30.4.11

Ενας γάμος και η ΚΗΔΕΙΑ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ!


Το χω βίτσιο κάθε μέρα όταν ξυπνάω να ανοίγω την TV για να πάρω μια πρώτη ενημέρωση του τι έχει συμβεί όταν εγώ κοιμάμαι. Βέβαια κανά χρόνο και πλέον, το κάνω με βαριά καρδιά καθώς το μόνο που πετυχαίνω είναι κάτι λογιστές, εφοριακούς, οικονομολόγους, οικονομικούς αναλυτές και γω δεν ξέρω τι άλλο που μας έχουν γαμ… τα μυαλά για αυτήν την περιβόητη πτώχευση. Στην παρέα τους ανελλιπώς βρίσκονται και πολιτευτές, βουλευτές και υπουργοί που και αυτοί με τη σειρά τους μας γαμ… τα μυαλά για το ποιος φταίει, ποιος μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση και άλλα τέτοια γραφικά που μας φτιάχνουν την ημέρα.
Η χθεσινή ημέρα όπως μου επιφύλασσε μια έκπληξη… Σε όλα τα κανάλια όλα αυτά τα… ζόμπι είχαν εξαφανιστεί! Ούτε αναλύσεις, ούτε προβλέψεις, ούτε αντιπαραθέσεις, τίποτα μα τίποτα! Λες και όλα είχαν λυθεί. Αντίθετα όλα τα κανάλια βρίσκονταν σε απ’ ευθείας σύνδεση με την Αγγλία, όπου στους δρόμους του Λονδίνου είχαν ξεχυθεί χιλιάδες κόσμος και πανηγύριζε. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ έγινε αναφώνησα και πετάχτηκα όρθιος στον καναπέ μου. ΓΑΜΟΣ μου απάντησε στον ίδιο έντονο τόνο η γυναίκα μου! Ποιος παντρεύεται, ρώτησα. Και γιατί βγήκαν όλοι αυτοί και πανηγυρίζουν, δεν έβρισκε νύφη ο γαμπρός, ή νύφη δεν έβρισκε γαμπρό…
«Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΟΥΙΛΙΑΜ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΡΙΝ ΜΙΝΤΛΕΤΟΝ», μου άπαντησε έντονα πάλι η γυναίκα μου. «ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΖΕΙΣ!»
«Στην Ελλάδα ζω, που είναι σε κρίση, πτωχεύει και που κινδυνεύουμε να χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία…» της απάντησα, «και που δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε μα γάμους και πανηγύρια»!
Ουπς! Το ξανασκέφτηκα… Να χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Από ποιους; Από τους ασπροκώληδες Αγγλους που βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το γάμο του… πρίγκηπά τους. Εκεί μας κατάντησαν όλοι αυτοί που εξουσιάζουν τη χώρα μας. Να παρακολουθούμε κάτι το οποίο ο ελληνικός λαός το έχει αποκηρύξει δεκαετίες τώρα. Κι όμως κάποιοι αποφάσισαν ότι μας ενδιαφέρει. Ολη αυτή η χλιδή, όλο αυτό το κιτσαριό με τις καπελαδούρες, τα σμόκιν, τις ροζ γραβάτες και τα δέντρα, μέσα στο ναό είναι τόσο ξένα στη δική μας κουλτούρα που το μόνο που προκαλούν στην πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αναγούλα…
Και όμως όλοι αυτοί οι ξενέρωτοι, είναι αυτοί που κρίνουν και καταδικάζουν τον ελληνικό λαό. Είναι όλοι αυτοί που αναθεματίζουν τους Ελληνες, γιατί βρέθηκαν κάποιοι συμπατριώτες μας που διέσυραν την τιμή και την υπόληψη της πατρίδας μας.
Ακόμη κι έτσι όμως αν είναι, ευχαριστώ τον Θεό που μου έκανε διαφορετικό από όλους αυτούς που πανηγυρίζουν για τον μονάρχη τους, που δέχονται να πληρώνουν και συντηρούν κάποιους που αποφάσισαν ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους, που ταξίδεψαν κάποιες εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα για να παρακολουθήσουν το φιλί του πρίγκιπα και της πριγκιποπούλας του.
Ακόμη μεγαλύτερο άδικο είναι ότι σήμερα ένας άνθρωπος, που πριν 70 χρόνια μας έκανε να νιώσουμε ελεύθεροι, ο Λάκης Σάντας έφυγε από κοντά μας και τα ίδια τα κανάλια που έπαιζαν ώρες τους βασιλικούς γάμους, αρκέστηκαν να αναφερθούν μόνο στα δελτία ειδήσεων.
Κύριοι ξέρουμε ότι ο Λάκης Σάντας δεν πουλάει. Οι ιδέες δεν είναι εμπόρευμα. Οι ιδέες γεννιούνται από ανθρώπους με αρχές και ηθική.
Στο μόνο που ελπίζω είναι να βρεθεί ένας Σάντας και Γλέζος να πετάξουν και πάλι την… σβάστικα από τον ελληνικό ουρανό, να νιώσουμε πάλι ελεύθεροι από τα ζόμπι της οικονομίας, από τα ζόμπι της μοναρχίας, από όλα τα ζόμπι που αποφάσισαν να καταστρέψουν την πατρίδα μου και να την κάνουν σαν τα μούτρα τους…

26.4.11

Ο δικός μου Χριστός…





Στα 42 χρόνια μου έχω ζήσει ισάριθμες Μεγάλες Εβδομάδες και Αναστάσεις. Εχω ακούσει το «Δεύτε λάβετε Φως» από 42 παπάδες , έχω ανάψει 42 λαμπάδες, έχω ψάλει 42 φορές το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», έχω δει τα πυροτεχνήματα να φωτίζουν 42 ουρανούς…
Εχω ζήσει 42 φιέστες Αναστάσεως που τελειώνουν με αγκαλιές και φιλιά και που από την επόμενη κιόλας ημέρα ξαναρχίζει ο ίδιος κύκλος. Η γέννηση, η σταύρωση, η Ανάσταση! Ενας σημαδιακός και συμβολικός κύκλος…
Γέννηση, Σταύρωση, Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η!
Τελικά είναι πραγματικότητα ή συμβολισμος; Δεν ξέρω τι πιστεύουν οι άλλοι. Εγώ πιστεύω στον δικό μου Χριστό.
Ο δικός μου ο Χριστός σταυρώνεται και ανασταίνεται σχεδόν καθημερινά…
Με τον δικό μου Χριστό μιλάω απευθείας, χωρίς να χρειάζομαι μεσολαβητές για να με ακούσει. Αλλοτε συμφωνεί μαζί μου και άλλοτε διαφωνεί. Δεν χρειάζομαι το φως του κεριού για να τον δω και να με δει.
Τον δικό μου τον Χριστό δεν μπορεί κανείς να τον προσβάλει, παρά μόνο ο κακός μου εαυτός. Τον δικό μου τον Χριστό δεν τον αγγίζουν ούτε οικονομικές κρίσεις, ούτε κομουνιστικές αντιλήψεις, ούτε δεξιές ή κεντρώες πεποιθήσεις, δεν τον συγκινούν οι δεήσεις και οι υποκύψεις .
Ο δικός μου ο Χριστός δεν χρειάζεται εξομολογήσεις, γιατί ζει και νιώθει τις αμαρτίες μου, και πληγώνεται από αυτές, αλλά με συγχωρεί γιατί με αγαπάει και αγαπάει τα πάντα. Ακόμη και όσα εγώ μισώ και πάντα με βάζει σε σκέψεις να αναθεωρήσω, αλλά τις περισσότερες φορές δεν το κάνω γιατί δεν είμαι άξιος.
Τον δικό μου τον Χριστό τον πονούν και τον σταυρώνουν οι δικές μου οι πράξεις και τον ανασταίνουν οι καλές μου σκέψεις .
Τον δικό μου τον Χριστό τον βλέπω στο πρόσωπο του παιδιού μου, της γυναίκας μου, του πατέρα μου, της μάνας μου, του αδερφού μου, των φίλων μου.
Ο δικός μου ο Χριστός με συντροφεύει πάντα γιατί ζει μέσα μου…

