμανούς.

Απελευθέρωση δεκάδων κλειστών επαγγελμάτων, που ακόμη παραμένουν προς το παρόν κλειστά.

Αύξηση εξαγωγών 35% το τελευταίο εξάμηνο, καθώς με τη δραστική μείωση των δαπανών στην παραγωγή οι ξένοι τα αγοράζουν φθηνότερα.

Για να νοιώσουμε και πάλι αισιόδοξοι περήφανοι και δυνατοί, .

Όλοι αγαπάμε αυτή τη χώρα, εκτός από εμάς τους 300 της Βουλής, τους προηγούμενους και τους άλλους πριν από αυτούς…

Συνεχίζουμε, έχουμε δρόμο μπροστά μας αλλά θα τα καταφέρουμε, να εξαφανίσουμε το ελληνικό έθνος.

Αλλάζουμε μαζί, όπως τα φάγαμε μαζί.

Ο Γιωργάκης έχει περάσει σε μια άλλη εποχή. Μιλάμε για τη 3G γενιά των ΘΑ του πατέρα του. Βέβαια επειδή η εποχή της αλλαγής πέρασε ανεπιστρεπτί, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του θα πρέπει να καταλάβουν ότι με τέτοια «εφευρήματα», δεν πείθουν. Ή για να το πω καλύτερα, πείθουν όλο και λιγότερους καθημερινά

Και επειδή εμείς δεν είμαστε... αχάριστοι και αντιλαμβανόμαστε την "κούραση" τους μετά πό 20 μήνες αδιάκοπης... εργασίας και... αγωνίας να "διορθώσουν" τα... αδιόρθωτα τόσων χρόνων τους λέμε, όπως έγραψε και η κουμπάρα στο Twitter, "κάντε ένα διάλειμμα, κάντε ένα kit kat", γιατί στη συνέχεια "επακολουθεί το φύγετε από δω"...

Η φτώχεια δεν μετριέται μόνο σε χρήμα…

Μία ημέρα ένας πλούσιος άντρας πήρε τον γιο και πήγαν ένα ταξίδι σε κάποιο χωριό, για να του δείξει πως ζουν οι φτωχοί άνθρωποι.

Πέρασαν κάποιες μέρες φιλοξενούμενοι μιας πολύ φτωχής οικογένειας. Κατά την επιστροφή τους από το ταξίδι ο πατέρας ρώτησε τον γιο του για τις εντυπώσεις του από τη φτωχική ζωή των ανθρώπων που τον φιλοξένησαν!

«Πραγματικά μπαμπά με εντυπωσίασε η ζωή αυτών των ανθρώπων», είπε ο μικρός, προκαλώντας το ενδιαφέρον του πατέρα του, που του ζήτησε περαιτέρω εξηγήσεις…

Ο μικρός άρχισε να συγκρίνει τη δική τους ζωή με τη ζωή των φτωχών ανθρώπων.

 «Εμείς  έχουμε ένα σκυλί και αυτοί είχαν τέσσερα. Έχουμε μια πισίνα στη μέση του κήπου μας και έχουν ένα ρυάκι που συνεχίζει και έξω από το χωριό τους. Εμείς έχουμε βάλει φώτα κήπου για να βλέπουμε το βράδυ που καθόμαστε έξω, ενώ αυτούς τους φωτίζουν τα αστέρια.  Το μάτι μας σταματάει στην τοίχο της αυλής μας, ενώ αυτοί κοιτούν το απέραντο του ορίζοντα. Εμείς στην ουσία ζούμε σε ένα κομμάτι γης μέσα στην πόλη, ενώ η δική τους ζωή βρίσκεται μέσα σε ένα ατελείωτο τοπίο. Εμείς αγοράζουμε τη τροφή μας, ενώ αυτοί παράγουν μόνοι τους τη δική τους. Εμείς για να προστατευτούμε έχουμε χτίσει τείχη γύρω από το σπίτι μας, και αισθανόμαστε ασφαλείς μόνο όταν κλειδωνόμαστε μέσα στο σπίτι μας και βάζουμε σε λειτουργία το συναγερμό, ενώ αυτούς τους προστατεύουν οι φίλοι τους».

Ο πατέρας έμεινε άφωνος από το συλλογισμό του μικρού οποίος συμπλήρωσε: «Ευχαριστώ μπαμπά που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε στην πραγματικότητα»!

Αυτή η μικρή και απλοϊκή ιστορία, που τη δανείστηκα από το blog του Paolo Coelho μοιάζει να είναι ουτοπική στην εποχή που ζούμε, αλλά κρύβει μέσα της μια αλήθεια κυρίως για εμάς τους Ελληνες…

Είναι αλήθεια πως το κύμα εσωτερικής μετανάστευσης που ξεκίνησε πριν  από πολλά χρόνια έφερε πολλούς ανθρώπους στα αστικά κέντρα. Ανθρώπους που αναζητούσαν μια ευκαιρία να γίνουν, να νιώσουν πλούσιοι…

Άφησαν λοιπόν περιουσίες να ρημάξουν στα χωριά τους και ήρθαν στις πόλεις να ζήσουν το όνειρο. Είναι αλήθεια πως ελάχιστοι έζησαν το όνειρο και έγιναν πλούσιοι, κάποιοι άλλοι πιο πολλοί από τους… ελάχιστους «ένιωσαν» πλούσιοι και οι περισσότεροι έσπασαν τα μούτρα τους, τα μάζεψαν και γύρισαν «ηττημένοι» στα χωριά τους. Στις μέρες που ζούμε όμως τα πράγματα άλλαξαν. Η ψευδαίσθηση των… πλουσίων ή καλύτερα των νεόπλουτων διαλύθηκε πλέον και εκτός από τους «ελάχιστους», οι άλλοι «αστοί» βράζουμε στην κόλαση για να μπορέσουμε να βγάλουμε πλέον τα απαραίτητα δουλεύοντας διπλά και τριπλά πολλές φορές. Τα  ακριβά ρούχα, γούστα, αυτοκίνητα και ακίνητα αποτελούν πλέον και πάλι όνειρα, μόνο που τώρα είναι… άπιαστα. Την ίδια ώρα αυτοί που επέστρεψαν στις ρίζες τους νωρίτερα και αποφάσισαν να βάλουν πλάτες αξιοποιώντας την περιουσία τους είναι οι πραγματικά κερδισμένοι γιατί έχουν μάθει να ζουν με τα λιγότερα αλλά με τα σίγουρα, έχοντας όμως αποκτήσει μια ποιότητα στη ζωή τους, που δύσκολα τη συναντάς στις μεγαλουπόλεις. Ζουν σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς, οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι πολύ περισσότερες, ενώ η αίσθηση ασφάλειας ακόμη στα μέρη αυτά είναι ιδιαίτερα αυξημένη.

Ανάμεσα τους βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που δεν τα κατάφεραν ούτε εδώ, ούτε εκεί, αλλά παντού και πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και όπως λένε και οι Γάλλοι, c’ est la vie…