20.4.11

Ενας ύμνος όχι εθνικός, προσωπικός…



Θα μπορούσε να είναι ο νέος μας εθνικός ύμνος, η καλύτερα ένας προσωπικός ύμνος, μιας και ο Υμνος εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού ειδικά τις ημέρες που ζούμε είναι ίσως οι μόνοι που μας κάνουν να ορθώνουμε για λίγο το εθνικό μας ανάστημα.
Ειδικά η 3η και η 4η στροφή,
(Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
«έλα πάλι», να σου πει.

Άργειε νάλθει εκείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.),
εκφράζουν απόλυτα τον εσωτερικό κόσμο του Ελληνα, που θέλει να σηκωθεί και να φωνάξει, αλλά τον σκιάζει, όπως λέει και ο ποιητής, η φοβέρα.
Η φοβέρα να χάσει όσα με κόπο απόκτησε, η φοβέρα να δει τα παιδιά του να στερούνται όσα ο ίδιος στερήθηκε ως παιδί, η φοβέρα να χάσει τη δουλειά του, το σπίτι του. Όλα περνούν από το μυαλό του Ελληνα. Για κάποιους όμως υπάρχει η φοβέρα του ξεβολέματος.
Ακριβώς για αυτό το ξεβόλεμα μιλάει και το τραγούδι “Je veux” της Ζαz.
Γιατί τις σουίτες, τα πανάκριβα κοσμήματα και οι λιμουζίνες που αποκηρύσσει αναζητούν οι νεοέλληνες μπρούκληδες, οι φραγκάτοι φιγουρατζήδες, οι 50 άρηδες βλαχοεργολάβοι που σε μια νύχτα εκμεταλλευόμενοι τους πεινασμένους αλλοδαπούς έγιναν αφεντικά. Και οι άλλοι που ξέχασαν από πού ξεκίνησαν και έγιναν οι χειρότεροι βρυκόλακες και πίνουν το αίμα ανθρώπων για να αποδείξουν την υποτέλεια στους αφέντες τους για μια χούφτα δολάρια παραπάνω. Αυτοί χρειάζονται τις πολυτέλειες για να ομορφύνουν την ανέραστη ζωή τους.
Γιατί οι περισσότεροι από τους Ελληνες που γνωρίζω εγώ και συναναστρέφομαι θέλουν αγάπη, χαρά, καλή διάθεση. Δεν χρειάζονται τα χρήματα για να είναι ευτυχισμένοι. Δεν χρειάζονται τα χρήματα γιατί είναι ελεύθεροι.
Ξέρουν να αγαπούν χωρίς άλλο συμφέρον, ξέρουν να ζουν χωρίς να ποδοπατούν τους άλλους. Δεν υποκρίνονται και λένε τα πράγματα με το όνομά τους, δέχονται τις ευθύνες και ιδρώνουν για να τα φέρουν βόλτα.
Για όλους αυτούς το “je veux” είναι ένας άλλος ύμνος. Ο προσωπικός τους ύμνος.

19.4.11

Μπλε πηλίκιο και η… καχυποψία στο μάτι!


Δίπλα από το ουζερί που είχε ο πατέρας μου στο Πόρτο – Ράφτη, ήταν η αστυνομία, οπότε θέλοντας και μη οι παρτίδες με τους αστυφύλακες έδιναν και έπαιρναν. Από μία καλημέρα, και έναν καφέ ή ένα μεζέ, μέχρι και παρέα με κάποιους, φιλία δεν θα το έλεγα, γιατί οι αστυφύλακες έχουν την καχυποψία μέσα τους και φιλία με καχυποψία κάπως αλλιώς τη λένε στο χωριό μου.
Ένας από αυτούς που κάναμε παρέα ήταν κι ο Κωστής, νέος στο τμήμα, μόλις είχε έρθει και μάλλον για αυτό κολλήσαμε γιατί δεν είχε την καχυποψία στο μάτι.
Ο Κωστής ήταν όπως θα λέγαμε σήμερα γκατζετάκιας, γνώριζε τα ότι τεχνολογικό προϊόν κυκλοφορούσε και ήταν παθιασμένος με τα κομπιούτερ και το ιντερνέτ που τότε ελάχιστοι είχαν στην Ελλάδα. Αυτός όχι μόνο είχε, γνώριζε αλλά και ενημερωνόταν συνεχώς, με βιβλία και περιοδικά που του ‘στελνε ο ξεδελφός του από την Αμερική που έμενε και εργαζόταν στην Apple.
Ονειρό του ήταν να εφαρμόσει τις γνώσεις του πάνω στο επάγγελμά του. Μάλιστα όταν ο ξάδελφος τού έστειλε ένα φορητό κομπιούτερ, λάπτοπ δηλαδή, από την Αμερική, αυτός προσέφερε το παλιό του κομπιούτερ στην υπηρεσία του νόμου. Μάλιστα είχε δημιουργήσει σε γλώσσα dos αν θυμάμαι καλά όπως τα έλεγε και κάτι ηλεκτρονικά αρχεία με το οποίο αρχειοθετούσε τα συμβάντα. Μόνο αυτός το έκανε όμως, οι υπόλοιποι συνάδελφοί του και προϊστάμενοί του το χρησιμοποιούσαν ως ακουμπιστήρι για τον καφέ τους ή άντε στην καλύτερη να έπαιζαν καμιά πασιέντζα…
Μια φορά που προσπάθησε να εξηγήσει στον υποδιοικητή του για μια υπόθεση αρχαιοκαπηλίας που είχε διαβάσει στο ιντερνέτ στο BBC, o διοικητής του αφού άπλωσε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και πέρασε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του είπε: «Ρε Κωστή σαν πολύ έξυπνος δεν μας το παίζεις. Φρόντισε εσύ να έχουμε καφέ στο ντουλάπι, καμιά μπουκαλίτσα Τζόνι στο συρτάρι για τα βράδια. Κοίταξε εκεί απέναντι τον Κοσκωτά, παρατσούκλι ενός μαγαζάτορα με ηλεκτρονικά παιχνίδια, που βάζει μέσα ανήλικους και άσε τους αρχαιοκάπηλους για άλλους. Συμμορφώσου όργανο, κοίτα να ενσωματωθείς εδώ στο τμήμα που τα περνάμε ήσυχα και καλά και έχουμε και τα τυχερά μας και άσε τα κομπιούτερ και τα ιντερνέτ…
Ο Κωστής έσκυψε το κεφάλι και ήρθε να μου πει τον πόνο του, που κανείς δεν τον καταλαβαίνει και να τον… κεράσω και καφέ – είπαμε καλό παιδί, αλλά το σαράκι της εξουσίας το είχε κι αυτός…
Με τον Κωστή χάσαμε κάθε επαφή όταν εγώ ήμουν φαντάρος στην Κω, κι αυτόν μαζί με όλους τους υπόλοιπους συνάδελφούς του από το τμήμα τους έδωσαν άμεση μετάθεση γιατί ήταν ύποπτοι για δωροδοκίες από εργολάβους που έκτιζαν αυθαίρετα στην περιοχή. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ίδιος τα είχε πάρει, αλλά κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Εμαθα ότι τον έστειλαν σε κάποιο σταθμό σε κάποιο χωριό του Αγρινίου.
Πριν από λίγες μέρες χρειάστηκε ο φίλος μου ο Παναγιώτης να περάσει από την ΓΑΔΑ για μια υπόθεση του. Σε ένα γραφείο που μπήκε να ζητήσει πληροφορίες μπας και καταφέρει να βγάλει άκρη, πέτυχε τον Κωστή την ώρα που κούμπωνε το σακάκι της στολής. «Ρε Κωστή, εσύ είσαι» του είπε. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης ερχόταν τα καλοκαίρια και μας βοηθούσε στο ουζερί, και έτσι είχε γνωρίσει τον Κωστή. Μάλιστα ένα βράδυ οι τρεις μας είχαμε κατεβάσει δυο μπουκάλια τζόνι στο μπαλκόνι του αστυνομικού τμήματος για να κάνουμε παρέα στον Κωστή που είχε μόνος του υπηρεσία. Ο Κωστής μόλις σήκωσε το κεφάλι του και τον αναγνώρισε χαμογέλασε και αποκρίθηκε, «που σαι ρε ψηλέ». Μέχρι εκεί όμως. Αμέσως άλλαξε ύφος και το μάτι του γέμισε από την καχυποψία που λέγαμε στην αρχή. «Τι κάνεις εσύ εδώ» τον ρώτησε και αφού του είπε ο φίλος μου για την υπόθεσή του και ότι έψαχνε τον αστυνόμο Αποστόλου, ο αστυφύλακας Κωστής συνέχισε την… ανάκριση: «Και που τον ξέρεις εσύ τον αστυνόμο» «και τι τον θέλεις», «και που είπαμε ότι μένεις», «και που δουλεύεις» και άλλες τόσες άσκοπες ερωτήσεις και το μάτι είπαμε φουλ στην καχυποψία. Αφού ο Κωστής ικανοποίησε το αστυνομικό δαιμόνιό του, είπε στον φίλο μου, «άντε γεια τώρα πάω γιατί έχω σκοπιά» και έκαν ένα φύγει. Τότε τον ρώτησε ο φίλος μου, «τελικά τον Αποστόλου που θα τον βρω» για να πάρει την απάντηση: «μπα δεν ξέρω, δεν έχω και πολύ καιρό εδώ». «Αντε γεια» είπε και έφυγε αφήνωντας τον φίλο μου να ψάχνεται από την αρχή. Μετά πόνων και βασάνων ο φίλος μου τον βρήκε τον αστυνόμο Αποστόλου, που όλως τυχαίως ήταν και ο προϊστάμενος του Κωστή.
Τελικά φαίνεται πως ο Κωστής είχε ακούσει τη συμβουλή του υποδιοικητή του στο τμήμα του Πόρτο Ράφτη. Είχε ενσωματωθεί πλήρως, είχε αποκτήσει την καχυποψία στο μάτι του και τη νοοτροπία του «εγώ κάνω ερωτήσεις, εσύ απαντάς» και είχε ταχθεί στην υπηρεσία για την Προστασία του Πολίτη…

17.4.11

Κανείς εδώ δεν τραγούδα…







Κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει
Ακούνε μόνο την πενιά και ο νους τους ταξιδεύει…


- «Μέσα απ τα κομμάτια σου έμαθα να αναπνέω την μουσική...Γι αυτό σε ευχαριστώ».

- «Μέρα βροχερή, μέρα αφιερωμένη στον μεγάλο Νίκο Παπάζογλου... Καλό ταξίδι Νικόλα και ελπίζω για σένα να είναι πάντα Αύγουστος εκεί που πας.»

- «Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα σε βρίσκουν στο ήρεμο ψωμί, στα δίκαια χέρια, στην αιώνια ελπίδα, πως μπορείς να έχεις πεθάνει. Ψέματα είναι».

- re nikola megalosa mazh soy..poses fores den eipa...sagapaw ma den exw mhlia na sto pw!twra ponaw kai dakryzw poy den tha exw tin eykairia na soy pw se efxaristw kai oti eimai perifanos poy eimoyn akroatis soy..elpizw otan pethano kai egw na se synantisw kai na poyme agkalia...sagapaw ma den exw mhlia na sto pw kai aytos einai kaimos avastaxtos

- Καλόν παράδεισο, και εκεί που πας, να' ναι τα τραγούδια γεμάτα "Αύγουστο" με αεράκι θαλασσινό και απέραντη Αγάπη από όλους εμάς μαζί με ένα μεγάλο Ευχαριστώ. Δεν σου λέμε Αντίο, γιατί μας άφησες την φωνή σου, τα λόγια σου να έχουμε για να μετράμε τον χρόνο μέχρι να ανταμώσουμε πάλι. Εδώ γύρω βολτάρεις, το ξέρω.

- Τον είδα πρώτη φορά σ'ένα φεστιβάλ νεολαίας στη παραλία, το 1979... ήταν το πρώτο μου μεθύσι...ήταν ο πρώτος έρωτας...η πρώτη μουσική που έκανε τη καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά..

- ΣΥΝΕΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ ΝΙΚΟΛΑ. ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ . ΓΙΑ ΜΑΣ ΖΕΙΣ . Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΤΗ. ΓΙΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΠΙΟ ΦΤΩΧΟΙ.....ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

- Ο κύκλος έκλεισε. Ο τελευταίος αυθεντικός, σ' έναν κόσμο γεμάτο από "δήθεν". Νικόλα, ξέρω ότι δεν θα φύγεις αληθινά ποτέ, ότι θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας με το έργο σου. Αφού είναι έτσι όμως, γιατί πονάει τόσο πολύ;

- kalo ta3idi nikola... tragoudouses kai zouses panta me thn psyxh sou kai ayth den prokeitai na pethanei pote... na tragoudas ki ekei panw... tha se akoume panta...

- καταραμένη αρρώστια μακριά από όλον τον κόσμο!!! κουραστικά να χάνω ότι αγάπησα καλό ταξίδι να δώσεις χαιρετίσματα στην μάνα μου…

- ΜΑΛΑΚΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΙΝΕ ΣΗΜΕΡΑ...!!!!ΑΥΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΛΥ ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ..

- Ρε Νικόλα δεν πρόλαβα να σε χαρώ από κοντά..αλλά θα κάνω υπομονή να ανταμώσουμε κάποτε..μέχρι τότε ας σε χαίρονται εκεί απάνω και ας σε λησμονούμε εμείς..καλό ταξίδι ρε μάγκα

- Οι αγγελοι φευγουν μαζι..Αντιο μεγαλε Νικολα με το κοκκινο φουλαρι σου..ο παραδεισος εγινε του Ρασουλη..

- Τι ειναι ο θανατος για ανθρωπους σαν εσενα ρε Νικο? Τιποτα περισσότερο απο την επιβεβαίωση του οτι εισαι αθάνατος!
- Mazi fygan sxedon o stoixourgos kai o erminevtis ...!! O theos arxise na mazevei konta tou olous tous megalous kai poly fovamai oti mikrotita pou mas perimenei einai katastrofiki ...!! Elpizw mono ekei stous ouranous oloi mazi, Manwlis Rasoulis, Nikos Papazoglou, Manos Loizos Nikos Xylouris kai oloi oi alloi oi adikoxzamenoi Megaloi Ellines na kanete ta theia na pernan kalan mpas kai mas lypithoun kai mas teiloun ki allous san kai esas ...!! RIP Manoli kai Niko ...!!


- σήμερα κλαιν η άνθρωποι, μα ο θεός γελάει, γιατί μας πήρε έναν αοιδό για να του τραγουδάει... δάκρυσαν και τα σύννεφα σταματημό δεν έχουν, ξέραν το πόσο άξιζε, τέτοιες τιμές του πρέπουν.... αντίο νικόλα..

- Ελαφρύ το χώμα. R.I.P. Νίκο Παπάζογλου


Καλό ταξίδι, ρε Πουσπούλ ...

(σχόλια από απλούς Ελληνες στο you tube)

15.4.11

Αλληλεγγύη προς το… αριστερότερον!





Από μικρό παιδί απεχθανόμουν το οπαδιλίκι. Άκουγα πάντα όσα μου έλεγαν, τα φίλτραρα κρατούσα αυτά που θεωρούσα χρήσιμα και έπραττα αναλόγως. Ποτέ δεν ακολουθούσα κάτι στα τυφλά. Πάντα ήθελα να έχω τη δική μου άποψη την οποία την υποστήριζα και απαιτούσα να τη σεβαστούν όπως και εγώ σεβόμουν των άλλων. Ετσι ουδέποτε υπήρξα φανατικός, σκληροπυρηνικός ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Πιστεύω ότι παντού σε όλες τις δραστηριότητες, τις εκδηλώσεις της ζωής μας υπάρχει το καλό και το κακό. Ο υπέρμετρος φανατισμός όπου κι αν υπάρχει είναι κακό. Είναι αυτός όμως που αν τον υπηρετήσεις σε οποιαδήποτε μορφή, κατά κάποιον τρόπο θα σε ανταμείψει. Για αυτό και οι περισσότεροι τον ακολουθούν. Γιατί τους οδηγεί κάπου στα σίγουρα. Γιατί νιώθουν την ανάγκη ότι κάπου πρέπει να ανήκουν. Όταν φτάνεις στο σημείο όμως να αποκλείεις κάτι εξ’ ολοκλήρου, χωρίς να το εξετάσεις, να το ερευνήσεις πάει να πει ότι κινείσαι σε ένα κοπάδι που αν κινηθεί προς τον γκρεμό τότε θα πέσεις κι εσύ μαζί με το υπόλοιπο κοπάδι.
Αυτό ακριβώς έζησα μια από αυτές τις μέρες όταν βρέθηκα σε μια συγκέντρωση ανθρώπων όπου συζητείτο η παροχή βοήθειας σε κάποιους συνανθρώπους μας που την έχουν ανάγκη. Ξαφνικά η αναφώνηση μιας λέξης άναψε φωτιές. Η ελεημοσύνη, λοιπόν βρέθηκε στη μέση και οι μισοί την υπερασπίζονταν οι άλλοι μισοί ήθελαν να την ξεσκίσουν.
Οι ορκισμένοι έχθροί της ήταν κάποιοι αριστεράς αντίληψης ανθρώποι, που έχουν συνδέσει την ελεημοσύνη με την Εκκλησία, και ως άθεοι στρέφονται εναντίον της, χωρίς καν να εξετάσουν τα ευεργετήματά της. Είναι δικαίωμά τους να μην πιστεύουν στον Θεό, δεν έχουν το δικαίωμα όμως να γίνονται αυτοί… θεοί και να αποφασίζουν για τη μοίρα άλλων ανθρώπων, βασιζόμενοι στα δικά τους δόγματα και πιστεύω και να αρνούνται τη χορήγηση βοήθειας μόνο και μόνο επειδή κάποιοι την ονόμασαν ελεημοσύνη.
Τι είναι άραγε η ελεημοσύνη. Κατά τα γραφόμενα του Ιωάννη του Χρυσόστομου η ελεημοσύνη είναι η βασίλισσα των αρετών:
«Αγαπητοί, ας μη γίνουμε αγριότεροι από τα ζώα. Σ’ εκείνα όλα είναι κοινά και κανένα δεν έχει περισσότερα από τα άλλα. Εσύ όμως αν και είσαι άνθρωπος, γίνεσαι πιο σκληρός από θηρίο, κλείνοντας ερμητικά σε ένα σπίτι όσα τρόφιμα θα αρκούσαν για να θρέψουν αμέτρητους φτωχούς. Και βέβαια, δεν είναι μόνο η φύση κοινή σε μας, αλλά και άλλα περισσότερα. Ο ουρανός είναι κοινός και ο ήλιος και η σελήνη και τα αστέρια και ο αέρας και η θάλασσα και η γη και η ζωή και ο θάνατος και τα γηρατειά και οι αρρώστιες και η υγεία και η ανάγκη τροφής και ενδυμάτων. Πώς λοιπόν δεν είναι παράλογο αυτοί που μοιράζονται τόσα πολλά μεταξύ τους στα χρήματα να είναι τόσο πλεονέκτες, και να μη διατηρούν την ίδια ισονομία; Γιατί ο θάνατος απομακρύνει από την απόλαυση, αλλά οδηγεί στην τιμωρία. Για να μη γίνει, λοιπόν, κάτι τέτοιο, ας εφαρμόσουμε πολύ την ελεημοσύνη. Γιατί αυτή είναι η βασίλισσα των αρετών, η οποία θα μας απαλλάξει από την τιμωρία. Ας κάνουμε τα περιττά χρήσιμα, αφού παραμερίσουμε τον πολύ πλούτο, και την ημέρα της κρίσεως, ακόμη κι αν έχουμε διαπράξει χιλιάδες παραπτώματα ο Θεός θα μας συγχωρήσει».
Πραγματικά δεν είχα ακούσει πιο… αριστερή θεωρία μέχρι σήμερα και αν σκεφτώ ότι ο ίδιος έζησε περίπου το 349 μ.Χ. συμπεραίνω ότι προϋπήρχε κάθε σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής έννοιας… Απλά αν κάποιοι στη θέση της τιμωρίας βάλουν τη λέξη της διαγραφής, και αντί του Θεού βάλουν το κόμμα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Απλά κάποιοι έπρεπε να δημιουργήσουν ένα νέο κοπάδι, να καταργήσουν τα προηγούμενα για να καταφέρουν να ηγηθούν του νεότερου. Μην κοροϊδευόμαστε οι ίδιες αρχές και αξίες προϋπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων. Απλά κάποιοι τις μετονόμασαν, τις εξέλιξαν, τις προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα για να αφήσουν και αυτοί το στίγμα τους στην ιστορία…
Αυτό είναι καλό και θεμιτό. Αθέμιτο είναι να καταστρέφεις, να μηδενίζεις κάτι μόνο και μόνο επειδή δεν έχει κατοχυρώσει εσύ την… ονομασία προέλευσης.
Αρα αν δεν θέλετε να την πείτε ελεημοσύνη, πείτε την αλληλεγγύη και χαρίστε την… Μην την στερείτε από αυτούς που την έχουν ανάγκη!

13.4.11

Ενας μικρός Θεός χωρίς… τουπέ!


Η περιπέτεια που έζησα το τελευταίο δίμηνο με τον πατέρα μου με δίδαξε πολλά πράγματα. Κυρίως η προχθεσινή ημέρα(11/4), που βρέθηκα στο Ιπποκράτειο μαζί με τον πατέρα μου για να υποβληθεί σε αγγειοπλαστική. Από τις 7.30 το πρωί βρεθήκαμε στο διάδρομο του 4ου όροφου έξω από τη μονάδα εμφραγμάτων. Εκεί «παρέα» με καμιά άλλους 30 ασθενείς και συνοδούς περιμέναμε να αρχίσουν οι επεμβάσεις. Από άλλη πρόσφατη εμπειρία γνωρίζαμε και οι δύο μας ότι η όλη διαδικασία θα έπαιρνε μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι. Είχαμε μπροστά μας ένα γεμάτο εφτάωρο. Ηδη μετά τα πρώτα 60’ άρχισαν οι πρώτες μουρμούρες… Ερωτήματα «μα που είναι οι γιατροί», «γιατί μας έφεραν από τόσο πρωί», «γιατί δεν έχουν περισσότερες καρέκλες» και συζητήσεις του τύπου «Α! εγώ τον ξέρω τον γιατρό», «είμαι συνάδελφος του», «συγχωριανός του» και άλλα τόσα… ελληνικά έδιναν και έπαιρναν. Κατά τις 8.30 εμφανίστηκαν οι γιατροί και οι άρχισε η προετοιμασία των ασθενών…
Η μουρμούρα βέβαια δεν σταμάτησε, απλά άλλαξε… τροπάριο. «Γιατί πήρε αυτόν πρώτο», «Θα έδωσε φακελάκι» και ακόμη χειρότεροι ψίθυροι έδιναν και έπαιρναν…
Τα λεπτά μετά τις δύο ώρες άρχισαν πλέον να κυλούν πιο… αργά οι πρώτοι ασθενείς έβγαιναν από το χειρουργείο για να μπουν οι επόμενοι η διαδικασία κυλούσε κανονικά το ίδιο και η μουρμούρα βέβαια. Νοσοκόμοι, φορείς, διοικητικοί και γιατροί όποτε περνούσαν δέχονταν ερωτήσεις, σχόλια, παρατηρήσεις. Μπορώ να πω ότι κυρίως οι γιατροί δέχονταν τα πάντα με ένα χαμόγελο. Ε! πρωί έλεγα από μέσα μου είναι ακόμη αντέχουν τα νεύρα τους. Σε αντίθεση με τα δικά μας που όσο περνούσε ο χρόνος τόσο πιο πολύ αυξανόντουσαν, καθώς όλοι μας θέλαμε να τελειώσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να πάμε σπίτια μας.
Όμως δεν άργησε η πρώτη ανωμαλία στην όλη διαδικασία. Μια ανωμαλία για την οποία δεν ευθυνόταν κάποιος γιατρός, νοσηλευτής ή άλλος άνθρωπος του νοσοκομείου, απλά η μοίρα ενός ασθενή. Σε κάποιο βαρύ περιστατικό λοιπόν και ενώ είχαν τοποθετηθεί επτά στεντ σε κάποιο ασθενή κατά τη διάρκεια της επέμβασης υπήρξε μια επιπλοκή που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή του.
Τελικά ο γιατρός «έβαλε τα δυνατά του» γλίτωσε τον άνθρωπο με τραχειοτομή και διασωληνομένο… Αλλά όπως είπε και η γυναίκα του ασθενή: «Πέσαμε στο ποτάμι, αλλά καταφέραμε να πηδήξουμε έξω».
Η ώρα είχε φτάσει 12.30 το μεσημέρι και ο πατέρας μου ήταν στην αναμονή. Ηλπιζα ότι πάλι κατά τις 2.30 μ.μ. θα είχαμε τελειώσει.
Τότε ήρθε το δεύτερο περιστατικό. Μια κοπελίτσα με τρύπα στην καρδιά, που για 27 χρόνια το αγνοούσε, μετά από 2 ώρες στα χέρια του γιατρού, οι καθημερινές αδυναμίες, υπνηλίες και τα συχνά λιποθυμικά επεισόδια θα αποτελούσαν παρελθόν…
Κατά τις 4.30 και ενώ ο πατέρας μου παρέμενε στην αναμονή ήρθε το τρίτο περιστατικό. Κατά την ώρα της αγγειοπλαστικής ο ασθενής παθαίνει ανακοπή αλλά ο γιατρός καταφέρνει πάλι να κάνει το… θαύμα του και ο ασθενής βγήκε ζωντανός από το χειρουργείο.
Μετά τα τρία άκρως σοβαρά και επικίνδυνα περιστατικά, ήρθε η ώρα του πατέρα μου. Μπροστά στα προηγούμενα η περίπτωση του πατέρα μου έμοιαζε με επίσκεψη στον οδοντίατρο για μια απλή απονεύρωση…
Παρόλα αυτά μετά το τέλος της επέμβασης κατά τις 7 το απόγευμα, ζήτησα να δω τον γιατρό για να με ενημερώσει πιο διεξοδικά.
Όταν αντίκρισα τον γιατρό στα μάτια μου ήταν ένας μικρός Θεός, όχι μόνο για τα όσα προηγουμένως είχε κάνει σώζοντας τρεις συνανθρώπους μας, αλλά για την όλη εμφάνισή του και συμπεριφορά του. Ενας άνθρωπος άπλος, ευγενικός, χωρίς το παραμικρό ίχνος υπεροψίας, χωρίς να βαριέται μου ανέλυσε τι ακριβώς έκανε και τι πρέπει να κάνει ο πατέρας μου στη συνέχεια για να κερδίσει περισσότερα χρόνια ζωής. Κι όλα αυτά χωρίς να του δώσω φακελάκι.
Και μετά από όλα αυτά ο γιατρός έφυγε για να συνεχίσει τις επεμβάσεις μέχρι τις 9 το βράδυ, αβίαστα με το ίδιο χαμόγελο στο πρόσωπο από τις 8.30 το πρωί. Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός αποτελούσε το πρότυπο του επιστήμονα, του καθηγητή, του ανθρώπου…
Σε αντίθεση με όλους εμάς που απλά θέλαμε να πάμε το γρηγορότερο στο σπίτι μας, με όλους εμάς που αν μας πουν να κάνουμε κάτι έξτρα στη δουλειά μας στραβώνουμε σαν να μας βάζουν σε καταναγκαστικά έργα, με όλους εμάς που εκτός από τα βασικά δεν φροντίσαμε να διευρύνουμε τα όρια της παιδείας μας παρά μόνο ξέρουμε να κατηγορούμε και να μειώνουμε τους δίπλα μας για να φανούμε εμείς καλύτεροι…

ΥΓ. Την επόμενη ημέρα ο ίδιος γιατρός, αφού επισκέφθηκε τους ασθενείς του, συνοδευόμενους από καμιά 10αρια άλλους γιατρούς ειδικευόμενους που τους μάθαινε τα μυστικά της επιστήμης του, ενημέρωσε τους συνοδούς των ασθενών, μας χαιρέτησε με το ίδιο χαμόγελο που μας είχε υποδεχθεί, για να πάει να διδάξει στους φοιτητές της Ιατρικής…

8.4.11

Καλό σου ταξίδι θείε μου…



Από μικρός όσο μπορώ να θυμηθώ κάθε πρωί μόλις έβγαινα στην αυλή του σπιτιού μου τον έβλεπα να κάθεται στο τραπεζάκι έξω στο μπαλκόνι και να απολαμβάνει το καφεδάκι του. Το χαμόγελο του και το πείραγμά του ήταν για μένα η καλύτερη καλημέρα… Χειμώνα, άνοιξη, καλοκαίρι για χρόνια ολόκληρα το ίδιο σκηνικό καθημερινά. Από μικρά παιδιά μας κοιτούσε από το μπαλκόνι του, παρακολουθούσε το παιχνίδι μας, μας συμβούλευε, μας πείραζε, ανησυχούσε όταν είμαστε άρρωστοι. Ακόμη και όταν μας μάλωνε το έκανε με τόσο γλυκύτητα που μόνο μάλωμα δεν ήταν!
Τα χρόνια περνούσαν, εγώ και ο αδελφός μου μεγαλώναμε, αλλά στα δικά του μάτια εμείς παραμέναμε πάντα παιδιά. Το χαμόγελο του πάντα φανέρωνε την αγάπη που μας είχε. Τα πειράγματα του ήταν άλλοτε τόσο δυνατά που συχνά η κόρη του τον παρατηρούσε για να σταματήσει! Αλλά αυτός δεν καταλάβαινε τίποτα συνέχιζε να… μας γεμίζει με την αγάπη του. Οδηγός και ιδιοκτήτης υπεραστικού λεωφορείου ο ίδιος, χρόνια μέσα στους δρόμους ήταν ανοιχτόκαρδος και ιδιαίτερα αγαπητός στους συναδέλφους του.
Στη γειτονιά δεν υπήρχε άνθρωπος που να τον κακοχαρακτηρίσει. Οικογενειάρχης με δύο κόρες πάντα μου ενέπνεε σεβασμό. Ακόμη και τσιγάρο απέφευγα να κάνω μπροστά του. Και αν τυχόν κάποιες φορές με έπαιρνε χαμπάρι με την χαρακτηριστική χειρονομία που κάνουμε στα μικρά παιδιά, κουνώντας πάνω κάτω την παλάμη του, έδειχνε πως θα μου ρίξει ξύλο και στην συνέχεια μου φώναζε «αααχ να σε βλέπε η μάνα σου, σβήστο γρήγορα»…
Και επειδή ήταν και πρωινός τύπος, πολλές φορές κατά την εφηβεία μου αλλά και σε πιο μεγάλη ηλικία, με πετύχαινε όταν επέστρεφα σπίτι μετά από ξενύχτι. «Τώρα γυρνάς», έλεγε «θα πάρω τη μάνα σου να το πω, αλοίμονό σου». Ποτέ όμως δεν είπε τίποτα!
Στο γάμο μου, έδωσε την καλύτερη ευχή. Αντε να ζήσετε και καλά γεράματα μαζί! Τον γιο μου, που τύχαινε να έχει το ίδιο όνομα, όποτε τον έβλεπε τον πείραζε όπως έκανε και με μένα μικρό. «Ο Μιμάκος, ο Μιμάκος που είναι» έλεγε και όλο έσκυβε τάχα να τον πιάσει. Και αν τυχόν ο Μιμάκος έκανε καμιά σκανδαλιά τον μάλωνε τόσο γλυκά…
Για αυτόν τον αγαπούσα γιατί ήταν από τους πιο τρυφερούς άνθρωπος που γνώρισα!
Από τα βάθη του μυαλού μου ανέσυρα μια εικόνα. Όταν πριν πολλά χρόνια είχε πάρει το πρώτο του λεωφορείο πήρε όλη τη γειτονιά και μας πήγε μια μικρή βόλτα στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο, έξω από την Χαλκίδα. Για τα καλορίζικα. Αλλωστε σε εκείνα τα μέρη πήγαινε με το λεωφορείο. Χαλκίδα, Κάρυστο, Αιδηψό, Κύμη, Στύρα . Για χρόνια γινόταν κουβέντα στη γειτονιά για αυτήν την εκδρομή. Δεν ξέρω αν αυτές οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου αποτυπώθηκαν από τα δικά μου μάτια ή από τις διηγήσεις των άλλων … Δεν θυμάμαι πολλά, έχω όμως ένα όμορφο συναίσθημα.
Σήμερα το λεωφορείο του (το τρίτο ή καλύτερα η… τρίτη γενιά) έκανε άλλη μια βόλτα. Πολλοί από αυτούς που πήγαν τότε την πρώτη βόλτα, ήταν και πάλι μέσα. Μόνο που δεν οδηγούσε αυτός. Οδηγούσε ο Γιάννης που πάτησε την κόρνα όταν ο θείος μου έκανε τον τελευταίο του περίπατο προς την τελευταία του κατοικία.
Ο θείος μου, πρώτος ξάδελφος και αγαπημένος της μάνας μου, έμενε ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας. Μακάρι και τώρα να μείνει απέναντι από τη μάνα μου και τη γιαγιά μου στη γειτονιά των Αγγέλων…
Καλό σου ταξίδι θείε Μίμη, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ μου. Η εικόνα σου στο απέναντι μπαλκόνι αν και δεν μένω εκεί πλέον θα μου μείνει αναλλοίωτη, γιατί θα ζεις για πάντα μέσα στην καρδιά μου!

6.4.11

Απεργώ γιατί θέλω να ζήσω…


Η κόντρα μεταξύ των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Αύριο Πέμπτη 7 Απριλίου η ΕΣΗΕΑ έχει προκηρύξει 48ωρη επαναλαμβανόμενη απεργία. Από αύριο για τέσσερις ημέρες απεργώ. Δεν απεργώ μόνο για να υπογραφεί η μηδενική σύμβαση εργασίας που ζητά η Ενωση των δημοσιογράφων. Δεν απεργώ μόνο για το συνεχές και αυξανόμενο κύμα απολύσεων δημοσιογράφων στα περισσότερα μέσα. Δεν απεργώ για τις περικοπές στους μισθούς μας. Απεργώ και για αυτά.
Κυρίως όμως ΑΠΕΡΓΩ, γιατί είμαι άνθρωπος και θέλω να ζήσω.
ΑΠΕΡΓΩ, γιατί είμαι ελεύθερος άνθρωπος και έχω ίσα δικαιώματα στη ζωή με όσους ανήκουν στην άρχουσα τάξη. Έχω υποχρεώσεις στην εργασία μου, αλλά και δικαιώματα και τα απαιτώ!
ΑΠΕΡΓΩ, γιατί είμαι ελεύθερος άνθρωπος και εργαζόμενος για κάποιες ώρες και δεν δέχομαι να μου ελέγχουν τη ζωή. Δεν αποτελώ περιουσιακό στοιχείο κανενός. Θέλω να παίρνω εγώ τις αποφάσεις για τον εαυτό μου και να μην αποφασίζουν άλλοι για μένα.
ΑΠΕΡΓΩ, γιατί είμαι ελεύθερος άνθρωπος και σκεπτόμενος και δεν δέχομαι από κανέναν να υποτιμά τη νοημοσύνη μου. Απαιτώ σεβασμό σε μένα και στα όργανα που με εκπροσωπούν.
ΑΠΕΡΓΩ, γιατί είμαι ελεύθερος άνθρωπος και οικογενειάρχης και θέλω να ορίσω εγώ τη μοίρα της οικογένειας μου. Θέλω το παιδί μου να ζήσει με αξιοπρέπεια. Να έχει ίσες ευκαιρίες στην μάθηση, να είναι ανοιχτός ο επαγγελματικός ορίζοντας του, να είναι ανοικτός ο ορίζοντας της ζωής του.
ΑΠΕΡΓΩ γιατί είμαι ελεύθερος άνθρωπος και δεν είμαι είλωτας ή σκλάβος, για να μου πετάνε ένα κομμάτι ψωμί και να με πληρώνουν όποτε τους καπνίσει και να μου λένε πως είμαι τυχερός.
ΑΠΕΡΓΩ γιατί δεν τα έφαγα με κανέναν, δεν ζήτησα χάρες, πληρώνω τους φόρους μου και θέλω όλοι να κάνουν το ίδιο.
ΑΠΕΡΓΩ γιατί το πρόβλημα το δικό σου είναι και πρόβλημα δικό μου, και αν δεν το αντιμετωπίζω σήμερα θα το βρω αύριο μπροστά μου και θα είμαι δίπλα σου για να σ’ έχω δίπλα μου.
Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες για τη ζωή μου, τη δική σου, τη ζωή των παιδιών μας. Αν κάποιοι μας θέλουν να δουλεύουμε για να ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως πρώτα θα κάνουν περικοπές στα δικά τους γούστα και μετά θα ακουμπήσουν τη ζωή μας. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΣΚΛΑΒΟΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΙ…

3.4.11

Διοικητής ειδικών αναγκών…


Μόλις είχα ανοίξει την τηλεόραση και στην Πρωινή Ενημέρωση της ΝΕΤ όπως έλεγε το σουπεράκι φιλοξενούσαν τον διοικητή ενός μεγάλου δημόσιου νοσοκομείου γι αν μιλήσει για την κατάσταση σε μια κλινική του νοσοκομείου. Τότε άκουσα τη φωνή του διοικητή να λέει με αργή φωνή: «Μιλάτε σιγά και σταθερά να σας ακούσω δεν σας καταλαβαίνω, μιλάτε γρήγορα δεν μπορώ να σας καταλάβω». Υπέθεσα ότι ευθυνόταν η γραμμή του τηλεφώνου. Μετά την επανάληψη της ερώτησης του δημοσιογράφου ο διοικητής επανέλαβε με αργό και περίεργο τρόπο: «Δεν μπορώ να σας καταλάβω μιλήστε αργά και δυνατά. Μιλάτε γρήγορα…»
Τότε κατάλαβα πως δεν έφταιγε ο τρόπος που μιλούσε ο δημοσιογράφος, αλλά φαινόταν ο διοικητής να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, που τον εμπόδιζε να επεξεργαστεί νοητικά την ερώτηση του δημοσιογράφου. Φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσε. Λες και ήταν σε slow motion. Αμέσως τότε είπα από μέσα μου μπράβο στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Υγείας που έδωσαν τη διοίκηση ενός δημόσιου νοσοκομείου σ’ έναν άτομο με ειδικές ανάγκες. Να λοιπόν που η κοινωνική ευαισθησία δεν λείπει από τους κυβερνώντες. Και άλλο ένα μπράβο έδωσα στον διοικητή του νοσοκομείου που παρά τα όποια προβλήματα στην ομιλία, στην ακοή ή στην διανόηση μπορεί να είχε τα ξεπέρασε σπούδασε και έφτασε τόσο ψηλά ώστε να είναι ικανός να διοικεί ένα ολόκληρο νοσοκομείο.
Η επόμενη κιόλας σκηνή όμως ήρθε να μου σκορπίσει τις καλές σκέψεις. Ο παρουσιαστής της εκπομπής και όχι ο προσκεκλημένος δημοσιογράφος που έκανε την ερώτηση που δεν μπορούσε να καταλάβει ο διοικητής, πήρε τον λόγο και είπε: «Κύριε διοικητά με ακούτε, είμαι ο Κώστας Αρβανίτης ο παρουσιαστής της Πρωινή Ενημέρωσης, μπορείτε να μας πείτε για την κατάσταση στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου σας». Ο διοικητής σαν από θαύμα όχι μόνο άκουσε αυτήν την φορά την ερώτηση του παρουσιαστή ης εκπομπής του κρατικού καναλιού, αλλά άρχισε να μιλάει και γρήγορα και καθαρά για την κατάσταση της κλινικής λέγοντας, «τον τελευταίο καιρό έχουν δρομολογηθεί πολλά. Ηδη πήραμε στεφανιογράφο, που καλύπτει 30 περιστατικά την ημέρα…»
Ωπ, κάπου το έχασα λέω «στεφανιογράφο σε ψυχιατρική κλινική, τόσο πολύ εκσυγχρονίστηκαν τα δημόσια νοσοκομεία», αλλά τα 30 περιστατικά την ημέρα με μπέρδευαν, «τόσοι καρδιοπαθείς σε ψυχιατρική κλινική, κάτι δεν πάει καλά εδώ» μονολόγησα.
Τα επόμενα λόγια όμως του διοικητή και οι εικόνες που συνόδευαν τα όσα έλεγε μου ξεδιάλυναν τις όποιες απορίες.
Οι εικόνες από την ψυχιατρική κλινική του Κρατικού Νοσοκομείου της Νίκαιας ήταν απαράδεκτες, απαίσιες και τριτοκοσμικές. Δεν ήταν μόνο τα σπασμένα παράθυρα, οι ξεχαρβαλωμένες πόρτες και τα διαλυμένα σώματα καλοριφέρ, ήταν περισσότερο η βρωμιά, η μούχλα και οι ακαθαρσίες σε τοίχους, στους χώρους παρασκευής του συσσιτίου, στις τουαλέτες που σε έκαναν το λιγότερο να αηδιάσεις.
Αλλά ο διοικητής ατάραχος, «περιμένουμε να τελεσφορήσουν οι μειοδοτικοί διαγωνισμοί για να προχωρήσουμε στην αποκατάσταση των ζημιών, ενώ το τελευταίο μήνα το νοσοκομείο έχει στη διάθεσή του και ένα σύγχρονο…» δεν έδινε καμία απάντηση για την βρωμιά και τις τριτοκοσμικές καταστάσεις που επικρατούν στην ψυχιατρική κλινική, αλλά μιλούσε γενικά και αορίστως για τα έργα που γίνονται στο νοσοκομείο. Όχι, όχι για να είμαι ειλικρινής αναφέρθηκε και στην ψυχιατρική κλινική. Είπε ότι ενδιαφέρθηκε προσωπικώς και ο κύριος πρωθυπουργός. Πριν από… έξι μήνες. Μετά από έξι μηνες όμως η μούχλα κάτω από τους νεροχύτες της κουζίνας, η βρωμιά στα σκεύη, τα σπασμένα παντζούρια κλπ παρέμειναν άφτιαχτα. Τώρα ή το προσωπικό ενδιαφέρον του πρωθυπουργό έπαψε ή ο υπουργός, ο διοικητής και οι παρατρεχάμενοί του έγραψαν το ενδιαφέρον του πρωθυπουργού στα παλιά τους υποδήματα…
Τέλος κατάλαβα πως όντως ο διοικητής ήταν άτομο με… ειδικές ανάγκες! Η μία ανάγκη του ήταν στην τσέπη όπου μπαίνει ο παχυλός μισθός του παρά την οικονομική κρίση που ο ίδιος ανάφερε. Και η άλλη ανάγκη ήταν η αναπαυτική πολυθρόνα στο γραφείο του διοικητή που ξεκούραζε το κουρασμένο κορμάκι του, που με τίποτα δεν ήθελε να χάσει και που προσπαθούσε με τόσο κόπο να παρασύρει την κουβέντα εκεί που ο ίδιος ήθελε και όχι να απαντήσει σε αυτά που τον ρωτούσαν…Αυτές οι ειδικές ανάγκες τον έχουν προκαλέσει επιλεκτική απώλεια ακοής σε όσα δεν του αρέσουν και ολική αναισθησία στην ταλαιπωρία και γιατί όχι κακομεταχείριση ψυχικά ασθενών.
Η ερώτηση του προσκεκλημένου στην εκπομπή δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, που δεν καταλάβαινε ο διοικητής του νοσοκομείου ήταν: «κύριε διοικητά με αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν στην ψυχιατρική κλινική γιατί δεν υποβάλλεται την παραίτησή σας;»

1.4.11

Αυτόν τον πονοκέφαλο δεν τον πιάνει ασπιρίνη!

Σήμερα το πρωί ο παππούλης από το διπλανό διαμέρισμα έβλεπε ειδήσεις από τον κρατικό κανάλι κάνει άλλωστε κάθε πρωί και μαζί με αυτόν ακούμε και εμείς καθώς είναι βαρήκοος και για να ακούσει ανοίγει την τηλεόραση στη διαπασών. Επειδή από το πρωί είχα σηκωθεί με πονοκέφαλο χτύπησα το κουδούνι της γκαρσονιέρας του για να του πω να τη χαμηλώσει λίγο. Μέχρι να ανοίξει ο παππούς άκουσα τη φωνή του πρωθυπουργού να λέει. «Γλιτώσαμε την χώρα από την χρεωκοπία, μια χώρα που μας την παραδώσατε κύριε Σαμαρά στο σκοτάδι. Και επειδή σας βλέπω να είστε προσκολλημένος στον πρώην πρωθυπουργό σας συμβουλεύω να αλλάξετε ρότα». Μόλις μου άνοιξε την πόρτα ο παππούς μου ‘κανε νόημα να μην μιλήσω για να ακούσει την απάντηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Είπαμε κύριε πρωθυπουργέ ότι είναι Πρωταπριλιά σήμερα, αλλά φτάνει με τόσα ψέματα», απάντησε ο Σαμαράς και συνέχισε «όσον αφορά τον πρώην πρωθυπουργό κύριε Παπανδρέου, στα δικά μου μάτια πρώην πρωθυπουργός είστε». Εκείνη την στιγμή ο παππούς χαμήλωσε τη φωνή της τηλεόρασης με το τηλεκοντρόλ που κρατούσε στο χέρι και μου είπε. «Καλό μήνα αγόρι μου, τους άκουσες ε; Θυμήθηκαν την Πρωταπριλιά! Τι να πεις με τόσα ψέματα που μας έχουν πει όλοι τους κάθε μέρα Πρωταπριλιά έχουμε στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Αλλά έτσι μας αρέσει και εμάς να ζούμε μέσα στο ψέμα. Η αλήθεια είναι σκληρή και θέλει κότσια να την πεις και αν την ζήσεις»! Εμεινα αποσβολωμένος με την σκέψη του παππού. Αυτός όμως μ’ έβγαλε από τον προβληματισμό που ο ίδιος μου δημιούργησε και με ρώτησε . «Σε τι μπορώ να σε βοηθήσω;». Ντράπηκα να του πω να χαμηλώσει την τηλεόραση, καθώς έτσι κι αλλιώς το είχε κάνει, όποτε και γω του ζήτησα μια ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο γιατί οι δικές μου είχαν τελειώσει. «Μια στιγμή να τις βρω αγόρι μου» μου είπε ο παππούς, «έλα μέσα μην κάθεσαι όρθιος». Θέλοντας να μην τον προσβάλω έκατσα σε μια καρέκλα και μέχρι ο παππούς να βρει την ασπιρίνη εγώ έβλεπα στην τηλεόραση τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να μιλούν χωρίς να τους ακούω όμως καθώς ο παππούς έκλεισε τη φωνή εντελώς γιατί όπως είπε, «αρκετός είναι ο πονοκέφαλος που έχεις, μην μεγαλώσει κι άλλο»…
Μέχρι να βρει την ασπιρίνη ο παππούς παρακολουθούσα τις κινήσεις των… εξουσιαστών μας! Κοινές για όλους και οι εκφράσεις ίδιες και αν στην εικόνα ενσωμάτωνες και τα λόγια που είχαν πει πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μια χαρά ταίριαζαν. «Είστε κλέφτες», αυτοί τα λένε ο ένας στον άλλον, «είστε απατεώνες», πάλι οι ίδιοι τα λένε, «είστε ψεύτες», λένε οι κυβερνώντες για τους αντιπολιτευόμενους, και αυτοί με τη σειρά λένε τα ίδια για τους κυβερνώντες. Ιδιες κατηγορίες εξαπολύουν και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις… Κατηγόριες και συνθήματα εναλλάσσονται και εμείς χειροκροτούμε ζώντας την αιώνια Πρωταπριλιά, την ανεπίσημη Εθνική μας Εορτή. Γιατί θέλουμε να ζούμε μέσα στο ψέμα, γιατί η αλήθεια είναι σκληρή, γιατί αρκούμαστε στα ψεύτικα λόγια και τις υποσχέσεις και στο τέλος λέμε και «έχει ο θεός». Ενώ στην αλήθεια για να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή πρέπει να ιδρώσουμε και να κουραστούμε. Για να ζήσουμε πρέπει να κλείσουμε στις φυλακές τους ψεύτες, τους απατεώνες και τους κλέφτες που μας εκμεταλλεύονται και… Ωπ! Νάτος ο παππούς με την ασπιρίνη στο χέρι. «Παρ’ την αγόρι μου, να γίνεις καλά και μην τους πολυβλέπεις αυτούς στην τηλεόραση γιατί αυτοί είναι χειρότεροι από τον πονοκέφαλο και δεν τους πιάνει ούτε η ασπιρίνη. Μην κοιτάς εμάς τα γερόντια εμάς μας ξεζούμισαν πια, δεν έχουμε άλλες αντιστάσεις. Τα ψέματα είναι παρηγοριά για μας, σαν κι αυτά που μας λένε οι γιατροί για να μας δώσουν κουράγιο. Εσεις αντισταθείτε όμως. Αντε περαστικά». Κάπως έτσι τελείωσε τα λόγια του ο παππούς και χτυπώντας με στην πλάτη με ξεπροβόδησε. Εγω βγήκα από την γκαρσονιέρα του παππού με ένα διαφορετικό πονοκέφαλο, από ότι μπήκα! Πίσω μου η πόρτα έκλεισε, η φωνή της τηλεόρασης δυνάμωσε και από ακούστηκε η φωνή του Καντάφι, αλλά βέβαια δεν κατάλαβα τι έλεγε. Ο παππούς όμως φώναξε τότε «Αι σιχτίρ ρε, όλοι ίδιοι είστε» και ξαφνικά ακούστηκε η μεταγλωττισμένη φωνή του μεξικάνου εραστή της φτωχής υπηρέτριας και συζύγου της μεξικάνας πλούσιας αριστοκράτισσας, «Φερνάντα, σ’ αγαπώ. Θα αφήσω τη γυναίκα μου να ζήσουμε μαζί. Λεφτά έχω όσα θες! Δεν χρειαζόμαστε κανέναν! Θα τα επενδύσουμε σωστά και θα ζήσουμε ευτυχισμένα». Κάτι μου θύμισαν τα λόγια του πρωταγωνιστή της μεξικάνικης σαπουνόπερας. Σίγουρα ψεύτικα και αυτά για να ρίξει στο κρεβάτι την υπηρέτρια… Χαμογέλασα παρά το δυνατό πονοκέφαλο…
Πρωταπριλιά σήμερα, χρόνια πολλά και περαστικά μας!!!